นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1120

ภูมิหลังของเจ้างั่งโอวหยางยิ่งใหญ่เป็นอย่างมาก อย่าว่าแต่เฟิ่งชิงเฉินเลย แม้แต่จั่วอั้นเองก็ยังไม่รู้ ตัวตนของโอวหยาง ในพันธมิตรนักฆ่าถือว่าเป็นความลับอย่างหนึ่ง

จั่วอั้นรู้เพียงแค่ไม่อาจปล่อยให้เกิดเรื่องอะไรขึ้นกับโอวหยางได้ หากเกิดอะไรขึ้นกับโอวหยางเพราะเฟิ่งชิงเฉิน เหล่าสัตว์ประหลาดเฒ่าที่ถือหางเขาอยู่ ต่อให้ต้องตายก็ต้องเอาชีวิตของเฟิ่งชิงเฉินมาให้ได้

แน่นอน หลังจากเข้าใจตัวตนของโอวหยาง เฟิ่งชิงเฉินเองก็ไม่อาจสังหารโอวหยางได้ แม้จะบอกว่าโอวหยางมาเพื่อสังหารนาง แต่นางกลับสัมผัสถึงร่องรอยแห่งความอาฆาตจากร่างกายของโอวหยางไม่ได้เลยแม้แต่น้อย

โอวหยางมาเพื่อสังหารนาง คิดว่าน่าจะเป็นเพราะความสนุก หรือไม่ก็เพื่อแข่งขันวัดฝีมือกับจั่วอั้น ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม เฟิ่งชิงเฉินทำได้เพียงมอบบทเรียนให้แก่โอวหยางเท่านั้น ส่วนเรื่องสังหารโอวหยาง......

ตอนแรกนางก็มีความคิดเช่นนี้ แต่ตอนนี้นางกลับทำไม่ได้ นางต้องบ้าแค่ไหนถึงสามารถทำร้ายคนไร้สมองและเส้นประสาทหนาที่โจมตีนางเข้ามาอย่างไร้การป้องกันได้

“เรื่องของเจ้างั่งโอวหยาง ข้าเองก็รู้อะไรไม่มาก สถานะของเขา แม้แต่คนในพันธมิตรนักฆ่าเองก็มีเพียงไม่กี่คนที่รู้ แต่เจ้าไม่ต้องกังวล มีจั่วอั้นอยู่ เจ้างั่งโอวหยางไม่น่ากลัวเลยแม้แต่น้อย ดูเหมือนเจ้างั่งโอวหยางจะหวาดกลัวจั่วอั้นเป็นอย่างมาก และเจ้างั่งโอวหยางเองก็ขอความช่วยเหลือจากข้า ในตอนที่ข้ายังมีประโยคกับเขา เขาไม่มีทางสังหารข้าเป็นแน่” เฟิ่งชิงเฉินพูดกับหวังจิ่นหลิง

หวังจิ่นหลิงเห็นว่าเฟิ่งชิงเฉินมีแผนอยู่ในใจ เขาเองก็เลิกพูดถึงเรื่องนี้ แค่บอกให้นางใส่ใจเรื่องนี้ให้มากขึ้น เนื่องจากเงินสามารถทำให้หัวใจของผู้คนสั่นไหว ค่าหัวของเฟิ่งชิงเฉินมีมูลค่าหลายแสนตำลึง ไม่ว่าใครก็รู้สึกว่ามันน่าดึงดูดทั้งนั้น

ความเป็นห่วงของหวังจิ่นหลิงเชื่อมโยงกับความรู้สึกที่อยู่ในใจ คิดถึงช่วงเวลาก่อนหน้านี้ เพื่อช่วยเหลือตนเอง เขาพยายามดิ้นรนทุกวิถีทาง เฟิ่งชิงเฉินรู้สึกแสบจมูก ไม่ต้องการให้หวังจิ่นหลิงสังเกตเห็นร่องรอยใด ๆ แสร้งทำเป็นยิ้มอย่างไม่ใส่ใจ “จิ่นหลิง เจ้าวางใจเถอะ คนเลวมักจะอายุยืน คนชั่วอย่างข้าจะมาตายง่าย ๆ แบบนี้ได้อย่างไร”

“ขอแค่เจ้าไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว” หวังจิ่นหลิงรู้สึกได้ถึงความผิดปกติบางอย่างจากเฟิ่งชิงเฉิน เขาไม่ได้พูดอะไรมาก เปลี่ยนหัวข้อการสนทนาทันที “ใช่แล้วชิงเฉิน เจ้าให้คนส่งจดหมายมาตั้งแต่เช้า คิดว่าน่าจะมีเรื่องสำคัญบางอย่างใช่หรือไม่?”

เฟิ่งชิงเฉินรีบพยักหน้า “ใช่ ข้ามีเรื่องสำคัญที่อยากให้เจ้าช่วย”

“ชิงเฉินมีเรื่องอะไรก็พูดมาได้เลย ไม่ต้องเกรงใจ” แม้แต่เป็นเรื่องอะไรก็ไม่ถาม เขารับปากในทันที บนโลกนี้ คนที่ทำให้หวังจิ่นหลิงไร้การกังวลและลดการป้องกันเช่นนี้ได้ เกรงว่าคงมีเพียงแค่เฟิ่งชิงเฉินเท่านั้น

เฟิ่งชิงเฉินเองก็ไม่เกรงใจ เล่าเรื่องราวของเจ๋อเจ๋อออกมาอย่างละเอียด คิ้วที่เพิ่งคลายออกของหวังจิ่นหลิงก็ขมวดขึ้นมาอีกครั้งในทันที

“นายน้อยแห่งลัทธิปีศาจเจ๋อเจ๋อ ไม่ใช่คนที่จัดการได้ง่าย ๆ ข้าได้ยินมาว่าช่วงนี้ลัทธิปีศาจไม่ค่อยมั่นคง เวลานี้เขาหนีไปจากจวนของเจ้า หากตามหาจนพบก็ดี แต่หากหาไม่พบ เกรงว่าคงจะตกอยู่ในสถานการณ์ยากลำบาก” แม้ว่าหวังจิ่นหลิงจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับเรื่องในยุทธจักรของเสด็จอาเก้า แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าพวกเขาไม่มีลู่ทางในยุทธจักร ไม่มีตระกูลไหนที่สามารถหยั่งรากลงลึกในแผ่นดินจิ่วโจวอันยิ่งใหญ่เป็นเวลาพันปีได้อย่างง่ายดาย

“เกิดเรื่องขึ้นกับลัทธิปีศาจ?” ตรงกันข้ามกับเฟิ่งชิงเฉิน แม้ว่านางจะเติบโตในช่วงเวลาสองสามปีที่ผ่านมา แต่รากฐานของนางนั้นตื้นเขิน ตัวอย่างเช่นหน่วยข่าวกรอง สิ่งเหล่านี้ไม่ใช่เรื่องที่สามารถสร้างขึ้นมาได้ในเวลาสองสามวัน ไม่ว่าจะเป็นเรื่องกำลังหรือทรัพย์สิน เมื่อเทียบกับตระกูลใหญ่เหล่านี้ เฟิ่งชิงเฉินยังดูอ่อนแอกว่ามาก

หวังจิ่นหลิงพยักหน้า “มีรายงานว่า ดินแดนของลัทธิปีศาจถูกมนุษย์ค้นพบ เหล่าตระกูลที่มีชื่อเสียงในยุทธจักรต่างถูกลัทธิปีศาจเอารัดเอาเปรียบ มีชีวิตรอดอย่างทุกทรมานในช่วงแรก พวกเขาจึงร่วมมือกันจัดการกับลัทธิปีศาจ พวกผู้นำที่เป็นคนนำทางบุกเข้าไปก็เป็นพวกสำนักที่ขึ้นต้นด้วยอักษร เสวียน” คำพูดของหวังจิ่นหลิงขาดไปเพียงแค่ ผู้ที่ต้องการโจมตีลัทธิปีศาจในครั้งนี้ก็คือเผ่าเสวียนเซียวกง

เผ่าเสวียนเซียวกงมีความสัมพันธ์กับเฟิ่งชิงเฉิน คนนอกอาจจะไม่รู้ แต่หวังจิ่นหลิงรู้

ลัทธิปีศาจแอบอยู่ในที่มืดมาโดยตลอด เหล่าสำนักที่มีชื่อเสียงเกลียดพวกเขามาก แต่ก็ตามหาที่อยู่ของพวกเขาไม่พบ

ผ่านไปหลายร้อยปี ในทุกปีมีคนบอกว่าพวกเขาต้องการทำลายลัทธิปีศาจ แต่พวกเขาไม่สามารถเข้าไปได้ และครั้งนี้ ลัทธิปีศาจปรากฏตัวออกมานำนายน้อยของพวกเขามาส่งที่จวนเฟิ่ง ทำให้เผ่าเสวียนเซียวกงรู้ที่อยู่ของลัทธิปีศาจ หากบอกว่าที่นี่ไม่มีอะไร เกรงว่าก็ไม่มีใครเชื่อ

อย่างน้อยหวังจิ่นหลิงก็เป็นคนหนึ่งที่ไม่เชื่อ บนโลกไม่มีอะไรบังเอิญเกิดขึ้นอะไรมากมาย ทุกความบังเอิญล้วนเกิดจากการเตรียมการของผู้คน หลังจากเหตุการณ์บางอย่างค่อย ๆ ถูกเปิดเผยออกมา เรื่องราวต่าง ๆ ร้อยเรียงกัน คนที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวจึงมองว่ามันเป็นเพียงแค่เรื่องบังเอิญ