นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1119

บาดแผลภายนอกของโอวหยาง เฟิ่งชิงเฉินไม่สนใจ มันทำอะไรเขาไม่ได้ และไม่ได้แขนขาดหรือขาขาด จะรักษาเพื่ออะไร สิ้นเปลืองยาโดยเปล่าประโยชน์

ส่วนเรื่องอาการนกเขาไม่ขันที่ทำให้ตระกูลโอวหยางต้องไร้ผู้สืบทอด เฟิ่งชิงเฉินเองก็อยากช่วยรักษาให้กับโอวหยาง แต่อีกฝ่ายกลับไม่ให้ความร่วมมือเลยแม้แต่น้อย

เฟิ่งชิงเฉินบอกให้โอวหยางถอดกางเกงเพื่อให้นางตรวจสอบ โอวหยางไม่ยอม มือทั้งสองข้างของเขาจับกางเกงไว้แน่น ตะโกนออกมาอย่างต่อเนื่อง “ไม่ ไม่นะ”

เห็นท่าทางที่บริสุทธิ์ราวกับเด็กของโอวหยาง มือของเฟิ่งชิงเฉินแข็งอยู่กลางอากาศ นางรู้สึกเหมือนว่าตนเองเป็นโสเภณีที่บังคับให้อีกฝ่ายถอดกางเกงเพื่อเผยอาวุธ

เฟิ่งชิงเฉินต้องการที่จะหันหลังและจากไป ไม่สนใจโอวหยาง แต่ทันทีที่นึกถึงพันธมิตรนักฆ่า เฟิ่งชิงเฉินก็ต้องอดทน ลดอารมณ์ของนางและเกลี้ยกล่อมออกมา “เอาล่ะ โอวหยาง เจ้าเลิกสร้างความวุ่นวายได้แล้ว ที่นี่ไม่มีใครมาบังคับเจ้า ข้าแค่ต้องการตรวจสอบเจ้าเท่านั้น เจ้าไม่ยอมให้ข้าตรวจสอบ ข้าจะรู้ได้อย่างไรว่าอาการของเจ้าเป็นเช่นไร”

“ไม่ได้ เจ้าเป็นผู้หญิงที่ยังไม่ได้แต่งงาน จะให้เจ้าดูไม่ได้” โอวหยางสาบานว่าจะปกป้องพรหมจรรย์ของตนเองอย่างสุดชีวิต จั่วอั้นเองก็ไม่เห็นด้วยเช่นกัน เขากล่าวออกมาว่า “ชายและหญิงนั้นมีสิ่งที่แตกต่าง”

ล้อเล่นหรือไง หากปล่อยให้เฟิ่งชิงเฉินเห็นของลับของโอวหยาง กลับไปเสด็จอาเก้าก็คงตัดร่างของโอวหยางขาดเป็นสองท่อน

“ไม่มองแล้วข้าจะรักษาอย่างไร” เฟิ่งชิงเฉินเองก็หมดหนทาง

แน่นอนว่านางเข้าใจจุดนี้ดี ว่ามันไม่อาจมองได้สุ่มสี่สุ่มห้า แต่......แต่นางเป็นหมอ หากนางไม่เห็นแล้วจะจ่ายยาได้อย่างไร

นางนับถือนางพยาบาลของแผนกระบบปัสสาวะเป็นอย่างมาก คนพวกนั้นกล้าหาญ สามารถควบคุมไม่ให้หน้าแดงตอนที่ปฏิบัติงานได้

“ลองหาทางดู เจ้ายังไม่ได้แต่งงาน” จั่วอั้นเตือนออกมาอีกครั้งอย่างโจ่งแจ้ง ยืนอยู่ด้านข้างโอวหยาง โอวหยางได้พรรคพวก ทำให้เขายิ่งจองหอง เชิดหน้าขึ้นและมองมายังเฟิ่งชิงเฉินผ่านคางของเขา

“ใช่ เจ้ายังเป็นผู้หญิงที่ไม่ได้แต่งงาน เจ้าไม่อายบ้างหรือไง ข้าไม่สนเนื่องจากเจ้าเป็นคนเตะข้า เจ้าจะต้องหาหนทาง จะปล่อยให้ไร้ผู้สืบทอดเช่นนี้ไม่ได้”

“จะให้ข้าหาหนทางได้อย่างไร อีกอย่างข้าก็ไม่ใช่หมอที่มีความเชี่ยวชาญทางด้านนี้” เมื่อถูกโอวหยางและจั่วอั้นรุมต่อว่า เฟิ่งชิงเฉินก็รู้สึกลำบากใจและเขินอายมากขึ้น

เห็นได้ชัดว่าเพื่อเป็นการรักษาโอวหยาง แต่เมื่อโอวหยางและจั่วอั้นพูดออกมา มันเหมือนกับว่านางมีเล่ห์เหลี่ยมบางอย่าง

จั่วอั้นไม่ได้พูดอะไร แค่ชำเลืองมองมาที่เฟิ่งชิงเฉิน สายตานี้สื่อความหมายอย่างชัดเจน หากเฟิ่งชิงเฉินไม่สามารถรักษาอาการป่วยของโอวหยางได้ นางจะตายอย่างแน่นอน

“เจ้าเป็นคนเตะข้า ทำให้ข้าบาดเจ็บ เจ้าต้องรับผิดชอบในการรักษาข้า ข้าโตขนาดนี้แล้ว แต่ยังไม่เคยได้ลิ้มรสสตรีแม้แต่นางเดียว จะปล่อยให้เสียของเช่นนี้ไม่ได้” จากคำพูดประโยคสุดท้ายของโอวหยาง เห็นได้ชัดว่าโอวหยางภาคภูมิใจในตัวเองแค่ไหน

ในบรรดานักฆ่า มีน้อยคนที่ยังบริสุทธิ์เหมือนกับเขา

นักฆ่าอยู่ภายใต้ความกดดันมากมาย การหาหญิงสาวสักคนเป็นวิธีการทั่วไปที่นักฆ่าใช้เพื่อระบายความกดดันเหล่านั้น ในฐานะนักฆ่าเพียงหนึ่งเดียวในแห่งมือสังหารที่ไร้ซึ่งแรงกดดัน โอวหยางจึงไม่มีเหตุผลที่จะไปหาหญิงสาวเหล่านั้น ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงผัดวันประกันพรุ่ง

บ้าที่สุด......เป็นแค่เด็กจริง ๆ

เฟิ่งชิงเฉินทนไม่ไหวจึงสบถออกมา เห็นจั่วอั้นและโอวหยางไม่ยอมให้นางตรวจสอบ เฟิ่งชิงเฉินก็ไม่ยืนกรานว่าจะทำเช่นนั้น ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งและกล่าวออกมาว่า “ข้าจะจัดยาให้เจ้ากินไปก่อน รอให้ซือสิงตื่น ข้าจะให้ซือสิงเป็นคนตรวจอาการของเจ้า เช่นนี้ได้หรือไม่?”

โอวหยางครุ่นคิด และหาหนทางที่ดีกว่านี้ไม่ได้แล้ว เขาพยักหน้า “เอาเช่นนี้แล้วกัน” เพื่อป้องกันไม่ให้เฟิ่งชิงเฉินรักษาโดยประมาท โอวหยางจึงกล่าวขึ้นมาอีกประโยคว่า “ก่อนที่ข้าจะหายดี ข้าจะไม่ไปจากจวนเฟิ่งแห่งนี้เป็นอันขาด”

“เจ้าอยากจะอยู่นานแค่ไหนก็ตามใจของเจ้า” เมื่อตกลงกับเซียนถั่วเรียบร้อย เฟิ่งชิงเฉินก็ถอนหายใจอย่างรุนแรง เช็ดเหงื่อ ฉีกริมฝีปากพร้อมกับรอยยิ้ม “เซียนถั่ว หากไม่มีเรื่องอะไรแล้ว ข้าขอตัวก่อน เจ้าเองก็ไปพักผ่อนได้แล้ว”

“ไม่ได้ แผลของข้า บาดแผลบนร่างกายของเขา นี่ไง เลือดออกอีกแล้ว” เซียนถั่วรีบลุกขึ้นยืนทันที คิดจะรั้งเฟิ่งชิงเฉินเอาไว้ ต้องการให้เฟิ่งชิงเฉินช่วยรักษาแผลภายนอกร่างกายของเขาด้วย

บาดแผลเหล่านี้ไม่มีอันตรายถึงชีวิต แต่มันก็ทำให้เจ็บปวดได้เช่นกัน

“ไม่เป็นอันตรายถึงชีวิต เซียนถั่วไปพักผ่อนเถิด ข้าจะถอนสาวใช้และองครักษ์ออก พวกเขายุ่งมาก” เฟิ่งชิงเฉินโบกมือและหันหลังให้กับโอวหยาง