นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1136

ถนนเส้นนี้ไม่ค่อยสงบนัก หลังจากออกจากชายแดนของตงหลิง เสด็จอาเก้าและพรรคพวกของเขาก็พบกับกลุ่มโจรโดยไม่คาดคิด พวกเขาไม่ใช่พวกชาวบ้าน แต่เป็นโจรมืออาชีพที่ใช้ชีวิตด้วยการปล้น

คนเหล่านี้เต็มไปด้วยเจตนาสังหาร แข็งแกร่งและเก่งกาจในการต่อสู้ พวกเขายืนอยู่กลางถนนและล้อมรอบรถม้าทันทีที่รถม้าของเสด็จอาเก้าหยุดลง

เมื่อรถม้าหยุด เฟิ่งชิงเฉินที่ไม่ได้กังวลจนเกินไปก็ยกม่านรถม้าแล้วกระโดดลงมา เมื่อเห็นชุดของโจรเหล่านั้น ก็พูดด้วยรอยยิ้ม "ดูที่ชุดแล้ว ดูเหมือนโจรมืออาชีพเลย"

หูของโตวโตวแหลมคม ทันทีที่นางได้ยิน นางก็ก้าวไปข้างหน้าทันทีและถามว่า โจรมืออาชีพคืออะไร เฟิ่งชิงเฉินอธิบายให้โตวโตวฟัง หลังจากนั้นโตวโตวจึงตบหน้าอกของนางด้วยความพึงพอใจอย่างมาก "อย่ากลัวเลย อาจารย์เองก็เป็นนักฆ่ามืออาชีพ"

"นั่นก็จริง ข้าจะฝากคนเหล่านี้ไว้กับเจ้า" เฟิ่งชิงเฉินรู้จักศิลปะการต่อสู้ของโตวโตว ดังนั้นเขาจึงไม่สุภาพเลย

แย่กว่าจั่วอันเล็กน้อย และเพียงพอที่จะจัดการกับโจรเหล่านี้ได้อย่างแน่นอน

"อย่ากังวล ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของข้า" อย่ามองว่าโตวโตวขาดความรอบคอบ ศิลปะการต่อสู้นั้นดีจริงๆ มีอาจารย์ที่มีชื่อเสียงมากมายสอนเขา แม้ว่าโตวโตวจะไม่ได้ใช้ศิลปะการต่อสู้ ก็ไม่ได้แตกต่างกันสักเท่าไร

เดิมทีกลุ่มโจรเหล่านั้นต้องการเพียงเงิน แต่เมื่อพวกเขาได้ยินสิ่งที่เฟิ่งชิงเฉินและโตวโตวพูดทำให้พวกเขาโกรธขึ้นมาทันที พวกเขาทั้งหมดจึงตะโกนเพื่อชีวิตของเฟิ่งชิงเฉินและพรรคพวกของเขา

“พี่ ไอ้ตัวเหม็นนี่อยากตาย หลังจากสนุกกันพอแล้วก็จับมันไปขายซ่องซะ”

เฟิงชิงเฉินอยู่ข้างนอก แต่งตัวเป็นผู้หญิงตามคำขอของเสด็จอาเก้า ชื่อโจรนั้นไม่ได้มีอะไรผิดพลาด โตวโตวเองก็มีความสุขเมื่อได้ยินเช่นนั้น “เฟิ่งชิงเฉิน เจ้าฟังนะ คนเหล่านี้กล้าหาญมากกว่าข้า อาจารย์โตวเองยังไม่กล้าพูดว่าจะขายเจ้าให้กับซ่อง”

“ปากเหม็นเกินไปแล้ว อย่าเก็บไว้เลย” เสด็จอาเก้าอารมณ์ไม่ดีนัก ผู้หญิงที่เขาจับมือและประจบประแจง คนเหล่านี้กล้าดูถูกเหยียดหยามพวกเขา และพวกเขาก็หมดความอดทน

“ตกลง ข้าสัญญาว่าจะไม่เก็บมันไว้” โตวโตวไม่พูดอะไร เมื่อโจรหลายคนวิ่งเข้ามา เขาก็ชักดาบของเขาแล้วขึ้นมารอต้อนรับ ปรมาจารย์แห่งหุบเขาซวนยีจึงตะโกนออกมาจากด้านหลังอย่างดังว่า “ข้ามีน้ำละลายกระดูก เจ้าต้องการหรือไม่ นี่เป็นยาที่จำเป็นสำหรับการลอบสังหารผู้คน”

"เก็บไว้เมื่อเจ้าตายเถอะ ข้าจะใช้มันกับเจ้า" โตวโตวหนึ่งต่อร้อยและเครื่องปรับอากาศพูดสองสามคำเกี่ยวกับปรามารจารย์แห่งหุบเขาซวนยี ทำให้ปรามาจารย์แห่งหุบเขาซวนยีโกรธไม่เบา "แม้ว่าเจ้าจะตายไปแล้วก็ตาม หากแต่ว่าข้านั้นยังไม่ตาย”

"..." โตวโตวต้องการตอบ แต่น่าเสียดายที่เขาไม่ว่าง

กลุ่มโจรเหล่านี้มีจำนวนมากมายและพวกเขาไม่กลัวความตาย โตวโตวทนไม่ได้ในขณะที่คนหลายร้อยคนล้อมพวกเขาไว้ด้วยกัน

การฆ่าก็เป็นงานหนักเช่นกัน

เมื่อเห็นสิ่งนี้ เฟิ่งชิงเฉินจึงหยิบปืนออกมาและส่งให้เสด็จอาเก้า "เจ้าต้องฝึกหรือไม่"

แม้ว่ามันจะเสียกระสุนไปนิดหน่อย แต่ก็ไม่ได้ดีไปกว่าตอนนี้ และนางยังสามารถแลกเปลี่ยนกระสุนได้บ้าง

อย่างไรก็ตาม ตอนนี้ข้ายังไม่ได้สะสมจรรยาบรรณทางการแพทย์ ak47 และอื่น ๆ ยังห่างไกล ดังนั้นเฟิ่งชิงเฉินจึงไม่ผิด จริยธรรมทางการแพทย์ไม่สามารถรักษาได้ ดังนั้นข้าจึงใช้มันเมื่อถึงเวลาที่ต้องใช้

“ข้าทำไม่ได้” เสด็จอาเก้าหยิบปืนและกระโดดลงมา แต่เขาไม่ขยับ แต่ส่งสัญญาณให้เฟิ่งชิงเฉินออกมาสอนเขาด้วยสายตา

อันที่จริงเสด็จอาเก้าน่าจะใช้สิ่งนี้มานานแล้ว พูดง่ายๆ ว่าเฟิ่งชิงเฉินสอนเขาเพื่อความสนุกเท่านั้น

เฟิ่งชิงเฉินรู้และไม่ได้ชี้ นางก้าวไปข้างหน้าแล้วจับมือของเสด็จอาเก้าเอาไว้ มือเล็ก ๆ ของนางถูกโอบไว้ด้วยมือใหญ่ เฟิ่งชิงเฉินเป็นแค่คนตัวเล็กยืนอยู่ข้างหลังเสด็จอาเก้า ไม่ต้องพูดถึงว่ามันอึดอัดแค่ไหน แต่ทั้งสองกลับไม่รู้สึกเช่นนั้น

อะแฮ่ม... คนขับรถเบือนหน้าหนีอย่างเงียบ ๆ ในขณะที่ยามมองขึ้นไปบนท้องฟ้า แต่ก็ไม่เห็นอะไรเลย