นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1138

ไม่ว่าจะเขียนจดหมายฉบับนี้หรือไม่นั้นก็ขึ้นอยู่กับเฟิ่งชิงเฉิน และเสด็จอาเก้าที่จะตัดสินใจ เนื่องจากล้อมรอบด้วยกองทหารนับหมื่นเฟิ่งชิงเฉินและเสด็จอาเก้าไม่มีทางเลือกเลย

วีรบุรุษได้รับความสูญเสียในทันที เฟิ่งชิงเฉินเห็นด้วยทันที และคนกลุ่มหนึ่งติดตามหนานหลิงจิ่นฝานไปยังสถานที่ที่กองทัพหนานหลิงตั้งค่ายอยู่

เมื่อพวกเขามาถึงค่าย เฟิ่งชิงเฉินและเสด็จอาเก้าพบว่าผู้คนสองแสนคนที่นำโดยหนานหลิงจิ่นฝานไม่ได้ไปต่อสู้กับซีหลิง เทียนเล่ยแต่อยู่ที่นี่เป็นพิเศษเพื่อรอพวกเขา

ด้วยกองทัพสองแสนนาย การสูญเสียในวันเดียวนั้นไม่อาจคำนวณได้หนานหลิงจิ่นฝานรออยู่ที่นี่เป็นเวลาห้าวันเต็มเพื่อรอเสด็จอาเก้าและเฟิ่งชิงเฉิน

“อ๋องโจวได้แต่งงานกับภรรยาที่ดี” เฟิ่งชิงเฉินเข้าใจทันที

“จะพูดยังไงดี?” โตวโตวไม่มีความรู้สึกว่าเป็นนักโทษแม้แต่น้อย และหลบหนีไปตลอดทาง

กลัวอะไร ไม่มีใครกล้าปลิดชีวิตเขาอยู่แล้ว

“แม้ว่าอ๋องโจวจะมีศักดินา แต่เขาก็ยังได้รับการดูแลโดยจักรพรรดิ เขาไม่กล้าแตะต้องสิ่งของในศักดินาของเขา แม้ว่าหนานหลิงจิ่นฝานจะมีบ้านส่วนตัว แต่เขาก็ไม่สามารถรองรับกำลังทหารสองแสนนายได้ มีเพียงฉูเฉิงเท่านั้นที่สามารถจัดหาการบริโภค " เฟิ่งชิงเฉินไม่ใช่คนที่รู้ทุกอย่าง แม้ว่านางจะไม่สามารถคำนวณตัวเลขเฉพาะของการสูญเสียการเดินทัพและการต่อสู้ได้ แต่นางก็ยังเข้าใจมันอย่างคร่าว ๆ

“ปรากฎว่า... ข้าได้ยินมาว่าเสด็จอาเก้าเป็นแม่สื่อของอ๋องโจวที่จะแต่งงานกับลูกสาวของเจ้าเมืองชู เสด้จอาเก้ายิงตัวเองตายหรือเปล่า?” โตวโตวจะไม่ปล่อยโอกาสนี้ไป

เฟิ่งชิงเฉินหัวเราะเบา ๆ เหลือบมองเสด็จอาเก้าผู้หล่อเหลาที่อยู่ตรงหน้าเขา และอธิบายอย่างกรุณา "ไม่ใช่อ๋องโจว แต่เป็นคนอื่น สิ่งที่ดีที่สุดในโลกนี้คือหัวใจของมนุษย์ และสิ่งที่ไม่สามารถคาดเดาได้มากที่สุดก็คือ หัวใจมนุษย์ หัวใจของผู้คนไม่เพียงพอที่จะกลืน เช่นเดียวกับที่อ๋องโจวทำเช่นนี้ก็สมเหตุสมผล แต่เราเองที่ประมาท"

มีสติและไม่ตั้งใจ เว้นแต่เสด็จอาเก้าจะอยู่ในเมืองจักรพรรดิตลอดชีวิตและไม่เคยออกมา ไม่เช่นนั้นเรื่องเช่นนี้จะเกิดขึ้นไม่ช้าก็เร็ว

ในความเป็นจริงแม้แต่การอยู่ในเมืองหลวงก็ไม่ปลอดภัย

“พวกเจ้า นี่คือกระโจมของเจ้า” ทหารที่นำทางชี้ไปที่กระโจมทั้งสี่ที่อยู่ตรงกลางแล้วพูดอย่างสุภาพ

หนานหลิงจิ่นฝานเชิญพวกเขามาที่นี่ในฐานะแขก ไม่ใช่นักโทษ หนานหลิงจิ่นฝานต้องการบัลลังก์ของหนานหลิง ดังนั้นแน่นอนว่าเขาไม่กล้ารุกรานเสด็จอาเก้าจนตาย

แม้ว่าหนานหลิงจิ่นฝานจะทะเยอทะยาน แต่เขาก็รู้ตั้งแต่ต้นจนจบด้วยความสามารถของเขาเอง เขาต้องการเพียงหนานหลิงเท่านั้น และเขาทำได้เพียงเก็บหนานหลิงไว้เท่านั้น

แม้ว่าโลกนี้จะดีแต่ไม่ใช่ทุกคนจะเข้าใจ

ทันทีที่เสด็จอาเก้าและเฟิ่งชิงเฉินนั่งลง หนานหลิงจิ่นฝานก็พาผู้คนเข้ามา และทหารที่อยู่ด้านหลังเขาก็ถือปากกา หมึก กระดาษ และหินหมึกและวางไว้บนโต๊ะด้วยความเคารพ

“แม่นางเฟิ่ง ได้โปรด...”

เฟิ่งชิงเฉินไม่สุภาพนัก นางเดินไปหยิบปากกาแล้วเขียนว่า นางนั่งอยู่ที่นี่กับหนานหลิงจิ่นฝานและหลังจากได้ยินเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างหนานหลิงจิ่นฝาน และตระกูลหวัง นางก็ถามหวังจินหลิงว่านางสามารถปล่อยให้หนานหลิงจิ่นฝาน ส่วนของหนานหลิงจิ่นฝานให้ความสนใจนางได้ กลับไปที่ตระกูลหวัง

ในตอนท้าย เฟิ่งชิงเฉินเขียนอีกประโยค เอาล่ะ อย่าอ่าน!

“แม่นางเฟิ่งระวังตัวมาก” สี่คำสุดท้ายหมายความว่าหนานหลิงจิ่นฝานปฏิบัติต่อนางอย่างสุภาพ ไม่ต้องกังวลและบอกหวังจินหลิงว่าไม่ว่าหวังจินหลิงจะตัดสินใจอย่างไร นางก็สบายดี ดังนั้นอย่ากังวลกับนาง

“มันไม่ดีเท่าองค์ชายจิ่นฝาน” เฟิ่งชิงเฉินรอให้จดหมายแห้งก่อนจะมอบให้หนานหลิงจิ่นฟาน

“ผมเพียงไม่กี่เส้น ทำไมเสด็จอาเก้าถึงจริงจังขนาดนี้” เสด็จอาเก้าโกรธ หนานหลิงจิ่นฝานมีความสุข เดิมทีบอกว่าชิงซิแค่ล้อเล่น แต่ผู้ชายคนนี้จริงจัง

ไม่สามารถทำร้ายชีวิตของเสด็จอาเก้าได้ ดังนั้นจึงเป็นเรื่องดีที่จะทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจ

ฮึ... เสด็จอาเก้าสูดจมูกอย่างเย็นชาโดยไม่ยกเปลือกตาขึ้นและพูดอย่างเย็นชา "องค์ชายจิ่นฝานข้าไม่ใช่คนพูดเก่ง อย่าบังคับให้ข้าโกรธ ข้าแสดงสีหน้าเจ้าเพียงพอสำหรับสิ่งที่เกิดขึ้น วันนี้ท่านคิดว่าข้าจะออกไปไม่ได้จริง ๆ นับประสาอะไรกับกองทัพสองแสนคนแม้แต่กองทัพหนึ่งล้านคนถ้าข้าต้องการออกไปเจ้าก็ไม่สามารถหยุดเขาได้”

“เสด็จอาเก้า แน่นอนว่าเจ้าสามารถออกไปได้ด้วยตัวเอง แต่ด้วยเฟิ่งชิงเฉิน เจ้าจะวิ่งไม่ได้ไกล” หนานหลิงจิ่นฝาน ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะคุกคาม แต่เขาลืมไปว่าเสด็จอาเก้าไม่ใช่คนธรรมดา

เสด็จอาเก้ามองหนานหลิงจิ่นฝานด้วยท่าทางเยาะเย้ย และพูดช้ามาก "หลังจากที่ข้าถูกสังหาร หากเจ้ากล้าแตะผมของเฟิ่งชิงเฉิน ข้าจะเหยียบย่ำหนานหลิงลงบนพื้น และปล่อยให้ดินแดนหนานหลิงทั้งหมดถูกทำลาย" ไม่ใช่หญ้างอกขึ้นเพียงนิ้วเดียว ผู้คนก็ไม่มีที่อยู่อาศัย”

“เจ้ากล้า” รูม่านตาของหนานหลิงจิ่นฝานขยายออกอย่างกะทันหัน รู้สึกหวาดกลัวในใจ

“ลองดูสิว่าข้าจะกล้าหรือไม่ อย่ากังวลไป ข้าจะไม่ฆ่าเจ้า ข้าจะมอบหนานหลิงที่แห้งแล้งให้กับเจ้า” หนานหลิงจิ่นฝาน ต้องการบัลลังก์ของหนานหลิง เขาห่วงใยหนานหลิง หนานหลิงถูกทำลาย และหนานหลิงจิ่นฝานก็ยุ่งโดยเปล่าประโยชน์ เสด็จอาเก้ารู้ดีว่าจุดอ่อนของหนานหลิงจิ่นฝานคืออะไร

หนานหลิงจิ่นฝานมองเสด็จอาเก้าพยายามดูว่าเขาล้อเล่นในสายตาของเส็จอาเก้า แต่สุดท้ายเขาก็ผิดหวัง ดวงตาของเสด็จอาเก้าราวกับน้ำสีดำที่ไม่อาจหยั่งรู้ได้ หนานหลิงจิ่นฝานไม่แน่ใจเสด็จอาเก้ามันเป็นเรื่องจริงหรือเท็จ แต่เขาไม่กล้าเดิมพัน

หนานหลิงจิ่นฝานสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ยิ้มและกล่าวว่า "เสด็จอาเก้ากล้าหาญนัก เสี่ยวหวังชื่นชมเขา เสี่ยวหวังจะส่งคนไปส่งจดหมาย เสี่ยวหวังเชื่อว่าลูกชายคนโตจะดีกว่าเสด็จอาเก้า ข้าใส่ใจชีวิตและความตายของเฟิ่งชิงเฉินมากขึ้น”

หนานหลิงจิ่นฝานจะเต็มใจที่จะคืนดีกับการถูกคุกคามโดยเสด็จอาเก้าในลักษณะนี้ได้อย่างไร หากไม่สามารถเคลื่อนย้ายเสด็จอาเก้าด้วยกำลังได้ ดังนั้นเมล็ดพันธุ์แห่งความสงสัยก็จะถูกปลูกไว้ระหว่างเสด็จอาเก้าและเฟิ่งชิงเฉินเพื่อให้เสด็จอาเก้าและเฟิ่งชิงเฉินสามารถสร้างช่องว่างในจิตใจ...