นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1138

ไม่ว่าจะเขียนจดหมายฉบับนี้หรือไม่นั้นก็ขึ้นอยู่กับเฟิ่งชิงเฉิน และเสด็จอาเก้าที่จะตัดสินใจ เนื่องจากล้อมรอบด้วยกองทหารนับหมื่นเฟิ่งชิงเฉินและเสด็จอาเก้าไม่มีทางเลือกเลย

วีรบุรุษได้รับความสูญเสียในทันที เฟิ่งชิงเฉินเห็นด้วยทันที และคนกลุ่มหนึ่งติดตามหนานหลิงจิ่นฝานไปยังสถานที่ที่กองทัพหนานหลิงตั้งค่ายอยู่

เมื่อพวกเขามาถึงค่าย เฟิ่งชิงเฉินและเสด็จอาเก้าพบว่าผู้คนสองแสนคนที่นำโดยหนานหลิงจิ่นฝานไม่ได้ไปต่อสู้กับซีหลิง เทียนเล่ยแต่อยู่ที่นี่เป็นพิเศษเพื่อรอพวกเขา

ด้วยกองทัพสองแสนนาย การสูญเสียในวันเดียวนั้นไม่อาจคำนวณได้หนานหลิงจิ่นฝานรออยู่ที่นี่เป็นเวลาห้าวันเต็มเพื่อรอเสด็จอาเก้าและเฟิ่งชิงเฉิน

“อ๋องโจวได้แต่งงานกับภรรยาที่ดี” เฟิ่งชิงเฉินเข้าใจทันที

“จะพูดยังไงดี?” โตวโตวไม่มีความรู้สึกว่าเป็นนักโทษแม้แต่น้อย และหลบหนีไปตลอดทาง

กลัวอะไร ไม่มีใครกล้าปลิดชีวิตเขาอยู่แล้ว

“แม้ว่าอ๋องโจวจะมีศักดินา แต่เขาก็ยังได้รับการดูแลโดยจักรพรรดิ เขาไม่กล้าแตะต้องสิ่งของในศักดินาของเขา แม้ว่าหนานหลิงจิ่นฝานจะมีบ้านส่วนตัว แต่เขาก็ไม่สามารถรองรับกำลังทหารสองแสนนายได้ มีเพียงฉูเฉิงเท่านั้นที่สามารถจัดหาการบริโภค " เฟิ่งชิงเฉินไม่ใช่คนที่รู้ทุกอย่าง แม้ว่านางจะไม่สามารถคำนวณตัวเลขเฉพาะของการสูญเสียการเดินทัพและการต่อสู้ได้ แต่นางก็ยังเข้าใจมันอย่างคร่าว ๆ

“ปรากฎว่า... ข้าได้ยินมาว่าเสด็จอาเก้าเป็นแม่สื่อของอ๋องโจวที่จะแต่งงานกับลูกสาวของเจ้าเมืองชู เสด้จอาเก้ายิงตัวเองตายหรือเปล่า?” โตวโตวจะไม่ปล่อยโอกาสนี้ไป

เฟิ่งชิงเฉินหัวเราะเบา ๆ เหลือบมองเสด็จอาเก้าผู้หล่อเหลาที่อยู่ตรงหน้าเขา และอธิบายอย่างกรุณา "ไม่ใช่อ๋องโจว แต่เป็นคนอื่น สิ่งที่ดีที่สุดในโลกนี้คือหัวใจของมนุษย์ และสิ่งที่ไม่สามารถคาดเดาได้มากที่สุดก็คือ หัวใจมนุษย์ หัวใจของผู้คนไม่เพียงพอที่จะกลืน เช่นเดียวกับที่อ๋องโจวทำเช่นนี้ก็สมเหตุสมผล แต่เราเองที่ประมาท"

มีสติและไม่ตั้งใจ เว้นแต่เสด็จอาเก้าจะอยู่ในเมืองจักรพรรดิตลอดชีวิตและไม่เคยออกมา ไม่เช่นนั้นเรื่องเช่นนี้จะเกิดขึ้นไม่ช้าก็เร็ว

ในความเป็นจริงแม้แต่การอยู่ในเมืองหลวงก็ไม่ปลอดภัย

“พวกเจ้า นี่คือกระโจมของเจ้า” ทหารที่นำทางชี้ไปที่กระโจมทั้งสี่ที่อยู่ตรงกลางแล้วพูดอย่างสุภาพ

หนานหลิงจิ่นฝานเชิญพวกเขามาที่นี่ในฐานะแขก ไม่ใช่นักโทษ หนานหลิงจิ่นฝานต้องการบัลลังก์ของหนานหลิง ดังนั้นแน่นอนว่าเขาไม่กล้ารุกรานเสด็จอาเก้าจนตาย

แม้ว่าหนานหลิงจิ่นฝานจะทะเยอทะยาน แต่เขาก็รู้ตั้งแต่ต้นจนจบด้วยความสามารถของเขาเอง เขาต้องการเพียงหนานหลิงเท่านั้น และเขาทำได้เพียงเก็บหนานหลิงไว้เท่านั้น

แม้ว่าโลกนี้จะดีแต่ไม่ใช่ทุกคนจะเข้าใจ

ทันทีที่เสด็จอาเก้าและเฟิ่งชิงเฉินนั่งลง หนานหลิงจิ่นฝานก็พาผู้คนเข้ามา และทหารที่อยู่ด้านหลังเขาก็ถือปากกา หมึก กระดาษ และหินหมึกและวางไว้บนโต๊ะด้วยความเคารพ

“แม่นางเฟิ่ง ได้โปรด...”

เฟิ่งชิงเฉินไม่สุภาพนัก นางเดินไปหยิบปากกาแล้วเขียนว่า นางนั่งอยู่ที่นี่กับหนานหลิงจิ่นฝานและหลังจากได้ยินเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างหนานหลิงจิ่นฝาน และตระกูลหวัง นางก็ถามหวังจินหลิงว่านางสามารถปล่อยให้หนานหลิงจิ่นฝาน ส่วนของหนานหลิงจิ่นฝานให้ความสนใจนางได้ กลับไปที่ตระกูลหวัง

ในตอนท้าย เฟิ่งชิงเฉินเขียนอีกประโยค เอาล่ะ อย่าอ่าน!

“แม่นางเฟิ่งระวังตัวมาก” สี่คำสุดท้ายหมายความว่าหนานหลิงจิ่นฝานปฏิบัติต่อนางอย่างสุภาพ ไม่ต้องกังวลและบอกหวังจินหลิงว่าไม่ว่าหวังจินหลิงจะตัดสินใจอย่างไร นางก็สบายดี ดังนั้นอย่ากังวลกับนาง

“มันไม่ดีเท่าองค์ชายจิ่นฝาน” เฟิ่งชิงเฉินรอให้จดหมายแห้งก่อนจะมอบให้หนานหลิงจิ่นฟาน