นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1139

คำพูดของหนานหลิงจิ่นฝานไม่ผิด และยาหยอดตาก็ถูกนำไปใช้อย่างดี แต่น่าเสียดายที่เขาพบคู่ที่ผิด ทั้งเสด็จอาเก้าและเฟิ่งชิงเฉินก็ไม่ใช่คนงี่เง่า

มีรอยยิ้มในดวงตาของเฟิ่งชิงเฉิน ราวกับว่ากำลังดูเรื่องตลก เสด็จอาเก้าไม่แม้แต่จะมองหนานหลิงจิ่นฝานนั่งอยู่ที่นั่นอย่างเป็นธรรมชาติแสดงท่าทางต่อต้านลูกค้า

เมื่อถูกปฏิบัติเหมือนตัวตลกหนานหลิงจิ่นฝานก็ทนไม่ไหว เขาจึงยกแขนเสื้อขึ้นและจากไปด้วยความโกรธ และสั่งทหารว่าอย่าละเลยเสด็จอาเก้า เฝ้าดูพวกเขาอย่างระมัดระวังและอย่าปล่อยให้พวกเขาวิ่งหนีไปรอบๆ

ทันทีที่หนานหลิงจิ่นฝานจากไปดวงตาของโตวโตวก็สว่างขึ้น และนางก็เดินไปรอบๆ เฟิ่งชิงเฉิน ดวงตาที่สวยงามเหล่านั้นเต็มไปด้วยความประหลาดใจ

“เฟิ่งชิงเฉิน ข้าไม่เห็นว่าเจ้าจะมีความสามารถในการเป็นสาวงามได้ แต่เสด็จอาเก้าต้องการที่จะแบนหนานหลิงให้กับเจ้า นายท่านน่ากลัวเกินไปใช่ไหม”

“เสด็จอาเก้าแค่กำลังพูด เจ้ายังคงจริงจัง” เฟิ่งชิงเฉินตบหัวโตวโตวแล้วโบกมือให้เขาไป

เฟิ่งชิงเฉินไม่ได้ใช้กำลังมากนัก แต่ท่านอาจารย์โตวผู้น่ารักก็พูดเกินจริง "โอ้..." ร้องออกมา

“เฟิ่งชิงเฉิน อย่าโกหกข้า เจ้าคิดว่าข้าไม่รู้จริง ๆหรือ สิ่งที่เสด็จอาเก้าพูดเป็นเรื่องจริง ดังนั้นองค์ชายหนานหลิงแบบไหนถ้าเขาต้องการสัมผัสเจ้าจริงๆ เขาจะพากองกำลังของเขาไปแน่นอน ทำลายหนานหลิง”

ยิ่งโตวโตวคิดมากเท่าไหร่ก็ยิ่งคิดมากขึ้นเท่านั้น อ๊าย อ๊าย ... เสียงตะโกน "เฟิ่งชิงเฉินเจ้าบอกว่าองค์ชายแห่งหนานหลิง เหตุใดจึงขี้อายเช่นนี้ ข้าเห็นว่าเสด็จอาเก้าก้าวลงมาบนแผ่นดินหนานหลิง และฉากนั้นจะต้องน่าเศร้ามาก”

อาจารย์โตวเป็นผู้ชายที่กลัวความวุ่นวายในโลกนี้ เฟิ่งชิงเฉินและเสด็จอาเก้ามองหน้ากันและถอนหายใจอย่างอ่อนแอ

การก้าวลงจากหนานหลิงเป็นเรื่องของการฆ่าศัตรูหนึ่งพันคนและทำลายแปดร้อยคน เสด็จอาเก้าจะไม่ทำเช่นนี้เว้นแต่จำเป็นจริงๆ หนานหลิงจิ่นฝานก็รู้เรื่องนี้เช่นกัน ดังนั้นเขาจึงไม่กล้าเปรียบเทียบเฟิ่งชิงเฉินกับเสด็จอาเก้าที่ผลักแรงเกินไป

เสด็จอาเก้า เฟิ่งชิงเฉิน และกลุ่มของเขาอาศัยอยู่ที่นี่ในหนานหลิงจิ่นฝาน ยกเว้นการขาดอิสรภาพ ทุกอย่างค่อนข้างดี ไม่มีเสื้อผ้าชั้นดี หยก และอาหารขาดแคลน แม้แต่โตวโตวยังบอกว่าหากเป็นเช่นนี้ต่อไป ข้าเกือบจะไม่อยากจากไป

ปรมาจารย์แห่งหุบเขาซวนยีก็มีความสุขมากที่ได้อยู่ที่นี่เจ๋อเจ๋อไม่ต้องขยับไปไหนมาไหนและสามารถช่วยรักษายาได้มากมาย คนเดียวที่เป็นกังวลคือเฟิ่งชิงเฉิน

“มันจะส่งผลต่อแผนของเจ้าสำหรับลัทธิปีศาจหรือไม่?” เฟิ่งชิงเฉินคว้าโอกาสเมื่อไม่มีใครเห็น และพูดสองสามคำกับเสด็จอาเก้า

แน่นอน

อย่างไรก็ตาม ลุงเก้าจักรพรรดิไม่ได้พูดอย่างนั้น แต่ปลอบใจเขาเบา ๆ "ไม่ เจ้ายังบอกด้วยว่าข้าไม่เคยทำธุรกิจที่ขาดทุน แน่นอนว่า ข้าเตรียมตัวมาอย่างดี"

“ดีแล้ว การกลับไปกลับมาแบบนี้ต้องใช้เวลานานมาก เมื่อจดหมายของหวังจินหลิงมาถึง ดอกลิลลี่ก็จะเย็นลง” จะใช้เวลาครึ่งเดือนโดยเร็วที่สุดในการส่งจดหมายจากตงหลิงถึงที่นี่

หลังจากผ่านไปครึ่งเดือน ไม่ว่าจะเป็นลัทธิปีศาจหรือซีหลิงเทียนเล่ยอย่าแม้แต่จะคิดเรื่องการต่อสู้ พวกเขายุ่งมาก สำหรับคนอื่น มันแย่มาก

หนินหลิงจิ่นฝานเป็นปรมาจารย์ที่จะพบกับปัญหาจริงๆ เมื่อมีสิ่งผิดปกติ เขาจะพบพวกเขาในเวลานี้

“ไม่ต้องกังวล เราสามารถออกเดินทางได้ภายในสองวัน” ไม่ใช่สไตล์ของเสด็จอาเก้าที่จะนั่งรอความตาย และเขาจะไม่รอที่นี่เพื่อให้หวังจินหลิงมาช่วยเหลือ

นอกจากนี้ แม้ว่าหวังจินหลิงจะตกลงที่จะอนุญาตให้หนานหลิงจิ่นฝานกลับไปหาตระกูลหวังแต่หวังจินหลิงก็ไม่จำเป็นต้องปล่อยพวกเขาไป

“เจ้าพร้อมหรือยัง?” เฟิ่งชิงเฉินรู้ว่ามันเป็นเรื่องง่ายสำหรับเสด็จอเก้าที่จะจากไป แต่คงเป็นเรื่องยากมากที่จะพานาง เจ๋อเจ๋อ และปรมาจารย์แห่งหุบเขาซวนยีไป

เสด็จอาเก้าพยักหน้า "ทุกอย่างเป็นของข้า"

ประโยคนี้แสดงถึงทุกสิ่งทุกอย่าง เฟิ่งชิงเฉินไม่ได้ถามอะไรมาก เพียงแค่พยักหน้าหนักๆ นางเชื่อในเสด็จอาเก้า