นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1149

“เฟิ่งชิงเฉินสามารถรักษารักษามือนี้ได้” ชื่อเหลียนสุ่ยกล่าวเช่นนั้น

"มันเยี่ยมมาก" ทุกคนถอนหายใจด้วยความโล่งอก เฟิ่งชิงเฉินไม่ได้ซ่อนความสุขของเธอไปไว้แม้แต่น้อย แม้แต่ผิวหน้าของเสด็จอาเก้าก็อ่อนลงเล็กน้อย

"แต่..." ชื่อเหลียนสุ่ยเปลี่ยนหัวข้อ และอารมณ์ดีของทุกคนก็หายไปทันที

"แต่อะไร?" กูกู่หมอผู้ลึกลับถาม

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ เขาเป็นคนที่น่าอึดอัดใจที่สุด เขาหวังว่าชื่อเหลียนสุ่ยจะสามารถรักษาเฟิ่งชิงเฉินได้ แต่เขาไม่มีความสุขที่ชื่อเหลียนสุ่ยทำให้เขาความสุขที่มีมันหดหายไป

ชื่อเหลียนสุ่ยต้องการจับเฉียวจริงๆ แต่ดวงตาที่เหมือนมีดของเสด็จอาเก้าทำให้เขาไม่กล้าซ่อนมันเลย ดังนั้นเขาจึงต้องอธิบายอย่างชัดเจนในทันที: "อย่างไรก็ตาม มันเป็นไปไม่ได้ที่จะกลับสู่สภาพเดิม"

“ทำไมถึงเป็นเช่นนี้?” เฟิ่งชิงเฉินและเสด็จอาเก้ารู้สึกผิดหวังชั่วขณะ พวกเขามองหน้ากัน ไม่รู้จะทำอย่างไร

"ตัด..." โต่วโต้วพูดด้วยใบหน้าดูถูก "ถ้ารู้ว่าเจ้ามีความสามารถมาก เราจะไม่รอเจ้า เพราะเจ้ามีผลการวินิจฉัยเดียวกันกับแพทย์ลึกลับกูกู่"

เจ๋อเจ๋อมองลงไปที่ชื่อเหลียนสุ่ย อย่างชัดเจนชื่อเหลียนสุ่ยจะมีความสุขได้อย่างไร และโต้กลับทันที: "มันจะเหมือนกันได้อย่างไร กูกู่บอกว่ามือของเฟิ่งชิงเฉิน จะเจ็บหลังจากถือมีดผ่าตัดนานกว่าหนึ่งชั่วโมง แต่ข้าสามารถทำให้นางรู้สึกเจ็บช้ากว่าได้ถึงสองชั่วโมงหรือสี่ชั่วโมง"

กล่าวคือเฟิงชิงเฉินสามารถทำการผ่าตัดได้ภายในแปดชั่วโมง

"ท่านพูดจริงจังใช่ไหม?" เฟิ่งชิงเฉินซึ่งตอนนี้ไม่ตื่นเต้น ไม่สามารถช่วยได้ในขณะนี้

ชื่อเหลียนสุ่ยแย่เกินไป ปฏิเสธที่จะพูดอย่างชัดเจนในทันทีซึ่งทำให้รู้สึกเหมือนรถไฟเหาะ ขึ้นและลง

“แน่นอนว่าเป็นความจริง ในเมื่อข้ากล้าพูด ข้าจะต้องทำได้อย่างแน่นอน” ชื่อเหลียนสุ่ยยืดตัวตรง ดูภาคภูมิใจ

แน่นอนว่ารูปร่างหน้าตาของเขามีไว้เพื่อให้แพทย์ผู้ลึกลับกูกู่ได้เห็น

หมอลึกลับกูกู่โกรธมาก แต่มันไม่ง่ายเลยที่จะแสดงต่อหน้าเสด็จอาเก้า ดังนั้นเขาจึงได้แต่ส่งเสียงคำรามในลำคอและหันหน้าหนีจากการมองไปที่ ชื่อเหลียนสุ่ย

ชื่อเหลียนสุ่ยไม่สนใจ ตอนนี้เขาอารมณ์ดี เป็นเวลาหลายปีที่เขาถูกหมอลึกลับกูกู่ เข้าครอบไว้และในที่สุดเขาก็มีโอกาสระบายความโกรธออกมา

เสด็จอาเก้ามองดูการต่อสู้ที่เปิดเผยและซ่อนเร้นระหว่างทั้งสองอย่างเย็นชา และไม่มีความตั้งใจที่จะเข้าแทรกแซงเลย และพูดเพียงว่า: "ถ้าอย่างนั้น เรามาเริ่มการรักษากันเถอะ"

"ตอนนี้ยังไม่เพียงพอ ก่อนการรักษา ข้าต้องหายา การฝังเข็มร่วมกับสมุนไพร เพื่อให้มือของเฟิ่งชิงเฉินสามารถฟื้นคืนสู่สภาพเดิมได้" ชื่อเหลียนสุ่ยไม่ต้องการจริงจังมากนักในตอนแรก แต่ เขาต้องการที่จะเอาชนะแพทย์ผู้ลึกซึ้งกูกู่นี้กลายเป็นเรื่องที่เคร่งขรึมอย่างยิ่ง

"เจ้าต้องการยาชนิดใด ข้าจะส่งคนไปหา" ตราบใดที่มียาในทวีปจิ่วโจว เขาสามารถเอสมันออกมาจากตงหลิงได้

"ไม่จำเป็น ข้าปลูกวัสดุยาที่ข้าต้องการแล้วข้าจะกลับไปหา วัสดุยาภายนอกไม่ได้ผลเท่ากับที่ข้าปลูกนัก" ชื่อเหลียนสุ่ยและกั้วเป่าจี๋ครอบครองสถานที่ที่ยอดเยี่ยม จงหลิงเสิ่นซิ่วตัวจริง วัสดุยาที่ปลูกก็ดีกว่าที่อยู่ข้างนอกมาก

หมอที่ดีมีความสำคัญมาก แต่วัสดุยาที่ดีก็มีความสำคัญมากเช่นกัน หากไม่มีชุดยาที่ดี ไม่ว่าหมอจะเก่งแค่ไหน ผู้หญิงฉลาดจะหุงข้าวโดยไม่ใส่ข้าวก็เป็นเรื่องยาก

เสด็จอาเก้ามองไปที่ชื่อเหลียนสุ่ยและแน่นอนว่าชื่อเหลียนเฉินแม้ว่าจะทำให้กูกู่ดูดี เขาก็จะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อรักษาเฟิ่งชิงเฉินดังนั้นเขาจึงไม่พูดอะไรอีก

ตราบใดที่เป็นไปเพื่อประโยชน์ของเฟิ่งชิงเฉินเขาก็ยอมรับได้

เสด็จอาเก้าไม่ยอมรับคำพูดของเฟิ่งชิงเฉินแต่ก้าวไปข้างหน้าเพื่อปลดกิ๊บติดผมมุกให้เฟิ่งชิงฉฺนและคลายผมยาวของเขาอีกครั้ง การเคลื่อนไหวของเขามีความชำนาญมากและบางครั้งเขาก็ทำปอยผมขาด ซึ่งทำให้ เฟิ่งชิงเฉินรู้สึกน้อยกว่า ความเจ็บปวด.

เฟิ่งชิงเฉินมองไปที่เสด็จอาเก้า ตั้งแต่รีบร้อนไปจนถึงมีระเบียบเรียบร้อย

เสด็จอาเก้าไม่เคยทำสิ่งเหล่านี้มาก่อน แต่วันนี้ สำหรับนาง เขาเรียนรู้ที่จะทำทุกอย่าง ถ้าวันหนึ่ง เสด็จอาเก้าบอกว่าเขาสามารถเย็บปักถักร้อยได้ เฟิ่งชิงเฉินก็คงจะเชื่อ

เพราะความสามารถในการเรียนรู้ของเสด็จอาเก้า แข็งแกร่งเกินไปจริงๆ

หลังจากเอาผ้าออกแล้ว เสด็จอาเก้าก็เปลื้องผ้าเฟิ่งชิงเฉินและพาเฟิ่งชิงเฉินไปอาบน้ำ ตั้งแต่ต้นจนจบ เขาดูแลเฟิ่งชิงเฉินอย่างรอบคอบโดยไม่ใช้มือของคนอื่นเข้ามาช่วย

เสด็จอาเก้าผู้ช่างเอาอกเอาใจยังเรียนรู้ที่จะรับใช้ผู้อื่นและเขายังคงประพฤติตนในลักษณะที่ดีซึ่งเป็นสิ่งที่ดีสำหรับคนที่ไม่รู้ว่าจะพูดอะไร เฟิ่งชิงเฉินยังคงมองไปที่เสด็จอาเก้าด้วยสายตาขอโทษและกล่าวว่าไม่สามารถปกปิดความเสน่หานั้นได้

ผู้ชายคนนี้สามารถทำสิ่งนี้เพื่อตัวเองได้เกินจินตนาการของนางจริงๆ

เสด็จอาเก้าจัดระเบียบตัวเอง หันกลับมาและพบกับเฟิ่งชิงเฉินเมื่อเขากลับมา และดีดหน้าผากเฟิ่งชิงเฉินอย่างไม่อย่างเบามือ: "มันเป็นเรื่องเล็กน้อยน่า เจ้านี่โง่มาก"

"อะไรเป็นเรื่องเล็กน้อย มันเป็นเรื่องใหญ่อย่างเห็นได้ชัด" เฟิ่งชิงเฉินคิดว่าเสด็จอาเก้าอาบน้ำให้นางตลอดเวลา ใบหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดง หัวเล็กๆ ของนางมุดเข้าไปในอ้อมแขนของเสด็จอาเก้า และพูดด้วยเสียงฮืมฮัม: "ท่านให้ข้าซื้อสาวใช้เถิดเจ้าค่ะและให้สาวใช้รับใช้รับใช้ข้าแทนดีกว่า"

แม้ว่าทั้งสองคนจะเป็นสามีภรรยากันมานานแล้ว แต่เฟิ่งชิงเฉินก็ยังอายมากที่จะให้เสด็จอาเก้าทำเรื่องส่วนตัวเช่นนี้ทุกวัน โดยเฉพาะอย่างยิ่งทุกครั้งที่ เสด็จอาเก้าอาบน้ำนางร่างกายจะหดตัวโดยไม่รู้ตัว จะมีปฏิกิริยา และผลก็คือทั้งคู่หายใจไม่ออกไปชั่วขณะ

และเสด็จอาเก้าก็ไม่กล้าแตะต้องนางเพราะอาการบาดเจ็บที่มือของนางเอง และมักจะทนกับความเจ็บปวดที่ทนไม่ได้ เฟิ่งชิงเฉินยังอายที่จะมองดูมัน...