นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1152

เจ๋อเจ๋อเป็นเหมือนตุ๊กตาเศษผ้า เขาอยู่ในอาการมึนงง นั่งคุกเข่าอยู่ในห้องโถง ไร้ซึ่งพลังแห่งชีวิต

ในตอนที่สายลับเดินออกไป พวกเขายกร่างของเจ๋อเจ๋อออกไปด้วย เจ๋อเจ๋อก็ไม่ได้ขัดขืนแต่อย่างใด

เสด็จอาเก้าเดินออกมาจากห้องโถง ถอดชุดคลุมสีดำที่อยู่ด้านนอกออกและเดินตรงไปหาเฟิ่งชิงเฉิน เมื่อเห็นด้วยตาที่เป็นกังวลของเฟิ่งชิงเฉิน เสด็จอาเก้าก็กล่าวออกมาว่า “ลัทธิปีศาจถูกทำลาย ผู้นำลัทธิปีศาจเป็นตายร้ายดีอย่างไรก็ไม่รู้ ของมีค่าในวังปีศาจก็ถูกเผาทำลายจนสิ้น”

หรือพูดอีกอย่างก็คง เหล่าพวกที่มาบุกโจมตีลัทธิปีศาจเหล่านั้น พวกเขานำของมีค่าทั้งหมดที่สามารถขนไปได้ออกไป ที่เหลือก็เผาทำลายมันทิ้ง

วีรบุรุษแห่งยุทธจักรเองก็ต้องกินข้าว ในเมื่อบุกโจมตีลัทธิปีศาจแล้ว แน่นอนว่าพวกเขาไม่มีทางปล่อยสิ่งของมีค่าของลัทธิปีศาจหลุดมือไป อีกอย่าง ต่อให้พวกเขารังเกียจลัทธิปีศาจจนไม่อยากใช้ประโยชน์กับของเหล่านั้น แต่พวกเขาก็ไม่มีทางทิ้งมันไว้ที่นี่ เพราะมันก็ถือเป็นการป้องกันไม่ให้ลัทธิปีศาจมีโอกาสกลับมามีอำนาจอีกครั้ง

“เช่นนั้นสิ่งของที่เจ้าต้องการ?” แม้เฟิ่งชิงเฉินจะรู้ว่าเสด็จอาเก้าต้องการสิ่งของบางอย่างจากลัทธิปีศาจ แต่ของสิ่งนั้นคืออะไร เรื่องนี้นางเองก็ไม่รู้

เสด็จอาเก้าไม่ได้พูดอะไร นางก็ไม่ได้ถามออกมา

เสด็จอาเก้าส่ายหน้า “ยังหาไม่เจอ”

“แล้วทางด้านของเซวียนเส้าฉีเป็นอย่างไรบ้าง?” ไม่ได้ถูกคนอื่นแย่งไปก่อนใช่ไหม

“ไม่มี” เรื่องแผนที่จิ่วโจว เสด็จอาเก้าไม่ได้บอกเรื่องนี้กับเซวียนเส้าฉี และคนในโลกแห่งศิลปะการต่อสู้ พวกเขาก็ไม่รู้ว่าลัทธิปีศาจมีแผนที่นี้อยู่

“เช่นนั้นมันจะต้องยังอยู่ในลัทธิปีศาจ ผู้นำลัทธิปีศาจอยู่ที่ไหนไม่มีใครรู้ ขอแค่พวกเราหาเขาเจอ สิ่งของที่เจ้าต้องการก็อยู่แค่เอื้อม” เส้นทางที่ผ่านมา พวกเขาเผชิญหน้ากับปัญหามากมาย หากไม่ได้อะไรกลับไปเลย เช่นนั้นทุกอย่างก็จะสูญเปล่า

“หวังว่าจะเป็นเช่นนั้น” ไม่ว่าอย่างไร อย่างน้อยก็รู้ร่องรอยของแผนที่แผ่นนี้ เมื่อเทียบกับแผนที่แผ่นอื่นที่ยังไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน มันก็คือว่าดีกว่ามาก

ปรมาจารย์แห่งหุบเขาซวนยีหยิบยาขวดหนึ่งมอบให้กับทุกคน “ยาป้องกันพิษจากศพ พวกเราไม่ควรอยู่ที่นี่นาน ออกไปก่อนแล้วค่อยว่ากัน”

ยาที่พิลึกพิลั่นเช่นนี้ มีเพียงปรมาจารย์แห่งหุบเขาซวนยีเท่านั้นที่สามารถทำออกมาได้

หลังจากที่ทุกคนใช้ยาเป็นอันเรียบร้อย ทุกคนก็เตรียมตัวออกเดินทาง แต่ในเวลานั้นถึงพบว่า “โต้วโต้วล่ะ? เหมือนว่าเขาจะยังไม่กลับมา”

“หลงทาง” สำหรับผู้ชายที่ชอบแยกตัวออกไปจากส่วนรวม การแสดงออกของเสด็จอาเก้า หากไม่เห็นแก่หน้าอาจารย์ของโต้วโต้ว เขาคงไม่สนใจ

รู้ทั้งรู้ว่าตนเองจะหลงทาง แต่กลับไม่มาอยู่กับส่วนรวม

“อ่า มีความเป็นไปได้มากว่าเขาจะหลงทาง พวกเราไม่ต้องไปสนใจเขา เขามักจะหลงทางอยู่เป็นประจำ เขาสามารถเดินวนอยู่ในบ้านได้เป็นปีโดยที่หาทางออกไม่เจอ” สำหรับความสำเร็จในการหลงทางของโต้วโต้ว อาจารย์ของโต้วโต้วรู้เป็นอย่างดี และเขาก็คุ้นชินกับมันแล้ว

อา......เส้นเลือดสีดำปรากฏขึ้นบนศีรษะของเฟิ่งชิงเฉิน “เช่นนั้นเขามาถึงเมืองหลวงได้อย่างไร?”

“มีผึ้งนำทาง แต่......เขาก็ใช้เวลาถึงสามเดือน” อาจารย์ของโต้วโต้วอายจนไม่อยากจะพูดมันออกมา

จากพันธมิตรนักฆ่ามาถึงเมืองจักรพรรดิตงหลิง เร็วสุดก็ใช้ระยะเวลาประมาณยี่สิบวัน ช้าสุดก็ไม่เกินหนึ่งเดือน

ภายใต้การนำทางของผึ้งนำทาง โต้วโต้วยังใช้เวลานานถึงเพียงนี้ เห็นได้ชัดว่าเขามีพรสวรรค์ในเรื่องนี้มากเพียงใด

“เอาล่ะ พวกเราไม่ต้องไปสนใจเขา ไปกันก่อนเถอะ” เฟิ่งชิงเฉินล้มเลิกความตั้งใจ แต่ในตอนที่ทุกคนกำลังจะขึ้นรถม้า มันก็มีเสียงร้องดังขึ้นมาจากด้านในของวังปีศาจ

“ช่วย ช่วย......ช่วยด้วย ช่วยข้าด้วย” หลังจากนั้นเปลวไฟที่สว่างจ้าก็พุ่งออกมาจากมุมหนึ่งของวังและลอยอยู่กลางอากาศ

“นั่นมันโต้วโต้ว เขากำลังตกอยู่ในอันตราย” อาจารย์ของโต้วโต้ว ภายใต้อิทธิพลของพวกเฟิ่งชิงเฉิน เขาก็เลิกใช้คำว่าโอวหยาง และเรียกคำว่าโต้วโต้วออกมาในที่สุด

“พวกเจ้าอยู่ที่นี่ ข้าจะเข้าไปเอง” ผู้นำลัทธิปีศาจยังไม่ตาย เช่นนั้นจะต้องมีกลุ่มผู้ติดตามเขาอยู่เป็นแน่ เพื่อความปลอดภัย ทางที่ดีพวกเขาอยู่รวมกันเป็นกลุ่มจะดีกว่า

แม้สายลับจะไม่เห็นด้วยที่จะปล่อยให้เสด็จอาเก้าไปเสี่ยงอันตรายเพียงลำพัง แต่เมื่อนึกถึงความห่างชั้นระหว่างตนเองกับเสด็จอาเก้า พวกเขาก็ทำได้เพียงเชื่อฟัง

“รบกวนเจ้าแล้ว” อาจารย์ของโต้วโต้วเองก็กล่าวออกมาอย่างไว้ใจ

เสด็จอาเก้าไม่มีได้แสดงออกแต่อย่างใด เพียงแค่เหลือบตามองเฟิ่งชิงเฉิน บอกให้นางวางใจ จากนั้นหันหลังและพุ่งออกไปอย่างไร้ร่องรอย

“ไม่รู้ว่ากำลังเผชิญหน้าอยู่กับสิ่งใด” ปรมาจารย์แห่งหุบเขาซวนยีกล่าวออกมาด้วยความสงสัย

ตุบ......เสด็จอาเก้ายืนอยู่บนพื้นอย่างมั่นคง ต่างจากโต้วโต้วที่ล้มลงกับพื้นจนหมดสภาพ ท่าทางของเสด็จอาเก้านั้นเต็มไปด้วยความสง่างาม ซึ่งแตกต่างกับเขาอย่างเห็นได้ชัด

“อ่า เสด็จอาเก้า เจ้ามาช่วยข้างั้นหรือ?” โต้วโต้วตบก้นของตนเอง จากนั้นก็รีบลุกขึ้นทันที

“ข้าไม่มีเวลามาก รีบสำรวจสถานที่ได้แล้วว่าที่นี่คือที่ไหน มีทางออกหรือไม่” ข้อมือของเสด็จอาเก้ามีกรงเล็บเสือบินอยู่ เดินไปไหนมาไหนไม่สะดวก ทำได้เพียงสั่งให้โต้วโต้วออกไปสำรวจ

สถานที่แห่งนี้ดูไปดูมาก็เหมือนกับหุบเขา ดูเหมือนมนุษย์จะสามารถอาศัยอยู่ได้

“อ่า ข้าจะไปเดี๋ยวนี้” โต้วโต้วเชื่อฟังเป็นอย่างมาก แต่หลังจากเดินไปได้ไม่ถึงสองก้าว เขาก็ถูกเสด็จอาเก้าหยุดเอาไว้

“หยุดก่อน” โต้วโต้วอาจจะหลงทางอีกก็เป็นได้ การที่ให้เขาไปหาทางออก มันเป็นเหมือน......เป็นเหมือนการสร้างปัญหาให้ตัวเอง

“นี่......เสด็จอาเก้า เจ้าเป็นอะไรของเจ้า เมื่อครู่บอกให้ข้าไปหาทางออก แต่ตอนนี้ให้ข้าหยุด” โต้วโต้วยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น แต่ร่างกายของเขายังคงเอนไปด้านหน้าและหันมาตั้งคำถามกับเสด็จอาเก้า

“ข้าไม่เชื่อใจเจ้า ในเมื่อเจ้าไม่ได้เป็นอันตราย เช่นนั้นก็อยู่ที่นี่ ข้าจะให้คนอื่นเข้ามาแทน” เสด็จอาเก้าพูดออกไปตามตรง โต้วโต้วจะไม่เข้าใจได้อย่างไร

“เจ้าช่างน่ารังเกียจยิ่งนัก นี่เจ้ากำลังดูถูกข้าอย่างนั้นหรือ” โต้วโต้วโกรธจนทำอะไรไม่ถูก

เขาก็แค่ไม่ค่อยรู้จักเส้นทางไม่ใช่หรือ ทุกอย่างถึงได้เป็นเช่นนี้

“ใครใช้ให้เจ้าไร้ประโยชน์” ในฐานะมือสังหาร แต่กลับเดินหลงทาง นี่ถือเป็นเรื่องตลกของโลกใบนี้

“ข้าก็ไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นเช่นนี้” โต้วโต้วให้เหตุผลอย่างไม่มั่นใจ

“แล้วนั่นมันเกี่ยวอะไรกับข้า?” เสด็จอาเก้ารู้สึกสิ้นหวังกับโต้วโต้วอีกครั้ง “เจ้ารออยู่ตรงนี้ ก่อนที่คนอื่นจะมาถึง เจ้าต้องรอข้าอยู่ที่นี่ ห้ามไปไหนเป็นอันขาด”

พูดจบเสด็จอาเก้าก็ใช้กรงเล็บเสือบินในการบินขึ้นไป เหลือโต้วโต้วไว้เพียงลำพัง ยืนอยู่ราวกับเป็นรูปปั้น ไม่กล้าเคลื่อนไหวแม้แต่น้อย ใบไม้ใบหนึ่งปลิวเข้ามา บังเอิญตกลงมาศีรษะของเขา ช่างอ้างว้างยิ่งนัก......