นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1151

ในวังปีศาจมีอะไรอยู่บ้าง ไม่มีใครรู้ เห็นโต้วโต้วหายตัวไป เสด็จอาเก้าก็สั่งให้คนออกไปตามหาทันที

อาจารย์ของโต้วโต้วก็อยู่ที่นี่ เสด็จอาเก้าไม่อยากทำให้เรื่องราวต่าง ๆ มันน่าเกลียดเกินไป ไม่ว่าอย่างไรเขาก็ติดหนี้บุญคุณกับโต้วโต้วเอาไว้ หากไม่มีโต้วโต้ว พวกเขาก็คงไม่สามารถทำอะไรได้ราบรื่นถึงเพียงนี้ ไม่สามารถหลุดมาจากเนื้อมือของหนานหลิงจิ่นฝานได้ง่าย ๆ

แต่สุดท้ายอาจารย์ของโต้วโต้วกลับบอกว่าไม่ต้อง เนื่องจากมีความเป็นไปได้สูงว่าโต้วโต้วจะหลงทาง วังปีศาจกว้างใหญ่ถึงเพียงนี้ ไม่ว่าจะเดินไปทางไหนก็มีแต่เส้นทาง ด้านหลังก็เป็นป่าหมอก หากต้องการตามหาโต้วโต้วจริง ๆ คงเป็นเรื่องอันตรายอย่างมาก และเปลืองแรงโดยไม่ใช่เหตุ

โต้วโต้วเองก็เป็นคนมีความสามารถ หากเขาเผชิญหน้ากับอันตราย เขาจะส่งสัญญาณขอความช่วยเหลือออกมาเอง

อาจารย์ของอีกฝ่ายพูดออกมาเช่นนี้ เหตุใดเสด็จอาเก้าจะต้องเปลืองแรง เขายืนอยู่ในห้องโถง มองเจ๋อเจ๋อที่กำลังบ้าคลั่ง

ต้องบอกเลยว่าเจ๋อเจ๋อผู้นี้เป็นเด็กที่มีจิตใจเข้มแข็งเป็นอย่างมาก คนธรรมดาไม่อาจเทียบเคียงได้ หลังจากระบายอารมณ์อย่างเต็มที่ เจ๋อเจ๋อเช็ดน้ำตาของเขา จากนั้นคุกเข่าลงต่อหน้าเสด็จอาเก้า

“ได้โปรดช่วยบอกข้าที ใครเป็นคนทำลายลัทธิศักดิ์สิทธิ์ เป็นคนทำลายลัทธิศักดิ์สิทธิ์ของข้าจนสิ้นซาก”

คนของลัทธิปีศาจจะเรียกตัวเองว่าลัทธิศักดิ์สิทธิ์

เจ๋อเจ๋อเองก็เช่นกัน

เจ๋อเจ๋อคุกเข่าอยู่แทบเท้าของเสด็จอาเก้า ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยน้ำตา น่าสงสารยิ่งนัก แต่เสด็จอาเก้าไม่ใจอ่อนเลยแม้แต่น้อย จ้องมองเจ๋อเจ๋อด้วยความเยือกเย็น ทำให้เจ๋อเจ๋อตกใจจนร่างกายสั่นเทา

เสด็จอาเก้าในชุดสีดำ ยืนอยู่กลางห้องโถงราวกับราชาอสูร เยือกเย็นจนน่าขนลุก เจ๋อเจ๋อพยายามระงับความกลัวในหัวใจ กัดริมฝีปากของตนเอง ก้มศีรษะให้กับเสด็จอาเก้า “ขอร้องท่าน”

เด็กอายุไม่ถึงหกขวบ ต้องมาประสบกับเหตุการณ์เช่นนี้ แค่คิดก็รู้ว่าเจ๋อเจ๋อในเวลานี้รู้สึกตกใจและหวาดกลัวมากเพียงใด

“เวลานี้ถึงรู้ว่าต้องการความช่วยเหลือจากข้า เจ้าไม่คิดว่ามันสายเกินไปอย่างนั้นหรือ?” ในสายตาของเสด็จอาเก้า เขาไม่เคยเห็นเจ๋อเจ๋อเป็นเด็กเลยสักครั้ง ดังนั้นจึงไม่มีความรู้สึกเห็นใจ

“นายน้อยเจ๋อเจ๋อ ข้าไม่ได้ติดค้างอะไรเจ้า” การต่อสู้ด้วยความชอบธรรมกับลัทธิปีศาจดำเนินมาอย่างต่อเนื่องเป็นเวลาหลายพันปี ลัทธิปีศาจสังหารผู้คนบริสุทธิ์มากมาย ในฐานะชายหนุ่มผู้ที่รักษาความชอบธรรมคนหนึ่ง เขาเองก็มีความรับผิดชอบเกี่ยวกับการกำจัดลัทธิปีศาจ

เจ๋อเจ๋อก้มศีรษะลงพื้นอย่างต่อเนื่อง “ได้โปรดช่วยข้าด้วย”

“เจ้าขอร้องข้าไปก็ไร้ประโยชน์ คนที่ทำลายลัทธิปีศาจของเจ้าคือเหล่าผู้มีความชอบธรรมในยุทธจักร ทุกสำนักร่วมแรงร่วมใจกันลงมือ เจ้าคิดจะแก้แค้นอย่างนั้นหรือ? เจ้าฝันไปหรือเปล่า” เด็กเพียงคนเดียว คิดจะเป็นศัตรูกับคนทั่วทั้งยุทธจักร เป็นเรื่องน่าขันสิ้นดี

หากไม่ใช่เพราะตลอดทางที่ผ่านมามีเสด็จอาเก้าคอยให้การปกป้อง ซ่อนข่าวคราวของเจ๋อเจ๋อ คนในยุทธจักรเหล่านั้นคงสังหารเจ๋อเจ๋อไปตั้งนานแล้ว

ตีงูต้องตีให้ตาย อย่าให้มันกลับมาแว้งกัด เหล่าคนในยุทธจักรต่างเข้าใจคำพูดนี้ดี พวกเขาไม่มีทางปล่อยเจ๋อเจ๋อไปเพราะการที่เขาเป็นเด็กหรือความรู้สึกเห็นใจเป็นแน่

และนี่ก็เป็นเหตุผลว่าทำไมจักรพรรดิจึงไม่ห้ามที่เสด็จอาเก้าจะนำตัวของเจ๋อเจ๋อกลับมายังลัทธิปีศาจ เนื่องจากเขาคิดว่าเสด็จอาเก้าสร้างความวุ่นวายโดยเปล่าประโยชน์

ไม่มีลัทธิปีศาจให้พึ่งพา เจ๋อเจ๋อก็เป็นได้เพียงเด็กไร้ค่า หากคนในยุทธจักรรู้ว่าเจ๋อเจ๋ออยู่ในมือของเสด็จอาเก้า เสด็จอาเก้าจะต้องลำบากเป็นแน่

แน่นอนว่าคนพวกนั้นไม่มีทางเอาชีวิตของเสด็จอาเก้า มากที่สุดก็แค่บีบบังคับให้เสด็จอาเก้ามอบตัวเจ๋อเจ๋อออกมา และจากความเข้าใจของจักรพรรดิ เสด็จอาเก้าก็ไม่มีทางเอาชีวิตของเจ๋อเจ๋อเพียงคนเดียวมาแลกกับการเป็นศัตรูกับทั้งโลกแห่งศิลปะการต่อสู้

ดังนั้นจักรพรรดิจึงไม่เปิดเผยเรื่องที่เจ๋อเจ๋ออยู่ในมือของเสด็จอาเก้าออกมา เมื่อเทียบกันแล้ว จักรพรรดิอย่างเห็นความโกรธของเสด็จอาเก้าที่เมื่อพาเจ๋อเจ๋อมาส่งยังลัทธิปีศาจแล้ว แต่กลับพบว่าลัทธิปีศาจนั้นไม่เหลือแม้แต่ซากมากกว่า

แม้ว่าจักรพรรดิจะไม่รู้เจตนาที่เสด็จอาเก้าเดินทางมายังลัทธิปีศาจในครั้งนี้คืออะไร แต่มันก็ไม่ได้มีผลกระทบอะไรกับการเฝ้าดูความสนุกของเขา ลัทธิปีศาจล่มสลายไปแล้ว ไม่ว่าเสด็จอาเก้าจะมีจุดประสงค์อะไร สุดท้ายมันก็เป็นแค่การคว้าน้ำเหลว

การเดินทางที่เต็มไปด้วยความหวัง แต่เมื่อมาถึงแล้วกลับพบว่าความหวังทั้งหมดถูกทำลาย แบบนี้มันไม่น่าสนใจมากกว่าอย่างนั้นหรือ?

“นายท่าน ข้าไม่พบอะไรเลย” หลังจากตรวจสอบเรียบร้อย สายลับก็กลับมารายงาน