นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1154

งูยักษ์ตัวนั้นไม่เปิดโอกาสให้พวกของเสด็จอาเก้าได้คิดหาวิธีรับมือ และไม่มีคำว่าเผชิญหน้าอยู่ในความคิดของมัน มันพุ่งเข้ามาใกล้ทุกคน อ้าปากกว้าง ท่าทางของมันดุร้ายและต้องการเขมือบร่างของทุกคนเข้าไปในปากของมันเพียงครั้งเดียว

และคนที่ถูกโจมตีเป็นคนแรกก็คือ เฟิ่งชิงเฉิน

ต้องบอกเลยว่างูยักษ์สองหัวตัวนี้เหมือนกับสัตว์ประหลาดจริง ๆ ดวงตาของมันกลมโต ระหว่างเสด็จอาเก้ากับเฟิ่งชิงเฉิน งูยักษ์สองหัวตัวนั้นเลือกที่จะพุ่งเข้าไปโจมตีเฟิ่งชิงเฉินอย่างไม่ลังเล

ในฐานะผู้ที่จะไร้ซึ่งความสามารถในการป้องกันตัวเอง สิ่งเดียวที่เฟิ่งชิงเฉินทำได้ก็คือสงบสติอารมณ์ หลังจากนั้นก็ก้าวถอยหลังเป็นระยะ ไม่ได้สร้างปัญหาให้กับเสด็จอาเก้าแต่อย่างใด

“ปกป้องแม่นางเฟิ่ง” เหล่าสายลับรีบพุ่งเข้ามา แต่อาจารย์ของโต้วโต้วรวดเร็วกว่าพวกเขา แย่งดาบที่อยู่ในมือของโต้วโต้ว แทงเข้าไปยังร่างของงูยักษ์ตัวนั้น

“อาจารย์ นั่นมันดาบของข้า ท่านแย่งดาบของข้า เช่นนั้นข้าจะทำเช่นไร” โต้วโต้วตะโกนออกมา

ฮือ ฮือ ฮือ ท่านอาจารย์แสร้งทำเป็นมากความสามารถ ไม่พกดาบออกมาจากสำนัก แต่กลับมาแย่งดาบของลูกศิษย์ มันช่างเลวร้ายยิ่งนัก

“เจ้าสามารถใช้อาวุธลับได้” อาจารย์ของโต้วโต้วกล่าวออกมาอย่างเยือกเย็น โจมตีพลาดไปครั้งหนึ่ง เขาจึงทำการโจมตีใหม่อีกครั้ง

เฟิ่งชิงเฉินและปรมาจารย์แห่งหุบเขาซวนยีถอยออกไปอยู่ในที่ปลอดภัยแล้ว เจ๋อเจ๋อเองก็หลบอยู่ด้านหลังของพวกเขา สำหรับเจ๋อเจ๋อ เฟิ่งชิงเฉินไม่ได้เย็นชาใส่เขา ดังนั้นจึงไม่มีทางทำร้ายเขาเป็นอันขาด

“ข้าไม่อยากใช้อาวุธลับ โจ่วอั้นบอกว่าคนที่ใช้อาวุธลับมีแต่คนขี้ขลาด” โต้วโต้วกล่าวออกมาด้วยความชอบธรรม สุดท้ายงูยักษ์ตัวนั้นกลับไม่ไว้หน้า ฟาดหางของมันมาพร้อมกับสายลม เข้าไปยังหน้าของโต้วโต้ว ทำให้ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยเลือด

“เจ้าเล่นสกปรก เช่นนั้นก็อย่าโทษที่ข้าใช้อาวุธลับออกมา” โต้วโต้วโกรธมาก ความโกรธพลุ่งพล่านออกมาบนใบหน้าอันกลมบางของเขา

ทำร้ายคนอื่นอย่าเล็งไปที่ใบหน้า แม้ตอนที่โจ่วอั้นทำร้ายเขา อีกฝ่ายก็ไม่เคยทำให้ใบหน้าของเขาต้องบาดเจ็บ งูยักษ์ตัวนี้จะต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย

โต้วโต้วโกรธจนบ้าคลั่ง ดึงเข็มขัดที่พันอยู่รอบเอวของเขาออกมา คลี่ออกด้วยการปัด เผยให้เห็นแถวอาวุธที่ซ่อนอยู่ แสงอาทิตย์ส่องลงมากระทบ ทำให้ทุกคนเห็นความแวววาวของมัน

“นั่นมันอะไร เหตุใดถึงได้ดูแสบตาเช่นนี้”

แสงจากอาวุธลับแสบตาจนผู้คนไม่อาจลืมตาขึ้นมาได้ งูยักษ์สองหัวเองก็ได้รับผลกระทบเช่นเดียวกัน มันหรี่ตาลงพร้อมกับเอียงหัว

ด้วยช่องว่างที่เกิดขึ้น เสด็จอาเก้ากระโดดขึ้นไปบนอากาศ จากนั้นก็พุ่งลงไปยังหัวของงูยักษ์

“น่าทึ่งมาก” ดวงตาของปรมาจารย์แห่งหุบเขาซวนยีเป็นประกาย

เขารู้มาโดยตลอดว่าศิลปะการต่อสู้ของเสด็จอาเก้านั้นสูงส่ง ไม่อย่างนั้นคงไม่สามารถเอาชนะศิษย์ของสำนักชื่อดังมากมาย และกลายเป็นยอดฝีมืออันดับหนึ่งของยุทธจักร

แต่ปรมาจารย์แห่งหุบเขาซวนยีก็ไม่เคยเห็นมันมาก่อน เสด็จอาเก้าใช้พลังเต็มที่ ปกติแล้วก็ไม่มีใครเทียบเคียง แต่วันนี้มีอาจารย์ของโต้วโต้วเป็นผู้เปรียบเทียบ ปรมาจารย์แห่งหุบเขาซวนยีก็เข้าใจ เมื่อเอาเสด็จอาเก้าไปเปรียบเทียบกับสัตว์ประหลาดเฒ่าเหล่านั้นแล้ว เสด็จอาเก้าก็ไม่ได้ด้อยกว่าเลยแม้แต่น้อย

“ฟ่อ ฟ่อ ฟ่อ......” การเคลื่อนไหวของเสด็จอาเก้าทำให้งูยักษ์ไม่พอใจ งูยักษ์บิดลำตัวของมันอย่างบ้าคลั่ง จากนั้นสะบัดหางของมัน พยายามรัดร่างของเหล่าสายลับขึ้นมา แต่ก็ถูกเสด็จอาเก้าขวางเอาไว้ เวลานี้หัวอีกข้างหนึ่งของมันยกสูงขึ้น อ้าปากพร้อมที่จะกลืนกินเสด็จอาเก้า

และสิ่งที่เสด็จอาเก้ารอคอยก็คือช่วงเวลานี้ ในตอนที่หัวอีกข้างหนึ่งของงูยักษ์พุ่งเข้ามา เสด็จอาเก้ากำดาบไว้ด้วยมือทั้งสองข้าง จากนั้นก็เริ่มหมุนเวียนตันเถียงของตนเอง

“ควับ......” เห็นดาบเปล่งแสงออกมา และวินาทีต่อมาก็เกิดเสียงดังลั่น

ในตอนที่ทุกคนตอบสนอง พวกเขาเห็นงูยักษ์สองหัวเหลือเพียงแค่หัวเดียว หัวข้างนั้นของมันบินไปไกลกว่าร้อยเมตร และปากของมันก็ยังคงอ้าอยู่อย่างนั้น

อาศัยช่องโหว่ที่เป็นนิสัยของเจ้า เอาชีวิตของเจ้า โอกาสที่โต้วโต้วสร้างขึ้นนั้นไม่สูญเปล่า นำอาวุธลับขึ้นมาติดตั้งไว้บนข้อมือ ยิงไปทางงูยักษ์สองหัว อาวุธลับของโต้วโต้ว เป็นสิ่งที่โจ่วอั้นสร้างขึ้น แม้ว่าหนังของงูยักษ์จะหนาและเหนียวแค่ไหน แต่มันก็สามารถทะลุเข้าไปได้

“น่ากลัวมาก” ปรมาจารย์แห่งหุบเขาซวนยีเห็นว่าไม่มีเลือดไหลออกมาจากบาดแผล หัวใจของเขาเต้นอย่างรุนแรง

หัวงูนั่น เมื่อครู่มันเพิ่งจะบินข้ามศีรษะของเขาไป ปากอันกว้างใหญ่ ทำให้ปรมาจารย์แห่งหุบเขาซวนยีสงสัยว่ามันสามารถกลืนกินร่างกายของเขาเข้าไปได้ในคำเดียว