นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1155

ใบหน้าซีดขาว ดวงตาเป็นสีแดง ในฝูงอีกา เห็นได้ชัดว่าเป็นดวงตาที่แสนพิเศษ การปรากฏตัวที่กะทันหันเช่นนี้ มันอาจทำให้คนเป็นโรคหัวใจ หัวใจวายตายได้

หากไม่ใช่เพราะมือไม่ว่าง เฟิ่งชิงเฉินคงทุบหน้าอกของตนเองไปหลายครั้งเพราะความตกใจ

น่าตกใจยิ่งนัก น่าตกใจเหลือเกิน!

ลัทธิปีศาจนี่มันน่ากลัวจริง ๆ การที่ถูกทำลายก็ถือเป็นสิ่งที่สมควร!

“เสด็จอาตงหลิงจิ่ว สมคำร่ำลือจริง ๆ ช่างกล้าหาญยิ่งนัก กล้าถึงขั้นบุกเข้ามาในดินแดนศักดิ์สิทธิ์ของข้า” อ้าปากพูดออกมา วินาทีถัดมาก็เห็นเหล่าอีกาเริ่มเคลื่อนไหว ใบหน้าของผู้เป็นนายปรากฏออกมาต่อหน้าของทุกคน

“มนุษย์วิหค?” โต้วโต้วตกใจ ดวงตาทั้งสองข้างของเขาเบิกกว้าง

ที่แท้อีกาทั้งฝูงก็บินอยู่รอบกายคนผู้นี้มาตลอดทาง ไม่แปลกเลยว่าเหตุใดฝูงอีกาถึงดูยิ่งใหญ่ หนาแน่นและดำมืดจนน่าตกใจ

มนุษย์วิหคทำให้ดวงตาของโต้วโต้วแทบจะทะลักออกมา เขาสะบัดแขนเสื้อของเขา อีกาที่อยู่รอบ ๆ ก็บินจากไปทันที

น่ามหัศจรรย์ยิ่งนัก สมแล้วที่เป็นมนุษย์วิหค ทำให้อีกาเชื่อฟังคำสั่ง ดวงตาที่โต้วโต้วจ้องมองไปที่มนุษย์วิหคเปล่งประกาย ใบหน้าของเขาเหมือนกับมีอักษรปรากฏขึ้นมา “เจ้าช่างน่านับถือยิ่งนัก!”

มนุษย์วิหคไม่สนใจโต้วโต้ว เขามองมาที่เสด็จอาเก้า “ข้าคือประมุขของลัทธิศักดิ์สิทธิ์ ฉูซีฮวา”

เฮ้อ......เห็นได้ชัดว่าเป็นมนุษย์วิหค แต่กลับตั้งชื่อที่มีความหมายว่าดอกไม้อาวรณ์ น่าจะตั้งชื่อที่มีความหมายว่านักผู้น่าสงสารถึงจะถูก โต้วโต้วแอบคิดอยู่ในใจ แต่ด้วยรัศมีอันยิ่งใหญ่ของเสด็จอาเก้าและประมุขของลัทธิศักดิ์สิทธิ์ โต้วโต้วฉลาดมาก เขาจึงไม่พูดอะไรออกมา

สายตาของเสด็จอาเก้าและฉูซีฮวาเผชิญหน้ากันอย่างจริงจัง หลังจากนั้นเขาก็กล่าวออกมาด้วยความเยือกเย็น “ตงหลิงจิ่ว”

ส่วนคนอื่น ๆ เสด็จอาเก้าไม่มีทีท่าว่าจะแนะนำให้อีกฝ่ายรู้จัก ฉูซีฮวาเองก็ไม่ได้ใส่ใจ หลังจากแนะนำตัวเองเรียบร้อยแล้ว ทั้งสองก็เข้าสู้ขั้นตอนของการทักทาย

“เสด็จอาเก้าเป็นแขกจากแดนไกล ซีฮวาขอโทษด้วยที่เสียมารยาท”

“ประมุขซีฮวาอย่าได้ถือสา ข้าเองก็มาไม่ถูกเวลา”

ท่าทางและคำพูดของทั้งสองดูดีและน่าฟัง แต่มันทำให้ผู้คนรู้สึกหดหู่ยิ่งนัก เสด็จอาเก้ายังดี เขายังคงไม่ถือสาในคำพูดของฉูซีฮวา

แต่ฉูซีฮวานั้นต่างกันออกไป ลัทธิปีศาจเพิ่งจะถูกทำลาย และถูกเสด็จอาเก้าบุกเข้ามาเยาะเย้ยถึงที่ เขาอารมณ์ไม่ค่อยดี สูญเสียอำนาจในการควบคุม ทำให้จิตสังหารแผ่ซ่านออกมารอบ ๆ

ดวงตาของเสด็จอาเก้าหรี่ลง ใบหน้าเหมือนกับหยกที่เปล่งประกายไปด้วยความเย็นชา ฉูซีฮวาผงะ รีบระงับอารมณ์ของตนเองและแสร้งทำเป็นยิ้มออกมา

“ซีฮวาขอโทษที่หยาบคาย ไม่รู้ว่าเสด็จอาเก้ามาที่นี่ด้วยเหตุผลอันใด” ลัทธิปีศาจไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป แม้ว่าคนที่เสด็จอาเก้าพามาด้วยจะมีไม่มาก แต่ฉูซีฮวาก็ไม่กล้าที่จะทำอะไรสุ่มสี่สุ่มห้า

ลัทธิปีศาจไม่สามารถแบกรับการต่อสู้ได้อีกต่อไปแล้ว

“พาคนมาส่ง ท่านประมุขพานายน้อยไปส่งที่ตงหลิงโดยไม่ถามไถ่ ข้าจึงเป็นผู้รับผิดชอบในการพาตัวเขากลับมาส่ง” เสด็จอาเก้าโบกมือ บอกให้สายลับพาตัวของเจ๋อเจ๋อออกมา

ร่องรอยของความประหลาดใจปรากฏขึ้นบนใบหน้าซีดเซียวของฉูซีฮวา “เจ๋อเจ๋อ?”

พูดตามความจริง เขาสัมผัสไม่ได้ถึงความมีอยู่ของเจ๋อเจ๋อเลยแม้แต่น้อย

“ท่านพ่อ” เจ๋อเจ๋อก้มหน้าลง ทำความเคารพด้วยใบหน้าที่เศร้าโศก

“อื้อ มาหาพ่อเร็ว” ฉูซีฮวาชำเลืองมองไปที่เสด็จอาเก้าด้วยความระมัดระวัง จากนั้นก็กวักมือเรียกเจ๋อเจ๋อ

เสด็จอาเก้าไม่ได้ขัดขวางแต่อย่างใด ปล่อยให้เจ๋อเจ๋อวิ่งไปอยู่ด้านหลังของฉูซีฮวา

ฉูซีฮวาไม่เข้าใจ เสด็จอาเก้ามาที่นี่เพื่อส่งเจ๋อเจ๋อจริง ๆ อย่างนั้นหรือ?

เรื่องนี้เป็นไปไม่ได้!

แต่เมื่อเห็นว่าเจ๋อเจ๋อไม่เป็นอะไร ฉูซีฮวาก็ยอมที่จะอ่อนข้อให้กับเสด็จอาเก้า “ขอบคุณเสด็จอาเก้ามากที่พาลูกชายของข้ามาส่งอย่างปลอดภัย บุญคุณครั้งนี้ ลัทธิปีศาจของข้าจะไม่มีวันลืมเป็นอันขาด”

หรือพูดอีกอย่างก็คือ เวลานี้เจ้ารีบไสหัวไปได้แล้ว เห็นแก่ที่เจ้าพาลูกของข้ามาส่ง ข้าจะไม่ทำร้ายเจ้า ไม่ถือโทษเรื่องที่เจ้าสังหารสัตว์ศักดิ์สิทธิ์ของข้า

“ไม่จำเป็น แค่ลัทธิปีศาจเล็ก ๆ ข้าไม่เห็นมันอยู่ในสายตาเลยด้วยซ้ำ” ทำดีโดยไม่หวังผลตอบแทน เสด็จอาเก้าไม่ใช่คนดีขนาดนั้น