นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 117

"เฟิ่งฮูหยินเป็นคนที่ดี" ในที่สุดตงหลิงจิ่วก็มองตรงไปที่จักรพรรดิด้วยใบหน้าที่เปิดเผย

คราวนี้จักรพรรดิไม่คิดอะไรมาก ท่านเอ่ยปากทันที " เชิญเฟิ่งชิงเฉินเข้าวัง"

ฮองเฮาสีหน้าขาวซีด แต่พูดกระไรไม่ออกสักอย่าง ฮ่องเต้ทรงออกพระราชโองการ นี่มิใช่สิ่งที่นา

สามารถเปลี่ยนแปลงได้

เฟิ่งชิงเฉินที่กำลังนอนหลับสนิท ถูกปลุกขึ้นมาจากใต้ผ้าห่ม ขันทีและองครักษ์ล้อมจวนเฟิ่งเอาไว้อย่างแน่น

"ทุกท่าน เกิดเรื่องกระไรขึ้นหรือ?" สีหน้าของโจวสิงแย่อย่างมาก และร่างกายผอมบางของเขาสั่นเล็กน้อย

"เฟิ่งชิงเฉินอยู่ที่นี่หรือไม่?" ขันทีไม่แม้แต่จะมองเขา

โจวสิงถอนหายใจด้วยความโล่งอก เมื่อรู้ว่าพวกเขามิได้มุ่งเป้ามาที่ตน แต่มุ่งมาที่เฟิ่งชิงเฉิน....

โจวสิงกำลังจะถาม แต่ขันทีก็เผยท่าทีไม่สบอารมณ์ออกมา

โจวสิงหมดหนทาง จึงเร่งตามตัวเฟิ่งชิงเฉินมา

เดิมเฟิ่งชิงเฉินไม่สบอารมณ์เล็กน้อย แต่เมื่อเห็นสถานการณ์เช่นนี้ นางตื่นขึ้นมาทันที

นางครุ่นคิด เกิดเรื่องกระไรขึ้นอีกหรือ?

ดูท่าทีนี้แล้วไม่เหมือนจวนเจิ้นกั๋วกงเลยนี่นา

"เจ้าคือเฟิ่งชิงเฉินหรือ?" ขันทีพูดอย่างเย่อหยิ่งด้วยเสียงสูง

"ชิงเฉินน้อมคำนับท่าน มิทราบว่าควรเรียนท่านว่ากระไรเพคะ?" เฟิ่งชิงเฉินโค้งคำนับ สะบัดแขนเสื้อ จากนั้นทองห้าสิบตำลึงก็ไปอยู่ที่มือของขันที

ขันทีก้มหน้าลงและมองดู สีหน้าที่เย่อหยิ่งของเขาเปลี่ยนเป็นสีหน้าสดใสในทันที น้ำเสียงของเขาก็อ่อนโยนขึ้นอย่างมาก "แม่นางเฟิ่ง ข้ามีนามสกุลว่าเจิ้ง"

"มิทราบว่าเจิ้งกงกงมาที่นี่ ชิงเฉินต้องขออภัยที่เสียมารยาทด้วยเพคะ"

หลังจากพูดเสร็จ เขาก็แสดงท่าทางเชิญ แต่เจิ้งกงกงปฏิเสธ "แม่นางเฟิ่งมิต้องมากพิธีรีตอง ข้ามาคราวนี้ มาเพราะพระราชโองการของฝ่าบาท"

"พระราชโองการหรือ?" เปลือกตาของเฟิ่งชิงเฉินกระตุกอย่างแรง

"แม่นางเฟิ่ง เมื่อคืนนี้ลั่วอ๋องเจอเหตุลอบสังหาร ได้รับบาดเจ็บสาหัส เหล่าหมอหลวงช่วยกระไรมิได้ เสด็จอาเก้าทรงเสนอเจ้ามา" เจิ้งกงกงรู้งานอย่างมาก

คราวนี้ เขาจะต้องไม่ทำให้เฟิ่งชิงเฉินโกรธเคืองเป็นอันขาด เพราะหากว่านางสามารถรักษาลั่วอ๋องได้ เช่นนั้นเท่ากับว่านางมีบุญคุณต่อฮองเฮาและลั่วอ๋อง อีกทั้งนางได้รับความโปรดปรานจากเสด็จอาเก้า อีกไม่นานนางจะได้มีอำนาจตำแหน่งที่สูงอย่างแน่นอน

"ลั่วอ๋องได้รับบาดเจ็บหรือ?"

เฟิ่งชิงเฉินอุทานด้วยความประหลาดใจ และในขณะเดียวกันก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก ดูเหมือนว่าพวกเขามิได้มาเพื่อสร้างปัญหา

เพียงแต่ว่า มันบังเอิญเช่นนี้เลยหรือ? เมื่อวานนี้นางเพิ่งช่วยชีวิตผู้บาดเจ็บ และวันนี้มีข่าวว่าลั่วอ๋องถูกลอบสังหาร หรือว่าอาการบาดเจ็บของลั่วอ๋องมีส่วนเกี่ยวข้องกับคนที่บาดเจ็บเมื่อวานนี้

เฟิ่งชิงเฉินตะลึงกับความคิดนี้ หากเป็นกรณีนี้ นางเจอกับปัญหาใหญ่แล้วล่ะ

นางช่วยชีวิตคนที่ลอบสังหารลั่วอ๋องเอาไว้

"แม่นางเฟิ่ง เจ้าไม่เป็นกระไรใช่หรือไม่?" เจิ้งกงกงกล่าวด้วยความไม่พอใจเมื่อเห็นสีหน้าของเฟิ่งชิงเฉิน

หรือว่าเฟิ่งชิงเฉินจะแกล้งไม่สบายแล้วหนี?

เฟิ่งชิงเฉินยิ้มอย่างสดใส ปกปิดการเหม่อลอยของตน และถามอย่างรวดเร็วว่า "ชิงเฉินกังวลเกี่ยวกับอาการบาดเจ็บของลั่วอ๋อง มิทราบว่าลั่วอ๋องบาดเจ็บที่ใดหรือ?"

"ที่ต้นขา" เจิ้งกงกงมิได้ปิดบัง "แม่นางเฟิ่ง รีบไปเถอะ สถานการณ์ของลั่วไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เจ้าเป็นคนที่เสด็จอาเก้าเสนอมา หากมีอะไรผิดพลาด เสด็จอาเก้าก็จะต้องรับผิดชอบเช่นกัน"

เฟิ่งชิงเฉินพยักหน้าอย่างรวดเร็ว "ขอบคุณเจิ้งกงกงอย่างมาก ชิงเฉินขอตัวไปเปลี่ยนเสื้อผ้า เตรียมตัว แล้วจะออกไปทันที"

เฟิ่งชิงเฉินรีบวิ่งไปที่ลานด้านในอย่างรวดเร็ว

อาการบาดเจ็บอยู่ที่ต้นขา และหมอหลวงไม่กล้าลงมือทำการรักษา แสดงว่าอาจจะบาดเจ็บที่หลอดเลือดแดง