นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1175

การเสียชีวิตของเสด็จอาเก้าและเฟิ่งชิงเฉินทวีความรุนแรงมากขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อวันที่เสด็จอาเก้าและเฟิ่งชิงเฉินหายตัวไปยาวนานขึ้น ตอนนี้ ในใจกลางของจักรพรรดิตงหลิง เรื่องนี้ได้กลายเป็นสิ่งตกทอดของผู้สืบทอดรุ่นก่อน ราชวงศ์การสมรู้ร่วมคิด

เนื่องจากเป็นการสมรู้ร่วมคิดจึงต้องมีการสอบสวนอย่างละเอียด องค์จักรพรรดิทรงทุ่มเทแรงกายแรงใจส่วนใหญ่ในการสืบสวนกิจการของราชวงศ์ก่อน องค์จักรพรรดิยังสงสัยว่าหลี่เซียง ผู้ที่สามารถทำเจิ้นเทียนเล่ยได้ น่าจะเป็นบุคคลจาก ราชวงศ์ก่อน..

ดวงตาของจักรพรรดิเพ่งความสนใจไปที่บุคลากรของราชวงศ์ก่อนหน้า ในขณะที่ผู้คนในสามก๊กและเก้าเมืองต่างเพ่งความสนใจไปที่ตงหลิง ด้วยวิธีนี้ ไม่มีใครสนใจเกี่ยวกับชีวิตและความตายของเสด็จอาเก้า

ในฐานะตัวเอกของเหตุการณ์เสด็จอาเก้าและเฟิ่งชิงเฉิน ซึ่งทุกคนคิดว่าถูกกำหนดให้ตาย กำลังตกปลาในแม่น้ำอย่างสบายๆ เฟิ่งชิงเฉิน ไม่เคยมีประติสัมพันธ์สัตว์ต่างๆ และแม้แต่ปลาก็ไม่ได้เข้าใกล้เธอ ดังนั้นพวกเขากำลังนั่งคุยกันอย่างสบายๆ

“ข้าไม่ได้คาดหวังว่าเรื่องนี้จะใหญ่โตขนาดนี้ ข้าไม่รู้จริงๆ ว่าจักรพรรดิจะจบเรื่องนี้อย่างไร” เฟิ่งชิงเฉินกล่าวว่าเธอเห็นใจจักรพรรดิจริงๆ

ครั้งนี้ จักรพรรดิถูกเสด็จอาเก้าหลอกให้ตายจริงๆ เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ได้ทำอะไรเลย แต่เขาไม่สามารถอธิบายได้ชัดเจน

“ก็เพียงพอที่จะทำลายฟ้าร้องที่สั่นสะเทือนท้องฟ้า สามก๊กแห่งหนานหลิงไม่กล้าส่งกองกำลังไปที่ตงหลิง” จักรพรรดิลุงเก้าเหวี่ยงคันเบ็ดของเขา

เยี่ยมเลย ฉันจับปลาได้อีกแล้ว

“ข้าไม่กลัว ตอนนี้มันไม่ใช่ความขัดแย้งในเมืองตงหลิง สี่อาณาจักรและเก้าเมืองอยู่ในความสับสนวุ่นวาย ถ้าเจ้าไม่ออกมา บางทีอาจมีการต่อสู้เกิดขึ้น” เสด็จอาเก้ามีทหารไม่เพียงพอ ม้าและสถานการณ์ปัจจุบันไม่ดีการสู้รบอาจไม่จำเป็นต้องเป็นการสู้รบที่สมบูรณ์อาจเป็นไปได้ว่าแต่ละประเทศจะต่อสู้แล้วล่าถอย

“ข้าสู้ไม่ไหว” เสด็จอาเก้าพูดอย่างหนักแน่นแล้วถามว่า: “เกิดอะไรขึ้นกับคนเหล่านั้นในเป่ยหลิง?”

“มันมาถึงแล้ว พวกเขาควรจะสามารถลงมือได้ในอีกสองวันข้างหน้า” เฟิ่งชิงเฉินไม่มีความสัมพันธ์กับปลา ดังนั้นจึงโยนเบ็ดตกปลาทิ้งไป และไปที่ฝั่งของเสด็จอาเก้าเพื่อจัดการกับปลาที่เสด็จอาเก้าจับได้

ปลาในแม่น้ำสายนี้เนื้อแน่นและอร่อยจนสามารถทำเป็นลูกชิ้นปลาได้

เนื้อปลา ในปัจจุบันเรียกว่า ซาซิมิ ว่ากันว่าเป็นอาหารญี่ปุ่นชนิดพิเศษ แต่แท้จริงแล้วสืบทอดมาจากประเทศจีน เราคนจีนเป็นบรรพบุรุษของอาหาร ประเทศเกาะเหล่านั้นแค่ขโมยไปเท่านั้น

เสด็จอาเก้าไม่ชอบให้คนรับใช้รับใช้ ดังนั้น เฟิ่งชิงเฉินจึงทำเอง เนื่องจากพวกเขานำทุกอย่างติดตัวไปด้วย

โกนกระดูกปลาแล้วหั่นเป็นชิ้นโปร่งใส

ศัลยแพทย์แม้ว่าพวกเขาจะไม่มีทักษะการใช้มีดที่ดี แต่พวกเขายังคงมีความสามารถในการหั่นเนื้อปลาได้เฟิ่งชิงเฉินหั่นเนื้อปลาและชิ้นก็บางและโปร่งใสมาก

จุ่มลงในเครื่องปรุงรสที่ประกอบด้วยส่วนผสมแปดอย่าง ได้แก่ กระเทียม ขิง ส้มเขียวหวาน พลัมขาว แป้งข้าวโพดปรุงสุก ข้าวจาโปนิก้า เกลือ และซีอิ๊ว รสชาติดีมากจนแทบจะกัดลิ้นเลยทีเดียว

"อร่อย" เฟิ่งชิงเฉินไม่ใช่คนชอบกิน แต่เธอก็ชอบอาหาร

เฟิ่งชิงเฉินกินไปสองสามชิ้นติดต่อกัน แต่ก็ยังไม่หยุด เสด็จอาเก้าฮึมฮัมอย่างไม่พอใจ: "อ๋ององค์นี้ก็รู้ว่ามันอร่อยแค่ไหน"

เขาไม่ได้กินปลาที่ เฟิ่งชิงเฉินจับได้แม้แต่ชิ้นเดียวจริงๆ...

“เฮ้ ทำไมข้าไม่ให้ทดสอบพิษให้ท่านอ๋องก่อนล่ะ” เฟิงชิงเฉินยิ้มราวกับสุนัข รีบจุ่มชิ้นหนึ่งแล้วส่งไปที่ปากของเสด็จอาเก้า

เสด้จอาเก้าเปลี่ยนความโกรธเป็นความยินดี เปิดปากแล้วกัด และอีกนัยหนึ่ง... เลียนิ้วของเฟิงชิงเฉิน: "มันอร่อยจริงๆ"

ความรู้สึกชาที่ปลายนิ้วทำให้เฟิ่งชิงเฉินรู้สึกเหมือนถูกไฟฟ้าช็อต หูของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดง และเธอก็มองเสด็จอาเก้าอย่างตระการตา: "ไม่จริงจัง"

เมื่อหันกลับมา หยิบชิ้นเนื้อปลาขึ้นมาแล้วยัดมันเข้าไปในปากของเธอ แตะปลายนิ้วของเธอ เพียงเพื่อจะจำได้ว่าปลายลิ้นของเสด็จอาเก้าเพิ่งแตะปลายนิ้วของเธอเท่านั้น

บริเวณปลายนิ้วเริ่มร้อนขึ้นทันทีเสด็จอาเก้า เห็นดังนั้นก็รู้สึกมีความสุขในใจ จึงพูดว่า “เนื้อปลาไม่มีพิษ ขอกินต่อได้ไหม?”