นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1192

“ลูกสาวของตระกูลชุย!” ซีหลิงเทียนอวี๋ ต้องการความช่วยเหลือจากต่างอาณาจักรมากที่สุดในตอนนี้ ในสายตาของเฟิ่งชิงเฉินคนที่เหมาะสมที่สุดคือตระกูลชุย

“ตระกูลชุย? เป็นตัวเลือกที่ดี” เสด็จอาเก้าพยักหน้าเห็นด้วยกับเรื่องนี้

ตระกูลชุยไม่เหมือนกับตระกูลหวัง ตระกูลหวังต้องการเพียงครอบครัวเป็นขุนนางชั้นผู้ใหญ่ ในขณะที่ตระกูลชุยต้องการโลก ตระกูลชุยจำเป็นต้องหยั่งรากอย่างเร่งด่วนในอาณาจักรต่างๆ ถ้าซีหลิงเทียนอวี๋แต่งงานกับลูกสาวของ ตระกูลชุย ตระกูลชุยจะช่วยซีหลิงเทียนอวี๋อย่างแน่นอนและจะไม่ละความพยายามที่จะนำซีหลิง เข้าสู่กระบวนการยุติธรรมและผลักดันเทียนอวี๋ไปสู่บัลลังก์

“ก็แค่…” เสด็จอาเก้าลังเลเล็กน้อย

เฟิ่งชิงเฉิน เข้าใจสิ่งที่เสด็จอาเก้ากังวลและตอบว่า "เพราะว่าตระกูลชุย มีความทะเยอทะยานเกินไป ท่านกังวลเกี่ยวกับการต้องการหนังเสือใช่หรือไม่?"

“ไม่เชิง คนอื่นไม่รู้จักเป้าหมายของตระกูลชุย แต่เจ้าและข้ารู้จักพวกเขา ตระกูลชุยไม่ใช่กระต่ายขาว” ตระกูลชุยเป็นเสือกินคน

“แต่เป็นไปไม่ได้ที่ตระกูลชุย จะดำเนินการกับเทียนอวี๋และท่านในช่วงเวลาสั้น ๆ เรารู้จุดประสงค์ของตระกูลชุยและใช้ความระมัดระวังล่วงหน้า เป็นการยากที่จะบอกว่าตระกูลชุยจะได้รับประโยชน์จากซีหลิงเทียนอวี๋หรือไม่?" สิ่งที่เฟิ่งชิงเฉินหมายถึงจากคำเหล่านี้ เห็นได้ชัดว่านั่นคือการใช้ความทะเยอทะยานของตระกูลชุย เพื่อช่วยให้ซีหลิงเทียนอวี๋ขึ้นสู่อำนาจ ส่วนตระกูลชุยนั้น.....

หากซีหลิงเทียนอวี๋ไม่สามารถควบคุมตระกูลชุยได้ แม้ว่าจะรู้เกี่ยวกับความทะเยอทะยานของอีกฝ่ายแล้ว นั่นหมายความว่าเขาไม่มีพรสวรรค์ที่จะเป็นจักรพรรดิจริงๆ

“ทุกคนใช้สิ่งที่พวกเขาต้องการและใช้ประโยชน์จากกันและกัน แม้ว่าตระกูลชุย จะรู้ความคิดของเทียนอวี๋ แต่พวกเขาก็จะมีความสุขที่ได้รับการใช้เทียนอวี๋” เสด็จอาเก้าเริ่มพิจารณาอย่างจริงจังถึงความเป็นไปได้ในการได้รับลูกสาวของตระกูลชุยสำหรับซีหลิงเทียนอวี๋

เฟิ่งชิงเฉินไม่ได้พูดอะไรอีก เธอรู้ว่าเสด็จอาเก้าตัดสินใจด้วยตัวเองแล้ว

แต่ เธอก็รู้สึกหดหู่ใจ........

ผู้หญิงในโลกนี้เป็นเพียงหมากตัวหนึ่งและการแต่งงานดูเหมือนจะเป็นประโยชน์สูงสุดสำหรับผู้หญิงผู้สูงศักดิ์ แม้ว่าจะรู้สึกว่ามันน่าเศร้ามาก แต่เฟิ่งชิงเฉินก็ไม่ได้คิดจะที่จะเปลี่ยนแปลงเหตุการณ์นี้

การแต่งงานที่เพื่อมีคู่ไม่ใช่เรื่องผิด สิ่งที่เรียกว่าความรักนั้น...หญิงสาวบางคนที่เอาแต่ใจไม่สามารถทนต่อความยากลำบากได้แม้ว่าจะตกหลุมรักชายในหมู่บ้านก็ตาม

ถ้าจะพูดให้พูด นี่คือโลกที่เป็น เจ้ามีความสุขในความรุ่งโรจน์และความมั่งคั่งที่ครอบครัวมีให้ตั้งแต่กำเนิด และจะต้องเสียสละเพื่อครอบครัว

ในท้ายที่สุด เฟิ่งชิงเฉินไม่รู้ว่าเสด็จอาเก้าตัดสินใจอย่างไร และเธอก็ไม่ได้ถามคำถามใดอีกหลังจากนั้น เฟิ่งชิงเฉินยังคงเหมือนเดิมเมื่อสองวันก่อนหน้านี้ โดยพาโต้วโต้วไปรอบ ๆ หมู่บ้านและให้ของเล็กๆกับเด็กน้อย ไปตรวจรักษาให้กับผู้ตนที่ป่วยและส่งยา นางได้ทิ้งร่องรอยไว้ที่หมู่บ้านเล็กๆ แห่งนี้

ในเวลานั้น คนอื่นมาตรวจสอบและพบว่านางและเสด็จอาเก้ากำลังรักาตัวที่นี่ ตั้งแต่พวกเขาตกลงมาจากภูเขา หลังจากหายจากอาการบาดเจ็บแล้ว นางก็มารักษาชาวบ้านแห่งนี้

หลักฐานดังกล่าวไม่อาจหักล้างได้ แม้ว่าจะมีใครสงสัยว่ามีบางย่างผิดปกติกับนางและเสด็จอาเก้า ในช่วงที่หายตัวไป แต่ก็ไม่มีคนที่สามารถหาหลักฐานที่มาไขข้อข้องใจนี้ได้

เฟิ่งชิงเฉินและเสด็จอาเก้าพักอยู่ในหมู่บ้านบนภูเขาเล็กๆ เพียงห้าวันเท่านั้น ห้าวันนี้ก็เพียงพอแล้วสำหรับเสด็จอาเก้าที่จะทำหน้าที่ราชการที่ค้างอยู่ทั้งหมดให้เสร็จ และเฟิ่งชิงเฉินก็เพียงพอที่ได้ตรวจคนไข้ในหมู่บ้าน

เฟิ่งชิงเฉินพอใจมากที่ได้ทำตามจรรยาบรรณทางการแพทย์มากกว่าสามสิบประการครบถ้วน เมื่อเสด็จอาเก้าบอกว่าต้องการจากไปที่นี่ เฟิ่งชิงเฉินก็ไม่ลังเลเลย

ชีวิตสบาย ๆ ห้าวันนี้ถูกขโมยไป ถึงเวลาที่พวกเขาต้องกลับเมืองหลวงแล้ว

เสด็จอาเก้าดูเป็นคนต่ำต้อย ไม่ได้เปิดเผยตัวตนของเขาตลอดการเดินทาง เฟิ่งชิงเฉินยังคงหัวเราะคิกคักอยู่ในใจ

เสด็จอาเก้าอยู่ในหมู่บ้านบนภูเขาเล็กๆอยู่ห้าวัน ไม่ใช่ทำหน้าที่ราชการเพียงอย่างเดียว ที่มากกว่านั้นคือต้องการให้ตงหลิงซีหลัวกลับไปยังเมืองหลวงก่อน เพื่อให้ตงหลิงซีหลัวได้สบายใจสักสองสามวัน

นางรู้ว่าเสด็จอาเก้ากำลังพยายามจับคนในเมืองหลวงโดยที่คนนั้นไม่ทันระวังตัวและทำให้คนพวกนั้นไม่มีการเตรียมพร้อมใดๆ

เสด็จอาเก้ารู้แผนการเดินทางของตงหลิงจือหลัวเป็นอย่างดี เมื่อตงหลิงจือหลัวเข้ามาในเมืองด้วยจิตวิญญาณอันแรงกล้าพร้อมกับกองทัพในตอนเช้า เสด็จอาเก้าได้นำเฟิ่งชิงเฉินและโต้วโต้วไปที่ประตูเมืองในช่วงบ่าย

เฟิ่งชิงเฉินยกม่านรถและมองไปที่ประตูเมืองที่คุ้นเคย เผยรอยยิ้มอันบริสุทธิ์

ซีหลิงเทียนเล่ยตายแล้ว เขาควรลืมความอัปยศที่นำมาสู่ประตูเมืองด้วย

ไม่อย่างนั้น เธอเองยังคงจำฝ่าบาทหลัวที่บังคับให้เธอคุกเข่าที่ประตูเมืองและทำให้ผู้คนขว้างไข่และผักใบใส่เธอได้

เพื่อเห็นแก่เสด็จอาเก้า เธอจะไม่เอาชีวิตตงหลิงซีหลัว แต่ความแค้นที่มียังจำเป็นต้องล้างแค้น

ตี๋ตงหมิงรักทหารของเขามาก เมื่อเขาเห็นทหารของเขาตื่นตระหนก ก็วิ่งไปทันทีและตะโกนจากระยะไกล: "ไอ้สารเลวคนไหนกล้ามาแสดงอาการเหิมเกริมที่ประตูเมืองกัน?ไม่รู้หรือว่าที่นี่มันเป็นอาณาเขตของข้าทุกคนต้องทำตามกฎของข้า”

สารเลว？

ตี๋ตงหมิงเจ้าได้ตายแน่ เจ้ากล้าดียังไงมาว่าข้าเป็นไอ้สารเลวแบบนี้?

เสด็จอาเก้าสูดลมหายใจและพูดอย่างสงวนท่าที: “ข้าอ๋องผู้นี้เอง”

“อ๋อง? ท่านอ๋องไหน?” ตี๋ตงหหมิงไม่ได้ยินมาสักพักแล้ว เมื่อเข้าไปใกล้ ร่างกายของเขาก็แข็งทื่อ

“จิ่ว จิ่ว จิ่ว.....เสด็จ ทำไม ไม่เป็นท่าน ท่าน ท่าน ไม่ใช่ ไม่ใช่ว่า........” ตี๋ตงหมิงชี้ไปที่เสด็จอาเก้า นิ้วของเขาสั่นเทา และร่างกายของเขาดูเหมือนจะหวาดกลัวอย่างมาก

พระเจ้า มาเล่นตลกอะไรกับเขากัน มิใช่ว่าเสด็จอาเก้าสิ้นพระชนม์แล้วหรือ ทำไมถึงอยู่ที่นี่ สิ่งที่สำคัญที่สุดคนที่ตรงหน้าคือคนที่เขาเพิ่งด่าทอ...เสด็จอาเก้า

“นายพลตี๋ เจ้าไม่ดีใจที่เจอข้าหรือ?” เสด็จอาเก้าพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาและแม้แต่โต้วโต้วที่นั่งอยู่ในรถม้าก็ได้ยิน

โต้วโต้วในใจแอบดีใจ: เยี่ยมมาก ในที่สุดก็เจอคนที่โชคร้ายกว่าเขาแล้ว

การเรียกเสด็จอาเก้าว่าไอ้สารเลว ฮ่าฮ่าฮ่า ช่างเป็นหายนะสำหรับนายพลตี๋จริงๆ

“ดี ดี ดีใจขอรับ ......แน่นอนข้ามีความสุข” ตี๋ตงหมิงอยากจะร้องไห้ในหน้า แต่พยายามที่จะยิ้มออกกมา

จะไม่มีความสุขได้อย่างไรที่ได้เห็นเสด็จอาเก้ากลับมามีชีวิตอีกครั้งในช่วงนี้เขากังวลแทบตาย แต่ว่า แต่ว่า......

เหอะเหอะ ทำไมถึงช่างบังเอิญ เขาอารมณ์ไม่ค่อยดีและต้องการระบายความโกรธกับผู้อื่น ดังนั้นเขาจึงด่าทอเสด็จอาเก้าแบบนี้มันแย่มาก!