นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1196

ทางด้านตะวันออกของชั้นสามของอาคารจูเฟิงมีบ่อน้ำ ในบ่อไม่มีอะไรอยู่เลย มีแหนเพียงไม่กี่ชิ้นเท่านั้น

ลมพัดมาทำให้มีความชื้นเพียงเล็กน้อย แม้ในช่วงกลางฤดูร้อนภัตตาคารจูเฟิงก็ยังคงสดชื่นและน่ารื่นรมย์

ทางด้านตะวันออก ครึ่งหนึ่งของอาคารหันหน้าไปเห็นท้องฟ้า นั่งอยู่ที่นั่น จะได้เห็นทิวทัศน์ที่สวยงาม ไม่เพียงแต่จะได้ชมทิวทัศน์ของอาคารจูเฟิงเท่านั้น แต่ยังสามารถมองเห็นห้องโถงที่ชั้นหนึ่งซึ่งมีโคลงกลอนอยู่ด้วย ล่องลอยไปตามสายลม ชั้นคลื่น มีรูปแบบเป็นเอกลักษณ์

วันนี้หอคอยจูเฟิงถูกยึดครองโดยเสด็จอาเก้า ดังนั้นกฎที่ต้องจับคู่โคลงสั้นก่อนๆ จึงเปลี่ยนไปแน่นอน

เมื่อเข้าไปในด้านในลั่วอ๋องก็มองไปรอบ ๆ โดยไม่รู้ตัว แต่ก็ไม่พบอะไรผิดปกติ และไม่เห็นเสด็จอาเก้าออกมาต้อนรับแขก

เมื่อสัมผัสแก้มที่บวมของเขา ร่องรอยของความเกลียดชังก็ฉายแวววาบในดวงตาของลั่วอ๋อง ซึ่งมันก็หายไปอย่างรวดเร็วและเขาก็เดินไปยังชั้นสาม

เขาต้องการดูว่าเสด็จอาเก้าหมายถึงอะไรโดยการไปเชิญพวกเขาที่พระราชวัง

ในฐานะผู้ทรงเกียรติ์ เสด็จอาเก้าไม่ได้ออกไปต้อนรับทุกคนเข้ามาในห้องโถง แต่เขามาถึงก่อนเวลาและนั่งที่ด้านหน้าอย่างเป็นธรรมชาติโดยมีหวังจินหลิงและชุยฮ่าวถิงอยู่ข้างๆ

ลั่วอ๋องหยุดชั่วคราว กล่าวทักทายเสด็จอาเก้า จากนั้นมองไปที่ชุยฮ่าวถิงและหวังจินหลิง ยิ้มและสาปแช่ง: “เจ้าสองคนมาเร็วจริงๆ”

“เสด็จอาเก้าจัดงานเลี้ยง ข้าจะมาสายได้อย่างไร?” ชุยฮ่าวถิงตอบด้วยรอยยิ้ม โดยไม่แสดงความตั้งใจที่จะลุกขึ้น

หวังจินหลิงเพียงพยักหน้าเล็กน้อยเป็นการทักทาย

แม้ว่าตงหลิงจือลั่วจะไม่พอใจ แต่เขาก็ไม่ได้โกรธง่าย ๆ เมื่อเขาเห็นเสด็จอาเก้าเขาจำได้ว่าลุงเก้าจักรพรรดิตบเขาในที่สาธารณะ

เสด็จอาเก้ายังไม่แก่ แต่เขามีตำแหน่งอาวุโส เสด็จอาเก้าสามารถเอาชนะเขาในที่สาธารณะได้ แต่เขาไม่สามารถดูหมิ่นเขาได้ในที่สาธารณะ แม้ว่าเขาจะไม่พอใจกับตำแหน่งที่เสด็จอาเก้ามอบหมาย แต่ตงหลิงจือลั่วก็ไม่แสดงออกมา

ตงหลิงจือลั่วไม่เคยนั่งใต้ชุยฮ่าวถิงหรือหวังจินหลิงดังนั้นเขาจึงเลือกที่นั่งตรงข้ามเขา

ไม่นานหลังจากนั้นโจวอ๋องหัวหน้าตระกูลเสวี่ย,ตี๋ตงหมิง,ฝูหลินรวมถึงเจ้าชายและขุนนางระดับสูงหลายคนก็มาถึงทีละคน คนเหล่านี้เห็นว่าเสด็จอาเก้าและลั่วอ๋องมาถึงก่อนกำหนด และพวกเขาทั้งใหญ่และสูง ศักดิ์ขอโทษครั้งแล้วครั้งเล่า

พวกเขาคิดว่าพวกเขามาถึงเร็วพอ แต่พวกเขาไม่อยากให้ผู้สูงศักดิ์เหล่านี้มาเร็วกว่า

“พวกเจ้าไม่สาย” พวกเขาแค่เร็ว

“ใช่ ใช่ ใช่” ตอนนี้ชายร่างใหญ่ที่สง่างามมักจะทำตัวเหมือนหลานชายยืนอยู่ต่อหน้าเสด็จอาเก้าแทบไม่กล้าหายใจ

ล้อเล่นหรือ เสด็จอาเก้าจัดงานเลี้ยง ใครกล้ามาสายมาเร็วเป็นวิถีแห่งราชา

เมื่อผู้คนมาถึงก็ไม่มีปัญหาที่ไม่สามารถจัดงานเลี้ยงได้เพราะพวกเขาไม่ตรงเวลา เสด็จอาเก้าเหลือบมองที่หวังจินหลิงซึ่งพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม

เมื่องานเลี้ยงเริ่มต้นขึ้น คนรับใช้ก็เงียบและเริ่มเตรียมอาหารและรินเหล้าให้กับแขกที่โต๊ะแต่ละโต๊ะ

เด็กๆ ในภัตตาคารจูเฟิงเคยชินกับการเห็นภาพเหล่านี้ แต่เมื่อพวกเขาลืมตาขึ้นและเห็นภาพเหล่านี้ พวกเขายังคงกังวลมากและเส้นเลือดของพวกเขาก็แทบจะปูดออกมา

คนรับใช้รู้สึกประหม่าและผู้คนที่โต๊ะก็เช่นกัน วันนี้เสด็จอาเก้าอยู่ในวังและข่าวการสั่งสอนลั่วอ๋องก็แพร่กระจายไปนานแล้ว ขุนนางระดับสูงเหล่านั้นก็เห็นด้วยตาตนเอง

ในเวลานี้ เสด็จอาเก้าไม่พูดและไม่มีใครกล้าพูด ยิ่งไปกว่านั้น ในโอกาสนี้และในบรรยากาศเช่นนี้ คนสำคัญเหล่านี้เขินอายเกินกว่าจะใช้ทักษะทางสังคมตามปกติของพวกเขา

สถานที่เงียบสงบและน่าเบื่ออยู่พักหนึ่งหวังจินหลิงส่ายหัวและยิ้มอย่างขมขื่น เขาเคาะโต๊ะและเตือนเสด็จอาเก้าอย่าเย็นชาเกินไป อย่าลืมว่าเสด็จอาเก้าเป็นเจ้าภาพในงานเลี้ยง ผลลัพธ์คือ......

เสด็จอาเก้าไม่ยอมแพ้เลยและนั่งอยู่ที่นั่นเงียบ ๆ ไม่กินหรือดื่มมากนัก ซึ่งทำให้ทุกคนวิตกมากขึ้น โดยเฉพาะลั่วอ๋องที่ไม่เข้าใจว่าเสด็จอาเก้ากำลังทำอะไร

งานเลี้ยงคืนนี้ไม่ใช่การขอโทษเขาเหรอ? เหตุใดจึงไม่มีปฏิกิริยาใดๆ เลย แต่ชุยฮ่าวถิงและฝูหลินสังเกตเห็นบางสิ่งที่แตกต่างออกไป และพวกเขาก็ขมวดคิ้วเล็กน้อยด้วยความไม่สบายใจ