นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1199

เช้าวันรุ่งขึ้น เสด็จอาเก้าก็พร้อมที่จะถูกจักรพรรดิตำหนิแต่...

จักรพรรดิขี้ขลาดเกินกว่าที่เสด็จอาเก้าจะคาดการไว้ เมื่อจักรพรรดิตื่นขึ้นในตอนเช้า พบว่านอนหลับโดยมีศพอยู่ในอ้อมแขนทั้งคืน ก็ตกใจมากจนสิ้นสติไปทันที

จักรพรรดิ์ทรงประชวร จึงไม่สามารถไปขึ้นว่าราชการได้ในเช้าวันนี้ ลั่วอ๋องและโจวอ๋อง โกรธมากเพราะไม่มีที่จะจู่โจม เพราะพวกเขายุ่งวุ่นวายเข้าไปในพระราชวังเพื่อสอบถามข่าวคราว

เกิดอะไรขึ้นกับอาการป่วยของจักรพรรดิจะสวรรคตไหม? สามารถมีพระชนมายุอยู่ได้นานแค่ไหน?

ไม่ใช่ว่าพวกเขาก็เป็นห่วงเกี่ยวกับจักรพรรดิ แต่ถ้าหากจักรพรรดิสิ้นพระชนม์แล้วในเวลานี้ และผู้ที่ประสบความสำเร็จคือองค์ชาย องค์ชายยังไม่ถูกปลด และแม้แต่จักรพรรดิก็ไม่สามารถยับยั้งองค์ชายสำเร็จได้ จักรพรรดิไม่สามารถตายไปในเวลานี้ ถ้าเขาตาย...ทุกอย่างก็เปล่าประโยชน์ทั้งสิ้น

แม้ว่าองค์รัชทายาทจะป่วยทางจิต แต่ก็เป็นเรื่องง่ายสำหรับพวกเขาที่จะทุบตีจนตายได้ แต่ถ้าองค์รัชทายาทมอบบัลลังก์ให้กับเสด็จอาเก้าหรือจือชิง พวกเขาจะร้องไห้กับใครได้?

สายตาที่คาดการณ์บนดวงตาของลั่วอ๋องและโจวอ๋อง ทำให้เสด็จอาเก้าหัวเราะออกมาเท่านั้น

ตระกูลเทียนนั้นโหดเหี้ยม และความรักระหว่างพ่อกับลูกก็ไม่มีอะไรมากไปกว่านี้

ต้องการจะปลดองค์รัชทายาทออกไหม? ใช่... แค่อยากจะใช้ประโยชน์จากสิ่งนี้เพื่อเบี่ยงเบนความสนใจของจักรพรรดิเท่านั้น

เสด็จอาเก้าได้บอกองค์รัชทายาทว่าจะโค่นล้มองค์รัชทายาทแต่เนื่องจากการมีชีวิตอยู่หรือไม่ของเสด็จอาเก้าไม่ชัดเจนแม้ว่าองค์รัชทายาทจะไม่ได้ทำอะไรเลยก็ตาม ทำให้เรื่องจึงล่าช้าจนตอนนี้........

“ให้องค์รัชทายาททำน้ำในพระราชวังขุ่นขึ้นอีก จักรพรรดิคงจะทรงประชวร แต่เมื่อจักรพรรดิฟื้นและได้รับจดหมายจากองค์ชาย ข้าเกรงว่าจะไม่มีเวลามากังวลเรื่องพระราชกิจของกษัตริย์”

ถ้าหากองค์รัชทายาทเป็นจักรพรรดิและสิ่งสำคัญอย่างยิ่งที่จะต้องยกเลิกหรือสถาปนา ไม่ต้องพูดถึง ลั่วอ๋องและโจวอ๋องกำลังเฝ้ามองอยู่ แม้แต่ขุนนางกระทรวงพลเรือนและทหารของราชวงศ์ก็เฝ้ามองอยู่ด้วย

การที่ให้องค์รัชทายาทปลดตัวเองนั้นจะทำให้ราชสำนักมีชีวิตชีวาไปอีกนานแน่นอน

ท้ายที่สุดแล้ว ไม่สามารถล้มเลิกองค์รัชทายาทโดยไม่แต่งตั้งได้ การปลดองค์รัชทายาทนั้นง่าย แต่การสถาปนาองค์รัชทายาทนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย

เสด็จอาเก้าตัดสินใจและไม่สามารถทนต่อการปฏิเสธขององค์ชายได้ เรื่องนี้ต้องถูกจัดเป็นวาระ เมื่อสถานการณ์ในตงหลิงเริ่มวุ่นวาย เมื่อนั้นเขาสามารถไปเป่ยหลิงได้โดยไม่มีสิ่งรบกวนใดๆ และพาเฟิ่งชิงเฉินไปตามหา นั่นอาจเป็นคนในตระกูลเฟิ่งหลี่

ในเจียงหนาน องค์รัชทายาทก็ปวดหัวกับเรื่องนี้เช่นกัน

“จือชิง เจ้าคิดว่าถึงเวลาที่ข้าจะต้องยอมแพ้แล้วหรือยัง?” เกี่ยวกับเรื่องของเจียงหนาน องค์รัชทายาทเพียงแสดงตัวตนของเขาเท่านั้น เรื่องส่วนใหญ่ได้รับการจัดการโดยตงหลินจือชิงและองค์ชายก็คุ้นเคยกับการฟังความคิดเห็นของตงหลิงจือชิง

“ท่านอ๋อง ข้าเตือนเจ้ามานานแล้วว่าถึงเวลาที่เจ้าจะต้องขึ้นครองบัลลังก์ เจ้าไม่ควรยึดติดกับตำแหน่งองค์รัชทายาท” ตงหลิงจือชิงตอบองค์รัชทายาทขณะที่กำลังให้อาหารสิงโตดุร้ายที่เขาเลี้ยงไว้

องค์รัชทายาทมีสีหน้าลำบากใจ: “แต่ข้าทนไม่ไหวแล้ว ข้าใช้ความพยายามอย่างมากเพื่อรักษาตำแหน่งองค์รัชทายาทจะยอมสละตำแหน่งโดยเต็มใจทำเช่นนั้นได้อย่างไร”

ตงหลิงจือชิง หยิบชิ้นเนื้อเปื้อนเลือดขึ้นมาแล้วพูดด้วยความโกรธ: “องค์ชาย เจ้าใช้ความพยายามอย่างมากในการรักษาโรคหัวใจจนหายดี หากโรคหัวใจของเจ้ากำเริบขึ้นอีก เจ้าเต็มใจหรือไม่”

องค์รัชทายาทพูดไม่ออก เมื่อเทียบกับโชคชะตา ตำแหน่งของเขาไม่สำคัญเลย

“หากไม่มีตัวตนขององค์รัชทายาทเราจะปกป้องเจียงหนานได้หรือไม่” หลังจากที่อยู่ในเจียงหนานนานเกินไปและใช้ชีวิตอย่างสบาย ๆ มานานเกินไป องค์ชายก็ไม่ปรารถนาที่จะกลับไปยังเมืองหลวง

และพวกเขาสามารถยึดเจียงหนานได้เนื่องจากสถานะขององค์รัชทายาทและทหารที่อยู่ในมือของตงหลิงจือชิง

อำนาจการเมืองมาจากปากกระบอกปืน คำพูดนี้ ใช้ได้ทุกยุคทุกสมัย