นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1200

จักรพรรดิรู้สึกหวาดกลัวและหายเป็นปกติหลังจากพักผ่อนได้ไปสามวัน สิ่งแรกที่เขาทำเมื่อตื่นขึ้นมาแน่นอนว่าสร้างความยุ่งยากให้กับเสด็จอาเก้าและลงโทษเสด็จอาเก้า

จักรพรรดิไม่ใช่คนโง่ จักรพรรดิไม่เคยเชื่อว่าเสด็จอาเก้าส่งเสียงดังเอะอะโวยวายขนาดนี้ในภัตตาคารจูเฟิ่งการตายของนางสนซี ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเสด็จอาเก้า

เมื่อคิดว่านางสนมซีตายอยู่ข้างๆ เขา แต่ขุนนางในพระราชวังไม่รู้ว่าเขาหลับไปพร้อมกับคนตายในอ้อมแขนของเขาทั้งคืน จักรพรรดิรู้สึกว่าคอของเขาเย็นราวกับว่าเขาจะตายเมื่อใดก็ได้

เสด็จอาเก้าสามารถแอบเข้าไปในพระราชวังและฆ่าคนที่อยู่ข้างๆเขาอย่างเงียบๆ ดังนั้นจึงเป็นเรื่องง่ายสำหรับเสด็จอาเก้าที่จะฆ่าเขาเช่นกัน

ไม่ได้ ไม่สามารถเก็บเสด็จอาเก้าไว้ที่นี่ได้ไม่ว่ายังไงก็ตาม

นี่เป็นความคิดของจักรพรรดิ แต่...มันไม่ง่ายเลยที่จะนำแนวคิดนี้ไปใช้

เช้าวันที่สี่หลังจากเหตุการณ์ที่ภัตตาคารจูเฟิง องค์จักรพรรดิทรงอาการดีขึ้นแล้ว สิ่งแรกที่เขาทำเมื่อขึ้นออกว่าราชการคือการซักถามเสด็จอาเก้าเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นในวันงานเลี้ยงของเสด็จอาเก้า

เสด็จอาเก้าไม่ยอมรับข้อกล่าวหาใดเลย โดยยืนกรานว่าเขาไม่มีส่วนรู้เห็น และกล่าวโทษซีหลิงอย่างใจเย็น โดยกล่าวว่าจักรพรรดิแห่งซีหลิงมีความแค้นต่อตงหลิงเพราะความพ่ายแพ้ของซีหลิงเทียนเล่ย ดังนั้นเขาจึงแก้แค้นลั่วอ๋องและขุนนางทุกคน

สิ่งที่เสด้จอาเก้าพูดนั้นสมเหตุสมผลและมีเหตุผลมาก นอกเหนือจากข้อเท็จจริงที่ว่าเขาไม่มีหลักฐานที่แท้จริงใด ๆ ได้ ตามการอนุมานของเสด็จอาเก้า เรื่องนี้น่าจะทำโดยซีหลิง ขุนนางที่มีความรู้จำนวนมากเห็นด้วย

ไร้ยางอาย! ไร้ยางอาย!

ลั่วอ๋อง โจวอ๋อง และขุนนางที่เข้าร่วมงานเลี้ยงที่ภัตตาคารจูเฟิงในวันนั้นต่างก็มองเสด็จอาเก้าอย่างตกตะลึง เสด็จอาเก้ากล้าพูดว่าเขาไม่มีส่วนเกี่ยวข้อง ถ้าคนอื่นไม่รู้เรื่องนี้ แล้วเสด็จอาเก้าสามารถไม่รู้ได้อย่างไร?

เสด็จอาเก้าจะไม่หน้าแดง อ้าปากค้างหรือแม้แต่หลบสายตาเลยหรือ? ท่านโกหกทั้งนั้นจริงๆ ความสามารถระดับนี้... เป็นเรื่องยากที่คนธรรมดาจะทำได้

ลั่วอ๋อง โจวอ๋องและแม้แต่ฝูหลินก็มองดูเสด็จอาเก้าด้วยสายตาที่แปลกประหลาดบางอย่าง

เสด็จอาเก้าได้ก้าวไปถึงระดับของคนที่หน้าด้านและใจดำที่ยากสำหรับคนธรรมดาจะเข้าถึงได้

แน่นอนว่าจักรพรรดิจะไม่เชื่อสิ่งที่เสด็จอาเก้าพูด แต่จักรพรรดิไม่สามารถให้หลักฐานใด ๆ เพื่อพิสูจน์ว่าเป็นเสด็จอาเก้าที่ทำเช่นนั้น

หากจักรพรรดิได้สอบถามเกี่ยวกับเรื่องนี้ในวันรุ่งขึ้น และหากลั่วอ๋องและโจวอ๋องไปสอบสวนในวันรุ่งขึ้น พวกเขาอาจจะได้รับเบาะแสบางอย่าง แต่ว่า......

ในช่วงสามวันที่ผ่านมา องค์จักรพรรดิทรงประชวรหนัก โจวอ๋องและลั่วอ๋องต่างรวมตัวกันอยู่เฝ้าองค์จักรพรรดิเพื่อแสดงความเคารพ พวกเขากังวลว่าองค์จักรพรรดิจะสิ้นพระชนม์และเปรียบเอาองค์รัชทายาท แม้ว่าพวกเขาจะส่งเจ้าหน้าที่มาสอบสวนก็ตาม คนเหล่านั้นไม่เหมาะกับการสอบสวนเสด็จอาเก้า

ผ่านไปสามวันแล้ว เสด็จอาเก้าก็จัดการเรื่องนี้ไม่ให้มีเบาะแสใดๆได้ จักรพรรดิค้นหาครั้งแล้วครั้งเล่าในที่สุดก็พบหัวของจักรพรรดิผู้ล่วงลับ คนที่ลงมือคือคนที่จักรพรรดิผู้ล่วงลับทิ้งไว้

ตอนนี้.......องค์จักรพรรดิไม่กล้าสอบสวนอีกต่อไป

เกิดอะไรขึ้นในภัตตาคารจูเฟิงไม่มีอะไรต้องสอบสวน เว้นแต่จักรพรรดิต้องการหักหน้าเสด็จอาเก้า เขาทำได้เพียงถือเรื่องนี้ไว้สูงและค่อยๆวางมันลงเบา ๆ

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ จักรพรรดิต้องการแตกหักกับเสด็จอาเก้า แต่.......เมื่อเขาคิดว่านางสนมซีที่ตายอย่างเงียบ ๆ ข้างเขา จักรพรรดิก็เริ่มลังเล

เขากลัวว่าเสด็จอาเก้าจะใช้กลอุบายแบบเดียวกัน เมื่อถึงเวลา แม้ว่าเขาจะล้มเสด็จอาเก้าให้เป็นผงขี้เถ้าได้ ตัวเขาเองก็คงตายไปแล้ว ประเด็นนั้นคืออะไร

แม้ว่าลั่วอ๋องและโจวอ๋องจะโกรธ แต่ตระกูลหวังและชุยก็ไม่พูดอะไร แม้แต่ฝูหลินซึ่งเป็นคนสนิทที่สุดของจักรพรรดิก็ไม่พูดอะไรเช่นกัน ไม่ว่าพวกเขาจะตะโกนด้วยความสุขเพียงใด มันก็ไร้ประโยชน์ การรีบปักประเด็นเกินไปก็สิ้นสุดด้วยเสียงทื่อ

ฝุหลินรู้ว่าจักรพรรดิไม่รู้และรู้สึกผิดหวังลึก ๆ ในใจ จากนั้นเขาก็โล่งใจและตอบด้วยความเคารพ: “ฝ่าบาท ข้าสงสัยว่าหลานจิ่วชิงเป็นทายาทของตระกูลหลานคนก่อนและมีสายเลือดราชวงศ์”

“หลานจิ่วชิง ข้าส่งคนไปตรวจสอบที่มาของเขามาแล้ว ต้นกำเนิดของเขาไม่มีปัญหา” จักรพรรดิพูดอย่างไม่มั่นใจมากนัก

“ฝ่าบาท ประสบการณ์ชีวิตของหลานจิ่วชิง ไม่เกี่ยวข้องกับราชวงศ์ก่อนหน้านี้เลย ข้าสงสัยว่า หลานจิ่วชิง ในปัจจุบันไม่ใช่หลานจิ่วชิงที่แท้จริงเลย แต่มีใครบางคนจากราชวงศ์ก่อนหน้านี้มาแทนที่หลานจิ่วชิงเดิมและอาศัยอยู่เป็นหลานจิ่วชิงตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา” จริง ๆ แล้วฝูหลินคาดเดาได้เฉียบขาดกว่า แต่เป็นเพียงการคาดเดาโดยไม่มีหลักฐานใด ๆ

“ฝ่าพระบาท ข้าพระองค์ได้ไปเยี่ยมหมู่บ้านที่หลานจิ่วชิงอาศัยอยู่ คนในหมู่บ้านบอกว่าในหมู่บ้านของพวกเขามีหลายครอบครัวชื่อหลาน และมีลูกวัยเดียวกันเพียงสองคน เด็กสองคนนี้ยังไม่ได้ตั้งชื่อ หนึ่งในนั้นมีคนพิการที่ขาและอีกคนชอบวรรณกรรมไม่ชอบศิลปะการต่อสู้” กล่าวอีกนัยหนึ่งหลานจิ่วชิงน่าจะยืมตัวตนของเด็กหนึ่งในสองคนนี้

ในโลกนี้มีคนแบบนี้และมีอีกคนหนึ่งก้าวไปข้างหน้าเพื่อแทนที่ตัวตนของคนนั้น เขาเริ่มแทนที่ตัวตนของคนนั้นตั้งแต่เขายังเป็นเด็กนี่เป็นเรื่องยากที่จะค้นหาจริงๆ

จักรพรรดิจมอยู่ในความคิดอันลึกซึ้ง โดยเอามือกุมศีรษะ คิ้วและดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความหดหู่

ในราชวงศ์ก่อนหน้านี้ ตระกูลหลาน....หลานจิ่วชิง

องค์จักรพรรดิรู้สึกปวดหัวเมื่อคิดถึงเรื่องนี้ หลังจากนั้นไม่นาน องค์จักรพรรดิก็พูดว่า: “ส่งคนไปฆ่าหลานจิ่วชิงค้นหาคนทั้งหมดที่เกี่ยวข้องกับหลานจิ่วชิงในช่วงหลายปีที่ผ่านมาและฆ่าพวกเขาทั้งหมด”

อยากจะฆ่าโดยไม่ได้ตั้งใจมากกว่าปล่อยไป

ไม่สำคัญว่าหลานจิ่วชิงจะเป็นผู้สืบเชื้อสายมาจากราชวงศ์ก่อนหรือไม่ เพราะเขาต้องตาย ตราบใดที่มียังมีความเป็นไปได้ เขาก็ต้องตาย......

“ขอรับฝ่าบาท ข้าน้อมรับตามบัญชา” ฝูหลินพอใจมากเมื่อบรรลุความปรารถนาของเขา