นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1229

หลังจากได้ยินคำพูดของหยุนเซียว เฟิ่งชิงเฉินไม่ได้รู้สึกโกรธ เมื่อเผชิญกับผลประโยชน์ที่เพียงพอ ผู้คนจะเปลี่ยนแปลงไม่มากก็น้อย มีเพียงไม่กี่คนที่ยืนหยัด และไม่ใช่ทุกคนที่จะเห็นสิ่งต่าง ๆ ได้เท่าหยุนเซียว

เฟิ่งชิงเฉินสามารถเข้าใจความคิดและการปฏิบัติของตระกูลหยุนได้ พวกเขาแค่ต้องการมากกว่านี้ แต่น่าเสียดาย......

เธอเฟิ่งชิงเฉิน ไม่ใช่แกะตัวเล็ก ๆ ที่รอให้โดนฆ่า ตระกูลหยุนคิดว่าพวกเขาได้ในส่วนน้อยเกินไป ทำให้กินไม่อิ่มเช่นกัน เฟิ่งชิงเฉินเปิดกล่องไม้ ตรวจสอบความถูกต้องของสัญญา ให้ผู้ดูแลจวนเอาสัญญาออกจากห้องหนังสือไป

“ส่งไปให้ทางการยกเลิกสัญญา” เฟิ่งชิงเฉินยื่นสัญญาให้ผู้ดูแลจวนและผู้ดูแลจวนจะจัดการส่วนที่เหลือต่อ

ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ความร่วมมือของเฟิ่งชิงเฉินกับตระกูลหยุนจะสิ้นสุดลงที่นี่

หยุนเซียวดูโดดเดี่ยวและยิ้มอย่างขมขื่น: “ชิงเฉิน ข้าขอโทษเจ้าในครั้งนี้ด้วย ต่อไป...... จะไม่มีอะไรแบบนี้เกิดขึ้นอีก”

“มันไม่ใช่ความผิดของเจ้า เจ้าจะขอโทษทำไมกัน มีใครที่ไม่มีญาติที่แย่ๆบ้างล่ะ? มิตรภาพคือมิตรภาพ การค้าก็คือการค้า อย่าเอามันมาปะปนกันเลย” เฟิ่งชิงเฉิน โบกมืออย่างไม่แยแส

ความร่วมมือกับตระกูลหยุนเป็นเพียงการแบ่งหน้าเค้กสำหรับเธอ มีหรือไม่มีก็ไม่ต่างกัน หากไม่ได้ทำเพื่อช่วยตระกูลหยุน เธอจะไม่เลือกที่จะร่วมมือกับหยุนเซียว

“ญาติแย่ๆเหรอ? ข้าไม่ได้แค่เสียใจนะแต่มันเหมือนแทงที่หัวใจของข้า บางทีข้าก็อิจฉาเจ้า ไม่ต้องวิ่งเต้นเพื่อใคร หลังจากพยายามคิดอย่างดีแล้ว มันยากจะพูด” การเกิดมาในครอบครัวใหญ่มีทั้งด้านดีและด้านไม่ดี ไม่สามารถทำให้ทุกคนพอใจในทุกสิ่งได้ หากบางคนไม่พอใจความขัดแย้งก็ย่อมเกิดขึ้นเป็นธรรมดา

“ข้าไม่มีอะไรให้อิจฉา ข้าหวังว่าข้าจะได้ทำมากกว่านี้เพื่อครอบครัวของข้า แต่ก็น่าเสียดายที่ข้าไม่มีพรนั้น” เช่นเดียวกับคนดื่มน้ำเขารู้ว่ามันอุ่นหรือเย็น ไม่มีชีวิตของใครแล่นบนเรือราบรื่นและทุกคนก็มีเรื่องความกังวลของตนเอง

เมื่อเห็นความโศกเศร้าในดวงตาของเฟิ่งชิงเฉิน หยุนเซียวก็แอบตำหนิตัวเอง: “ข้าพูดผิดไป”

เฟิ่งชิงเฉิน ยิ้มและไม่พูดอะไร เป็นไปไม่ได้ที่จะบอกว่าเธอไม่สนใจ แต่มันไม่ใช่ความผิดของหยุนเซียว ไม่มีประโยชน์ที่จะกล่าวโทษหยุนเซียว

“เจ้ามีแผนอย่างไรต่อไป” เฟิ่งชิงเฉินเปลี่ยนหัวข้อเพื่อหลีกเลี่ยงความลำบากใจสำหรับทั้งคู่

“ข้ามีจะแผนอะไร ข้าจะคืนสิทธิ์ทั้งหมดของตระกูลหยุนและข้าจะไม่ดูแลพวกเขา ในฐานะสมาชิกของตระกูลหยุน สิ่งที่ข้าทำนั้นสมควรกับตระกูลหยุนแล้ว” เขาช่วยครอบครัวหยุนในยามวิกฤติ เขาคิดว่าสมควรกับตระกูลหยุน

เฟิ่งชิงเฉินพยักหน้า เธอรู้ว่าหยุนเซียวและหวังจินหลิงมีความคล้ายคลึงกันมาก ทั้งสองคนภูมิใจอย่างยิ่ง ถ้าครอบครัวปล่อยวาง พวกเขาจะรับผิดชอบครอบครัวอย่างดี แต่ถ้าพวกเขาถูกครอบครัวละทิ้งก็จะทิ้งครอบครัวไปด้วย

ไม่มีอะไรผิดแปลกเมื่อเป็นที่รักใคร่และไร้ความปรานี

“ไม่ว่าตระกูลหยุนจะเป็นเช่นไร เจ้าสนใจที่จะทำอะไรเพื่อตัวเองหรือไม่?” เฟิ่งชิงเฉินถามอย่างไม่แน่ใจ ตระกูลหยุนเป็นผู้ผลิตยา และหยุนเซียวก็ค่อนข้างประสบความสำเร็จในด้านทักษะทางการแพทย์ เธอมีความปรารถนาที่จะแย่งชิงคนฝั่งนั้นมา......

“ทำเรื่องของตัวเอง? เจ้าต้องการทำอะไร?” หยุนเซียวยังเป็นคนฉลาดและเข้าใจในทันที

“ข้าสร้างโรงเรียนแพทย์ในเจียงหนาน ปัจจุบันบริหารงานโดยชื่อเหลี่ยนสุ่ยและกัวเป่าจี่แต่สองคนนี้เก่งเรื่องยาเท่านั้นและไม่มีความรู้เรื่องการค้าเท่าไหร่นัก หากเจ้าสนใจ เจ้าสามารถรับช่วงต่อทั้งหมดได้ ข้ารับประกัน ที่ไม่มีใครมายุ่งได้” ไม่มีใครสมบูรณ์แบบและเธอไม่รู้ว่าจะดำเนินการค้าอย่างไรเธอจึงเกิดความคิดที่จะรับหยุนเซียวเข้าร่วม

"สิ่งที่โรงเรียนแพทย์ต้องการทำคือไม่ใช่รับนักเรียนและสอนพวกเขาหรือ” หยุนเซียวไม่สนใจมากนัก แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธโดยตรง

เฟิ่งชิงเฉินส่ายหัว: “สิ่งที่ข้าต้องการมีมากกว่านั้น โรงเรียนแพทย์เป็นเพียงรากฐาน ข้าต้องการใช้โรงเรียนแพทย์เป็นพื้นฐานในการเปิดตรวจรักษาในที่ต่างๆ ในภายภาคหน้า เช่นเดียวกับครอบครัวของข้าที่สามารถรับคนไข้ทุกแบบ”

หลังจากพูดอย่างนั้น หวังจินหลิงก็โค้งคำนับเฟิ่งชิงเฉินอย่างเคร่งขรึม

สำหรับผู้หญิงที่สามารถคิดถึงสิ่งเหล่านี้ได้ ชิงเฉินจึงแข็งแกร่งกว่าผู้ชายส่วนใหญ่ในอาณาจักร

เฟิ่งชิงเฉิน สะดุ้ง แต่ก็ไม่ได้ลุกขึ้นเพื่อหลีกเลี่ยงมัน เขาเพียงยิ้มและพูดติดตลก: “จู่ๆ จินหลิงก็มอบของขวัญชิ้นใหญ่ให้ข้า ซึ่งทำให้ข้าตกใจ ข้าไม่สามารถรับมันได้”

“เจ้าสมควรได้รับมัน” หวังจินหลิงดูจริงจังและไม่ได้โกหกเลย: “ถ้าไม่ใช่เพราะประโยคนั้นของเจ้า ข้าคงไม่คิดว่าข้าจะยังสามารถทำสิ่งต่าง ๆ เพื่อผู้คนในอาราจักรได้”

วิสัยทัศน์ของหวังจินหลิงสูงส่ง แต่การศึกษาที่เขาได้รับมาตั้งแต่เด็กไม่ได้บอกเขาว่าเขายังสามารถทำสิ่งต่าง ๆ เพื่อผู้คนในอาณาจักรนี้ได้อย่างไม่เห็นแก่ตัวและโดยไม่ต้องขอสิ่งใดตอบแทนเพื่อให้ผู้คนในอาราจักรมีชีวิตที่ดีขึ้น

“เจ้าพูดก็เกินจริง” ตอนนี้เฟิ่งชิงเฉินรู้สึกหวาดกลัวมาก เดิมทีเธอแค่อยากใช้ ข้ออ้างเรื่องทำเพื่ออาณาจักร เพื่อหลอกให้หยุนเซียวช่วยเธอ แต่เธอไม่ได้มีความคิดที่สูงส่งเช่นนั้น

การเข้ารับการรักษาพยาบาลสำหรับอาการป่วยนั้นเป็นเรื่องปกติ ท้ายที่สุด นี่คือสิ่งที่ที่เธอเชี่ยวชาญ แต่การพูดนั้นไม่ใช่สิ่งที่เธอสามารถทำได้

“มันไม่ใช่การพูดเกินจริง องค์ชายใหญ่พูดถูก ถ้าเจ้าไม่พูดถึงมัน ข้าคงไม่รู้ว่าจะทำอะไรได้นอกจากการเป็นหัวหน้าตระกูลหยุนเท่านั้น” สิ่งที่พวกเขาได้เรียนรู้มาตั้งแต่เด็กทำให้พวกเขาคิดว่า ว่าชีวิตคนจนก็เป็นแบบนั้น ทุกคนมีชีวิตเป็นของตัวเอง ถึงแม้วันปกติจะทำความดี ก็แค่แจกข้าวต้ม สร้างถนน ไม่เคยคิดที่จะสร้างสภาพแวดล้อมที่อยู่อาศัยที่มั่นคงให้กับประชาชนเลย

แต่สิ่งที่เฟิ่งชิงเฉินพูดเกี่ยวกับการฝึกฝนแพทย์และการเปิดโรงหมอไม่ได้หมายความว่าพวกเขาจะเห็นว่าความเจ็บป่วยเป็นแค่เรื่องพูดกันลอยๆ แต่ในกรณีนี้คนแก่ผู้สูงอายุทั้งหลายจะมีอายุยืนยาวอย่างแน่นอน.....

แค่ต้องการ พวกเขาต้องทำได้แน่นอน!