นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1230

ทันใดนั้น หยุนเซียวเหมือนมีเลือดไก่ไหลเวียนในร่างกายที่เต็มไปด้วยจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ และดวงตาก็เปล่งประกายด้วยแสงอันคลั่งไคล้ ดึงเฟิ่งชิงเฉินและขอให้เธออธิบายรายละเอียดเกี่ยวกับแผนของ โรงเรียนแพทย์และการเปิดโรงหมอในวันข้างหน้า

เดิมทีแค่อยากหลอกหยุนเซียวให้ทำเรื่องต่างๆ แต่ตอนนี้ เฟิ่งชิงเฉินติดเชื้อความหลงใหลกับคนทั้งสอง และก็เต็มไปด้วยพลัง

เฟิ่งชิงเฉินเปลี่ยนแนวคิดเรื่องการประกันสุขภาพและโรงหมออย่างรวดเร็วให้เป็นรูปแบบที่หวังจินหลิงและหยุนเซียวเข้าใจได้ พูดออกมา และระบุความคาดหวังของตนเองลงไปด้วย

หวังจินหลิงและหยุนเซียวสามารถกล่าวได้ว่าเป็นบุคคลที่โดดเด่นในหมู่คนรุ่นใหม่ ในตอนแรก พวกเขาทำได้เพียงฟัง พวกเขาค่อยๆ สามารถเสนอแนวคิดของตนเองและปรับปรุงช่องโหว่ในแผนของเฟิ่งชิงเฉิน

ในขณะนี้พวกเขาทั้งสามเป็นเหมือนคนหนุ่มสาวที่เพิ่งเริ่มต้นธุรกิจรวมตัวกันและพูดคุยแลกเปลี่ยนกันไม่หยุด

ทั้งสามคนคุยกันมากขึ้นเรื่อยๆ และเวลาผ่านไปอย่างช้าๆ คนรับใช้เข้ามาเติมชาและเปลี่ยนโคมไฟ แต่ทั้งสามคนกลับไม่รู้เลย ทั้งสามคนต่างแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกันเสนอความคิดเห็นของตนเอง จัดหาทรัพยากรของตนเอง จากนั้นจึงริเริ่มดำเนินการในส่วนที่ตนเองสามารถทำได้

หวังจินหลิงมีเสน่ห์และสายสัมพันธ์ หยุนเวียวเข้าใจวงการการแพทย์และบริหารจัดการได้ดี และเฟิ่งชิงเฉินเข้าใจรูปแบบการค้าของโรงหมอ สามคนนี้เปรียบเสมอเป็นสามเหลี่ยมที่ทำจากเหล็กที่แข็งแกร่ง

ไม่มีใครรู้ว่าการตรวจรักษาที่จะกระจายไปทั่วจิ่วโจวแผ่นดินใหญ่จะเป็นประโยชน์ต่อผู้คนนับไม่ถ้วนในภายภาคหน้าล้วนเป็นเพราะคำพูดของเฟิ่ งชิงเฉิน

คนป่วยก็รักษา คนแก่ก็ดูแล เฟิ่งชิงเฉินเพิ่งพูดถึงเรื่องนี้ แต่หวังจินหลิงและหยุนเซียวใช้เวลาทั้งชีวิตเพื่อทำให้ประโยคนี้กลายเป็นความจริง

พวกเขาทั้งสามคุยกันจนถึงเที่ยงคืน ปากแห้งคอแห้ง แต่พวกเขายังคงไม่จบ หยุนเซียวดื่มชาทั้งหมดในถ้วยแล้วหัวเราะ: “ข้า หยุนเซียว เพิ่งจะเข้าใจในวันนี้ว่ามันหมายความว่าอย่างไรกับมีชีวิตอยู่ ชีวิตเมื่อก่อนมันไร้รสชาติจริงๆ นี่คือชีวิต นี่คือสิ่งที่ข้าหยุนเซียวควรทำ ชีวิตนี้.....ไม่สามารถทิ้งชื่อไว้ในประวัติศาสตร์ได้ แต่เรื่องนี้สามารถสืบทอดมานับพันปีได้”

คำพูดของหยุนเซียวไม่ได้พูดเกินจริง นี่คือสิ่งที่เป็นประโยชน์ต่อประชาชน ตราบใดที่พวกเขากลายเป็นหนึ่งในนั้น พวกเขาจะเป็นคนที่เขียนประวัติศาสตร์นี้ขึ้นมาใหม่ พวกเขาจะจารึกไว้ในประวัติศาสตร์อย่างแน่นอน

หวังจินหลิงค่อนข้างสงวนท่าที แต่ดวงตาที่สดใสของเขาเผยให้เห็นอารมณ์ของเขาในเวลานี้

เขาไม่พยายามทิ้งชื่อไว้ในประวัติศาสตร์ เขาแค่พยายามไม่ใช้ชีวิตให้สูญเปล่า หากเขาสามารถทำให้ดีที่สุดเพื่อให้ผู้คนในโลกนี้มีชีวิตที่ดีได้ เขาก็จะอดทนไม่ว่าจะยากลำบากเพียงใด

จากคำพูดของเฟิ่งชิงเฉิน หวังจินหลิงเข้าใจว่าถ้าเขาต้องการให้ผู้คนในอาณาจักรนี้ได้รับการรักษาจากความเจ็บป่วยและสามารถดูแลตัวเองได้ มันจะเป็นการดีที่สุดถ้าอาณาจักรสามารถรวมเป็นหนึ่งเดียวได้ ไม่อย่างนั้นพวกเขาคงตีกันทะเลาะสร้างความเดือดร้อนเป็นแน่

หวังจินหลิงมองไปยังระยะไกลอย่างมั่นคง ในขณะนี้ เขาได้ตัดสินใจในใจแล้ว นี้เพื่อประโยชน์ของผู้คนในอาณาจักร แต่เขาจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อช่วยเสด็จอาเก้ายึดอาณาจักรแห่งนี้

มีเพียงเสด็จอาเก้าเท่านั้นที่จะสามารถนั่งบนตำแหน่งนั้นได้ จึงจะสามารถเปิดแผนของเฟิ่งชิงเฉินได้อย่างเต็มที่ และก่อนอื่นนั้น สิ่งที่พวกเขาต้องทำคือเตรียมตัวให้พร้อม

“ชิงเฉิน ข้าจะขอให้จิ่นหานเก็บของและไปที่เจียงหนานกับหยุนเซียว” หวังจินหลิงแทบจะรอไม่ไหวที่จะพูด และหยุนเซียวก็พูดซ้ำไปซ้ำมา: “ข้าจะกลับไปตอนนี้ มอบสิทธิ์ของตระกูลหยุน และไปที่เจียงหนานโดยเร็วที่สุด”

พวกเขาต้องการทำสิ่งที่ยิ่งใหญ่ และพวกเขาต้องการทำให้ผู้คนอาณาจักรนี้มีชีวิตที่ดีขึ้นโดยเร็วที่สุด

“อย่ารีบร้อนไป เรื่องแบบนี้ไม่สามารถทำได้ภายในสองหรือสามวัน” เฟิ่งชิงเฉินไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี เธอรู้ว่าชายสองคนนี้มีความทะเยอทะยาน แต่พวกเขาถูกครอบครัวของพวกเขากีดกัน แต่เธอก็ทำไม่ได้ ไม่คาดคิดว่าชายสองคนนี้จะตื่นเต้นได้ขนาดนี้

“เจ้าต้องเตรียมพร้อมในระยะยาว อาจจะสิบปี อาจจะยี่สิบปี หรือร้อยปี เราจะสามารถประสบความสำเร็จได้” การสร้างระบบการดูแลทางการแพทย์และผู้สูงอายุที่สมบูรณ์นั้นไม่ใช่เรื่องง่าย

โดยเฉพาะผู้คนในอาณาจักรนี้ไม่เคยมีแนวคิดนี้มาก่อนและไม่เคยคิดว่าอาณาจักรนี้จะทำสิ่งนี้เพื่อประชาชน

จักพรรดิทรงดำเนินนโยบายปิดบังประชาชนแต่ประชาชนยังไม่รู้ว่าที่ตนเองสนับสนุนจักรพรรดิ กองทัพ ผู้ทรงเกียรติของอาณาจักรนี้มาโดยตลอด ว่าจริงๆแล้วพวกเขาต่างหากคือนายของอาณาจักรนี้

เมื่อนึกถึงภัยพิบัติหิมะ จักรพรรดิไม่ได้ให้ความช่วยเหลือและผู้เสียหายก็ไม่โกรธ เมื่อจักรพรรดิบรรเทาทุกข์ ผู้เสียหายดันรู้สึกขอบคุณ และเฟิ่งชิงเฉินก็รู้สึกหดหู่

จิตใต้สำนึกของขององค์ชายถูกเปิดเผย!

แม้ว่าจะไม่ใช่ครั้งแรกที่เฟิ่งชิงเฉินมองเขา แต่เขาก็ยังสะดุ้ง เขาตบหน้าอกแล้วพูดว่า “ข้าเดาว่าเขาคิดว่าเสด็จอาเก้าไป เขาจึงคิดว่าข้าจัดการได้ง่าย”

ฮึ่ม... หวังจินหลิงพูดอย่างเย็นชา: “เมื่อฝ่าบาทอายุมากขึ้น ยิ่งโง่เขลามากขึ้นเรื่อย ๆ เสด็จอาเก้าจากไปแต่ข้ายังอยู่ ฝ่าบาทคงไม่ไร้เดียงสาจนคิดว่าข้าจะมองดูเฉยๆให้เจ้าถูกกลั่นแกล้งง่ายๆ”

ดวงตาของหวังจินหลิงฉายแววดูถูกเหยียดหยาม และเขาพูดต่อ: “ไม่ต้องกังวล ชิงเฉิน ข้าจะจัดการเรื่องนี้เองและจะไม่มีวันปล่อยให้จักรพรรดิสร้างปัญหาให้เจ้า”

เนื่องจากเขาตัดสินใจที่จะช่วยเสด็จอาเก้าด้วยกำลังทั้งหมดของเขา จึงไม่จำเป็นต้องใส่ใจมากเกินไปเกี่ยวกับสิ่งที่จักรพรรดิกำลังคิด

เฟิ่งชิงเฉิน สะดุ้งกลัวว่าหวังจินหลิงจะเสียสละผลประโยชน์ของตระกูลหวังเพื่อเธอ ดังนั้นเธอจึงหว่านล้อมเขาอย่างรวดเร็ว: “จินหลิง ไม่ต้องห่วง ข้ามีวิธีการตอบโต้สำหรับเรื่องนี้แล้ว จักรพรรดิไม่สามารถแสดงหลักฐานที่เป็นประโยชน์ใดๆ เลย และเขาก็ไม่สามารถบังคับให้ข้ารับผิดได้”

เฟิ่งชิงเฉินปลอบใจหวังจินหลิงอย่างรวดเร็วและบอกแผนของเธอไปพร้อมๆ กัน

การใช้ความคิดเห็นของประชาชนกดดันจักรพรรดิเป็นวิธีการที่ดี แต่มันยังไม่เพียงพอ......

“ชิงเฉิน คราวนี้เราต้องทำให้จักรพรรดิเจ็บปวด ไม่เช่นนั้นเขาจะไม่มีทางรู้ว่าใครกันแน่ที่เขาไม่สามารถทำให้ขุ่นเคืองได้” ดวงตาของหวังจินหลิงมั่นคงและเขาพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่อาจปฏิเสธได้

พวกเขาไม่สามารถนิ่งเฉยและปล่อยให้จักรพรรดิไล่ต้อนพวกเขาได้ พวกเขาควรกดดันจักรพรรดิในเวลาที่เหมาะสมเพื่อให้จักรพรรดิเข้าใจว่าแม้แต่จักรพรรดิก็ไม่สามารถทำอะไรก็ตามใจชอบได้......