นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1230

ทันใดนั้น หยุนเซียวเหมือนมีเลือดไก่ไหลเวียนในร่างกายที่เต็มไปด้วยจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ และดวงตาก็เปล่งประกายด้วยแสงอันคลั่งไคล้ ดึงเฟิ่งชิงเฉินและขอให้เธออธิบายรายละเอียดเกี่ยวกับแผนของ โรงเรียนแพทย์และการเปิดโรงหมอในวันข้างหน้า

เดิมทีแค่อยากหลอกหยุนเซียวให้ทำเรื่องต่างๆ แต่ตอนนี้ เฟิ่งชิงเฉินติดเชื้อความหลงใหลกับคนทั้งสอง และก็เต็มไปด้วยพลัง

เฟิ่งชิงเฉินเปลี่ยนแนวคิดเรื่องการประกันสุขภาพและโรงหมออย่างรวดเร็วให้เป็นรูปแบบที่หวังจินหลิงและหยุนเซียวเข้าใจได้ พูดออกมา และระบุความคาดหวังของตนเองลงไปด้วย

หวังจินหลิงและหยุนเซียวสามารถกล่าวได้ว่าเป็นบุคคลที่โดดเด่นในหมู่คนรุ่นใหม่ ในตอนแรก พวกเขาทำได้เพียงฟัง พวกเขาค่อยๆ สามารถเสนอแนวคิดของตนเองและปรับปรุงช่องโหว่ในแผนของเฟิ่งชิงเฉิน

ในขณะนี้พวกเขาทั้งสามเป็นเหมือนคนหนุ่มสาวที่เพิ่งเริ่มต้นธุรกิจรวมตัวกันและพูดคุยแลกเปลี่ยนกันไม่หยุด

ทั้งสามคนคุยกันมากขึ้นเรื่อยๆ และเวลาผ่านไปอย่างช้าๆ คนรับใช้เข้ามาเติมชาและเปลี่ยนโคมไฟ แต่ทั้งสามคนกลับไม่รู้เลย ทั้งสามคนต่างแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกันเสนอความคิดเห็นของตนเอง จัดหาทรัพยากรของตนเอง จากนั้นจึงริเริ่มดำเนินการในส่วนที่ตนเองสามารถทำได้

หวังจินหลิงมีเสน่ห์และสายสัมพันธ์ หยุนเวียวเข้าใจวงการการแพทย์และบริหารจัดการได้ดี และเฟิ่งชิงเฉินเข้าใจรูปแบบการค้าของโรงหมอ สามคนนี้เปรียบเสมอเป็นสามเหลี่ยมที่ทำจากเหล็กที่แข็งแกร่ง

ไม่มีใครรู้ว่าการตรวจรักษาที่จะกระจายไปทั่วจิ่วโจวแผ่นดินใหญ่จะเป็นประโยชน์ต่อผู้คนนับไม่ถ้วนในภายภาคหน้าล้วนเป็นเพราะคำพูดของเฟิ่ งชิงเฉิน

คนป่วยก็รักษา คนแก่ก็ดูแล เฟิ่งชิงเฉินเพิ่งพูดถึงเรื่องนี้ แต่หวังจินหลิงและหยุนเซียวใช้เวลาทั้งชีวิตเพื่อทำให้ประโยคนี้กลายเป็นความจริง

พวกเขาทั้งสามคุยกันจนถึงเที่ยงคืน ปากแห้งคอแห้ง แต่พวกเขายังคงไม่จบ หยุนเซียวดื่มชาทั้งหมดในถ้วยแล้วหัวเราะ: “ข้า หยุนเซียว เพิ่งจะเข้าใจในวันนี้ว่ามันหมายความว่าอย่างไรกับมีชีวิตอยู่ ชีวิตเมื่อก่อนมันไร้รสชาติจริงๆ นี่คือชีวิต นี่คือสิ่งที่ข้าหยุนเซียวควรทำ ชีวิตนี้.....ไม่สามารถทิ้งชื่อไว้ในประวัติศาสตร์ได้ แต่เรื่องนี้สามารถสืบทอดมานับพันปีได้”

คำพูดของหยุนเซียวไม่ได้พูดเกินจริง นี่คือสิ่งที่เป็นประโยชน์ต่อประชาชน ตราบใดที่พวกเขากลายเป็นหนึ่งในนั้น พวกเขาจะเป็นคนที่เขียนประวัติศาสตร์นี้ขึ้นมาใหม่ พวกเขาจะจารึกไว้ในประวัติศาสตร์อย่างแน่นอน

หวังจินหลิงค่อนข้างสงวนท่าที แต่ดวงตาที่สดใสของเขาเผยให้เห็นอารมณ์ของเขาในเวลานี้

เขาไม่พยายามทิ้งชื่อไว้ในประวัติศาสตร์ เขาแค่พยายามไม่ใช้ชีวิตให้สูญเปล่า หากเขาสามารถทำให้ดีที่สุดเพื่อให้ผู้คนในโลกนี้มีชีวิตที่ดีได้ เขาก็จะอดทนไม่ว่าจะยากลำบากเพียงใด

จากคำพูดของเฟิ่งชิงเฉิน หวังจินหลิงเข้าใจว่าถ้าเขาต้องการให้ผู้คนในอาณาจักรนี้ได้รับการรักษาจากความเจ็บป่วยและสามารถดูแลตัวเองได้ มันจะเป็นการดีที่สุดถ้าอาณาจักรสามารถรวมเป็นหนึ่งเดียวได้ ไม่อย่างนั้นพวกเขาคงตีกันทะเลาะสร้างความเดือดร้อนเป็นแน่

หวังจินหลิงมองไปยังระยะไกลอย่างมั่นคง ในขณะนี้ เขาได้ตัดสินใจในใจแล้ว นี้เพื่อประโยชน์ของผู้คนในอาณาจักร แต่เขาจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อช่วยเสด็จอาเก้ายึดอาณาจักรแห่งนี้

มีเพียงเสด็จอาเก้าเท่านั้นที่จะสามารถนั่งบนตำแหน่งนั้นได้ จึงจะสามารถเปิดแผนของเฟิ่งชิงเฉินได้อย่างเต็มที่ และก่อนอื่นนั้น สิ่งที่พวกเขาต้องทำคือเตรียมตัวให้พร้อม

“ชิงเฉิน ข้าจะขอให้จิ่นหานเก็บของและไปที่เจียงหนานกับหยุนเซียว” หวังจินหลิงแทบจะรอไม่ไหวที่จะพูด และหยุนเซียวก็พูดซ้ำไปซ้ำมา: “ข้าจะกลับไปตอนนี้ มอบสิทธิ์ของตระกูลหยุน และไปที่เจียงหนานโดยเร็วที่สุด”

พวกเขาต้องการทำสิ่งที่ยิ่งใหญ่ และพวกเขาต้องการทำให้ผู้คนอาณาจักรนี้มีชีวิตที่ดีขึ้นโดยเร็วที่สุด

“อย่ารีบร้อนไป เรื่องแบบนี้ไม่สามารถทำได้ภายในสองหรือสามวัน” เฟิ่งชิงเฉินไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี เธอรู้ว่าชายสองคนนี้มีความทะเยอทะยาน แต่พวกเขาถูกครอบครัวของพวกเขากีดกัน แต่เธอก็ทำไม่ได้ ไม่คาดคิดว่าชายสองคนนี้จะตื่นเต้นได้ขนาดนี้

“เจ้าต้องเตรียมพร้อมในระยะยาว อาจจะสิบปี อาจจะยี่สิบปี หรือร้อยปี เราจะสามารถประสบความสำเร็จได้” การสร้างระบบการดูแลทางการแพทย์และผู้สูงอายุที่สมบูรณ์นั้นไม่ใช่เรื่องง่าย

โดยเฉพาะผู้คนในอาณาจักรนี้ไม่เคยมีแนวคิดนี้มาก่อนและไม่เคยคิดว่าอาณาจักรนี้จะทำสิ่งนี้เพื่อประชาชน

จักพรรดิทรงดำเนินนโยบายปิดบังประชาชนแต่ประชาชนยังไม่รู้ว่าที่ตนเองสนับสนุนจักรพรรดิ กองทัพ ผู้ทรงเกียรติของอาณาจักรนี้มาโดยตลอด ว่าจริงๆแล้วพวกเขาต่างหากคือนายของอาณาจักรนี้

เมื่อนึกถึงภัยพิบัติหิมะ จักรพรรดิไม่ได้ให้ความช่วยเหลือและผู้เสียหายก็ไม่โกรธ เมื่อจักรพรรดิบรรเทาทุกข์ ผู้เสียหายดันรู้สึกขอบคุณ และเฟิ่งชิงเฉินก็รู้สึกหดหู่