นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1231

เฟิ่งชิงเฉินไม่กังวลเรื่ององค์หญิงเหยาหวา ตอนนี้เธอไม่เหมือนก่อนหน้านี้ ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จักรพรรดิจะตำหนิเด็กผู้หญิงที่ไม่มีความผิด

ดังนั้น เมื่อหวังจินหลิงยื่นมือมาจะช่วยเหลือ เฟิ่งชิงเฉินก็ปฏิเสธตามสัญชาตญาณ เธอสามารถใช้คนที่เสด็จอาเก้าทิ้งไว้เพื่อจัดการเรื่องต่างๆ ได้ ไม่จำเป็นต้องใช้เส้นสายของหวังจินหลิง แต่หวังจินหลิงกลับไม่เห็นด้วย

“วิธีการของเจ้าสามารถแก้ปัญหาเฉพาะหน้าได้เท่านั้น แต่มันไม่สามารถสอนบทเรียนให้กับจักรพรรดิได้ หากเจ้าไม่ต่อสู้อย่างจริงจัง จักรพรรดิจะไม่มีทางรู้ว่าความเจ็บปวดคืออะไร” หวังจินหลิงพูดอย่างหนักแน่น เฟิ่งชิงเฉินก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากขอบคุณ

พวกเขาทั้งสามคุยกันในรายละเอียดต่างๆ จนกระทั่งดึกดื่นหวังจินหลิงและหยุนเซียว จำต้องจากไป เพราะจวนเฟิ่งไม่มีบุรุษถึงอยากค้างคืนก็ทำไม่ได้

“เดินทางอย่างระวัดระวังด้วย หยุนเซียว เจ้าไม่ได้นำองค์รักษ์มาเลย ให้องครักษ์จากจวนเฟิ่งติดตามเจ้ากลับไปด้วยเถิด” หยุนเซียวเป็นคนที่พรสวรรค์ซึ่งทำให้เธอไม่สามารถเอาชนะได้ง่ายๆ

หยุนเซียวคิดอยู่พักหนึ่งแต่ก็ไม่ปฏิเสธ และจากไปพร้อมกับหวังจินหลิง แสงโคมค่อยๆจากไป

เฟิ่งชิงเฉินออกไปส่งทั้งสองคน นางก็ง่วงมากเช่นกัน ยืดตัวหาว เฟิ่งชิงเฉินขอคนใช้นำน้ำร้อนมาให้

อาบน้ำแล้วไปนอนกันเถอะ!

เฟิ่งชิงเฉิน ง่วงและเหนื่อย หากคนรับใช้ไม่เตือนเธอ เธอก็เกือบจะหลับไปในอ่างอาบน้ำ เธอปีนขึ้นไปบนเตียงด้วยความง่วงงุน เฟิ่งชิงเฉิน ล้มลงบนเตียงแล้วเข้านอน หลังจากที่ลมหายใจสม่ำเสมอ มีหญิงคนหนึ่งแต่งกายคนรับใช้ในจวนเฟิ่ง เดินเข้าไปในห้อง องค์รักษ์เงาตรวจสอบพบว่านางเป็นคนคุ้นเคย จึงได้ปล่อยผ่านไป

หญิงสาวเข้าไปในห้องและจุดตะเกียงข้างนอกซึ่งทำให้เจ้าองค์รักษ์เงารู้สึกสบายใจมากขึ้น

ดูเหมือนหญิงสาวจะได้รับคำสั่งบางอย่าง

หญิงสาวคนนั้นจุดตะเกียง หลังจากรอเป็นเวลานาน ก่อนที่เฟิ่งชิงเฉินจะตื่นขึ้นมา นางก็หยิบขลุ่ยไม้ไผ่ออกจากแขนเสื้อของนางอย่างกล้าหาญแล้วเป่ามันเข้าไปในห้อง

ควันสีเขียวจางๆ ลอยมาเข้าไป ส่งกลิ่นหอมชวนชื่นใจ

หลังจากรอสักพักและยืนยันว่าเฟิ่งชิงเฉินถูกวางยาเรียบร้อยแล้ว ผู้หญิงคนนั้นก็ยกกระโปรงขึ้นแล้วเดินไปที่ด้านในห้อง เมื่อนางเห็นเฟิ่ง ชิงเฉินนอนอยู่บนเตียง หัวใจของนางก็เต้นแรง

เมื่อนางมาใกล้เฟิ่งชิงเฉิน เรื่องราวถูกกำหนดให้มีวันนี้ แต่นางไม่คาดคิดว่าวันนี้จะมาถึงเร็วขนาดนี้

นางไม่ต้องการทรยศต่อหญิงสาว แต่ก็ไม่สามารถฝ่าฝืนคำสั่งของเจ้านายได้ นางต้องเอาตราประทับจากตัวเฟิ่งชิงเฉิน

หญิงสาวคนนั้นเข้าหาเฟิ่งชิงเฉินอย่างระมัดระวัง และหลังจากตรวจสอบซ้ำแล้วซ้ำอีก เธอแน่ใจว่าเฟิ่งชิงเฉินถูกวางยาเรียบร้อย หญิงคนนั้นแอบหายใจด้วยความโล่งอก เอื้อมมือออกและดึงเชือกออกจากคอของเฟิ่งชิงเฉินแล้วค่อยๆ ดึงมันออกมา

“ใกล้แล้ว” หัวใจของผู้หญิงคนนั้นเต้นเร็วขึ้นเรื่อยๆ และมือของนางก็มั่นคง เมื่อป้ายคำสั่งหลุดออกจากคอเสื้อของเฟิ่งชิงเฉิน หญิงสาวก็อดไม่ได้ที่จะตื่นเต้น นางหยิบมีดออกมาอย่างรวดเร็ว พร้อมที่จะตัดเชือกและเอาตราประทับออกไป แต่ขณะนั้นเอง....

มีคนจับมือเธอไว้ ผู้หญิงคนนั้นรีบเงยหน้าขึ้นและสบตากับเฟิ่ง ชิงเฉินนางตกใจมาก

เฟิ่งชิงเฉินที่นางคิดว่าหมดสติไปเพราะถูกวางยา กำลังมองนางด้วยเจตนาฆ่าอย่างเย็นชาในดวงตาของเธอ

“นายหญิง นายหญิง ข้า ข้า...” ใบหน้าของหญิงคนนั้นซีดลง และนางต้องการอธิบาย แต่เฟิ่งชิงจับเธอได้ ดังนั้นเธอจะพูดอะไรได้อีก

ร่างกายของผู้หญิงคนนั้นสั่นไปหมดและมือของนางที่ถือมีดก็ดูไม่มั่นคงเล็กน้อย หากเฟิ่งชิงเฉินไม่จับมือนาง นางคงทรุดลงไปกับพื้นเป็นแน่ในเวลานี้

เฟิ่งชิงเฉินเหลือบมองผู้หญิงคนนั้นอย่างเย็นชาแล้วพูดว่า “เซี่ยหว่าน ข้าไม่คิดว่าจะเป็นเจ้า”

เมื่อเห็นเช่นนี้ เฟิ่งชิงเฉินก็ไม่สนใจที่จะพูดเรื่องไร้สาระกับนาง และโบกมือให้เงาดำ : “เอาคนออกไป ให้เป็นศพให้หมด”

“ขอรับ” องค์รักษาเงาดำไม่ได้พูดอะไรมาก และลากเซี่ยหว่านออกไป เซี่ยหว่านไม่ได้ดิ้นรน แต่เพียงมองดูพื้นด้วยสายตาว่างเปล่า

เป็นพระคุณอย่างมากที่จะไม่ทรมานนาง

หลังจากที่เซี่ยหว่านถูกพาตัวไป เฟิ่งชิงเฉินก็ไม่ง่วงอีกต่อไป ถอดสิ่งที่เรียกว่าตราประทับออกจากคอแล้วโยนมันลงไปที่พื้น ได้ยินเพียงเสียงกริ๊บและ “ตราประทับ” ก็แตกสลาย

เฟิ่งชิงเฉินตั้งใจแขวนตราประทับไว้ที่คอของเธอ ซึ่งสามารถระดมด้านมืดและด้านสว่างของจวนอ๋องเก้าได้ เธอเพิ่งตั้งใจแสดงมันให้จักรพรรดิเห็นในตอนกลางวัน แต่เธอไม่คาดคิดว่าจักรพรรดิจะหลงกล...

อยากจะถือโอกาสนี้จับจักรพรรดิเพราะความผิดพลาดของเขา แต่ไม่ได้คาดหวังว่าจักรพรรดิจะเคลื่อนไหวอะไร แต่ถึงอย่างนั้นมันจะเป็นการดีที่จะขุดสิ่งที่จักรพรรดิทำไว้ในจวนเฟิ่ง

ถ้าเซี่ยหว่านรู้ว่าตราประทับที่นางพยายามมาขโมยนั้นเป็นของปลอมและเสี่ยงต่อการถูกเปิดเผย สงสัยว่านางคงจะโกรธมาก

วันรุ่งขึ้น ชุนฮุ่ย,ชิวฮว่า,และตงชิง มารับความผิด พวกเขาคุกเข่าลงนอกประตู เหี่ยวเฉา เหมือนใบไผ่ที่ถูกน้ำค้างแข็ง

ทงจือและทงเหยาเดินถือน้ำเข้ามาอย่างเงียบ ๆ นอกจากช่วยเฟิ่งชิงเฉินล้างตัวแล้ว พวกเขาไม่กล้าพูดอะไรมากหรือแม้กระทั่งมองไปรอบ ๆ

แม้ว่าจะไม่ค่อยมีความเคลื่อนไหวเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ แต่พวกเขาก็รู้อะไรบางอย่างเซี่ยหว่านมาที่ห้องของนายหญิงกลางดึกแล้วหายไป พวกเขาจะมีทางเชื่อว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น.......