นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1232

ชุนฮุ่ย,ชิวฮว่าและตงชิงเข้ามาในจวนพร้อมกับเซี่ยหว่านทั้งสี่คนสนิทกันมากในช่วงเวลาปกติ เป็นไปไม่ได้ที่ทั้งสามคนนี้จะไม่รู้อะไรเกี่ยวกับการกระทำของเซี่ยหว่าน เพียงแค่พวกนางไม่ได้ใส่ใจ แค่คิดว่าเซี่ยหว่านแข็งแกร่งมากและต้องการแข่งขันแย่งชิงกับทงจือและทงเหยาเท่านั้น

แม้ว่าทั้งสี่คนจะแสดงความรักต่อทงจือและทงเหยาในแบบต่อหน้า แต่ภายใต้จิตใจลึกๆนั้นพวกเขายังคงมีการแข่งขันกันอยู่ในที และพวกนางทั้งหมดต่างก็ต้องการที่จะผลักอีกฝ่ายให้ตกต่ำลง แล้วตนเองจะกลายเป็นบุคคลที่มีคุณค่ามากที่สุดสำหรับเฟิ่งชิงเฉิน

เดิมที พวกเขาทั้งสี่ยังคงมีโอกาส แต่หลังจากเหตุการณ์ของเซี่ยหว่าน ชุนฮุ่ยและคนอื่น ๆ เข้าใจว่าหญิงสาวจะไม่ต้องการพวกนางอีกต่อไปอย่างแน่นอน แม้ว่าเธอจะเก็บพวกนางไว้ เธอก็จะไม่ให้ความสำคัญกับพวกนางมากเหมือนเมื่อก่อนอย่างแน่นอน

พวกนางทั้งสามคนหวาดกลัว โดยกลัวว่าเฟิ่งชิงเฉินจะส่งพวกนางกลับไปที่จวนอ๋องเก้า

เฟิ่งชิงเฉินเดินออกจากห้อง เหลือบมองชุนฮุ่ยและอีกสองคนที่กำลังคุกเข่าอยู่บนพื้น จากนั้นเดินตรงไปที่ห้องอาหาร โดยไม่สนใจความหวาดกลัวและความไม่สบายใจในสายตาของทั้งสามคน

ตอนนี้รู้แล้วว่ากลัวอะไร ทำไมถึงไปเร็วขนาดนั้น เป็นไปไม่ได้ที่ทั้งสามคนนี้จะไม่รู้อะไรเกี่ยวกับความผิดปกติของเซี่ยหว่านแต่พวกนางมี “ความรักแบบพี่น้องอย่างลึกซึ้ง" จึงไม่พูดอะไรในเรื่องนี้

หากไม่ได้รับคำสั่งจากเฟิ่งชิงเฉิน ทั้งสามคนก็ไม่กล้าลุกขึ้นและทำได้เพียงคุกเข่าอยู่ที่นั่น ทั้งสามคนมองหน้ากัน เห็นความขมขื่นและความไม่สบายใจในดวงตาของกันและกัน

ไม่รู้ว่าพวกนางกำลังรออะไร

เฟิ่งชิงเฉินเมินชุนฮุ่ยและคนอื่นๆ ไม่ใช่ว่าเธอต้องการฆ่าใครสักคน เรื่องนี้ร้ายแรงเกินไปจริงๆ ถ้าเธอทำอะไรผิดพลาดเพียงนิดเดียว เธอจะเสียชีวิตทันที

ทั้งสี่คน ชุนฮุ่ยต่างคอยรับใช้เธออย่างใกล้ชิด พวกเขามีเจตนาร้ายอะไรในใจ หากพวกเขาใส่ยาพิษลงในอาหารของเธอ เธอยังมีชีวิตอยู่ได้ไหม?

เพื่อความปลอดภัยของเธอเองชุนซวนและคนอื่นๆ จะต้องถูกสอบสวนอีกครั้ง ถ้าไม่ตรวจสอบให้ชัดเจนเธอคงอยู่บนความไม่สบายใจ

หลังจากที่เฟิ่งชิงเฉินรับประทานอาหารเช้าเสร็จแล้ว ก็ตรงไปหาหวังจินหลิงที่จวน เดิมทีเธอคิดว่าหวังจินหลิงกดดันจักรพรรดิมากเกินไป ตอนนี้ดูเหมือนว่าเป็นเธอเองที่ใจอ่อน และจักรพรรดิคงคิดว่าเธอพูดมากเกินไป

เฟิ่งชิงเฉินรู้สึกว่าถูกจักรพรรดิทรยศเมื่อเขาคิดจะขโมยตราประทับของเสด็จอาเก้าไปจากเธอ

ไม่มีใครรู้ว่าเฟิ่งชิงเฉินและหวังจินหลิงพูดอะไร พวกเขารู้แค่ว่าเฟิ่งชิงเฉินอยู่ที่จวนหวังตลอดทั้งวัน เมื่อกลับมาถึงจวนเธอก็ดูสงบมาก ไม่ได้บอกว่าจะทำอย่างไรกับชุนฮุ่ยและคนอื่นๆ เพียงแต่บอกว่าชุนฮุ่ยและคนอื่นๆ ว่าให้เลิกคุกเข่าแล้วไปพักผ่อน

หญิงสาวทั้งสามรู้สึกไม่สบายใจมาก แต่ก็ไม่กล้าถามคำถามใด ๆ อีกต่อไป พวกเขาทำได้เพียงช่วยเหลือกันและเดินกะโผลกกะเผลกกลับเข้าไปในห้อง ทงจือและทงเหยาอยากจะพูดอะไรสักสองสามคำ แต่ก็พวกนางก็กลัวเกินกว่าจะพูดออกไป......

พวกนางกลัวว่ามีคนสอดแนมในหมู่คนเหล่านี้ และถ้าเกิดอะไรขึ้นพวกนางจะเดือดร้อน ถึงอย่างนั้น หลังจากทานอาหารเย็นเสร็จแล้ว เฟิ่งชิงเฉินก็โยนกล่องไปให้ทงจือและทงเหยา: “เอาไปให้พวกนาง”

ทงจือและทงเหยารู้ทันทีว่ามันคืออะไร พวกเขายิ้มทันทีและตอบตกลงอย่างมีความสุข หลังจากยกอาหารให้เฟิงชิงเฉินแล้ว พวกเขาก็ออกไปพร้อมกับยาที่อยู่ในมือ

เมื่อมาถึงห้องคนใช้ก็เห็นชุนฮุ่ยและคนอื่นๆ นั่งเช็ดน้ำตาอยู่ข้างเตียง ทงจือและทงเหยารู้สึกไม่สบายใจ: “พวกเจ้าอย่าทำแบบนี้เลย นายหญิงไม่ได้โกรธพวกเจ้า แค่ โมโหมาก ดูสิ นายหญิงยังคงนึกถึงเจ้าพวกและขอให้ข้าเอายามาส่งให้พวกเจ้า”

ทงจือและทงเหยารีบหยิบขี้ผึ้งออกมา เมื่อชุนฮุ่ยและอีกสามคนเห็นยาก็น้ำตาไหล: “นายหญิงยังนึกถึงเรา จะไม่ส่งพวกข้าไปใช่ไหม?

“รู้จักกันมานานขนาดนี้แล้วพวกเจ้ายังไม่รู้ว่านายหญิงนั้นมีอารมณ์ยังไง ถ้านายหญิงอยากส่งพวกเจ้าไปจริงๆ วันนี้เจ้าไม่ได้อยู่ที่แล้ว” ทงเจือและทงเหยาแอบถอนหายใจ

ในตอนแรกพวกนางค่อนข้างอิจฉาคนสี่คนนี้ ที่พวกนางก็ได้รับความไว้วางใจจากนายหญิงโดยไม่ทำอะไรเลยหลังจากที่มาถึง แต่ตอนนี้...กลับเห็นใจพวกนางแทน