นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1252

พลังคำพูดของโต่วโต่วนั้นเทียบได้กับฟ้าร้องที่สั่นสะเทือนท้องฟ้า ทุกคนในกลุ่มผู้ชม รวมถึงหวังจินหลิงหน้าเปลี่ยนไปทันที พวกเขาทั้งหมดตกตะลึงมองดูเด็กน้อยบนโต๊ะด้วยความงุนงง

นี่ นี่... นี่คือลูกของเสด็จอาเก้าจริงหรือ?

ใครเป็นผู้ให้กำเนิดลูกของเสด็จอาเก้า?

ซูเหวินชิงเหมือนจะเป็นลม ทำไมเขาไม่รู้ว่าเสด็จอาเก้ามีลูก? นอกจากเฟิ่งชิงเฉินแล้ว เสด็จอาเก้ามีผู้หญิงคนอื่นอีกหรือ?

ชื่อเหลียนสุ่ยและปรมาจารย์กู่ยินดีในความโชคร้าย มองไปที่เฟิ่งชิงเฉินด้วยสายติดตลก

เฟิ่งชิงเฉินยอมรับว่ารู้สึกหวาดกลัวกับคำพูดของโต่วโต่ว หากมีคนไม่มากในเวลานี้ และถ้าไม่ต้องการรักษาหน้า เฟิ่งชิงเฉินก็คงจะไล่โต่วโต่วออกไป

เฟิ่งชิงเฉินสูดหายใจเข้าลึกๆ ระงับความรู้สึกไม่สบายใจและความโกรธในใจเอาไว้ ไม่ได้มองดูเด็กที่อยู่บนโต๊ะ แต่พูดกับโต่วโต่วว่า “เจ้าบอกว่าเด็กคนนี้เป็นลูกของเสด็จอาเก้าอย่างนั้นหรือ?”

เฟิ่งชิงเฉินสงบมาก สงบแบบไม่ปกติของพวกผู้หญิง หวังจินหลิงและซูเหวินชิง ต่างก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติจึงรีบมองไปที่โต่วโต่ว ส่งสายตาให้โต่วโตว เพื่อบอกให้เขาหยุดพูดเรื่องไร้สาระ

โต่วโต่วเหนื่อยและกระหายน้ำ ทันทีที่เขาแก้สัมภาระ เขาก็นอนลงไปบนเก้าอี้ กลุ่มได้ยินเฟิงชิงเฉินถามเขาและพบว่าทุกคนกำลังจ้องมองโต่วโต่วงุนงง: “เจ้าเป็นอะไรไป ทำไมทุกคนดูตกใจกับการที่ข้ากลับมา?”

โต่วโต่วไร้เดียงสาและสับสนมากกว่าคนอื่นๆ และไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เฟิ่งชิงเฉินถามอีกครั้ง: “เจ้าเอาเด็กคนนี้มาจากไหน?”

“เด็ก...เจ้าหมายถึงเขาเหรอจั้วอัน มอบให้ข้าและขอให้ข้ามาส่งให้ถึงมือเจ้า โดยบอกว่าเจ้าจะเลี้ยงได้” โต่วโต่วดูจริงใจไม่โกหก หวังจินหลิงและซูเหวินชิงถอนหายใจ แห่งความโล่งใจไปพร้อมๆ กัน

ไม่ใช่ลูกของเสด็จอาเก้าก็ดีแล้ว

ปรมาจารย์กู่และชื่อเหลียนสุ่ยดูเบื่อหน่าย แต่คำพูดถัดไปของโต่วโต่ว ทำให้ทั้งสองคนดูสนุกสนาน โต่วโต่วกล่าวว่า: “ข้าไม่รู้ว่าใครให้กำเนิดเด็กคนนี้ จั้วอันพูดอยู่เสมอว่าควรปกป้องเขาให้ดี ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับเขา เสด็จอาเก้าจะไม่ปล่อยข้าไป มันทำให้ข้ากลัวแทบตาย”

หลังจากพูดแบบนี้ เขาไม่ลืมที่จะตบหัวใจ บ่งบอกว่าเขาถูกคุกคามจากจั่วอันมาโดยตลอด

“เสด็จอาเก้าขอให้เจ้าและจั่วอันพาเด็กคนนี้กลับมาเหรอ? เสด็จอาเก้าบอกเจ้าว่าจะจัดการเด็กคนนี้อย่างไร?” เฟิ่งชิงเฉินมองเด็กด้วยสีหน้าสับสน

เด็กคนนี้เป็นลูกของเสด็จอาเก้าและผู้หญิงอีกคนหรือไม่?

เมื่อเธอคิดถึงความเป็นไปได้นี้ เฟิ่งชิงเฉินในใจรู้สึกเจ็บปวด เธอไม่สามารถยอมรับความจริงข้อนี้ได้

ถ้าเด็กคนนี้เป็นลูกของเสด็จอาเก้าจริงๆ นั่นหมายความว่าเสด็จอาเก้ามีความสัมพันธ์กับผู้หญิงคนอื่น เมื่อสิบเดือนที่แล้ว ถ้าเป็นเช่นนั้นจริง เธอควรทำอย่างไร?

นี่เป็นเรื่องตลก?

ดวงตาของเฟิ่งชิงเฉินแดงก่ำ แต่ยังดื้อรั้นไม่ยอมร้องไห้ เด็กคนนี้มาโดยบังเอิญ ถ้าโต่วโต่วไม่นำมันกลับมา เธอคงจะไม่เชื่อ แต่.....

เธอรู้จักโต่วโต้วเป็นอย่างดี ด้วยความคิด ความสามารถของโต่วโต่ว ไม่มีทางที่จะสามารถวางแผนใดๆ กับเสด็จอาเก้าได้

เมื่อเห็นท่าทางเศร้าๆ ของเฟิ่งชิงเฉิน โต่วโต่วก็ไม่รู้ว่าต้องทำอะไรอยู่ครู่หนึ่ง เมื่อมองไปทางนั้นทางนี้ หวังจินหลิงและซู่เหวินชิงต่างส่ายหัวมาที่เขาอย่างเงียบ ๆ ขอให้เขาปฏิเสธ แต่...

ท่านอาจารย์กล่าวว่าเจ้าไม่สามารถโกหกเฟิ่งชิงเฉินได้

โต่วโต่วเกาหลังศีรษะ ดูเหมือนว่าเขาไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรชื่อเหลียนสุ่ยผู้ชายที่กลัวความวุ่นวายถามในทางที่ไม่ดี: “จั่วอันบอกฉันหรือเปล่าว่าเด็กคนนี้คือใคร?”

“ลูกของเสด็จอาเก้าไม่ใช่หรือ?” ไม่เฟิ่งชิงเฉินที่ถาม แต่เป็นโต่วโต่วที่ตอบอย่างรวดเร็ว มันเป็นเหมือนคำถาม แต่เนื่องจากคำถามที่ไม่ชัดเจนของเขา จึงกลายเป็นคำตอบ

หวังฉียืนอยู่ข้างหลังหวังจินหลิงและตบหน้าผากตัวเองอย่างอ่อนแรง

ท่านพี่ ครั้งนี้ท่านจะเป็นสุภาพบุรุษทำไมกัน ช่างมันถ้าเราจะเห็นแก่ตัวบ้าง แล้วเจ้าพูดแทนเสด็จอาเก้าแบบนั้น ไม่น่าแปลกใจเลยที่เจ้าไม่สามารถได้ใจเฟิ่งชิงเฉินได้

พี่ใหญ่ของเขาเก่งทุกอย่าง เขาเก่งจริงๆ เขาเป็นคนดีมากจนคนอื่นคิดว่ามันเป็นเรื่องปกติที่เขาจะดีกับคนอื่น

หวังฉีรู้สึกเสียใจกับพี่ชายคนโตของเขา

เมื่อเฟิ่งชิงเฉินได้ยินคำพูดของหวังจินหลิง ก็หันกลับมาและยิ้ม: “อย่าห่วงเลย ข้าไม่คิดมาก ไม่สามารถเชื่อคำพูดของโต่วโต่วได้ เขาไม่สามารถเข้าใจอะไรส่วนมากสลับกันไปหมด แล้วเขาไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าเด็กคนนี้เป็นลูกขงเสด็จอาเก้า”

เมื่อโต่วโต่วได้ยินสิ่งนี้เขาก็พึมพำ: นี่มันเรื่องอะไร ข้าไม่ได้บอกว่าเด็กคนนี้ต้องเป็นของเสด็จอาเก้า ทำไมทุกคนถึงคิดว่าเด็กคนนี้เป็นลูกของเสด็จอาเก้า?

“อย่างนั้นก็ดี มันดึกแล้ว เจ้าควรเข้านอนได้แล้ว” หวังจินหลิงรู้ว่าเฟิ่งชิงเฉินต้องอุ้มเด็กคนนี้ เพื่อไม่ให้เฟิ่งชิงเฉินต้องลำบากใจ เขาจึงต้องจากไปอย่างสง่างาม

เมื่อหวังฉีเห็นสิ่งนี้ เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องตามท่านพี่ไป แต่เขารู้สึกไม่สบายใจไม่ว่าเขาจะคิดอะไรก็ตาม

ด้วยโอกาสดีๆ แบบนี้ ทำไมท่านพี่ถึงจากไปแบบนี้ น่าเสียดายจริงๆ

หวังฉีรู้สึกว่าเขาจำเป็นต้องพูดคุยกับพี่ชายของเขา โอกาสที่ดีเช่นนี้อยู่ตรงหน้าเขา หากท่านพี่พลาดไป เขาคงไม่มีโอกาสได้อยู่กับเฟิ่ง ชิงเฉินในชีวิตนี้

สำหรับเด็กคนนี้แม้ว่าเขาจะไม่ใช่ลูกของเสด็จอาเก้า แต่สามารถทำให้เป็นของเสด็จอาเก้าได้ เพราะตอนนี้เสด็จอาเก้าไม่ได้อยู่ในตงหลิง ดังนั้นจึงไม่ได้ขึ้นอยู่กับพวกเขาที่จะตัดสินใจว่าจะทำอย่างไร....