นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1270

ผู้หญิงทุกคนต่างมีใจฟุ้งเฟ้อ เฟิ่งชิงเฉินเองก็เช่นเดียวกัน แม้ว่าจะรู้ว่าเจ้าหญิงหมิงเว่ยนั้นไม่ใช่ภัยคุกคาม แต่เฟิ่งชิงเฉินก็ไม่ต้องการพ่ายแพ้ให้กับเจ้าหญิงหมิงเว่ยในเรื่องของลักษณะภายนอกที่แสดงออกมา

เจอกันครั้งแรก แน่นอนว่านางก็ต้องแต่งองค์ทรงเครื่อง

ทหารคนสนิทของเสด็จอาเก้าก็ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี เฟิ่งชิงเฉินออกคำสั่งไปไม่ถึงครึ่งชั่วยาม เขาก็เลือกชุดสีทองอันแสนงดงามมาให้กับเฟิ่งชิงเฉินหนึ่งชุด เมื่อเฝ้ามองภายใต้แสงอันเจิดจรัส ก็รู้ได้ทันทีว่ามันล้ำค่าและเลิศล้ำเพียงใด

ดวงตาของเฟิ่งชิงเฉินเป็นประกาย นางลองถามออกมาว่า “เสื้อผ้าลูกไม้สีทอง? เสด็จอาเก้าเตรียมเอาไว้ให้ข้าล่วงหน้าอย่างนั้นหรือ?”

“เรียนแม่นางเฟิ่ง นี่ไม่ใช่ชุดเสื้อผ้าลูกไม้สีทอง แต่เป็นด้ายสีทองอันเป็นเอกลักษณ์ของหนานหลิง ในหนานหลิงมีหนอนไหมชนิดหนึ่งที่สามารถปั่นออกมาเป็นด้านสีทองได้ ซึ่งมันอาจจะดูเหมือนชุดที่ทำจากผ้าสีทอง แต่แท้จริงแล้วมันทำขึ้นมาจากด้ายชั้นดี เสื้อผ้าพวกนี้เป็นเสื้อผ้าที่เสด็จอาเก้าเตรียมไว้ให้แม่นาง และมันไม่ได้มีเพียงแค่ชุดเดียวเท่านั้น แต่ยังมีอยู่อีกมากมาย หากแม่นางไม่พอใจ อยากจะเข้าไปเลือกด้วยตัวเองก็ไม่มีปัญหา” สามารถเข้ามาเป็นทหารคนสนิทของเสด็จอาเก้าได้ ความสามารถจะธรรมดาทั่วไปได้อย่างไร และเสด็จอาเก้าจะไม่มีการเตรียมรับมือกับเรื่องราวที่เกิดขึ้นโดยไม่คาดฝันได้อย่างไร

“ไม่เป็นไร ชุดนี้แล้วกัน” เฟิ่งชิงเฉินระงับความสงสัยเอาไว้ สาปแช่งตนเองที่สงสัยมากเกินไป เสด็จอาเก้าจะไปรู้ได้อย่างไรว่านางเดินทางมาที่นี่

เฟิ่งชิงเฉินเข้าไปอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้า เพื่อเชิดชูเสื้อผ้าชุดนี้ คนที่ไม่เคยชอบเครื่องประดับอย่างเฟิ่งชิงเฉิน จำเป็นต้องใช้เครื่องประดับเพื่อเสริมความงามของเสื้อผ้า เพื่อไม่ให้เสื้อผ้าดูหม่นหมองเกินไป

ต้องบอกเลยว่าเสด็จอาเก้านั้นน้ำใจงามยิ่งนัก อยู่ในหนานหลิง ไม่เพียงแต่เตรียมเสื้อผ้าให้กับเฟิ่งชิงเฉินเท่านั้น แต่เขายังหาเครื่องประดับที่หรูหราและงดงามไว้ให้กับเฟิ่งชิงเฉินอีกตั้งมากมาย มันถูกจัดวางไว้เป็นชุด และแต่ละชุดก็ล้ำค่าสุดคำบรรยาย

เมื่อเห็นสิ่งเหล่านี้ เฟิ่งชิงเฉินยอมรับเลยว่ามันเติมเต็มความต้องการและความหยิ่งผยองในใจของนางทางด้านใดด้านหนึ่ง แม้ว่านางไม่ชอบเครื่องประดับมากนัก แต่นางก็ชอบความเอาใจใส่ของเสด็จอาเก้า ผู้หญิงทุกคนล้วนแต่ต้องการความเอาใจใส่ แม้ปากจะบอกว่าไม่ใส่ใจ แต่สุดท้ายในใจก็ยังมีความคาดหวังอยู่ดี

ดวงตาของเสด็จอาเก้านั้นมีพลังเป็นอย่างมาก เขารู้ว่าเฟิ่งชิงเฉินต้องแต่งตัวแบบไหนถึงจะสามารถเผยความงดงามของนางออกมาได้มากที่สุด เมื่อเปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าที่เสด็จอาเก้าจัดเตรียมไว้ให้ แม้ว่ายังเป็นเฟิ่งชิงเฉินคนเดิม แต่ต้องบอกเลยว่ามันแตกต่างจากตอนแรกอย่างสิ้นเชิง

ก่อนหน้านี้เฟิ่งชิงเฉินเป็นเพียงแค่ผู้หญิงที่สง่างามคนหนึ่ง แต่หลังจากได้เปลี่ยนเป็นชุดผ้าไหมสีทอง เฟิ่งชิงเฉินก็เป็นเหมือนกับราชินีผู้สูงศักดิ์ เผยให้เห็นความยิ่งใหญ่ที่ผู้คนไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมามองตรง ๆ

ยืนอยู่ภายใต้แสงแดด ร่างกายของเฟิ่งชิงเฉินก็เหมือนกับไข่มุกที่สุกใส ทำให้ผู้คนไม่กล้ามองโดยตรง แต่พวกเขาอดไม่ได้ที่จะแอบดู

แต่น่าเสียดายที่คนแรกที่ได้เห็นเฟิ่งชิงเฉินสวมชุดนี้ไม่ใช่เสด็จอาเก้า

หลังจากสวมชุดเรียบร้อยแล้ว เฟิ่งชิงเฉินเดินขึ้นไปขึ้นรถม้าภายใต้การพยุงของสาวใช้ จากนั้นก็เดินทางตรงไปยังสวนแห่งราชวงศ์จักรพรรดิ

รถม้ามีสัญลักษณ์ของจวนอ๋องเก้าติดอยู่ องครักษ์ก็เผยตัวตนในชื่อของเสด็จอาเก้า เฟิ่งชิงเฉินเดินทางเข้าไปในสวนแห่งราชวงศ์อย่างราบรื่น ไม่มีใครเข้ามาขวางเลยแม้แต่คนเดียว แต่รถม้าไม่สามารถเข้าไปในสวนดอกไม้ได้ เฟิ่งชิงเฉินทำได้เพียงเดินลงมาจากรถม้า

เนื่องจากเสื้อผ้าที่สวมใส่อยู่ เฟิ่งชิงเฉินจึงทำได้เพียงนั่งตัวตรงมาโดยตลอด เพื่อป้องกันไม่ให้เสื้อผ้ายับเยิน นางเดินลงรถม้าภายใต้การพยุงของสาวใช้ ภาพดังกล่าวเหมือนกับพระราชชนนีเสด็จออกมาเพื่อเสวยสุข คนที่อยู่รอบ ๆ ไม่กล้าแม้แต่หายใจ ก้มหน้าเพื่อป้องกันไม่ให้รบกวนเฟิ่งชิงเฉิน

“เสด็จอาเก้าอยู่ที่ไหน?” เฟิ่งชิงเฉินถามออกมาโดยไม่หันมอง

ไม่ใช่ว่าเฟิ่งชิงเฉินเอาแต่ใจหรือเย่อหยิ่งเกินไป แต่เนื่องจากปิ่นปักผมของนาง นางไม่สามารถหันซ้ายหันขวาได้ เนื่องจากมันอาจส่งผลให้ปิ่นปักผมหักลงได้ เช่นนั้นจะน่าอายยิ่งกว่า

“เรียนแม่นาง เสด็จอาเก้าอยู่กับเจ้าหญิงหมิงเว่ยที่ศาลาเสี่ยวเซียง” นายท่านอยู่ที่ใด มันไม่ใช่เรื่องยากที่จะตรวจสอบ เนื่องจากองครักษ์มีหน้าที่คอยจับตาดูอยู่ตลอด เพื่อหลีกเลี่ยงเหตุการณ์ไม่คาดฝัน

“นำทางข้าไป” เฟิ่งชิงเฉินพาผู้คนเดินตรงไปหาเสด็จอาเก้า แต่ด้วยชุดที่สวมใส่อยู่ในเวลานี้ มันทำให้เฟิ่งชิงเฉินเดินเร็วไม่ได้ ทุกอย่างก้าวต้องมั่นคงและทรงพลัง ตลอดทาง นางดึงดูดสายตาของผู้คนมากมาย แต่เฟิ่งชิงเฉินก็ไม่ได้ใส่ใจ และยังคงเดินตรงไปอย่างนั้น

เวลานี้ ความโกรธของนางพลุ่งพล่านอยู่ในท้อง นางจะเอาเวลาที่ไหนไปใส่ใจความคิดของผู้อื่น

ศาลาเสี่ยวเซียงห่างจากประตูทางเข้าไม่มาก เสด็จอาเก้ารู้แล้วว่าเฟิ่งชิงเฉินจะต้องมาหาเขา เขาจะเดินไปในที่ซึ่งห่างไกลได้อย่างไร เขาก็แค่เดินไปรอบ ๆ เป็นวงกลมเท่านั้น

รอมาตั้งนาน ในที่สุดคนที่เขารอคอยก็ปรากฏตัวออกมาเสียที ความสุขในหัวใจของเสด็จอาเก้าแทบจะไม่อาจควบคุมได้ เสด็จอาเก้าวางถ้วยน้ำชาในมือลง เอนกายไปด้านหลังเล็กน้อย ผ่อนคลายอิริยาบถของเขา

ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน ขอแค่ได้เห็นเฟิ่งชิงเฉิน เท่านั้นเขาก็มีความสุขแล้ว

การเปลี่ยนแปลงของเสด็จอาเก้านั้นชัดเจนมาก จึงเป็นไปไม่ได้เลยที่จะเล็ดลอดไปจากสายตาของเจ้าหญิงหมิงเว่ย เจ้าหญิงหมิงเว่ยเห็นว่าเสด็จอาเก้าอารมณ์ดี ดวงตาของนางเบิกกว้าง รอยยิ้มอันสดใสเผยออกมาให้เห็นบนใบหน้าของนาง จากนั้นก็ถามออกมาอย่างซุกซน “เสด็จอาเก้า ท่านเป็นอะไรไปงั้นหรือ?”

เสด็จอาเก้าเงยหน้าขึ้นมองไปด้านบนอย่างเฉยเมย จากนั้นแววตาของเขาก็กลับมาสงบลงอีกครั้ง

เขาเป็นอะไร มันก็ไม่ใช่เรื่องอะไรของนาง

แต่ฉากดังกล่าว ในสายตาของเฟิ่งชิงเฉินมันไม่ได้เป็นอย่างที่เสด็จอาเก้าต้องการแสดงออกมา เฟิ่งชิงเฉินยืนอยู่ในระยะไกล ไม่ได้เห็นสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างชัดเจน นางเห็นเพียงแค่รอยยิ้มอันสดใสและเจิดจรัสของเจ้าหญิงหมิงเว่ย แม้ว่าเสด็จอาเก้าจะไม่ได้พูดอะไร แต่ดวงตาคู่นั้นของเขาก็กำลังสื่อสารอยู่กับเจ้าหญิงหมิงเว่ย

ไอ้สารเลว ถึงขั้นเล่นหูเล่นตาเลยงั้นหรือ!

เฟิ่งชิงเฉินโกรธเป็นอย่างมาก นางเดินทางมาหลายพันลี้เพื่อมาหาเสด็จอาเก้าที่นี่ แต่นางก็ไม่ได้ต้องการมาเห็นเสด็จอาเก้าอยู่กับผู้หญิงคนอื่นและแสดงความรักต่อกันเช่นนี้

เฟิ่งชิงเฉินค่อย ๆ เดินเข้ามาทีละก้าวสองก้าว ยังไม่ทันได้เข้าใกล้ เจ้าหญิงหมิงเว่ยก็สังเกตเห็นถึงนางเสียก่อน นางมองไปที่เฟิ่งชิงเฉินด้วยใบหน้าแห่งความประหลาดใจ......

ผู้หญิงคนนี้เป็นใครงั้นหรือ?