นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1269

ขณะที่เสด็จอาเก้ากำลังใช้เวลาอยู่ในดินแดนหนานหลิง เฟิ่งชิงเฉินเองก็รีบเดินทางมายังหนานหลิงภายใต้การคุ้มครองของเหล่าสายลับ

เพื่อไม่ให้ตัวตนถูกเปิดเผย เฟิ่งชิงเฉินได้ทำการติดต่อกับหนานหลิงจิ่นสิงล่วงหน้า ให้หนานหลิงจิ่นสิงเตรียมสถานะตัวตนปลอมแปลงไว้ให้กับนาง ได้รับป้ายผ่านทางในด่านต่าง ๆ เพื่อหลีกเลี่ยงปัญหาโดยไม่จำเป็น

ได้รับความช่วยเหลือจากหนานหลิงจิ่นสิง ทำให้เฟิ่งชิงเฉินก้าวเข้าสู่ดินแดนหนานหลิงได้อย่างเปิดเผย และเมื่อนางมาถึง นางก็ไม่ได้ดึงดูดความสนใจของคนอื่น ๆ เพียงแต่ “คนอื่น” ที่หมายถึง มันไม่ได้รวมเสด็จอาเก้าอยู่ในนั้น

ทันทีที่เฟิ่งชิงเฉินก้าวเข้าสู่ดินแดนหนานหลิง เสด็จอาเก้าก็รู้เรื่องราวในทันใด ในใจของเขาคาดหวังเป็นอย่างมาก เพียงแต่ไม่ได้แสดงออกมา

“ท่านอ๋อง พรุ่งนี้แม่นางเฟิ่งจะเดินทางเข้ามาในเมืองแล้วขอรับ” สายลับรายงานที่อยู่ของเฟิ่งชิงเฉินให้กับเสด็จอาเก้าได้ทราบ เสด็จอาเก้าตอบกลับไป และบอกให้สายลับถอยออกไป

หลังจากสายลับออกไปได้ไม่นาน เสด็จอาเก้าก็เรียกทหารคนสนิทเข้ามาพบ “ไป ไปบอกเจ้าหญิงหมิงเว่ย ข้าต้องการนัดพบกับนางเพื่อเยี่ยมชมสวนในวันพรุ่งนี้”

“อ่า?” ทหารคนสนิทเงยหน้าขึ้น หากไม่ใช่เพราะแรงกดดันที่อยู่รอบตัวของเสด็จอาเก้านั้นรุนแรงเกินไป เขาคงตามออกมาว่าแล้ว “ท่านอ๋อง ท่านพูดอะไรผิดไปหรือไม่ หรือว่าข้าได้ยินผิดไป?”

การตอบสนองของทหารคนสนิททำให้เสด็จอาเก้ารู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างมาก ใบหน้าของเขาเยือกเย็นยิ่งขึ้น “อ่าอะไร? ไม่ได้ยินที่ข้าสั่งอย่างนั้นหรือ?”

“ได้ยิน ได้ยินพ่ะย่ะค่ะ ข้าจะไปดำเนินการเดี๋ยวนี้” ทหารคนสนิทไม่กล้าเพิกเฉยแม้แต่เสี้ยววินาที หันหลังและรีบวิ่งออกไป

หลังจากวิ่งออกไปพักใหญ่ก็รู้ว่าตนเองลืมปิดประตู ทหารคนสนิทจึงกลับมาเพื่อปิดประตูอย่างระมัดระวัง ส่วนเสด็จอาเก้าก็หยิบจดหมายเก่า ๆ ขึ้นมาอ่าน และเขาก็ไม่เห็นการกระทำดังกล่าวของทหารคนสนิท

เสด็จอาเก้าเงยหน้าขึ้นมองประตูที่ปิดอยู่ จากนั้นก็เก็บจดหมายที่ถูกขีดด้วยหมึกดำฉบับนั้นไป

พรุ่งนี้ พรุ่งนี้ก็จะได้รู้แล้วว่าข้อความตรงที่เฟิ่งชิงเฉินขีดฆ่ามันคืออะไรกันแน่

เจ้าหญิงหมิงเว่ยไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น เมื่อได้รับคำเชิญจากเสด็จอาเก้า นางดีใจคนแทบคลั่ง นางค้นตู้ของนางเกือบทั้งคืนเพื่อหาชุดที่เหมาะสมที่สุด

และในตอนนี้ เฟิ่งชิงเฉินได้เดินทางมาถึงหมู่บ้านเล็ก ๆ ที่อยู่นอกเมือง คนกลุ่มนี้เหน็ดเหนื่อยราวกับสุนัขหอบ ไม่สามารถเข้าไปในเมืองได้ในค่ำคืนนี้ พวกเขาทั้งหมดเข้าไปพักในลานขนาดใหญ่แห่งหนึ่ง เตรียมตัวพักผ่อนในยามค่ำคืนเพื่อเดินทางเข้าเมืองในวันรุ่งขึ้น

หากเฟิ่งชิงเฉินไม่ได้รู้สึกเหน็ดเหนื่อยถึงเพียงนี้ นางจะต้องสังเกตเห็นเป็นแน่ว่าภายในที่พักแห่งนี้ ทุกสิ่งทุกอย่างถูกจัดเตรียมไว้เป็นอย่างดี ไม่มีทางที่คนธรรมดาสามารถเข้าพักได้เป็นแน่ แต่น่าเสียดายที่เฟิ่งชิงเฉินเหนื่อยเกินไป เมื่อหัวถึงหนอนก็หลับในทันใด

เสด็จอาเก้ารับการรายงานจากสายลับ แม้ว่าจะไม่ได้แสดงออกมาอย่างชัดเจน แต่เขาก็รู้สึกเจ็บปวดในหัวใจเป็นอย่างมาก เขาใช้ระยะเวลาเดินทางเกือบหนึ่งเดือนกว่าจะมาถึงหนานหลิง แต่เฟิ่งชิงเฉินใช้เวลาเดินทางไม่ถึงยี่สิบวัน เห็นได้ชัดว่าการเดินทางของเฟิ่งชิงเฉินนั้นเป็นการเดินทางที่เหน็ดเหนื่อยเพียงใด

“โง่เขลายิ่งนัก” เพียงเพราะเจอกับ นางต้องมาเจอกับความทุกข์ทรมานเช่นนี้ มันทำให้เขารู้สึกเจ็บปวดหัวใจยิ่งนัก แต่ในขณะเดียวกัน เขาก็รู้สึกดีใจเป็นอย่างมาก มุมปากของเขาเผยให้เห็นรอยยิ้มที่ควบคุมไม่ได้

ในค่ำคืนนี้ เสด็จอาเก้าหลับฝันดีเป็นอย่างมาก วันต่อมาเขาก็ไม่ได้สวมเสื้อผ้าที่เป็นทางการแต่อย่างใด เพียงแค่สวมชุดคลุมสีดำเท่านั้น เข็มขัดสีทองคาดเอว ดูสะดุดตาเป็นพิเศษ เมื่อยืนอยู่ท่ามกลางผู้คน ก็ไม่มีใครสามารถละสายตาไปจากเขาได้

เสื้อคลุมของเสด็จอาเก้ามีเอวแคบและแขนเสื้อกว้าง ในตอนที่เดิน แขนเสื้อของเขาจะโบกสะบัดไปตามสายลม มันสง่างามเกินจะพรรณนา หากเฟิ่งชิงเฉินได้เห็นมัน น้ำลายคงไหลออกมาจากริมฝีปากพร้อมกับดวงตาที่เปลี่ยนเป็นสีแดง

มันดูเป็นเอกลักษณ์เป็นอย่างมาก

เสด็จอาเก้าสวมชุดดังกล่าวไปพบกับเจ้าหญิงหมิงเว่ย สามารถจินตนาการได้เลยว่าอีกฝ่ายจะตกใจมากเพียงใด ในตอนที่เจ้าหญิงหมิงเว่ยได้เห็นเสด็จอาเก้า ใบหน้าของนางกลายเป็นสีแดง ดวงตาคู่นั้นของนางเปล่งประกายอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

ในสายตาของเจ้าหญิงหมิงเว่ย ทุกอย่างรอบกายนั้นเต็มไปด้วยความพร่ามัว มีเพียงร่างของเสด็จอาเก้าเท่านั้นที่ยังคงชัดเจนอยู่

แต่น่าเสียดายที่เสด็จอาเก้าไม่แม้แต่จะมองมาที่เจ้าหญิงหมิงเว่ย เขาเดินผ่านหน้าของเจ้าหญิงหมิงเว่ยไปโดยตรง ในตอนที่เจ้าหญิงหมิงเว่ยตอบสนอง เสด็จอาเก้าก็เดินผ่านนางไปไกลแล้ว เจ้าหญิงหมิงเว่ยรู้สึกหงุดหงิดและอับอายเป็นอย่างมาก แต่นางก็ไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่ยกกระโปรงขึ้นและเดินตามไปเท่านั้น

“เสด็จอาเก้า......” เจ้าหญิงหมิงเว่ยพยายามควบคุมน้ำเสียงของตนเองให้มั่นคงที่สุด แต่หัวใจของนางกลับเต้นแรง ไม่เหมือนกับสิ่งที่นางแสดงออกมาเลยแม้แต่น้อย