นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1268

แม้ว่าเฟิ่งชิงเฉินจะแอบเดินทางออกมาจากเมืองหลวง ไม่ได้รบกวนผู้ใด แต่ก็มีคนจำนวนไม่น้อยที่รู้เรื่องราวการเดินทางของนาง

เมื่อหวังจิ่นหลิงได้ข่าว ต้องรู้ก่อนว่าเฟิ่งชิงเฉินออกเดินทางโดยไม่บอกกล่าวเขาสักคำ แต่หวังจิ่นหลิงก็ไม่ได้ไล่ตามไป เขาเพียงแค่ขังตัวเองอยู่ในห้องหนังสือ ผ่านไปหนึ่งคืนเต็มถึงจะเดินออกมา

ท่าทางของเขาไม่ได้ดูแปลกไปแต่อย่างใด แต่ดวงตาของเขาดูเศร้าหมอง เขาก็เป็นเหมือนกับที่หวังจิ่นหานพูดไว้ เขาสามารถหลอกคนอื่นได้ แต่ไม่สามารถหลอกตนเองได้

แต่ความเจ็บปวดเช่นนี้ นานไปก็จะชินชาไปเอง

ผู้ที่ได้รับข่าวคนต่อไปก็คือตระกูลหยุน ตระกูลหยุนจับตาดูเฟิ่งชิงเฉินมาโดยตลอด เนื่องจากเกรงว่าเฟิ่งชิงเฉินจะขายยาป้องกันการแท้งบุตรให้กับผู้อื่น แต่เวลานี้เมื่อเห็นเฟิ่งชิงเฉินเดินทางออกจากเมืองหลวง พวกเขาก็รู้สึกโล่งใจเป็นอย่างมาก

ในตอนที่ลั่วอ๋องและฝู่หลินได้ข่าว เฟิ่งชิงเฉินก็เดินทางออกไปจากเมืองหลวงเป็นเวลาหนึ่งวันหนึ่งคืนเต็มแล้ว ต่อให้อยากตามไปก็ตามไปไม่ทัน

“เสด็จอาเก้ามีอะไรดีถึงทำให้เจ้าทุ่มเทถึงเพียงนี้?” ลั่วอ๋องพึมพำออกมา แต่น่าเสียดายที่ไม่มีใครตอบคำถามนี้ให้เขา ฝู่หลินเพียงแค่ถอนหายใจออกมาเบา ๆ ดวงตาที่สดใสของเขาหรี่ลงเล็กน้อย แต่เขาก็เข้าใจคำตอบนั้นดี

เสด็จอาเก้าและเฟิ่งชิงเฉินไม่มีวันแยกออกจากกันได้ ดังนั้นเขาจึงละทิ้งความคิดนี้ของเขาไป

เฟิ่งชิงเฉินเดินทางตลอดทั้งวันทั้งคืน หากไม่จำเป็น นางจะไม่หยุดรถเป็นอันขาด นางไม่อยากเสียเวลาในการเดินทาง นางคิดถึงเสด็จอาเก้ามากจริง ๆ และอยากจะเจอกับเสด็จอาเก้าให้เร็วที่สุด

เสด็จอาเก้าอยู่หนานหลิง ได้รับการรับเชิญจากจักรพรรดิหนานหลิงให้เสด็จเข้าสู่เมือง ได้รับการต้อนรับจากหนานหลิงเป็นอย่างดี โดยเฉพาะเจ้าหญิงหมิงเว่ย นางดูแลเสด็จอาเก้าอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง แสดงความรู้สึกของตนเองที่มีต่อเสด็จอาเก้าออกมาอย่างไม่ปิดบัง

เสด็จอาเก้าอยู่หนานหลิง เขาไม่เพียงแต่ไม่แพ้เท่านั้น แต่ยังได้รับผลตอบแทนอีกมากมาย จักรพรรดิหนานหลิงไม่เอ่ยถึงเรื่องที่เสด็จอาเก้าเสียมารยาทที่หน้าเมืองหนานหลิงเลยแม้แต่น้อย ทั้งหมดก็เพื่อประโยชน์และความมั่นคงของชายแดนหนานหลิง เพื่อความสงบสุขของประเทศ แต่เจ้าสำนักศึกษาจี้เซี่ยกลับปล่อยให้เป็นเช่นนั้นไม่ได้

เจ้าสำนักเป็นคนหนานหลิง แม้จะมีหน้าที่สั่งสอนและให้ความรู้แก่เหล่าบัณฑิต แต่เขาก็เป็นคนของหนานหลิงโดยสายเลือด เรื่องที่เสด็จอาเก้าสร้างขึ้นในหนานหลิงนั้นหยิ่งผยองยิ่งนัก และมันก็เป็นเหมือนการไม่ให้เกียรติเขาด้วยเช่นกัน

คนเรามีชีวิตอยู่ด้วยศักดิ์ศรี ในฐานะเจ้าสำนักที่มีชื่อเสียงในจิ่วโจว เขารักในศักดิ์ศรีของตนเองเสียยิ่งกว่าคนอื่น ๆ เสด็จอาเก้าขอเข้าพบเขาอยู่หลายครั้ง เขาก็ปฏิเสธตลอดทุกครั้งไป

เสด็จอาเก้าเองก็ไม่ได้โกรธ ขอเข้าพบเหมือนกับปกติในทุกวัน เจ้าสำนักบอกว่าไม่อยากพบ เสด็จอาเก้าก็ไม่ได้พูดอะไร เขาแค่หันหลังแล้วก็จากไป

การที่มาขอเข้าพบเจ้าสำนักในทุก ๆ วันก็ถือเป็นการให้เกียรติกับเจ้าสำนักเป็นอย่างมาก แต่เมื่อถูกอีกฝ่ายปฏิเสธ แถมยังถูกดูหมิ่น ไม่ต้องพูดถึงคนอื่น แม้แต่เจ้าวังเองก็ไม่เข้าใจว่าที่เสด็จอาเก้าทำเช่นนี้นั้นมันหมายความว่าอย่างไร

ในวันนี้ เสด็จอาเก้าได้เดินทางมาขอพบเจ้าสำนักอีกครั้ง หลังจากถูกปฏิเสธ เขาก็ได้พบกับเจ้าหญิงหมิงเว่ยที่มาขอเข้าพบเจ้าสำนัก

เจ้าหญิงหมิงเว่ยก็ถือว่าเป็นลูกศิษย์ของเจ้าสำนักคนหนึ่ง และเป็นองค์หญิงแห่งหนานหลิง การที่นางจะมาพบกับเจ้าสำนักนั้นมันก็ไม่ใช่เรื่องยาก เพียงแค่ผู้เฝ้าประตูที่เพิ่งจะขับไล่เสด็จอาเก้าออกไป กลับปล่อยให้เจ้าหญิงหมิงเว่ยเข้าไปด้านในอย่างง่ายดาย นี่มันช่าง......

น่าอึดอัดยิ่งนัก!

เจ้าหญิงหมิงเว่ยไม่ได้มีรูปร่างหน้าตาที่งดงามจนโดดเด่น อาจเป็นเพราะรักในการอ่านบทกวีและศึกษาเล่าเรียน ทำให้รอบ ๆ ร่างกายของเจ้าหญิงหมิงเว่ยเปล่งประกายอยู่ตลอดเวลา นางดูอ่อนโยนและสง่างาม จึงเป็นไปไม่ได้ที่จะเกลียดนาง

เจ้าหญิงหมิงเว่ยไม่เคยขาดคู่ครองในดินแดนหนานหลิง แต่นางก็ใช้ชีวิตอยู่ลำพังมาโดยตลอด ดูแลและรักษาชื่อเสียงของตนเองเป็นอย่างดี แต่เมื่อเผชิญหน้ากับเสด็จอาเก้า ชื่อเสียงทั้งหมดที่นางเคยรักษาไว้ก็เหมือนกับจะถูกทำลายลง

เจ้าหญิงหมิงเว่ยจงใจเลือกเวลามาเป็นพิเศษ ทั้งหมดก็เพื่อเสด็จอาเก้า เมื่อเห็นท่าทีที่ลำบากใจของลูกน้อง เจ้าหญิงหมิงเว่ยก็ออกตัวพูดกับเสด็จอาเก้าด้วยตัวเองว่า “เสด็จอาเก้า ท่านอยากจะเข้าไปพบกับเจ้าสำนักพร้อมกับข้าหรือไม่?”

นี่คือการช่วยเหลือเสด็จอาเก้าอย่างชัดเจน ขอแค่เสด็จอาเก้าพยักหน้าเบา ๆ เรื่องราวทั้งหมดในหนานหลิงก็จะสิ้นสุดลง แต่เสด็จอาเก้ากลับส่ายหน้าออกมาโดยไม่คิด “ขอบคุณองค์หญิงมาก แต่ไม่เป็นไร”

พูดจบเขาก็หันหลังและเดินจากไป

ตงหลิงจิ่วไม่เคยต้องการความช่วยเหลือจากผู้หญิงคนไหนมาก่อน ยกเว้นเฟิ่งชิงเฉิน

อย่างไรก็ตาม แม้เขาจะไม่ร้อนรน แต่คนอื่นร้อนรนเป็นอย่างมาก

การต่อสู้ระหว่างซีหลิงกับตงหลิงเป็นไปอย่างดุเดือด ชายแดนหนานหลิงเองก็พร้อมจะลุกไหม้ตลอดเวลา แม้ว่าทหารของเป่ยหลิงจะยังไม่ก้าวก่ายเข้ามาในดินแดนหนานหลิง แต่พวกเขาก็ไม่ได้จากไป ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ หนานหลิงจะมีกะจิตกะใจที่ไหนมารับมือกับเสด็จอาเก้า หรือระมัดระวังกับเสด็จอาเก้า

“เว่ยเอ๋อร์?เจ้าสำนักต้องการอะไรกันแน่? ไม่ว่าอย่างไรเขาก็จะไม่ยอมพบกับเสด็จอาเก้าอย่างนั้นหรือ?” จักรพรรดิหนานหลิงร้อนรนจนแทบคลั่ง เขาทำได้เพียงถามลูกสาวของเขา

“เจ้าสำนักต้องการให้เสด็จอาเก้าขอโทษต่อหน้าประชาชนทุกคนในหนานหลิง ไม่อย่างนั้นเขาก็ไม่มีทางยอมพบกับเสด็จอาเก้า” ความลำบากใจปรากฏออกมาจากสีหน้าของเจ้าหญิงหมิงเว่ย

ฝั่งหนึ่งเป็นประเทศของตัวเอง อีกฝั่งเป็นผู้ชายที่ตนเองชอบ นางไม่รู้ว่าตนเองควรทำเช่นไรถึงจะถูก

“ข้าเองก็อยากให้เสด็จอาเก้าขอโทษ แต่ด้วยนิสัยของเสด็จอาเก้า เขาจะยอมขอโทษหนานหลิงของข้าได้อย่างไร” จักรพรรดิหนานหลิงยิ้มออกมาอย่างขมขื่น

เขาไม่เข้าใจ เสด็จอาเก้าที่เป็นเพียงแค่อ๋องธรรมดา ๆ คนหนึ่ง เหตุใดถึงได้มีความมั่นใจถึงเพียงนี้ แต่เขาก็ไม่สามารถทำอะไรกับเสด็จอาเก้าได้จริง ๆ

เจ้าหญิงหมิงเว่ยถอนหายใจออกมาอีกครั้ง “ให้ข้าลองไปขอร้องเจ้าสำนักอีกครั้งหรือไม่?”

“ไม่จำเป็น ไม่ช้าก็เร็ว เจ้าสำนักจะต้องหาหนทางได้เป็นแน่ สิ่งที่สำคัญก็คือ เรื่องระหว่างเจ้ากับเสด็จอาเก้าเป็นอย่างไรบ้าง?” ที่จักรพรรดิหนานหลิงยอมปล่อยเสด็จอาเก้าไว้เช่นนี้ก็เพราะความคิดส่วนตัวของตนเช่นกัน เขาอยากใช้ประโยชน์จากช่วงเวลานี้เปิดโอกาสให้เจ้าหญิงหมิงเว่ยได้ใกล้ชิดกับเสด็จอาเก้า ต้องการให้เสด็จอาเก้ารับรักจากเจ้าหญิงหมิงเว่ย

เจ้าหญิงหมิงเว่ยส่ายหน้าออกมาอย่างเหนื่อยใจ “เสด็จอาเก้าไม่หวั่นไหวเลยแม้แต่น้อย ลูกเองก็ไม่รู้จะทำเช่นไรดี”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ จักรพรรดิหนานหลิงและเจ้าหญิงหมิงเว่ยรู้สึกท้อแท้เป็นอย่างยิ่ง เห็นได้ชัดว่าเฟิ่งชิงเฉินเข้าหาเสด็จอาเก้าอย่างไร้ยางอาย จากนั้นก็คอยให้ความช่วยเหลือเสด็จอาเก้าอยู่หลายครั้ง ค่อย ๆ ได้รับความโปรดปรานจากเสด็จอาเก้า แล้วเหตุใดนางถึงทำไม่ได้?