นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1283

ดวงตาของเฟิ่งชิงเฉินเบิกกว้าง กัดฟันขณะที่มองดูชายคนที่กดเขาลงไปใต้ร่าง.....

นี่มันไม่เกินไปหรือ?

เมื่อคืนเธออุตส่าห์ขอร้องเขา แต่เขากลับเพิกเฉยต่อเธอ แม้ว่าเธอต้องการที่จะเริ่มก่อนเขากลับปฏิเสธ ถ้าเขาไม่ต้องการที่จะทำ เขาก็จะไม่ทำ แต่ตอนนี้เขาเอาเปรียบเธอจริงๆ ที่กลั่นแกล้งไม่ใส่ใจ มันช่างน่าอายจริงๆ

อยากทำก็ทำ ไม่อยากทำก็ไม่ต้องทำ เธอดูเป็นคนรังแกง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ?

เฟิ่งชิงเฉินระงับความโกรธด้วยความทำอารมณ์ให้ดี ยื่นมือออกเพื่อผลักเสด็จอาเก้า เสด็จอาเก้ากลับกลับทำบางอย่างด้วยการดันส่วนนั้นทั้งหมดเข้าไปในร่างกายของเธอ

“อา... เบาหน่อย เบา! มันลึกเกินไป” แรงที่ถูกดันเข้ามาทำให้เฟิ่งชิงเฉินเปลี่ยนไปกอดเสด็จอาเก้าแนบแน่นแทน

ไม่ใช่เพราะความใจร้อนของเธอ แต่เกิดจากการกระทำรุนแรงของเขา เสด็จอาเก้าจึงอุ้มเธอขึ้นมานั่งโยให้เธอนั่งคร่อมเขาไว้

ท่าทางนี้ทำให้เธอไม่สามารถผลักเสด็จอาเก้าออกไปได้ เธอรู้ว่าท่านอนแบบนี้ไม่เป็นไปตามหลักที่ควรจะเป็น ไม่ว่าจะเช้าขนาดไหนเสด็จอาเก้าก็สามารถกลืนกินเธอจนสะอาดสะอ้านไม่เหลือแม้กระทั่งกระดูก

“ไม่...” เสด็จอาเก้าตอบทันทีและเพื่อพิสูจน์คำพูดของเขา เขาจึงขยับอย่างรุนแรงทุกครั้ง

เขาดึงออกแรงๆ แล้วกระแทกกลับเข้าไปแรงๆ แต่ละครั้งเขาต้องดันเข้าไปให้ถึงในตำแหน่งที่อยู่ด้านในสุดของเฟิ่งชิงเฉินก่อน เขาจึงจะพอใจ

ปากเล็กๆ ของเฟิ่งชิงเฉินกัดแน่น หลังจากทำมาเป็นเวลาสองเดือน ที่ตรงนั้นดูจะแน่นยิ่งกว่าเดิม ทุกครั้งที่เขากระแทกลงไป มันทำให้เสด็จอาเก้าพอใจมาก

หากรู้ก่อนหน้านี้ เมื่อคืนก็ทนไม่ไหว จะกักเอาไว้นานๆ

“อย่าคิดถึงคนอื่นเลย” เสด็จอาเก้าจับหน้าเฟิ่งชิงเฉิน หลังจากกระแทกเข้าไปอย่างรุนแรง เขาจูบซับริมฝีปากของเฟิ่งชิงเฉิน จูบเอาคำบ่นทั้งหมดของเฟิ่งชิงเฉินออกไป

วันนี้เขาต้องการที่จะคิดบัญชีรวบทั้งเมื่อคืนและคืนก่อนหน้า เขาจะสนุกไปกับมันไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม สำหรับการร้องขอของเฟิ่งชิงเฉิน เขาได้ปิดปากของเฟิ่งชิงเฉินไปแล้ว เธอจะว่าอย่างไรอีก.....

เมื่อพูดถึงการไม่ยึดติดกับมารยาททางสังคม เสด็จอาเก้าถือเป็นคนแรกๆอย่างแน่นอน เขาไม่สนใจว่าจะกลางวันหรือกลางคืน ถ้าหากเขาต้องการ เฟิ่งชิงเฉินก็ต้องอยู่เคียงข้างเขา และเขาจะทำตามความปรารถนาของหัวใจตัวเอง

เมื่อเวลายามเย็น ในที่สุดเสด็จอาเก้าก็ลุกจากเตียงด้วยสีหน้าพึงพอใจ เฟิ่งชิงเฉินนอน ไม่มีแรงอยู่บนเตียง ร่างกายเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำ รวมถึงบริเวณต้นคอระหงด้วย

เฟิ่งชิงเฉินนอนบนเตียงโดยขณะที่ยังเปลือยอยู่และมองดูเสด็จอาเก้าลุกขึ้นมารินน้ำ เธอจิบชาจากมือของเสด็จอาเก้ามาดื่มให้ชุ่มคอ “แบบนี้ข้าจะออกไปเจอคนอื่นได้อย่างไร?”

ร่างกายเต็มไปด้วยรอยคมเขี้ยวของเสด็จอาเก้า คนที่ไม่รู้จักคงคิดว่าเสด็จอาเก้าเป็นสุนัขชอบกัดคนเป็นแน่

“อย่างนั้นก็ไม่ต้องออกไป” เสด็จอาเก้าวางถ้วยไว้ข้าง ๆ แล้วกอดไว้ในอ้อมแขน ปลายนิ้ว ลากรอยรอยจูบสีม่วงคล้ำบนหลังของเฟิ่งชิงเฉิน รอยยิ้มในดวงตาของเขาส่องประกายชัดเจน

หญิงสาวคนนี้มีร่องรอยของเขาอยู่ทั่วร่างกายของนาง

เฟิ่งชิงเฉินตีหลังมือเสด็จอาเก้าด้วยความโกรธ: “ท่านก็รู้ว่าข้ามีนัดกับเหวินหยวน ที่ต้องไปเจอเขาบ่ายนี้”

“บอกเหวินหยวนว่าเจ้าไม่สบายแล้วไปวันอื่น” หลังมือของเสด็จอาเก้าแดงเพราะถูกเฟิ่งชิงเฉินตี เขาไม่ได้โกรธ เขากลับจับมือของเฟิ่งชิงเฉิน แล้วตรวจดูซ้ำแล้วซ้ำเล่าพร้อมทั้งตำหนิ: “คราวหน้าอย่าตีข้าแรงๆ แบบนี้นะ เจ็บมือคงไม่ดี”

เฟิ่งชิงเฉิน ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง มองดูใบหน้าด้านข้างขอของเสด็จอาเก้าโดยที่ไม่กระพริบตา ดูเหมือนว่าหัวใจจะถูกกระแทกอย่างแรงด้วยบางสิ่ง ทำให้หายใจไม่ออก จมูกแสบแทบจะน้ำตาไหล

แม้ว่าชายคนนี้จะไม่เคยพูดคำหวานๆสักคำ แต่การกระทำอันอ่อนโยนและคำพูดง่ายๆ สามารถทำให้เธอประทับใจไปได้อีกนาน