นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1282

ควรจะค่อยเป็นค่อยๆไปก่อนแล้วค่อยทำอะไรไม่ใช่เหรอ?

จากความสัมพันธ์ครั้งก่อนของพวกเขา ที่ควรจะเป็นเช่นนั้นจริงๆ แต่...

“อย่าประเมินการควบคุมอารมณ์ของผู้ชายสูงเกินไป” หลังจากที่เสด็จอาเก้าพูดเช่นนี้ เขาก็ดึงเฟิ่งชิงเฉินเข้าไปในอ้อมแขน ขาของคนทั้งคู่เกี่ยวพันกัน เฟิ่งชิงเฉินยังไม่ทันได้เตรียมใจใดๆ ร่างกายก็ตกไปอยู่ใต้ร่างใหญ่ ส่วนล่างของร่างกายกำลังเบียดไปเข้าไปในส่วนอ่อนนุ่ม

“อา......” เฟิ่งชิงเฉินอดไม่ได้ที่จะร้องออกมา ตามสัญชาตญาณตามการเคลื่อนไหวของเสด็จอาเก้า

ความร้อนถูกห่อหุ้มด้วยความอบอุ่นทันที และรอยยิ้มที่พึงพอใจปรากฏบนใบหน้าของเสด็จอาเก้า เฟิ่งชิงเฉินรู้สึกได้ว่าส่วนนั้นของเสด็จอาเก้านั้นใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ ภายในร่างกายของเธอ

“ท่าน... ใจร้อนเกินไป” ร่างกายของเฟิ่งชิงเฉินสั่นสะท้าน และร่างกายก็เปื้อนไปด้วยสีแดงเข้มทันที

มันตรงเกินไปใช่ไหม?

เสด็จอาเกินเข้ามาก่อนที่ส่วนนั้นจะแข็งเสียอีก จำเป็นต้องรีบร้อนขนาดนั้นเชียวหรือ?

เฟิ่งชิงเฉินค้อนเสด็จอาเก้า แต่ไม่รู้ว่าถ้าเธอขยับบนเตียงในเวลานี้ มันมีแต่จะกระตุ้นความเป็นสัตว์ป่าของชายคนนี้เท่านั้น

เมื่อมาไกลถึงขนาดนี้แล้วเสด็จอาเก้าจะถอยกลับได้อย่างไร เขาพลิกตัว และกดเฟิ่งชิงเฉินไว้ เขากัดขบเม้มใบหูของเฟิ่งชิงเฉินอยู่ด้านบน และพูดอย่างอู้อี้ “ข้าหิว”

ข้าหิว หิวมาก!

“อ่า...” เฟิ่งชิงเฉินพบว่าเธอไม่สามารถพูดอะไรได้ เธอกำลังสนุกไปกับมัน

แต่...บอกว่าหิวทำไม พลิกตัวเธอมาข้างบนแล้วไม่ขยับตัว?

เฟิ่งชิงเฉินอดทนซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่ก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป เธอจึงผลักเสด็จอาเก้า: “ท่านบอกว่าหิวไม่ใช่หรือ?” จากนั้นจึงขยับตัวเร็ว ๆ การกดเธอแบบนี้หมายความว่าอย่างไร มันทำให้เธอไม่สามารถขยับขึ้นลงได้ทำให้เธอรู้สึกคันมากกว่าเดิม

“ก็... ข้าเหนื่อย” เสด็จอาเก้าลากเลียติ่งหูของเฟิ่งชิงเฉินอย่างเสน่หา เฟิ่งชิงเฉินเพียงแต่รู้สึกว่าหูของเธอทั้งเหนียวทั้งเปียก และมีกระแสความร้อนพุ่งตรงไปยังช่องท้องส่วนล่าง แค่นี้ก็ไม่เท่าไหร่ ร้ายแรงที่สุดคือ.....

ส่วนนั้นของเสด็จอาเก้าถูกบีบลึกเข้าไปในร่างกายของเธอ แต่เขายังคงนิ่งเฉย ซึ่งทำให้เธอรู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก

“ถ้าอย่างนั้นก็เอาออกมา” เสียงของเฟิ่งชิงเฉินเปื้อนไปด้วยความต้องการทางเพศ ราวกับว่าเธอกำลังแสดงท่าทีว่าต้องการอย่างมาก

“ไม่...ข้างในมันดีมาก” ไม่เพียงแต่เสด็จอาเก้าไม่ออกมาเท่านั้น แต่เขายังดันแรงขึ้นและดันลึกเข้าไปอีก เฟิ่งชิงเฉินอดไม่ได้ที่จะโค้งตัวของเธอ แต่....

ชายคนนี้ชั่วร้ายมากจนเขาหยุดเคลื่อนไหวอีกครั้ง

“เจ้าทนได้ไหม?” ใบหน้าของเฟิ่งชิงเฉินแทบจะกลายเป็นเลือดด้วยความกระสัน

ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงชั่วร้ายขนาดนี้?

เสด็จอาเก้าพูดด้วยสีหน้าภาคภูมิใจ: “ไม่ต้องห่วงข้าควบคุมตัวเองได้ดีมาก” ไม่ใช่ว่าเขาไม่เคยเห็นผู้หญิงมาก่อน แล้วเขาจะต้านทานมันมันสักครั้งสองครั้งจะเป็นไรไป

เมื่อพิจารณาจากสถานการณ์ปัจจุบัน อาจเป็นเฟิ่งชิงเฉินที่ไม่สามารถช่วยได้

แท้จริงแล้ว เฟิ่งชิงเฉินรู้สึกไม่สบายเป็นอย่างมาก ไม่ว่าใครเอาของนั้นใส่เข้าไปในร่างกาย ไม่มีทางเพิกเฉยได้ ต้องรู้ว่าเธอนั้นแหละคือคนที่แบกรับมัน

“อย่าทำอย่างนี้ ได้โปรดขยับหน่อย” เฟิ่งชิงเฉินขอร้องเบาๆ

“เจ้าขอร้องข้าหรือ?” เสด็จอาเก้าไม่ได้ปกปิดนิสัยชั่วร้ายของตัวเอง เฟิ่งชิงเฉินรู้ว่าความปรารถนาของเสด็จอาเก้าในเรื่องบนเตียงนั้นค่อนข้างน่ากลัว ดังนั้นจึงให้ความร่วมมือและพูดว่า: “ใช่ ข้าขอร้องท่าน ได้โปรด.....”

คิดว่าถ้าขอความช่วยเหลือ เสด็จอาเก้าคงจะใช้ไม้ตีงูหรือ แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง เสด็จอาเก้าจึงตัดสินใจและพูดด้วยท่าทีไร้ยางอาย: “มันไม่มีประโยชน์ที่จะขอร้อง ข้าเหนื่อยแล้ว”

“ท่าน..... กำลังแกล้งข้า” เฟิ่งชิงเฉินขยับตัวอย่างไม่สบาย เสด็จอาเก้าพ่นลมหายใจแต่ก็รั้งไว้

ผู้ชายก็คือผู้ชายที่แท้จริง ถ้าพูดไม่ได้ดั่งใจก็จะไม่ขยับ