นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1281

ในงานเลี้ยงรับรองเฟิ่งชิงเฉินถามนายเหวินหยวน ผู้มีชื่อเสียงด้วยคำถามที่ดูเรียบง่ายแต่ซับซ้อนจริงๆ

แน่นอนว่านายเหวินหยวนไม่สามารถตอบได้และก็ไม่มีใครตอบได้เช่นกัน มันไม่ได้ทำให้นายเหวินหยวนรู้สึกอับอาย แต่งานเลี้ยงต้องหยุดชะงักเพราะความยุ่งยากเช่นนี้

ก่อนที่นายเหวินหยวนจะจากไป เขามองเฟิ่งชิงเฉินด้วยสายตาที่หลากหลาย แสดงความซาบซึ้งและความเสียใจ

เฟิ่งชิงเฉินคาดเดาบางอย่าง แต่ไม่กล้าคิดให้มันลึกลงไป เธอมองดูนายเหวินหยวนขึ้นรถม้าก่อนจะกลับมาพร้อมกับเสด็จอาเก้า

บนรถม้าเฟิ่งชิงเฉินถามเบาๆ: “ข้าขัดขวางแผนของท่านหรือไม่?”

การแสดงออกของเธอในวันนี้ถือได้ว่าเป็นการเชิญนายเหวินหยวนเคลื่อนไหว แต่เธอไม่รู้ว่าเสด็จอาเก้ายังต้องการอยู่ในหนานหลิงหรือไม่

“ไม่” เสด็จอาเก้ามองไปที่เฟิ่งชิงเฉินด้วยความชื่นชม: “เจ้าทำได้ดีมาก”

“ท่านหมายถึงชวนนายเหวินหยวนทำเรื่องนี้หรือ?”

“แน่นอน” นอกเหนือจากนั้น ไม่มีอะไรอื่นที่ทำให้เขามีความสุขอีก

เฟิ่งชิงเฉินไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ เสด็จอาเก้าไม่พอใจกับนายเหวินหยวนขนาดไหน? ดูเหมือนว่าในระหว่างที่เขาอยู่ที่หนานหลิง นายเหวินหยวนได้ทรมานเสด็จอาเก้าเป็นอย่างมาก

เมื่อเผชิญหน้ากับท่าทางขี้เล่นของเฟิ่งชิงเฉิน เสด็จอาเก้าก็ดูสงบและไม่ได้ปิดบังความยินดีของเขา แต่ถึงอย่างนั้นเสด็จอาเก้าก็ยังอยากรู้เกี่ยวกับคำตอบของคำถามของเฟิ่งชิงเฉิน แต่เขาไม่สามารถเข้าใจได้หลังจากคิดอยู่นาน เขาจึงเอ่ยปากถามออกมา: “อะไรเกิดก่อน ไก่หรือไข่?”

“เอ่อ? ท่านถามข้าหรือ?” เฟิ่งชิงเฉินชี้มาที่เธอด้วยสีหน้างุนงง

เสด็จอาเก้าพยักหน้าและเฟิ่งชิงเฉินก็กางมือ: “อย่าถามข้า ข้าบอกท่านแล้วว่าข้าไม่รู้ ข้าไม่รู้จริงๆ”

“เจ้าไม่รู้คำตอบแล้วเจ้าถามได้อย่างไร?” เสด็จอาเก้ากล่าวอย่างชัดเจนว่าเขาไม่เชื่อ เขาไม่เชื่อว่าเฟิ่งชิงเฉินจะไม่มีคำตอบ

ในเวลานั้น เมื่อเฟิ่งชิงเฉินถามคำถามนี้ ทุกคนหัวเราะเยาะเฟิ่งชิงเฉินที่พยายามทำให้คนอื่นพอใจ แต่เมื่อทุกคนไปตอบคำถาม พวกเขาก็ตระหนักว่าคำถามนี้ยุ่งยากเพียงใด

จะตอบยังไงมันก็ผิด

นายเหวินหยวนคิดอยู่ครึ่งชั่วโมง แต่ในที่สุดก็ยอมแพ้และถามเฟิ่งชิงเฉินว่าอะไรเกิดก่อนไก่หรือไข่ เฟิ่งชิงเฉินดูเจ้าเล่ห์มากในเวลานี้: “ข้ารู้ ข้าจะถามท่านทำไม?”

ตอนนั้นเสด็จอาเก้าเพียงต้องการบรรเทาความโกรธ ซึ่งในที่สุดก็ทำให้นายเหวินหยวนรู้สึกพ่ายแพ้ เขาไม่เคยถูกนายเหวินหยวนเจ็บใจ แต่เมื่อเฟิงชิงเฉินถามคำถามเขาด้วยคำตอบนี้ เสด็จอาเก้าก็ตระหนักได้ว่าน่าหดหู่เพียงใด เป็นเขาก็ไม่รู้จะตอบคำถามที่เฟิ่งชิงเฉินถามตัวเองได้อย่างไร

คราวนี้เสด็จอาเก้าผิดหวังกับเฟิ่งชิงเฉินจริงๆ เฟิ่งชิงเฉินไม่สามารถอธิบายได้ชัดเจน: “ข้าไม่รู้จริงๆ ข้าจะรู้คำตอบได้อย่างไร ไม่อย่างนั้นข้าจะขอถามเหวินหยวนได้อย่างไร?”

“จริงหรือ?” แม้ว่าเสด็จอาเก้าจะยังไม่เชื่อ แต่เมื่อเห็นว่าเฟิ่งชิงเฉินไม่ได้ดูเหมือนกำลังโกหก เขาจึงไม่กดดันอีกต่อไป

เสด็จอาเก้าและเฟิ่งชิงเฉินอารมณ์ดีหลังจากแก้ไขปัญหาเรื่องของนายเหวินหยวนได้และพวกเขาก็คุยกันเรื่องกลับไปที่ตงหลิง องค์หญิงหมิงเว่ยโกรธมาก ถ้าหากไม่ใช่เพื่อการเลี้ยงดูมาอย่างดี คนประเภทนี้คงจะทำลายข้าวของไปแล้ว

เธอเตรียมตัวอย่างดีมาเกือบเดือน รอให้เสด็จอาเก้าทำลายความสงบเพื่อที่เธอจะได้ช่วยเขาเชิญเหวินหยวนมาที่ตงหลิง เพื่อที่เสด็จอาเก้าจะได้เห็นด้านที่มีความสามารถของเธอ แต่นึกไม่ถึงว่า.....

“เฟิ่งชิงเฉิน เจ้าคือศัตรูของข้าจริงๆ เจ้าทำลายความดีงามของข้าทันทีที่เจ้ามาที่นี่”องค์หญิงหมิงเว่ยโกรธมากจนแทบจะร้องไห้ นางนึกถึงคำเตือนของจักรพรรดิว่าอย่ามีเรื่องกับเฟิ่งชิงเฉิน องค์หญิงหมิงเว่ยจึงต้องกัดฟันทนทุกข์ทรมานสิ่งนี้

รถม้าหยุดที่ประตูลานอีกด้าน เมื่อเสด็จอาเก้าลงจากรถม้า เขาพบว่าทหารยามทุกคนเตรียมพร้อมอย่างมากราวกับว่าพวกเขากำลังเผชิญหน้ากับศัตรูที่น่าเกรงขาม ทหารม้าของตระกูลซือ ทั้งสิบแปดคนเช่นกัน

ศึกครั้งนี้......น่ากลัวจริงๆ

เสด็จอาเก้ามองดูท้องฟ้าอย่างเงียบ ๆ รอให้เฟิ่งชิงเฉินลงจากรถม้า

ไม่ เรื่องนี้จะต้องไม่เกิดขึ้นในคืนนี้!

ดวงตาของเสด็จอาเก้ากระพริบเล็กน้อยและหลังจากเป่าแสงเทียนแล้วเขาก็นอนลงข้างๆ เฟิ่งชิงเฉิน แต่เขาไม่ได้ตั้งใจที่จะนอนเฉยๆและทำอะไรเหมือนเมื่อวานเลย

เสด็จอาเก้าค่อยๆจับเฟิ่งชิงเฉินอย่างระมัดระวังและเริ่มถอดเสื้อผ้าของเธอ การเคลื่อนไหวของเสด็จอาเก้านั้นอ่อนโยนมาก เฟิ่งชิงเฉินที่รู้สึกตัวอยู่เสมอ เมื่อถอดเสื้อผ้าได้ครึ่งทาง เฟิ่งชิงเฉินก็ลืมตาตื่นขึ้นมาและถามด้วยความง่วงนอนอย่างหนัก: “เสด็จอาเก้า ท่านกำลังทำอะไรอยู่ ข้าง่วงแล้ว”

ดีหน่อยเมื่อวานเธอได้นอนหลับเต็มอิ่ม แต่เธอชอบที่จะเข้านอนเร็วและตื่นเช้า

“ชิงเฉิน ข้าหิว” เสด็จอาเก้าพูดอย่างน่าสงสารโดยไม่หยุดถอดเสื้อผ้าของเฟิ่งชิงเฉิน

ปึก... เฟิ่งชิงเฉินตื่นขึ้นมาทันที

ให้ตายเถอะ เสด็จอาเก้าพูดด้วยน้ำเสียงที่น่าสงสารนี้จริงๆ เฟิ่งชิงเฉินไม่สนใจที่จะปกป้องเสื้อผ้าของตัวเอง แต่ยื่นมือออกไปเพื่อเอามือปิดหน้าผากของเสด็จอาเก้า “เสด็จอาเก้า ท่านก็ไม่มีไข้นี่”

เฟิ่งชิงเฉินเป็นคนที่ทำลายบรรยากาศ มือของเสด็จอาเก้าที่กำลังปลดเสื้อผ้าแทบจะอ่อนลง

ชัดเจนแล้วไม่ใช่หรือว่าเขาต้องการอะไร?

ช่างเถอะ สำหรับผู้หญิงอย่างเฟิ่งชิงเฉินรู้สึกว่ามันไม่สมเหตุสมผลเลย ตอนนี้เธอตื่นแล้ว เสด็จอาเก้าก็ไม่จำเป็นต้องระวังอีกต่อไป เขาถอดเสื้อผ้าของเฟิ่งชิงเฉินออกในไม่กี่วินาที เมื่อชิงเฉินอุทานออกมา เสด็จอาเก้าก็ถอดกางเกงของเฟิ่งชิงเฉินออก

“คนขี้โกง” เฟิ่งชิงเฉินรู้สึกเย็นยะเยือกบนร่างกายกอดตัวเองแน่นพร้อมทั้งกัดฟัน

เป็นคนตรงเกินไป! เป็นคนตรงเกินไป! ไม่เจอกันสองเดือน ควรจะค่อยเป็นๆค่อยๆไป เพื่อสร้างบรรยากาศก่อนจะทำอะไรไม่ใช่หรือ.......