นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1338

ผู้ชายที่ไม่อาจเติมเต็มความปรารถนาของตัวเองได้นั้นน่าหวาดกลัว แน่นอนว่าเฟิ่งชิงเฉินไม่ใช่คนโง่ที่จะก้าวไปด้านหน้าเพื่อเผชิญหน้ากับเสด็จอาเก้าโดยตรง เสด็จอาเก้าให้นางนั่งรถม้า นางก็ขึ้นไปนั่งบนรถม้าอย่างเชื่อฟัง ไม่โต้เถียงเลยแม้แต่น้อย ทุกอย่างราบรื่นจนทำให้เหล่าองครักษ์คิดว่าพวกเขาตาฝาดไป

แม่นางเฟิ่งเชื่อฟังเสด็จอาเก้าขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อใด แม่นางเฟิ่งมักจะมีความคิดเป็นของตัวเองเสมอ ไม่ว่าเสด็จอาเก้าจะพูดอะไรออกมา หากนางมีความเชื่อ นางก็ไม่สนใจสิ่งใดทั้งนั้น

ความร่วมมือของเฟิ่งชิงเฉิน ทำให้เสด็จอาเก้ารู้สึกดีขึ้นเล็กน้อย ก่อนที่จะออกเดินทาง เขาสั่งให้คนไปตรวจสอบอีกครั้ง หลังจากมั่นใจแล้วว่าไม่มีปัญหา เขาก็ออกคำสั่งเดินทางเข้าเมืองในทันใด

และในระหว่างการเดินทางของเสด็จอาเก้า หน้าประตูเมืองก็เต็มไปด้วยเหล่าบัณฑิต คนพวกนี้มารวมตัวกันด้วยความขุ่นเคือง สาปแช่งและต่อว่าออกมาไม่หยุดว่าเสด็จอาเก้าคือคนที่ทำให้ผู้อาวุโสเหวินหยวนต้องตาย บอกว่าเสด็จอาเก้าคือนักโทษแห่งตงหลิง

แม้ว่าผู้อาวุโสเหวินหยวนจะตายไปแล้ว และ “ความจริงทุกอย่างก็ถูกเปิดเผย” ออกมาอย่างชัดเจน แต่หลายคนก็ยังคงคิดว่านี่เป็นความผิดของเสด็จอาเก้า ทั้งหมดเป็นเพราะเสด็จอาเก้าไม่ยอมปกป้องผู้อาวุโสเหวินหยวนให้ดี

ภายใต้การยุยงของผู้ที่มีความคิด เหล่าบัณฑิตที่ดื้อรั้นในเหตุผลต่างมารวมตัวกันที่นี่ ต้องการให้เสด็จอาเก้าขอโทษกับสิ่งที่เกิดขึ้นและคุกเข่าขอโทษที่ทำให้ผู้อาวุโสเหวินหยวนต้องตาย

คนจำนวนมากขนาดนี้รวมตัวกันอยู่หน้าประตู แน่นอนว่าไม่ใช่เรื่องที่น่าปลอดภัย แต่แม่ทัพที่มีหน้าที่เฝ้าประตูกลับแสร้งทำเป็นมองไม่เห็น และปล่อยให้บัณฑิตเหล่านี้รวมตัวกันที่หน้าประตู สร้างความวุ่นวายตามใจของพวกเขา

แม่ทัพที่เฝ้าประตูไม่เพียงปล่อยให้บัณฑิตเหล่านี้รวมตัวกันเพื่อสร้างปัญหาเท่านั้น เมื่อเห็นผู้ต้องสงสัยที่ต้องการออกจากเมือง เขาไม่อนุญาตให้คนเหล่านั้นออกไปเพื่อป้องกันไม่ให้ข่าวรั่วไหล

ซูเหวินชิงนั่งอยู่ในโรงน้ำชาหน้าประตูเมือง เขาแอบกังวลอยู่ในใจแต่ก็ทำอะไรไม่ถูก

เห็นได้ชัดว่ามีคนยุยงให้บัณฑิตเหล่านี้สร้างปัญหา แต่เขากลับไม่รู้เกี่ยวกับเรื่องราวที่เกิดขึ้นล่วงหน้า เมื่อเขารู้สึกถึงความผิดปกติ ต้องการส่งข่าวไปยังเสด็จอาเก้า ทุกอย่างมันก็สายเกินไปแล้ว

เฮ้อ......หากไม่มีคนของตนเองประจำอยู่ในตำแหน่งที่สำคัญ การที่จะทำอะไรสักอย่างมันก็ค่อนข้างลำบาก

ซูเหวินชิงนึกถึงตอนที่ตี๋ตงหมิงรับหน้าที่เป็นผู้นำขององครักษ์ที่ทำหน้าที่เฝ้าประตูเมือง ในเวลานั้นไม่ว่าเขาอยากจะปล่อยข่าวออกไปตอนไหนก็ไม่มีปัญหา แต่เวลานี้......

เมื่อพูดถึงตี๋ตงหมิง ซูเหวินชิงก็ต้องบอกเลยว่าคนผู้นั้นยอมทนต่อความยากลำบากได้ดี เห็นบอกอยู่ว่าจะไปรับการรักษาที่เจียงหนาน สุดท้ายสองปู่หลานตระกูลตี๋กลับเดินทางไปยังหุบเขาซวนยีอย่างสงบ

จริงอยู่ว่ามันสงบ เพราะแม้แต่จักรพรรดิเองก็ไม่มีทางส่งคนของเขาไปยังสถานที่แห่งนั้น

แน่นอน เรื่องนี้ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับซูเหวินชิง เขาแค่กังวลว่าเสด็จอาเก้าจะเดินทางเข้าเมืองมาได้อย่างไร

บัณฑิตพวกนี้ไม่ได้แค่รวมตัวกันเพื่อสาปแช่งเสด็จอาเก้า พวกเขายังต้องการบีบบังคับให้เสด็จอาเก้ารับโทษ และไม่ยอมให้เสด็จอาเก้าเดินทางเข้าเมือง

ด้วยนิสัยของเสด็จอาเก้า แน่นอนว่าเขาไม่มีทางก้มหัวให้กับบัณฑิตเหล่านี้ เพียงแต่......

บัณฑิตเหล่านี้ล้วนเป็นคนที่ไม่มีที่พึ่ง พวกเขาไม่ได้ทำอะไรผิดมาแต่อย่างใด หากเสด็จอาเก้าปฏิบัติกับพวกเขาอย่างโหดร้ายต่อหน้าของสาธารณชน มันจะยิ่งทำให้ราษฎรไม่พอใจ นำพาไปสู่การฟ้องร้อง และทำให้ชื่อเสียงของเขาต้องเสียหาย

แต่หากไม่ลงมืออย่างเหี้ยมโหด เกรงว่าบัณฑิตเหล่านี้ก็ไม่มีทางยอมให้เสด็จอาเก้าเข้าเมือง ส่วนเสด็จอาเก้าจะยอมคุกเข่าเพื่อรับผิดหรือไม่ เรื่องนั้นไม่มีทางเป็นไปได้ แม้แต่ซูเหวินชิงก็ไม่กล้าที่จะคิดเช่นนั้น

คนที่แม้อยู่ต่อหน้าจักรพรรดิยังไม่จำเป็นต้องคุกเข่า จะยอมคุกเข่าที่หน้าประตูเมืองเพื่อยอมรับผิดได้อย่างไร? และความผิดก็ไม่ใช่สิ่งที่เขาจะยอมรับได้ตามใจชอบ หากยอมรับผิด เสด็จอาเก้าก็ต้องสูญเสียชื่อเสียงและบารมีของเขาตลอดไป

ต้องบอกเลยว่านี่เป็นแผนการที่ฉลาดมาก ใช้บัณฑิตที่ไม่มีที่พึ่งมาบีบบังคับเสด็จอาเก้า ทำให้เสด็จอาเก้าตกอยู่ในสภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออก

คนเหล่านี้มีแต่เลือดเนื้อไม่มีสมอง ไม่ว่าจะทุบตีหรือต่อว่าอย่างไรก็ไม่ยอมถอย ช่างเป็นเรื่องที่น่าปวดหัวยิ่งนัก

“เฮ้อ......” ซูเหวินชิงถอนหายใจออกมาอย่างหนักหน่วง ดวงตาอันหม่นหมองคู่นั้นของเขาจับจ้องไปยังหน้าประตูเมือง ภาวนาอยู่ในใจ ขอให้เสด็จอาเก้าคลี่คลายเรื่องนี้ได้อย่างราบรื่น และเข้าไปในเมืองอย่างปลอดภัย

ภายใต้การรอคอยของซูเหวินชิง รถม้าของเสด็จอาเก้าและเฟิ่งชิงเฉินก็ค่อย ๆ เข้าใกล้ประตูเมืองมามากขึ้นเรื่อย ๆ ตอนแรกเห็นเป็นเพียงจุดดำ ๆ ไม่นานก็เห็นเป็นรูปเงาของผู้คน