นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1349

ทันทีที่เฟิ่งชิงเฉินออกจากลานจวน คนรับใช้ก็รีบเดินเข้ามาและพูดด้วยท่าทางตื่นตระหนก: “นายหญิง ไม่ดีแล้ว ไม่ดีแล้วเจ้าค่ะ”

“เกิดอะไรขึ้น?” เฟิ่งชิงเฉินถามอย่างใจเย็น โดยไม่มีร่องรอยความตื่นตระหนก

ในเมืองหลวง แม้ฟ้าถล่มเสด็จอาเก้ายังคงอยู่ เธอจะกลัวอะไร?

“นายหญิง ท่านจั่วเสียอารมณ์มากบอกว่าต้องการพบท่าน ถงจือ ถงหยาว และท่านซุน ต่างพยายามเกลี้ยกล่อม ไม่สามารถทำอะไรเพื่อโน้มน้าวพวกเขาได้ ข้าเกรงว่า จวนจะถูกทำลายโดยพวกเขา”

ปัง……

ทันทีที่คนรับใช้พูดจบก็ได้ยินเสียงดังปังและมีเมฆฝุ่นและควันลอยขึ้นมาจากมุมตะวันออกเฉียงใต้ เฟิ่งชิงเฉิน รู้ดีว่าจวนพังทลายลงแม้จะมองจากระยะไกล

“ท่านอาจารย์จั่ว…” คนรับใช้ตกตะลึงทันที ดูเหมือนว่าเขาไม่รู้จะพูดอะไร เฟิ่งชิงเฉินก็ตกใจเช่นกันและไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงทำให้จั่วอันขุ่นเคือง จั่วอันโกรธมากจนเขา ทำลายจวน

“ไปดูสิ” เฟิ่งชิงเฉินก้าวไปข้างหน้าโดยทิ้งคนรับใช้ไว้ข้างหลัง

ทันทีที่เฟิ่งชิงเฉินปรากฏตัว ถงจือและถงหยาวก็เดินเข้ามาข้างหน้าและพูดด้วยสีหน้าเจ็บปวดใจ: “ท่านหญิง ท่านอยู่ที่นี่"

“ท่านหญิง” ชุนฮุ่ยและชิวฮัวมีดวงตาสีแดงและใบหน้าเล็กๆ ที่สวยงามเต็มไปด้วยความคับข้องใจ เมื่อเห็นเฟิ่งชิงเฉินเข้ามา พวกเขาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

“เกิดอะไรขึ้น?” เฟิ่งชิงเฉินเห็นว่าไม่มีใครได้รับบาดเจ็บ ดังนั้นเขาจึงไม่สนใจเรื่องจวนที่ถล่มมากนัก

จวนถูกรื้อโดยจั่วอันดังนั้น เธอจะให้จั่วอันสร้างมันขึ้นมา.s,j

“มีอะไรผิดปกติ เฟิ่งชิงเฉิน คนสารเลว” จั่วอันปรากฏตัวออกมาจากที่ไหนก็ไม่รู้ อุ้มเด็กไว้ในอ้อมแขนของเขา เต็มไปด้วยเจตนาฆ่า เช่นเดียวกับการปรากฏตัวครั้งแรกของเฟิ่งชิงเฉิน เย็นชาราวกับอาวุธสังหาร

เฟิ่งชิงเฉินก้าวถอยหลังโดยไม่รู้ตัว: “จั่วอัน อธิบายให้ชัดเจนหน่อยสิ ทำไมข้าถึงกลายเป็นคนสารเลว?”

“เจ้ายังกล้าที่จะพูดแบบนี้ เฟิ่งชิงเฉิน เจ้าดูแลน้องชายของข้ายังไง?” จั่วอันยื่นเด็กที่อยู่ในมือของเขาให้เฟิ่งชิงเฉิน

คิ้วและดวงตาของเด็กอายุสองเดือนบวมและเป็นสีชมพู แต่มีรอยแดงที่ไม่เป็นธรรมชาติบนใบหน้าของเขา

“เขาเพียงมีไข้” เฟิ่งชิงเฉิน รู้ทันที เขายื่นมือออกไปอุ้มเด็ก แต่จั่วอันหลีกเลี่ยง: “เฟิ่งชิงเฉิน อย่าเสแสร้ง ถ้าเจ้าใส่ใจน้องชายของข้าจริงๆ เจ้าจะไม่รู้ได้อย่างไรว่าน้องชายของฉันป่วย”

น้องชาย? ถงจือและถงเหย่ามองหน้ากัน พวกเขาคิดเสมอว่านี่คือเสด็จอาเก้าแต่ไม่ใช่หรือ?

เฟิ่งชิงเฉินไม่มีเวลาอธิบายเรื่องนี้ ดังนั้นเขาจึงรีบแนะนำ: "จั่วอัน โปรดใจเย็น ๆ ข้าเพิ่งกลับมา ข้ายังไม่ได้คิดเรื่องที่จวนข้าเลย และ... สุขภาพของน้องชายเจ้า มันสำคัญนะ ถ้าเจ้าต้องการอะไรให้ข้าช่วย จะพูดถึงเรื่องนี้หลังจากตรวจคนไข้แล้ว”

เฟิ่งชิงเฉินยอมรับว่าอาการไข้ของเด็กนั้นเกิดจากการที่เธอดูแลไม่ดี แต่เธอรู้ดีกว่าว่าหากเด็กมีข้อบกพร่อง จั่วอันจะฆ่าเธออย่างแน่นอน ดังนั้นการช่วยเหลือผู้คนจึงเป็นสิ่งสำคัญที่สุด และเธอจะรอจนกว่าเด็กจะหายดี

“เจ้ามัวมองอะไรอยู่ เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นหมอคนเดียวในอาณาจักรหรือไง คนในจวนเฟิ่ง ดูแลน้องชายของข้าอย่างไร ไม่มีใครรู้ว่าน้องชายของข้า มีไข้” ไม่มีใครหยุดอารมณ์ของจั่วอันได้ หยุดไม่ได้ ดวงตาที่เย็นชาของเขาราวกับมีด

“ไม่ นายท่าน นายน้อยไม่สบาย ข้าได้ตรวจและสั่งยาแล้ว” ชุนเว้ดูเศร้าโศก โดยไม่สนใจท่าทางดุร้ายของจั่วอัน และจ้องมองกลับไป