นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1350

ข่าวว่าจวนเฟิ่งถูกทำลายกระจายไปมากในวันนั้น หลายคนบอกว่าเฟิ่งชิงเฉินรู้สึกอิจฉาเพราะเสด็จอาเก้าได้มอบลูกชายนอกสมรสให้ เฟิ่งชิงเฉินและไม่ทราบมารดาผู้ให้กำเนิด

คนเหล่านั้นกระจายข่าวเกี่ยวกับเรื่องนี้และยังกล่าวอีกว่าเฟิ่งชิงเฉินออกจากเมืองหลวงเพียงเพื่อตามหาเสด็จอาเก้าเพื่อตรวจสอบความจริงของเรื่องนี้ ตอนนี้ เมื่อยืนยันตัวตนของเด็กแล้ว ที่พักเด็กที่อาศัยอยู่ในจวนก็คือถูกทำลายทันทีที่กลับมาถึงจวน เพื่อสังหารลูกชายนอกสมรสของเสด็จอาเก้า

เป็นโชคดีมากผลให้เด็กคนนี้และได้รับการช่วยเหลือจากเสด็จอาเก้าที่ส่งคนมาช่วย พวกเขาทุบตีเฟิ่งชิงเฉินอย่างรุนแรง กล่าวโทษเฟิ่งชิงเฉินเป็นผู้หญิงที่ริษยา

“เหตุใดข่าวจากจวนของเราจึงแพร่กระจายเร็วขนาดนี้ ใครเป็นคนเผยแพร่ข่าว?” ในตอนพลบค่ำเมื่อเฟิ่งชิงเฉิน รู้เรื่องนี้ จึงเรียกหาทงจือและทงเหยามา

เธอแน่ใจว่ามีเพียงชุนฮุ่ยและทงจือเท่านั้นที่อยู่ในเหตุการณ์และคนรับใช้คนอื่น ๆ ก็อยู่ห่างออกไป แล้วใครเป็นคนเผยแพร่ข่าว?

“ข้าเองไม่ได้ตรวจสอบให้ดี” ทงจือและทงเหยาก้มศีรษะเพื่อยอมรับความผิดพลาด เมื่อเฟิ่งชิงเฉินกำลังจะอารมณ์เสีย จู่ๆ ก็มีเสียงไอออกมาจากประตู และจากนั้นชายคนหนึ่งก็ลดเสียงลงให้ได้ยินว่า: “ อ๋องอยู่ที่นี่”

เสด็จอาเก้า? อาจเป็นเพราะสิ่งที่เกิดขึ้นวันนี้ เฟิ่งชิงเฉินจึงแอบถอนหายใจและขอให้ทงจือและทงเหยาออกไปก่อน ผู้หญิงสองคนแอบหายใจด้วยความโล่งอกและไม่กล้าที่จะอยู่ที่นี่ได้อีกสักวินาที

ทันทีที่เฟิ่งชิงเฉิน เข้ามาในห้อง เธอเห็นเสด็จอาเก้านั่งอยู่บนเตียงของเธอ เขาหยิบหนังสือมาจากไหนก็ไม่รู้ และกำลังอ่านมันอย่างจริงจัง เมื่อเฟิ่งชิงเฉิน เข้ามาเสด็จอาเก้าก็ไม่ปฏิกิริยาใดๆ

เฟิ่งชิงเฉินไม่ได้พูดอะไร ก็รู้สึกสดชื่นขึ้นมาครู่หนึ่ง ถอดเสื้อคลุมออกแล้วเตรียมเข้านอน

“ท่านมาที่นี่ทำไม?” เฟิ่งชิงเฉินหยิบหนังสือออกมาจากมือของเสด็จอาเก้า ตรวจสอบให้แน่ใจว่ามันไม่ใช่ภาพที่เร้าอารมณ์ ดังนั้นจึงวางหนังสือไว้ข้างๆ

เสด็จอาเก้าไม่โกรธและจับเฟิ่งชิงเฉินไว้ในอ้อมแขนและถามด้วยเสียงทุ้ม: "เกิดอะไรขึ้นที่ฝั่งซ้าย?"

“น้องชายของเขาเป็นไข้ และเขาก็รื้อจวนของข้า เพราะข้าดูแลน้องชายของเขาไม่ดี” เฟิ่งชิงเฉินมีสีหน้าไม่มีความสุข

การที่เด็กป่วยเป็นสิ่งที่อยู่นอกเหนือการควบคุมของเธอ หากเธอใช้สิ่งนี้เพื่อวัดว่าเธอดูแลผู้อื่นอย่างดีหรือไม่ เธอก็ไม่มีอะไรจะพูดจริงๆ

เสด็จอาเก้าพยักหน้าและตบหลังเฟิ่งชิงเฉินเพื่อแสดงการปลอบใจ

“แล้วเด็กเป็นยังไงบ้าง?”

“มีไข้เล็กน้อย ไม่รุนแรง ข้าให้หมอมาตรวจและกินยา พอตกเย็นไข้ก็ลดลงแล้ว” ถ้าไข้ไม่ลดลงเธอก็ไม่กล้ากลับมา

ท่าทางดุร้ายของจั่วอันยังคงน่ากลัวมาก และเธอไม่ต้องการให้จั่วอันรื้อจวนของเธออีก

“ดีที่ไม่เป็นไร ข้าจะให้จั่วอันซ่อมจวนให้” ทั้งคู่คิดไปในทางเดียวกัน แต่สิ่งที่เฟิ่งชิงเฉิน ต้องการมีมากกว่านั้น เฟิ่งชิงเฉินผลัก เสด็จอาเก้าออกไปและพูดด้วยใบหน้าไม่มีความสุข: “พรุ่งนี้เอาเด็กไปจากที่นี่ ข้าจะไม่เลี้ยงเด็กคนนั้นอีก”

“ไม่เป็นไร ถือเป็นการฝึกฝนมือไปก่อน ไม่ช้าก็เร็ว ตอนนี้เมื่อคุ้นเคยแล้ว วันข้างหน้าจะได้รู้” เสด็จอาเก้าแสร้งทำเป็น ไม่เข้าใจความไม่พอใจของเฟิ่งชิงเฉิน และพูดอย่างตรงไปตรงมา

หากจั่วอันรู้ว่าเสด็จอาเก้ากำลังใช้น้องชายของเขาในการฝึกเฟิ่งชิงเฉิน เขาคงจะทำลายจวนอ๋องเก้าไปแล้ว

“ท่านกำลังคิดมากเกินไป ใครบอกว่าข้าจะมีลูก” เฟิ่งชิงเฉินชี้นิ้วออกและจิ้มหน้าอกของเสด็จอาเก้า: “ท่านคิดมากเกินมากไป”

“ไม่ได้พูดว่าอยากมีลูก เจ้าพูดเอง” เสด็จอาเก้าตอบอย่างไร้ยางอาย เฟิ่งชิงเฉินโกรธมากจนเพิ่มความแรงแทงที่หน้าอกเสด็จอาเก้า: "อย่าทำให้ข้าลำบากใจ แล้วท่านเป็นคนสัญญาว่าจะเลี้ยงดูน้องชายให้กับจั่วอัน ทำไมท่านถึงทิ้งเด็กไว้ให้ข้าเลี้ยงดู? ข้าไม่ได้ไปสัญญาว่าจะเลี้ยงน้องชายให้กับจั่วอันด้วย”

“เด็กใช้เงินไม่มากนัก และจากนี้ไปเจ้าจะมีองครักษ์นักฆ่ามากมายอยู่รอบตัวคุณ” เสด้จอาเก้าคิดว่านี่เป็นข้อตกลงที่คุ้มค่ามาก เมื่อเห็นว่าเฟิ่งชิงเฉินยังไม่มีความสุข เขาจึงกล่าวเสริม: “หาแม่นมมาเลี้ยงเป็นคนรับใช้และเจ้าไม่จำเป็นต้องทำอะไร มันเป็นเงินเพียงไม่กี่ตำลึง และเมื่อเทียบกับการจ้างนักฆ่าแล้ว เป็นเพียงเงินเล็กน้อยเท่านั้น”