นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1352

เจ้ารู้ตั้งนานแล้วไม่ใช่หรือไงว่าข้าคือทายาทของเฟิ่งหลีอ๋อง?

นี่เป็นคำตอบที่ซื่อสัตย์ หรือเป็นคำโกหกที่ใสสะอาด?

เสด็จอาเก้าจ้องมองเฟิ่งชิงเฉินอยู่พักใหญ่ สุดท้ายก็พยักหน้าออกมา “ใช่”

“รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่? เหตุใดจึงไม่ยอมบอกข้าตั้งแต่แรก?” คำตอบนั้นอยู่ในการคาดเดาของเฟิ่งชิงเฉิน แม้ว่าจะรู้สึกไม่สบายใจอยู่เล็กน้อย แต่มันก็ยังเป็นคำตอบที่พอรับได้

ครั้งนี้เสด็จอาเก้าตอบออกมาทันทีโดยไม่คิดอะไรทั้งนั้น “ก่อนหน้านี้ไม่นาน แต่ตอนนั้นยังไม่มีหลักฐาน พูดออกไปเจ้าก็ไม่มีทางเชื่อ”

ก่อนหน้านี้ไม่นานนั้นคือนานแค่ไหน?

เฟิ่งชิงเฉินคิดจะถามออกไป แต่นางก็เลือกที่จะกลืนคำถามนี้กลับเข้าไปในลำคอ หากถามมากไปกว่านี้ นางจะต้องถีบเสด็จอาเก้าตกจากเตียงเป็นแน่ ส่วนเรื่องว่านางจะเชื่อหรือไม่ ดูเหมือนว่ามันจะไม่เกี่ยวอะไรกับที่เสด็จอาเก้าจะพูดหรือไม่พูดมันออกมา

เฟิ่งชิงเฉินชำเลืองมองเสด็จอาเก้าด้วยหางตา ไม่ได้ถามอะไรไปมากกว่านี้

เสด็จอาเก้าแอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก รีบเปลี่ยนเรื่องไปทางคนของตระกูลเฟิ่งหลีทันที เล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นในเป่ยหลิงให้เฟิ่งชิงเฉินฟัง จากนั้นก็สรุปออกมาสั้น ๆ “ในช่วงต้นฤดูหนาว พวกเราจะเดินทางไปยังเป่ยหลิง บัวหิมะจะเบ่งบานในช่วงเวลานั้นเท่านั้น”

“เหลือเวลาอีกสองเดือนจะถึงฤดูหนาว แล้วเรื่องสมบัติของตระกูลลู่ล่ะ? ไม่สนใจแล้วอย่างนั้นหรือ?” เฟิ่งชิงเฉินทำใจยอมรับไม่ได้ สมบัติของตระกูลลู่ เหตุใดจะยอมปล่อยให้ตกไปอยู่ในมือของผู้ชายเฮงซวยอย่างตงหลิงจื่อลั่วได้ ต่อให้นางต้องโหดร้ายแค่ไหน นางก็ไม่มีทางยอมให้มันตกเป็นของตงหลิงจื่อลั่ว

“ฤดูหนาวไม่เหมาะกับการออกทะเล ลั่วอ๋องและฮองเฮาไม่มีทางเลือกออกเดินทางในฤดูหนาวเป็นแน่” เสด็จอาเก้าแอบมองท้องฟ้าเงียบ ๆ คืนนี้เฟิ่งชิงเฉินช่างโง่เขลายิ่งนัก แต่คิดไม่ถึงเลยว่าจู่ ๆ เฟิ่งชิงเฉินจะหันมาถามเรื่องที่เกี่ยวกับเสด็จอาเก้าแทน

“เจ้าเข้าใจเรื่องของราชวงศ์ก่อนเป็นอย่างดี เจ้ากับราชวงศ์ก่อนมีความสัมพันธ์กันอย่างไรงั้นหรือ?” หากไม่ใช่ว่าเสด็จอาเก้าเกิดมาจากราชวงศ์ตงหลิง นางคิดสงสัยว่าเสด็จอาเก้านั้นเป็นทายาทของตระกูลหลาน

เสด็จอาเก้ายิ้มอย่างมีเลศนัย “จริงอยู่ว่าข้านั้นมีความสัมพันธ์กับราชวงศ์ก่อน แต่รายละเอียดเป็นอย่างไรนั้น เจ้าต้องไปสืบหาด้วยตัวเอง ให้ข้าพูดออกมาเช่นนี้มันไม่น่าสนใจเอาเสียเลย”

ต้องการแผ่นดินจิ่วโจว เขาจะไม่เข้าใจเรื่องราวของราชวงศ์ก่อนได้อย่างไร เฟิ่งชิงเฉินรู้ว่าในเมื่อเสด็จอาเก้ากล่าวออกมาเช่นนี้ เขาก็ไม่มีทางบอกนางออกมาโดยตรง นางจึงไม่ทวงถามอีกต่อไป

“ตอนที่ฝู่หลินไล่ล่าหลานจิ่วชิง นั่นก็เพราะว่าหลานจิ่วชิงคือทายาทของตระกูลหลาน หากเขารู้ว่าข้าคือทายาทของเฟิ่งหลีอ๋อง เขาจะสังหารข้าหรือไม่?” เมื่อเทียบกันแล้ว เฟิ่งชิงเฉินรู้สึกกังวลกับเรื่องนี้มากกว่า

“ไม่มีทาง เขาไม่กล้า” หากเป็นเมื่อก่อน เขาก็คงไม่กล้ารับประกัน แต่เวลานี้เขามั่นใจเป็นอย่างมาก ฝู่หลินไม่ใช่คนที่จะเอาเรื่องเล็กน้อยมาแลกกับสิ่งอันยิ่งใหญ่ การที่จะฟื้นฟูตระกูลฝู่กลับมา ฝู่หลินจำเป็นต้องพึ่งพาเขา เช่นนั้นจะกล้าแตะต้องคนของเขาได้อย่างไร

“เป็นไปไม่ได้ก็ดีแล้ว ง่วงแล้ว ข้าอยากนอน เจ้าตามสบายเลย” เฟิ่งชิงเฉินหาวออกมา พลิกตัวนอนลงบนเตียง

วันนี้นางใช้สมองมากเกินไปแล้ว นางอยากพักผ่อน เรื่องบางเรื่องนางจำเป็นต้องไตร่ตรองให้ดีเสียก่อน

พ่อของนางคือทายาทของเฟิ่งหลีอ๋อง แม่ของนางคือคนของตระกูลลู่ สถานการณ์ตอนนี้นั้นแตกต่างออกไปโดยสิ้นเชิง สถานะทายาทของตระกูลลู่ มันไม่ได้ทำให้นางลำบากแต่อย่างใด แต่ด้วยสถานะทายาทของเฟิ่งหลีอ๋อง มันกลับทำให้ชีวิตของนางต้องตกอยู่ในอันตราย

“อ่า......” เสด็จอาเก้าจ้องมองอ้อมกอดที่ว่างเปล่า ลดมือลงอย่างช่วยไม่ได้ ห่มผ้าให้กับเฟิ่งชิงเฉิน รอจนกระทั่งลมหายใจของเฟิ่งชิงเฉินสงบลง เขาถึงพลิกตัวลงมาจากเตียง และค่อย ๆ เดินออกไปด้านนอก

ในความมืด เฟิ่งชิงเฉินพลิกตัวของนาง ค่อย ๆ ลืมตาขึ้น จ้องมองไปยังหน้าประตูด้วยแววตาอันเศร้าโศก

แน่นอน สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือ แม่ทัพใหญ่ซื่อเป็นคนที่คุ้มค่าแก่การไว้ใจ

“แม่ทัพเฟิ่งกล้าหาญยิ่งนัก ของที่ล้ำค่าถึงเพียงนี้ แต่กล้ามอบมันให้กับผู้อื่น หากแม่ทัพใหญ่ซื่อไม่รักษาสัญญาขึ้นมาจะทำอย่างไร หากมีคนเปิดกล่องหยกออกมาก่อนจะทำอย่างไร? ถึงเวลานั้น ต่อให้ไม่มีใครนำของที่อยู่ในกล่องหยกออกมา เฟิ่งชิงเฉินก็ไม่อาจมีชีวิตอยู่ต่อไปได้อยู่ดี” หากไม่มีจักรพรรดิองค์นั้น จะมีใครปล่อยให้ทายาทของเฟิ่งหลีอ๋องมีชีวิตรอด หากข่าวนี้ถูกแพร่ออกไป คนที่ยังมีชีวิตอยู่ของตระกูลเฟิ่งหลี ไม่มีทางปล่อยเฟิ่งชิงเฉินเอาไว้แน่

“แม่ทัพเฟิ่งไม่มีทางเลือก เว้นแต่ว่าเขาต้องการให้ตราหยกของเฟิ่งหลีอ๋องหายไปตลอดกาล” เฟิ่งชิงเฉินกล่าวอย่างเยือกเย็น จากนั้นก็กล่าวออกมาอีกว่า “เหวินชิง สั่งให้คนของยอดชุมชนอันดับหนึ่งสืบเรื่องราวของแม่ทัพเฟิ่งในปีนั้น มุ่งเน้นไปที่การต่อสู้ ข้าอยากรู้ว่ามีคนภายนอกยื่นมือเข้ามายุ่งกับการต่อสู้ครั้งนั้นหรือไม่”

ในตอนนั้น เหตุใดแม่ทัพเฟิ่งจึงตัดสินใจมอบกล่องหยกให้กับแม่ทัพใหญ่ซื่อ เหตุใดจึงไม่ส่งไปยังเมืองหลวงโดยตรง

“เจ้าสงสัยว่ามีคนของตระกูลเฟิ่งหลีฉวยโอกาสนี้ในการเล่นไม่ซื่อ และต้องการแย่งชิงป้ายคำสั่งของเฟิ่งหลีอ๋อง?” ซูเหวินชิงจมอยู่ในศูนย์กลางแห่งอำนาจมาหลายปี ได้เห็นการต่อสู้ที่เกิดขึ้นในแต่ละประเทศหลาย ๆ ครั้ง การต่อสู้ภายในของตระกูลเฟิ่งหลีจึงเป็นเรื่องปกติ

หลานจิ่วชิงพยักหน้า “พันธมิตรนักฆ่าคือกองกำลังภายนอกที่เฟิ่งหลีอ๋องสร้างขึ้นมาในตอนนั้น พวกเขาภักดีกับแค่เฟิ่งหลีอ๋องเท่านั้น ไม่กี่เดือนก่อนหน้านี้ ปีศาจเฒ่าเหล่านั้นเดินทางไปยังเป่ยหลิง แต่ทุกวันนี้ก็ยังไม่กลับมา ข้าคิดว่าน่าจะเกิดเรื่องขึ้นกับพวกเขา”

“ไม่มีทาง คนของตระกูลเฟิ่งหลีจะลงมือกับปีศาจเฒ่าเหล่านั้นอย่างนั้นหรือ? แบบนั้นจะไม่เป็นการตัดแขนตัดขาของพวกเขาเองหรือยังไง พันธมิตรนักฆ่าไม่ใช่กองกำลังเล็ก ๆ” เขากับปู้จิงหยุนเคยทะเลาะกันบ้าง ต่อสู้กันบ้าง แต่ไม่ว่าจะทะเลาะกันอย่างไรก็ไม่เคยทำให้เกิดผลกระทบที่เสียหายต่อสถานการณ์โดยรวม

หลานจิ่วชิงหัวเราะออกมาอย่างเยือกเย็น “การรักษาอำนาจที่ตนเองไม่สามารถใช้ได้เอาไว้ มันจะไปมีประโยชน์อะไร เป็นไปไม่ได้ที่คนของตระกูลเฟิ่งหลีจะเป็นใจหนึ่งใจเดียว หรือต้องการให้ลูกสาวหรือเฟิ่งหลีอ๋องปรากฏตัวออกมา หากเฟิ่งชิงเฉินปรากฏตัวออกมา เช่นนั้นผู้ที่ควบคุมอำนาจของตระกูลเฟิ่งหลีอยู่ในตอนนี้ก็ต้องมอบอำนาจนั้นให้กับเฟิ่งชิงเฉิน ไม่มีใครอยากมอบอำนาจที่ต้องครอบครองอยู่ให้กับผู้อื่น”

ก็เหมือนกับตระกูลหลาน เพื่อแย่งชิงตราประทับจิ่วโจว พวกเขาก็ฆ่ากันเอง

หากไม่ใช่เพราะเขาซ่อนตัวตนไว้ได้เป็นอย่างดี หลายปีที่ผ่านมานี้ เขาไม่มีทางได้อยู่อย่างสงบสุขเช่นนี้เป็นแน่