นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 138

ในราตรีอันมืดมิด เฟิ่งชิงเฉินไม่รู้ว่าพวกเขากำลังไปที่ใด รู้แต่เพียงว่าพวกเขายังคงเดินทางต่อไปข้างหน้า เดินทางต่อไป...

หนึ่งชั่วยามต่อมา พวกเขาก็หยุดลงที่เชิงเขา

"ไปเถอะ ตามข้าขึ้นไปบนภูเขา"

"ขึ้นเขาหรือ? ตอนนี้?" เฟิ่งชิงเฉินมองไปยังความมืดมิดและสงสัยว่านางได้ยินผิดไปหรือไม่

การเดินทางยามราตรี การขึ้นเขาเป็นสิ่งต้องห้ามอย่างยิ่งเพราะหากมองไม่ชัดจะเกิดอุบัติเหตุได้ง่าย

แต่เฟิ่งชิงเฉินลืมไปว่าความแตกต่างระหว่างยุคปัจจุบันกับสมัยโบราณก็คือในยุคปัจจุบันนั้นไม่มียอดฝีมือบู๊ตึ๊ง...

หลานจิ่วชิงไม่สนใจนาง เขาโอบเฟิ่งชิงเฉินวิ่งขึ้นเขา ในขณะเดียวกันเขาก็สงสัยว่าการตัดสินใจของเขาถูกต้องแล้วหรือไม่ เขานำตัวถ่วงมาด้วยหรือเปล่า

หลานจิ่วชิงยิ้มขื่น...

คิดไม่ถึงว่าคนเช่นเขาจะมีวันที่ไม่มีเหตุผลเช่นนี้ด้วย

เท้าของทั้งสองแทบไม่แตะพื้นเลยและเดินตรงไปยังยอดเขา บนนั้นมีกระท่อมมุงจากเล็กๆ จุดคบเพลิงสว่างไสว ด้านนอกมีชายฉกรรจ์แปดคนเฝ้าอยู่ ส่วนด้านในไม่ชัดเจนนัก

"ข้าจะจัดการกับแปดคนนี้ เจ้าต้องไปสังหารคนสิบคนที่อยู่ข้างใน"

เฟิ่งชิงเฉินใจเย็นลงแล้ว เมื่อนางได้ยินคำพูดของ หลานจิ่วชิง นางก็พยักหน้าอย่างไร้ความรู้สึก "ไปกันเถอะ!"

ความเด็ดเดี่ยวนี้ทำให้คนสงสัยว่านางเป็นสตรีแน่หรือเปล่า

"เจ้าแน่ใจแค่ไหน?" หลานจิ่วชิงเชื่อในตัวเฟิ่งชิงเฉิน แต่คนที่อยู่ด้านในคือพี่น้องที่เขาคบมาด้วยชีวิต เขาสามารถเสี่ยงชีวิตของตัวเองได้ แต่เขาไม่สามารถเอาชีวิตของพี่น้องมาเสี่ยงได้

"ถ้าเจ้าคุมกันข้าและไม่ให้พวกเขาเข้าถึงตัวข้าได้ ข้าก็มีความมั่นใจกว่าเจ็ดส่วน" นี่คือจุดอ่อนของนาง หากถูกคนประชิดตัวได้ นางย่อมไม่มีพลังที่จะตอบโต้อย่างแน่นอน

"ตกลง เฟิ่งชิงเฉิน ข้าเชื่อเจ้า"

หลานจิ่วชิงลุกขึ้นจากในมุมมืดและกำชับนางอีกครั้ง "เจ้าระวังตัวและคอยหาโอกาสให้ดี"

"ไม่มีปัญหา"

ไม่ว่าวิทยายุทธ์จะเลิศล้ำแล้วอย่างไร นางถือปืนหลบอยู่ในเงามืด โอกาสในการชนะนั้นสูงอย่างแน่นอน

"ใคร?" เหล่าผู้คุ้มกันก็ไม่ใช่มือใหม่เช่นกัน ทันทีที่หลานจิ่วชิงและเฟิ่งชิงเฉินลงมือ อีกฝ่ายก็รู้ตัวทันที มีสองคนรีบเข้าไปรายงานด้านใน อีกสองคนเดินไปหยิบไฟฉายที่ประตู ส่วนอีกสี่คนจ้องไปที่หลานจิ่วชิงโดยไม่ขยับเขยื้อน

"คนที่จะคร่าชีวิตเจ้า" หลานจิ่วชิงยกดาบขึ้นก้าวไปข้างหน้า เฟิ่งชิงเฉินมองไม่เห็นว่าเขาเคลื่อนไหวอย่างไร นางเห็นเพียงเลือดสาดต่อหน้าต่อตานางเท่านั้น

ชีวิตช่างเปราะบางเสียเหลือเกิน

นางต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการช่วยชีวิตคน แต่ตอนนี้เล่า?

เพียงแค่ยกมือขึ้นเบาๆ ก็จบชีวิตคนลงได้

แน่นอน นางไม่ได้คิดว่าการฆ่าคนไม่มีอะไรผิด เป็นดังเช่นสงคราม ไม่มีถูก ไม่มีผิด ตำแหน่งของนางตัดสินแล้วว่าคนที่ยืนอยู่ตรงข้ามเป็นศัตรู การสังหารฝ่ายตรงข้าม บางครั้งก็เป็นการช่วยชีวิตผู้คน

นางไม่ใช่เทพเซียน นางไม่มีจิตใจโอบอ้อมอารีกว้างใหญ่ไพศาลถึงเพียงนั้น สิ่งที่นางต้องการก็คือทำให้คนที่อยู่เคียงข้างนางอยู่รอดต่อไป

ผู้คุ้มกันหกคนล้มลงกับพื้นทันที หลานจิ่วชิงบุกเข้าไปในกระท่อม

"หลานจิ่วชิง ในที่สุดเจ้าก็มา" เสียงชราแฝงความเยียบเย็นดังขึ้น

"เย่เฉิง พวกเจ้าช่างบังอาจนัก บอกเย่เย่ว่าข้าหลานจิ่วชิงจะชำระหนี้แค้นพร้อมดอกเบี้ย" เสียงของหลานจิ่วชิงแฝงแววพยายามสะกดโทสะไว้

ไม่นานหลังจากหลานจิ่วชิงเข้าไปแล้ว เฟิ่งชิงเฉินก็เดินไปที่ประตูและแอบมองเข้าไปข้างในอย่างเงียบๆ ...

ที่รักของข้า

วิธีการทรมานผู้คนแบบโบราณนี้ไม่ได้โรคจิตแบบธรรมดาเลยจริงๆ

กลางกระท่อมมีจานหมุนรูปวงกลม ชายคนหนึ่งเปลือยเปล่าถูกมัดไว้อยู่ด้านบนเป็นรูปตัวอักษร "大" มีมีดเล่มเล็กๆ ปักอยู่ที่มือและลำตัวและจานนั้นก็ยังคงหมุนอยู่...

ฝึกกายกรรมหรือไง

นี่ไม่ใช่เป็นเพียงแค่การทรมานเท่านั้น แต่ยังทำให้อับอายอีกด้วย

อย่างไรก็ไม่มีใครยอมรับว่าพวกเขากำลังเดินไปรอบๆ ต่อหน้ากลุ่มคนโดยเฉพาะเพียงแค่ดูหลานจิ่วชิงก็รู้แล้วว่าเพื่อนของเขาไม่ธรรมดาเลย

เหอะๆ โชคดีที่เฟิ่งชิงเฉินเป็นหมอ นางเคยเห็นร่างกายเปลือยเปล่าแบบนี้มามากจึงไม่น่าแปลกใจที่นางจะไม่มีความรู้สึกเลย