นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 137

เฟิ่งชิงเฉินไม่อยากจะเชื่อเลยว่าชายผู้นี้จะปล่อยนางไปจริงๆ ยามที่กำลังจะกล่าวขอบคุณ นางกลับถูกเขารั้งตัวไว้โดยมีหลังแนบชิดกำแพง ด้านหน้าคือหลานจิ่วชิง นางไม่มีทางหนีรอดไปได้

"เฟิ่งชิงเฉิน เจ้าอย่าได้เล่นตุกติกกับข้าอีก คราวหน้าเจ้าจะไม่ได้โชคดีแบบนี้แน่"

รัศมีร้อนแรงพุ่งเข้าหาใบหน้าของเขาพร้อมกับลักษณะที่เย่อหยิ่งจองหองของบุรุษ ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด เฟิ่งชิงเฉินจึงรู้สึกว่ากลิ่นอายนี้คุ้นเคยเป็นอย่างยิ่ง

แต่หลานจิ่วชิงไม่ได้ให้โอกาสนางคิดเกี่ยวกับมันและหยิบของออกไปจากมือของนางโดยตรง

"สิ่งนี้ใช้อย่างไร?" หลานจิ่วชิงถามอย่างไร้ยางอาย เขาหมุนเล่นอยู่สองสามครั้ง เมื่อไม่พบว่าใช้ได้อย่างไรก็เอาปืนไปจ่อหัวของเฟิ่งชิงเฉิน

"เจ้าอย่าเล่นมั่วๆ" ถูกคนเอาปืนจ่อช่างเป็นความรู้สึกที่แย่จริงๆ

"สอนวิธีใช้ให้ข้าหน่อย" หลานจิ่วชิงไม่รู้สึกว่ามีสิ่งใดไม่ถูกต้อง

เฟิ่งชิงเฉินเงยหน้าขึ้นมองปืนที่หน้าผากของนางและในที่สุดก็ยอมอ่อนข้อให้ "เจ้าวางมันลงก่อน"

นางกลัวมากว่าปืนจะลั่น แล้วนางก็จะตายอนาถ เช่นนั้นแล้วต้องเป็นโศกนาฏกรรมแน่

"สอนวิธีใช้ให้ข้าหน่อย" หลานจิ่วชิงไม่ยอมถอย

เฟิ่งชิงเฉินส่ายหัวโดยไม่คิดแม้แต่น้อย "ข้าไม่สามารถสอนเจ้าได้ ไม่ว่าเจ้าต้องการจะฆ่าใครก็ตาม ข้าจะช่วยเจ้า ถือว่าข้าได้ตอบแทนพระคุณเจ้าแล้ว"

นางจะให้ปืนหลานจิ่วชิงไม่ได้และยิ่งไม่อาจสอนเขา นี่คืออาวุธป้องกันตัวของนาง หากเขารู้ว่ามันใช้อย่างไรแล้วจะยังคืนให้นางอีกหรือ?

นางเชื่อว่าหลานจิ่วชิงเป็นสุภาพบุรุษ แต่นางไม่อาจเสี่ยงได้ ดังนั้นนางต้องลองดู

"เจ้าน่ะหรือ? ไร้เดียงสาเสียจริง" หลานจิ่วชิงปฏิเสธโดยไม่ต้องคิด

สถานที่ที่เขาจะไปนั้นอันตรายมาก ไม่จำเป็นต้องให้เฟิ่งชิงเฉินไปเสี่ยง

เฟิ่งชิงเฉินถอนหายใจด้วยความโล่งอก นางรู้ว่าชายตรงหน้าไม่ได้คิดร้าย นางจึงเลิกคิดที่จะฆ่าเขาและยกมือขึ้นจับกระบอกปืนแล้วเลื่อนมันออกไป

ถูกปืนจี้ช่างน่ากลัวยิ่งนัก นางรู้สึกเสมอว่าชีวิตของนางจะตกอยู่ในอันตรายเมื่อใดก็ได้

"อย่าได้ดูถูกข้า แม้ว่าเจ้าจะรู้วิธีใช้สิ่งนี้ แต่เจ้าไม่มีทางชำนาญการใช้ในเร็ววันนี้แน่ เจ้าควรจะรีบธุระ พาข้าไปและข้าจะเก็บความลับให้เจ้าเอง"

ขณะที่พูด มือขวาของเฟิ่งชิงเฉินก็โจมตีหลานจิ่วชิงอย่างรวดเร็ว นางคว้าปืนจากมือของเขา "หลานจิ่วชิง เราทุกคนต่างเป็นคนลึกลับ เรารู้ความลับของกันและกัน เช่นนี้จะได้ไม่ต้องกังวลจะถูกหักหลัง"

"มือของเจ้าว่องไวยิ่ง" หลานจิ่วชิงไม่รำคาญใจ แต่กลับชื่นชม

มือคู่นี้ช่างเหมาะกับการสังหารคนยิ่งนัก

"ก็งั้นๆ ลำดับที่สามของตงหลิง" เฟิ่งชิงเฉินควงปืนในมือของนาง "หลานจิ่วชิง ยามนี้คนที่เจ้าต้องการสังหารมีกี่คน"

เฟิ่งชิงเฉินประเมินว่านางมีกระสุนเพียงพอหรือไม่

"เจ้าใส่ใจมากนักหรือ?"

"ข้าต้องหารซื้อใจเจ้า ช่วยเจ้าจัดการเรื่องนี้และให้เจ้าช่วยเก็บความลับให้ข้าไว้ด้วย" การแลกเปลี่ยนผลประโยชน์เป็นเรื่องที่จริงอย่างมาก

นางและหลานจิ่วชิงเป็นเช่นนี้

"เจ้าคิดว่าข้าจะถูกเจ้าซื้อได้?" หลานจิ่วชิงยิ้มเยาะ

เขาคิดว่าเฟิ่งชิงเฉินไม่ได้ไร้เดียงสา แต่กลับกลายเป็นว่านางไร้เดียงสายิ่งนัก

"ไม่ แต่เจ้าจะไม่เปิดโปงความลับของข้า มิฉะนั้นเจ้าคงจะไม่รอจนถึงวันนี้ ข้าจะช่วยเจ้าทำเรื่องนี้ถือว่าข้าได้ตอบแทนเจ้าแล้ว" ก่อนหน้านี้นางร้อนรนเกินไปจึงได้คิดที่จะฆ่าคนปิดปาก

ฆ่าหลานจิ่วชิง

อย่าว่าแต่นางไม่มีความสามารถนี้เลยและแม้ว่านางจะฆ่าเขาได้จริง ซูเหวินชิงก็คงไม่ปล่อยนางไปแน่

"เจ้าฉลาดมาก" นี่คือคำชมที่หลานจิ่วชิงมีต่อเฟิ่งชิงเฉิน

เฟิ่งชิงเฉินยิ้มอย่างขมขื่น "หากไม่ฉลาด ข้าที่เป็นเพียงหญิงสาวตัวน้อยจะอยู่รอดมาตามลำพังได้อย่างไร หลานจิ่วชิง ข้าไม่อยากรู้ว่าเจ้าจะทำอะไร เจ้าเพียงแค่บอกข้ามาว่าเจ้าต้องการให้ข้าสังหารคนกี่คน"