นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 136

"เจ้าไม่ใช่ชาวตงหลิง" ด้วยความที่เป็นแม่ทัพ เขาจึงความรู้สึกไวต่อสิ่งเหล่านี้มาก

เขากังวลว่าโจวสิงจะเป็นสายลับ แต่ท่าทางของโจวสิงกลับไม่เหมือนนัก

โจวสิงพยักหน้า "ข้าไม่ใช่ชาวตงหลิง แต่แม่ทัพอวี่เหวินโปรดวางใจ ข้าไม่ได้มีความคิดเป็นอื่นต่อตงหลิงและไม่ใช่สายลับด้วย หากข้าเป็นสายลับจริง ข้าย่อมไม่มาอยู่ที่จวนเฟิ่งแน่"

อวี่เหวินหยวนฮั่วมองโจวสิงอย่างประเมิน เมื่อเห็นใบหน้ากระจ่างของโจวสิง เขาก็พยักหน้า "เฟิ่งชิงเฉินเชื่อในตัวเจ้า ข้าจะเชื่อเจ้าสักครั้ง"

อวี่เหวินหยวนฮั่วเชื่อว่าเฟิ่งชิงเฉินที่ฆ่าคนโดยไม่กะพริบตาจะไม่มีทางเลี้ยงคนเนรคุณไว้ข้างกายแน่

"แล้วท่านเล่า แม่ทัพอวี่เหวิน? วันนี้ยามท่านดื่มสุราและแสร้งเมา ท่านมีจุดประสงค์อันใดกัน? ท่านคิดว่าชิงเฉินสามารถช่วยท่านได้จริงๆ หรือ" ชายทั้งสองล้วนต้องการปกป้องเฟิ่งชิงเฉิน แต่กลับระแวงซึ่งกันและกัน

"เรื่องของข้าไม่เกี่ยวอะไรกับเจ้า" อวี่เหวินหยวนฮั่วตอบ แม้ว่าเขาจะเชื่อในตัวโจวสิง แต่เขาก็ไม่ชอบโจวสิงนัก เขาจึงหันหลังและเดินจากไปด้วยท่าทางไม่อยากเสวนาด้วย

โจวสิงรีบเข้ามาขวาง "จะไม่เกี่ยวกับข้าได้อย่างไร ท่านไม่รู้หรือว่าหากทำเรื่องนี้ได้ไม่ดีจะทำให้ชิงเฉินถูกฝ่าบาทเกลียดชัง ท่านกำลังทำให้นางตกอยู่ในอันตราย"

"ชิงเฉิน? อะไรกัน? ไม่เรียกว่าท่านพี่แล้วหรือ?" อวี่เหวินหยวนฮั่วตอกกลับอย่างกวนโมโห

อ้าปากหุบปากก็ท่านพี่ๆ ใช้ความเป็นน้องชายอยู่ข้างกายเฟิ่งชิงเฉิน ช่างเป็นเรื่องน่ารำคาญยิ่งนัก

โจวสิงหันหน้าหนีและพูดอย่างตรงไปตรงมา "นี่เป็นเรื่องของข้า ไม่เกี่ยวกับท่าน"

"เรื่องที่เกี่ยวข้องกับเฟิ่งชิงเฉินล้วนเกี่ยวกับข้า โจวสิง เจ้าไม่คู่ควรกับนาง อย่าได้หลงทระนงตนไป" อวี่เหวินหยวนฮั่วเตือน

"ข้าไม่คู่ควรแล้วท่านคู่ควรหรือ?" โจวสิงไม่ต้องการแสดงความอ่อนแอ บนตัวของเขามีกลิ่นอายสูงศักดิ์อย่างที่คนธรรมดาไม่มี

"โจวสิง ไม่ว่าเจ้าจะเชื่อหรือไม่ก็ตาม ในสายตาของข้า เฟิ่งชิงเฉินเป็นเพียงเพื่อนเท่านั้น" เขารู้อยู่แล้วว่าเฟิ่งชิงเฉินเป็นคนขององค์ชายเก้า

วันนี้ที่เขาแสร้งทำเป็นเมาจากการดื่มสุรา เพียงแต่แค่อยากจะยืมปากของเฟิ่งชิงเฉินได้เข้าใจสถานการณ์ของเขา ตราบใดที่องค์ชายเก้ายื่นมือเข้ามาช่วยเหลือเขา อวี่เหวินหยวนฮั่วก็จะนับว่าเขาเป็นเจ้านายนับจากนี้ไป

อวี่เหวินหยวนฮั่วไม่เคยคิดว่าเฟิ่งชิงเฉินจะสามารถช่วยเขาได้ คนทั้งราชวงศ์ตงหลิงที่สามารถช่วยเขาได้มีเพียงหยิบมือเดียวและผู้ที่เขาเลือกร่วมมือด้วยก็คือองค์ชายเก้า

แน่นอนว่าถ้าองค์ชายเก้าไม่ได้มีความสามารถเช่นนี้ย่อมไม่สมควรได้รับการยกย่องเป็นนาย

ชีวิตคนสามแสนคน เขาไม่มีทางรับผิดชอบได้

อวี่เหวินหยวนฮั่วสาวเท้าก้าวออกไป...

ภายใต้แสงจันทร์ โจวสิงยืนอยู่ตรงนั้น มองดูอวี่เหวินหยวนฮั่วกลับไปที่ห้องของเขาพลางส่ายหัวแล้วหมุนตัวกลับไปที่ห้องของตัวเอง

แต่ละคนไม่ธรรมดาเลยจริงๆ!

"เดินดูหมดแล้วยังจะดูต่อหรือไม่?" หลานจิ่วชิงเดินออกมาจากความมืด เดินไปหาเฟิ่งชิงเฉินซึ่งซ่อนตัวอยู่ในความมืดด้วยรอยยิ้มชื่นชมภายใต้หน้ากากเงิน

เฟิ่งชิงเฉินผู้นี้นับว่ามีสมองอยู่บ้าง นางไม่ได้ไว้ใจคนไปทั่ว

"เจ้าว่าเหตุใดคนรอบกายข้าแต่ละคนล้วนไม่ธรรมดาเอาเสียเลย" เฟิ่งชิงเฉินไม่แปลกใจกับการปรากฏตัวของหลานจิ่วชิง

นางเคยเขาตั้งนานแล้ว หลานจิ่วชิงไม่ได้ซ่อนตัวจากเธอ

"เจ้าก็ไม่ธรรมดาเหมือนกัน"

สิ่งที่เหมือนกันย่อมดึงดูดเข้าหากัน ผู้คนก็ถูกแบ่งออกเป็นกลุ่มตามนี้เช่นกัน

"มีเหตุผล ข้าไม่สนว่าพวกเขาจะธรรมดาหรือไม่ เพียงแค่พวกเขาไม่มีใจคิดทำร้ายข้าก็พอแล้ว" เฟิ่งชิงเฉินพยักหน้าอย่างแรง

ไม่ว่าจะเป็นอวี่เหวินหยวนฮั่วหรือโจวสิง ทั้งคู่ล้วนใช้วิธีของตัวเองเพื่อปกป้องนาง

เมื่อคิดได้ เฟิ่งชิงเฉินก็คร้านจะคิดอีก จึงนึกขึ้นได้ว่าชายตรงหน้ามาทำอะไรที่นี่อีก

"เจ้ามาที่นี่อีกทำไม บาดเจ็บหรือ?"

หลานจิ่วชิงรู้สึกเซ็งจนแทบกระอักเลือด เขาดูเหมือนจะได้รับบาดเจ็บทุกๆ สองสามวันหรืออย่างไร? การมาหานางจะต้องบาดเจ็บทุกครั้งไปงั้นหรือ?