นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 152

มีคนประเภทหนึ่ง หากพวกเขาไม่สามารถได้ดี พวกเขาก็จะไม่อยากเห็นคนอื่นได้ดีเช่นกัน

เมื่อก้าวเข้าไปในสวนป๋าสังเกตฉ่าว ความสนใจของทุกคนเปลี่ยนจากเฟิ่งชิงเฉินไปที่หวังจิ่นหลิง และทุกคนล้อมหวังจิ่นหลิงเอาไว้ แต่เมื่อคุณหนูเวินเเงยหน้าขึ้น นางเห็นเฟิ่งชิงเฉินและหวังชีกำลังซุบซิบกัน สีหน้าของนางแย่ลงทันที

ตามขั้นตอนของงานกวีแล้ว ตอนนี้ทุกคนควรไปที่หอฮุ่ยเหวิน ไปชิมเหล้าอภิปรายบทกวี เพลิดเพลินตามต้องการ และเลือกผู้ชนะในวันนี้ แต่ในขณะที่ทุกคนกัลงจะก้าวเข้าไปในหอฮุ่ยเหวิน คุณหนูเวินกลับพูดด้วยความหวังร้ายว่า "วันนี้เฟิ่งชิงเฉินมาสาย ตามกฎของงานกวี นางจะต้องถูกลงโทษ เมื่อสักครู้ทุกคนก็บอกแล้วว่า ลงโทษโดยการดื่มและแต่งบทกวีมิใช่หรือ?"

เพราะคำพูดของนาง ฝูงชนหยุดลงอีกครั้ง หลายคนที่ชอบสร้างเรื่องปัญหาก็ตะโกนว่า "ใช่แล้ว จะต้องลงโทษ งานกวีจัดขึ้นมาอยู่หลายครั้ง ไม่เคยมีใครมาสายเลยสักครั้ง ลงโทษโดยการแต่งบทกวี ให้นางแต่งสดเลย"

เมื่อเห็นทุกคนให้ความสนใจอย่างมาก คุณหนูเวินอมยิ้มเล็กน้อย และกล่าวต่อหวังจิ่นหลิงว่า " คุณชายใหญ่ ทุกคนต่างก็บอกให้ลงโทษ เจ้าคิดว่า......."

"มาสาย ก็ควรถูกลงโทษ เพื่อที่นางจะได้จำ" หวังจิ่นหลิงพูดด้วยรอยยิ้ม น้ำเสียงของเขามีความสนิทสนมและโปรดปรานเล็กน้อย ทุกคนสังเกตเห็น หลายคนที่หาเรื่องเมื่อสักครู่นี้ต่างก็กังวลอย่างมาก และแอบถอยหลังไปอย่างเงียบๆ

พวกเขาไม่กล้าทำให้คุณชายใหญ่โกรธเคือง

คุณหนูเวินกัดริมฝีปาก พยายามระงับความขมขื่นในใจของตนเอาไว้ "ในเมื่อคุณชายใหญ่เอ่ยปากแล้ว คุณหนูเฟิ่ง เจ้าปฏิเสธมิได้แล้วล่ะ"

วันนี้เฟิ่งชิงเฉินไม่เสียหน้า พวกนางไม่ยอม

"คุณหนูเฟิ่ง..." มีคนเรียกอีกครั้ง แต่ก็ยังไม่มีเสียงตอบรับ

"นางอยู่ที่ใด? เฟิ่งชิงเฉินอยู่ที่ใด? อย่าบอกนะว่ากลัวจนหนีไปแล้ว"

พูดจบแล้วก็หัวเราะออกมา...

พวกเขาต่างก็พูดจาหยอกล้อนาง ราวกับว่าการเห็นเฟิ่งชิงเฉินเสียหน้านั้น เป็นเรื่องที่สนุกอย่างมาก

เฟิ่งชิงเฉิน และหวังชีอยู่หลังฝูงชน และพวกเขาไม่ได้สังเกตว่าข้างหน้าเกิดอะไรขึ้น ทั้งสองกำลังพูดคุยกันเรื่องสร้างบ้านไม้ใหม่

ครั้งสุดท้ายที่บ้านไม้สร้างขึ้น หวังชีเป็นคนรับผิดชอบทั้งหมด เพื่อหลีกเลี่ยงการสิ้นเปลืองที่เกิดจากทำงานผิดพลาด เฟิ่งชิงเฉินจึงเข้าไปถาม จนคนรอบข้างสังเกตเห็น และผลักท้องสองออกไป

"นี่ เฟิ่งชิงเฉินอยู่ที่นี่"

ทุกคนต่างก็รู้งาน และหลีกทางให้เฟิ่งชิงเฉินเดินขึ้นมา

เฟิ่งชิงเฉินเลิกคิ้วและชำเลืองมองหวังชี มีคนมาหาเรื่องข้าเอง อย่าหาว่าข้าทำมากเกินไปแล้วกัน

หวังชีตอบกลับนางด้วยแววตาว่า "เฟิ่งชิงเฉิน เจ้าเป็นตัวปัญหาจริงๆ ถ้าเจ้าทำลายงานกวีของพี่ข้า ข้าจะทุบบ้านไม้เจ้าทิ้งซะ"

เฟิ่งชิงเฉินยิ้มแต่ไม่พูดอะไร และเดินไปที่ใจกลางฝูงชน กระโปรงของนางโบยบินไปตามทุกฝีก้าวของนาง ผมของนางปลิวไสวไปมา ทำให้อดไม่ได้ที่อยากจะยื่นมือออกไปคว้ามันเอาไว้

ผมดำเงาและเสื้อสีแดงสะดุดตา เต็มไปด้วยความโรแมนติกและความป่าเถื่อนที่บรรยายไม่ถูก เป็นเรื่องที่น่าอัศจรรย์

คุณชายหลายคนมองเฟิ่งชิงเฉินจนยืนเหม่อลอย นานกว่าจะดึงสติตัวเองกลับคืนมา

คนข้างๆ เห็นสถานการณ์นี้จึงดึงเขากลับมาทันที และเตือนอย่างเงียบ ๆ ว่า " เจ้าอยากตายหรืออย่างไร? เจ้าลืมเรื่องหน้าประตูเมืองหลวงไปแล้วหรือ เจ้าอยากเป็นเหมือนคุณชายเหยียนหรืออย่างไร?"

คุณชายเหยียน บุตรชายของอดีตหัวหน้าเมืองจักรพรรดิ เขาหยอกล้อเฟิ่งชิงเฉิน แต่ถูกเฟิ่งชิงเฉินเตะเข้าจุดสำคัญและตอนนี้เป็นเหมือนขันที

"เฟิ่งชิงเฉิน วันนี้เจ้ามาสาย" คุณหนูเวินยืนบนบันไดและมองไปที่เฟิ่งชิงเฉิน ราวกับเป็นราชาผู้สูงส่ง

"แล้วยังไงต่อ?" เฟิ่งชิงเฉินถามอย่างไม่พอใจ รอยยิ้มบนใบหน้าของนางทำให้คุณหนูเวินรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย

ไม่ใช่ว่ายืนอยู่ที่สูง แล้วจะน่าเกรงขามหรอกนะ

เช่นเสด็จอาเก้า