นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 155

"เฟิ่งชิงเฉิน เจ้าอย่าทำมากเกินไป เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นใคร? เจ้ากล้าโยนเราเข้าไป เราก็กล้าที่จะฆ่าเจ้า" หญิงสาวในชุดผ้าสีชมพูลุกขึ้นจากพื้น จับท้องของตนเอาแล้ว และมองจ้องเฟิ่งชิงเฉินด้วยแววตาที่ดุร้าย แววตานั้นแหลมคมราวกับมีด

การเฆี่ยนตีของเฟิ่งชิงเฉินร้ายลึกนัก นางลงมือแต่จุดที่มองไม่เห็น

"งั้นหรือ? เช่นนั้นข้าอยากเห็นเสียจริง ว่าพวกเจ้าจะฆ่าข้าอย่างไร?" เฟิ่งชิงเฉินปล่อยเวินอี้ แล้วเดินกลับไปดึงหญิงชุดชมพู ไม่นานก็ลากไปถึงหน้าห้องสุขา

กลิ่นเหม็นโชยเต็มหน้า สีหน้าของหญิชุดชมพูนั้นแย่ลง แต่เฟิ่งชิงเฉินนั้นร้ายมาก เฟิ่งชิงเฉินผลักนางลงไปขณะที่นางยังไม่ทันตั้งตัว

"อ๊า อย่า" หญิงชุดชมพูนั้นตกใจจนร้องเสียดัง เมื่อเห็นว่ากำลังจะตกลงไปแล้ว เฟิ่งชิงเฉินก้เร่งดึงนางกลับมา

สวรรค์นรกห่างแค่เพียงหนึ่งความคิดเท่านั้น

หลังจากเหตุการณ์นี้ หญิงชุดสีชมพูยังคงตกใจ ใบหน้าของนางซีดขาว นางตะลึงอยู่ตรงนั้นไม่ขยับ

ความแกร่งกล้าของหญิงสาวตระกูลผู้ดี มีแค่นี้เองหรือ

เฟิ่งชิงเฉินไม่อยากจะถือสาผู้หญิงเหล่านี้ นางกล่าวด้วยความเย็นชาว่า "เรื่องเมื่อสักครู่นี้ ข้าหวังว่าจะไม่มีใครพูดออกไป เพราะหากสิ่งไม่พึงประสงค์ถูกแพร่กระจายออกไป ต่อไปพวกเจ้าคงไม่โชคดีเช่นนี้แล้วล่ะ"

"ไม่ ไม่ เราสัญญาว่าจะไม่พูด" หญิงสาวหลายคนที่ยังล้มอยู่บนพื้นต่างก็พยักหน้า

คนป่าเถื่อนกลัวคนที่เถื่อนยิ่งกว่า คนที่เถื่อนยิ่งกว่ากลัวคนที่ไม่กลัวตาย ส่วนเฟิ่งชิงเฉินนั้นเป็นประเภทที่ไม่เอากระไรทั้งนั้น

เฟิ่งชิงเฉินพยักหน้าด้วยความพึงพอใจเมื่อนางหันหลังกลับเพื่อจากไป

"บรู้ว..."

มีหมาป่าหอนตามด้วยเสียงสัตว์ "ดงดงดง" เป็นเสียงวิ่ง

"ฝูงหมาป่าหรือ? เป็นไปได้อย่างไร? แย่แล้ว หวังจิ่นหลิง" สีหน้าของเฟิ่งชิงเฉินเปลี่ยนไปทันที นางเร่งวิ่งออกไปโดยไม่สนใจหญิงสาวที่ล้มอยู่บนพื้น

"หมาป่าหรือ? อย่าทิ้งพวกเราไว้ เฟิ่งชิงเฉินรอพวกเราด้วย" เมื่อเวินอี้และคนอื่นได้ยินแบบนี้ สีหน้าของพวกเขาขาวซีดทันที ตัวสั่นและมันร้ายแรงกว่าที่พวกนางเคยเป็น พวกนางเร่งยืนขึ้นและวิ่งตามเฟิ่งชิงเฉินไป เพื่อให้เฟิ่งชิงเฉินพาพวกนางไปด้วย

"อย่าดึงข้า อย่าตามข้ามา พวกเจ้าวิ่งไปทางหอฮุ่ยเวิน" เฟิ่งชิงเฉินชหยุดครู่หนึ่ง จากนั้นวิ่งห่างจากพวกเวินอี้ไป นางสุ่มชี้ไปสักที่

นี่คือสวนป๋ายฉ่าว มิใช่สถานที่ล่าสัตว์ จู่ๆ ฝูงหมาป่าจะมาได้อย่างไร และฝูงหมาป่านี้ไม่ธรรมดา

เมื่อนึกได้ว่าหวังจิ่นหลิงอยู่ที่นี่ เฟิ่งชิงเฉินไม่ลังเล นางเร่งวิ่งไปทางที่อันตรายที่สุด

นางรู้ดีว่าตามนิสัยของหวังจิ่นหลิงแล้ว เวลานี้เขาไม่หนีอย่างแน่นอน

"ไม่ เราจะตามเจ้าไป"

เหล่าคุณหนูและเวินอี้ ถูกนางเล่นงานจนเชื่อมั่นในตัวนางแล้ว

"แล้วแต่พวกเจ้า"

เฟิ่งชิงเฉินไม่พูดอะไรมาก และวิ่งตรงไปยังทิศทางเสียงของหมาป่า นางวิ่งได้ไม่กี่ก้าว ก็เห็นภาพที่วุ่นวายปรากฏ

"ช่วยด้วย ช่วยด้วย มีหมาป่า มีหมาป่า"

สวนป๋ายฉ่าววุ่นวายอย่างมาก ฝูงหมาป่าเหมือนวิ่งเข้าฝูงแกะ พวกเขาวิ่งไปทั่วและกัดคนไปทั่ว

ทุกคนวิ่งหนีออกไปโดยไม่สนชีวิต แต่หมาป่ากระโดดและล้มคนลงไป

"ฟู้ว……"

"บรู้ว..."

เวินอี้เงยหน้าขึ้น นางเห็นหมาป่าตัวหนึ่งกัดคอของผู้หญิงคนหนึ่งขาดในทันที

"อา... ซู่หลิน ซู่หลิน" เวินอี้ร้องไห้