นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 156

และในขณะนั้น หมาป่าสองตัวที่อยู่ทางซ้ายและทางขวา ก็ได้พุ่งเข้ามาหานาง เฟิ่งชิงเฉินรู้ดีว่าในเวลานี้นางต้องยอมเสียสละมือสักข้างหนึ่ง ดังนั้นนางจึงยอมสละมือด้านซ้ายเพื่อที่มือขวาของนางจะได้ไม่บาดเจ็บ

มีดในมือของนางกลับมาที่มือขวาอีกครั้ง เฟิ่งชิงเฉินไม่สนใจหมาป่าทางซ้าย นางพยายามหลีกเลี่ยงจุดสำคัญ และรีบวิ่งไปหาหมาป่าที่อยู่ทางขวา

เฟิ่งชิงเฉินกับหมาป่าตัวหนึ่งตะลุมบอนกันและล้มลงกับพื้น

หมาป่าทางซ้ายกระโจนกลับมาอีกครั้ง เฟิ่งชิงเฉินที่จับขนที่คอของหมาป่าด้วยมือซ้าย และเมื่อเห็นว่าหมาป่ากำลังกระโจนมาหาเขา เขารีบกลิ้งตัวหลบกรงเล็บไปพร้อมกับหมาป่าในอ้อมแขนของเขา

"ควั่บ" หมาป่าทางด้านซ้ายกัดไปที่คอของหมาป่าอีกตัวหนึ่งอย่างแรง

พวกแกฆ่ากันเองนะ เฟิ่งชิงเฉินไม่สนใจคราบเลือดบนร่างกายของเขาที่ถูกข่วนโดยกรงเล็บของหมาป่า เขาใช้มีดกรีดท้องหมาป่าที่อยู่บนตัวของเขา ท้องของหมาป่าถูกผ่าออกทันที

เฟิ่งชิงเฉินรู้ว่าเวลานี้ไม่ใช่เวลาที่จะมารู้สึกขอบคุณสำหรับวิชาของแพทย์นิติเวชอาวุโสของนางในตอนนั้น หากไม่มีการฝึกอบรมในฐานะแพทย์นิติเวช นางคงไม่มีเทคนิคที่นางคุ้นเคยในวันนี้

มีดเล่มนี้ที่ใช้ผ่ามาแล้วเป็นร้อยศพ ตอนนี้มีดเล่มนี้กรีดเปิดท้องหมาป่า

ตอนนี้เฟิ่งชิงเฉินนั้นต้องกลับมามีสติอีกครั้ง เพราะหมาป่าอีกตัววิ่งเข้าหาเฟิ่งชิงเฉินอย่างไม่ลดละ

ก่อนที่เฟิ่งชิงเฉินจะสามารถผลักศพหมาป่าออกไปได้ นางก็ถูกหมาป่ากระโจนเข้ามาแล้ว มีดผ่าตัดที่มือขวานางก็ถูกซากศพหมาป่ากดทับเอาไว้ สิ่งเดียวที่สามารถขยับได้คือมือซ้ายของนาง แต่สิ่งนี้ไม่สามารถหยุดมันได้ เลือดเต็มปากหมาจากการกัดของหมาป่า

ในขณะที่เฟิ่งชิงเฉินกำลังเลือดออกอย่างเยอะอยู่นั้น ก็เงาสีดำก็แวบเข้ามา

"ฟ้าบบ..." หัวหมาป่าที่กำลังกระหายเลือดก็ตกลงมากระแทกหน้านางพร้อมกับกองเลือด

เสียงอาเจียน……

ไม่ว่าเฟิ่งชิงเฉินจะกล้าหาญเพียงใด นางก็ยังคงหวาดกลัวอยู่ในขณะนี้ นางรีบผลักซากศพหมาป่าที่อยู่บนร่างกายของนางออกไปและคลานออกไปจากกองเลือด จากนั้นก็รีบลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว

"เฟิ่งชิงเฉิน เจ้าไม่เป็นไรนะ" หวังจินหลิงที่ถือดาบนั้นดูซีดเซียวและอ่อนแอ แต่ยังพยายามยืนตัวตรง

"ข้าไม่เป็นไร ขอบคุณ"

ในช่วงเวลาวิกฤติเมื่อสักครู่ หวังจินหลินก็เข้ามาช่วยเฟิ่งชิงเฉินด้วยดาบ

"ข้าควรจะขอบคุณ" ดวงตาของหวังจินหลิงมืดลงเมื่อเขานึกถึงฉากที่ฟันหัวหมาป่าเมื่อสักครู่

พ่อของฉันบอกว่าผู้หญิงคนนี้ไม่คู่ควรกับตระกูลหวัง แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าตระกูลหวังต่างหากที่ไม่คู่ควรกับเฟิ่งชิงเฉิน

เมื่ออันตรายมาถึงไม่เพียงแต่ไม่สามารถปกป้องเฟิ่งชิงเฉินได้ แต่ได้รับการปกป้องจากนางด้วย ถ้าไม่มีเฟิ่งชิงเฉิน หวังจิ่นหลิงคงตายไปแล้ว

ไม่ว่าคุณจะมาจากราชวงศ์ใหญ่แค่ไหน หรือมีชื่อเสียงไปทั่วโลก ทุกคนล้วนเท่าเทียมกันเมื่อเผชิญกับความตาย

เฟิ่งชิงเฉินพยายามเช็ดเลือดและขนหมาป่าบนใบหน้าของนางออก แต่พบว่ามือของนางก็เปื้อนเลือดเช่นกัน

"ข้ามีผ้าเช็ดหน้าอยู่ เจ้าใช้มันสิ" เวินยี่ก้าวไปข้างหน้าอย่างขี้อายและยื่นผ้าเช็ดหน้าที่สะอาดให้ ด้วยความคลั่งไคล้และความชื่นชมในดวงตาของนาง

"ขอบคุณ" เฟิ่งชิงเฉินรับมาโดยที่ไม่ได้ดูอย่างอื่นเลย นางเช็ดหน้าแล้วโยนผ้าเช็ดหน้าลงบนพื้น เพื่อให้นางสามารถมองเห็นผู้อื่นได้อย่างชัดเจน

โชคดีที่ทหารรักษาการณ์ของสวนป๋ายฉ่าวมาถึงแล้ว และหมาป่าที่เหลืออีกโหลหรือมากกว่านั้นก็ถูกล้อมโดยทหารรักษาการณ์ และคาดว่าจะไม่มีผู้บาดเจ็บล้มตายอีกต่อไป

เฟิ่งชิงเฉินถอนหายใจด้วยความโล่งอก ในสถานการณ์ปัจจุบัน นางไม่มีกำลังที่จะฆ่าหมาป่าได้อีก เว้นแต่เธอจะเอาอันนั้นออกมา แต่...

นางคิดว่านางระวังตัวมากแล้ว แต่ก็ถูกหลานจิ่วชิงพบ เฟิ่งชิงเฉินไม่กล้าที่จะหยิบปืนออกมา ทักษะทางการแพทย์ยังสามารถช่วยผู้คนได้ แต่ถ้าหากนำปืนออกมานั้นจะทำให้เป็นเรื่องที่ยุ่งยาก เพราะมันเป็นอาวุธสังหาร