นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 159

สวนป๋ายฉ่าวถูกฝูงหมาป่าจู่โจม และที่ยอดเขาของสวนป๋ายฉ่าวเสด็จอาเก้ากับองค์ชายชุนหยูไม่เพียงแต่ต้องเผชิญหน้ากับการโจมตีของฝูงหมาป่า แต่ยังมีการซุ่มโจมตีจากมือสังหารอีกด้วย

องค์ชายชุนหยูเชิญชวนให้เสด็จอาเก้าออกมาล่าสัตว์ และให้มีองครักษ์ติดตามมาด้วย แต่องครักษ์เหล่านั้นต่างพากันถูกฝูงหมาป่าพุ่งโจมตีใส่ เหลือเพียงองครักษ์ไม่กี่คนที่วิ่งหนีกันอย่างกระเจิดกระเจิง

"เสด็จอา พวกเรามาแข่งกันว่าใครจะยิงหมาป่าได้มากกว่ากัน" องค์ชายชุนหยูที่ได้เผชิญหน้ากับฝูงหมาป่า ไม่เพียงแต่ไม่เกรงกลัว แต่ยังตะโกนออกมาอย่างตื่นเต้น เขาร่นถอยไปข้างหลังและยิงธนูไปพร้อมๆกัน

ช่างเป็นการกระทำของลูกผู้ดีเสียจริง

"ซวบ......" ลูกธนูพุ่งออกไปปักคอหมาป่า องค์ชายชุนหยูหัวเราะอย่างภาคภูมิใจ ไม่สนใจฝูงหมาป่าที่กำลังบุกเข้ามาและง้างธนูอีกครั้ง

"คุ้มกันองค์ชายชุนหยู อย่าให้เขาเป็นอะไรไป" เสด็จอาเก้าบอกกับองครักษ์ข้างกายของเขา ในขณะเดียวกันก็สั่งให้คนอีกหกคนออกไปปกป้ององค์ชายชุนหยูเอาไว้

องค์ชายชุนหยูไม่ใช่ผู้ที่ประพฤติตัวเรียบร้อยไม่ออกนอกลู่นอกทาง และการคุ้มกันที่รอบคอบของเสด็จอานี้ ทำให้เขาไม่สามารถเข้าใจถึงความอันตรายของเหตุการณ์ในขณะนี้ได้

"แต่ว่า ท่านอ๋อง..... รอบกายของท่านเหลือเพียงไม่กี่คนแล้วนะ"

องครักษ์เกิดความลังเลใจ

พวกเขานั้นรู้ดีว่าเสด็จอานั้นเป็นห่วงองค์ชายชุนหยูเป็นอย่างมาก จะให้องค์ชายชุนหยูเกิดอันตรายมิได้เป็นเอันขาด

"ข้าไม่เป็นอะไร" ตงหลิงจิ่วมองไปที่ฝูงหมาป่าด้วยสายตาที่เย็นชา เขาขี่ม้าขึ้นที่สูงโดยไม่แสดงอาการตื่นตระหนกใดๆ ตงหลิงจิ่วมีท่าทีที่สุขุม ตรงกันข้ามกับองค์ชายชุนหยูที่ไม่รู้จักแยกแยะความทุกข์ยากและความสนุกสนานของโลกมนุษย์

และม้าที่เขาขี่นั้นไม่เหมือนกับม้าศึกทั่วๆไป ในขณะที่ฝูงหมาป่าโจมตี มันไม่เพียงแต่ไม่ร้องออกมาอย่างตกใจ แต่กลับก้าวขาอย่างสงบและวิ่งไปอย่างมั่นคง

"ครับ" องครักษ์มองไปที่เสด็จอาเก้าและเห็นได้ชัดว่าไม่เป็นอะไร แต่องครักษ์ที่คุ้มกันอยู่รอบๆองค์ชายชุนหยู กลับล้มลงทีละคน

องค์ชายชุนหยูได้รับการคุ้มกันที่ดีมาก ดังนั้นการเผชิญหน้ากับการโจมตีของฝูงหมาป่าและมือสังหาร จึงเป็นเพียงการเล่นสนุกของเขา ในขณะที่สู้และล่าถอยไปพร้อมๆกัน เขาเหวี่ยงองครักษ์ไปมา มีหลายคนที่ได้รับบาดเจ็บเพราะการทำตามอำเภอใจของเขา และเขาเองก็ไม่ได้สนใจ

ตงหลิงจิ่วเหลือบมองไปที่มือสังหารอย่างครุ่นคิด และที่มุมปากของเขาก็ปรากฏรอยยิ้มที่เย็นชาขึ้นมา

"ไป....." แส้ บังเหียน และม้าดีที่กำลังถูกควบ เซิงเซิงหันศีรษะและเปลี่ยนทิศทาง พุ่งเข้าหาฝูงหมาป่าจากที่สูงลงมา

"เสด็จอาเก้า....." องครักษ์ตกใจและพากันไล่ตามเขาไป แต่ม้าของพวกเขานั้นกลัวจนขาอ่อนเมื่อได้เผชิญหน้ากับเสียงขู่ของเหล่าหมาป่า และเมื่อพวกเขาหันม้าไปรอบๆ เสด็จอาเก้าก็ออกไปจนไกลจากพวกเขาแล้ว

"เสด็จอา....." องค์ชายชุนหยูก็ตกใจเช่นกัน เขาโยนลูกธนูในมือทิ้งทันทีและหันม้ากลับหวังจะไล่ตามไป

"ไป....."

ม้าของเสด็จอาเก้ายกกีบเท้าหน้าขึ้นมา กระโดดข้ามหัวของฝูงหมาป่าไป และเมื่อมีเสียงกีบเท้าที่หลังตกลงถึงพื้น มันก็กระโดดเข้าไปเหยียบหมาป่าผู้หิวโหย บดขยี้สมองของหมาป่าโดยตรง

"จื่อชุน เสด็จอาจะคุ้มกันหลังเอาไว้ เจ้ารีบกลับไปที่วัง" เสด็จอาเก้าดูเหมือนมีตาข้างหลัง องค์ชายชุนหยูที่กำลังเตรียมตัวจะไล่ตามมา ถูกเสด็จอาเก้าห้ามเอาไว้

"ไม่ จื่อชุนไม่อาจปล่อยให้เสด็จอาตกอยู่ในอันตรายได้ จื่อชุนจะอยู่ที่นี่ช่วยเสด็จอา" ตงหลิงจื่อชุนหรือก็คือองค์ชายชุนหยู เขาตีแส้และควบม้าไล่ตามไปทันที แต่ก็ถูกฝูงหมาป่าขวางเอาไว้

ในเวลานี้ มือสังหารฆ่ากลุ่มองครักษ์อย่างไม่สนใจ พวกมันดึงร่างของเหล่าองครักษ์ออกและไล่ตามเสด็จอาเก้าไป

ไม่รู้ว่าบนร่างกายของพวกมันมีอะไรอยู่ ไม่ว่าพวกมันไปที่ไหน ฝูงหมาป่าเหล่านั้นไม่ใช่แค่ไม่กล้าลงมือกับพวกมัน แต่กลับหลีกเลี่ยงออกไปเองด้วย

ตงหลิงจิ่วเมื่อได้หันไปเห็นเหตุการณ์เช่นนี้ ก็ยิ่งเข้าใจได้ว่าฝูงหมาป่าเหล่านี้ถูกคนเลี้ยงมา

เพื่อการฆ่าแล้ว นี่ถือว่าเป็นความอุตสาหะเสียจริง

มีรอยยิ้มเยาะเย้ยออกมาที่มุมปากของตงหลิงจิ่ว และเขายังคงควบม้าเข้าไปในป่าลึก

มือสังหารที่อยู่ด้านหลังผิวปาก และม้าดีหลายสิบตัวก็วิ่งออกมาจากในป่า แต่ละคนขี่มันออกไป ไล่ตามเสด็จอาเก้า วิ่งกลับไปกลับมาในป่าลึก

.......