นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 160

ไม่ว่าจะยุคสมัยไหนก็จะมีคนอยู่กลุ่มหนึ่ง ไม่ยุ่งเกี่ยวกับความสงบสุขบนโลก และไม่สามารถมีชีวิตอยู่อย่างคนปกติทั่วไปได้ พวกเขาท่องไปในสถานที่อันตรายต่างๆ พวกเขาเพิกเฉยต่อกฎหมายและศีลธรรม ทำเรื่องที่มืดมน

อาจจะเป็นเพราะทำเพื่อประเทศชาติ หรืออาจทำเพื่อองค์กร จึงทำเรื่องบางอย่างที่ไม่อาจเอ่ยถึงในสถานที่ทั่วๆไปได้

ในประเทศจีนมีองค์กรเหนือธรรมชาติลึกลับชื่อรหัสว่า "มังกร" ซึ่งเป็นอาวุธลับของรัฐบาล พวกเขาทำเรื่องน่าละอายทุกรูปแบบเพื่อรัฐบาล

ทุกคนในองค์กรมังกรนี้ต่างก็มีความสามารถพิเศษของตนเอง และแต่ละคนมีความแข็งแกร่งมาก

บางคนควบคุมน้ำได้ บางคนควบคุมไฟได้ บางคนควบคุมความช้าเร็วของเวลาได้ และยังมีบางคนที่เกิดมาพร้อมกับความสามารถสะกดจิต เกิดมาพร้อมกับพิษ ความสามารถทุกประเภท แม้แต่ประเภทที่ไม่เคยได้ยินมาก่อน

เหตุผลที่เฟิ่งชิงเฉินรู้ก็เป็นเพราะว่าเคยมีคนขององค์กรมังกรมองหาตัวเธอ

ศาสตราจารย์ที่รับผิดชอบการกระตุ้นพลังเหนือธรรมชาติขององค์กรมังกรกล่าวว่าคลื่นสมองของเธอแตกต่างจากคนทั่วไปและเป็นไปได้มากว่าเธอมีพลังเหนือธรรมชาติที่คนธรรมดาไม่มี แค่เพียงยังไม่เคยได้รับการกระตุ้นออกมา

หากไม่มีเหตุบังเอิญ บางทีเธออาจจะได้เป็นสมาชิกขององค์กรมังกร เพราะเธออยากรู้มากว่าเธอมีความสามารถประเภทไหน แต่น่าเสียดายที่เมื่อเธอเสียชีวิต ทุกสิ่งทุกอย่างก็สูญหายไป

เฟิ่งชิงเฉินส่ายหน้าและหยุดคิดเกี่ยวกับชีวิตในโลกที่แล้ว และติดตาม...ไปที่ส่วนลึกของป่านั้น

ไม่นานหลังจากนั้น ที่ข้างหูก็ได้ยินเสียงหอนของหมาป่าลอยมา เฟิ่งชิงเฉินรู้สึกดีใจและรีบควบมาไปยังต้นกำเนิดของเสียงนั้นทันที

มือหนึ่งดึงบังเหียนไว้ และอีกมือหนึ่งถือปืน ถ้าดูแล้วก็เหมือนกับรูปแบบของการล่าสัตว์อยู่บ้าง

"องค์ชายระวัง......"

"พรึบ....."

"อ่าวู่......"

"สัตว์เดรัจฉาน!"

เมื่อเฟิ่งชิงเฉินมาถึง เขาเห็นองครักษ์สองคนที่มีตาสีแดง เนื้อตัวเต็มไปด้วยเลือด กำลังต่อสู้กับหมาป่าในระยะประชิด

ชายที่ถูกพวกเขาปกป้องอยู่ด้านหลัง ทั้งร่างก็เต็มไปด้วยเลือดเช่นกัน มือและแขนของเขาถูกหมาป่ากัด ชายคนนั้นได้รับบาดเจ็บสาหัส แต่ก็กัดฟันอดทนและไม่หยุดที่จะหายใจ มีเพียงความกดขี่และความโหดเหี้ยมคู่หนึ่งแวบเข้ามาในดวงตาของเขา

เฟิ่งชิงเฉินเดาว่า ผู้ชายคนนั้นคือองค์ชายชุนหยู คนที่ไม่มีความชำนาญอย่างยิ่ง เขาโง่เขลาขนาดไหนก็คงไม่สามารถรู้ได้

บนร่างกายขององครักษ์สองคนก็ได้รับบาดเจ็บเช่นกัน พวกเขาที่วิ่งมาตลอดเส้นทาง เมื่อเผชิญหน้ากับการโจมตีของหมาป่าสองตัวที่อยู่ข้างหน้า สภาพเรี่ยวแรงที่ไม่อาจมีเท่าสภาพจิตใจในตอนนี้ พวกเขาต้านทานอย่างสุดแรงและบอกกับชายที่อยู่ด้านหลังว่า "องค์ชาย รีบหนีไป รีบหนีไป......"

"ไม่ได้ ข้าจะทิ้งพวกเจ้าไปได้อย่างไร เสด็จอา เสด็จอายังอยู่ข้างในป่านั้น รอให้ข้าไปช่วยอยู่" ตงหลิงจื่อชุนไม่ฟังคำแนะนำอะไรทั้งนั้น แค่เพียงจับแขนที่กำลังบาดเจ็บและจ้องไปที่หมาป่าสองตัวข้างหน้าของเขา

ถ้าหากว่าสายตาสามารถฆ่าหมาป่าได้ หมาป่าสองตัวนั้นคงจะตายไปด้วยใบมีดของสายตาตงหลิงจื่อชุนไปนานแล้ว น่าเสียดาย......

"คนโง่ไม่รู้จักประมาณตน" เฟิ่งชิงเฉินพึมพำอย่างไม่พอใจ

นางเกลียดเรื่องแบบนี้ที่สุดในชีวิต คนที่คิดว่าตนเองนั้นเห็นแก่คนอื่นแต่กลับสร้างปัญหาให้คนอื่น ชัดเจนเลยว่าคนคนนั้นก็คือองค์ชายชุนหยู

เมื่อได้ยินคำพูดขององค์ชายชุนหยู เฟิ่งชิงเฉินคาดว่าองครักษ์ที่ตายอยู่ตามทางนี้เป็นเพราะการทำตามอำเภอใจขององค์ชายชุนหยู

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เฟิ่งชิงเฉินยิ่งไม่ชอบคนคนนี้ยิ่งไปกว่าเดิม แต่เมื่อได้ยินที่เขาพูดออกมาถึงเสด็จอาเก้าและคนรอบข้าง แม้ว่าเฟิ่งชิงเฉินจะไม่ชอบแต่ก็ไม่สามารถปล่อยให้เขาตายได้

ในตอนนี้ ท้องฟ้าค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีดำ และเธอเองก็นั่งอยู่บนหลังม้า หากยิงปืนก็คงไม่มีใครเห็น......

"ไป......"

เฟิ่งชิงเฉินควบม้ามุ่งไปหาพวกองค์ชายชุนหยูทั้งสามคน

"กองหนุนมาช่วยแล้ว" เมื่อองค์ชายชุนหยูได้ยินเสียงนั้นก็เงยหน้าขึ้นมาทันที และได้เห็นเฟิ่งชิงเฉินที่มีท่าทางกล้าหาญ กำลังควบม้าด้วยจิตใจที่ฮึกเหิม และยิงปืนฆ่าหมาป่า