นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 171

อวี่เหวินหยวนฮั่วเห็นเฟิ่งชิงเฉินมีท่าทางร้อนรน จึงรีบเล่าเรื่องที่ตระกูลเซี่ยและตระกูลใหญ่ตระกูลอื่นร่วมมือกันกล่าวโจมตีเสด็จอาเก้าให้นางฟัง

"ไร้สาระสิ้นดี" เฟิ่งชิงเฉินโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ ตระกูลเซี่ยทำเกินไปแล้ว

อวี่เหวินหยวนฮั่วแสยะยิ้มเล็กน้อย "ไร้สาระแล้วอย่างไรล่ะ หากฮ่องเต้ทรงเชื่อไปแล้วก็คือว่าทรงเชื่อ"

"ฮ่องเต้......" เฟิ่งชิงเฉินนึกไปถึงชายผู้องอาจแต่ทว่าเลือดเย็น

ต่อหน้าลูกชายของตัวเองแท้ๆ เขายังกล้านั่งชี้ชะตาชีวิตของผู้อื่นบนบัลลังก์ ตอนนี้โอกาสทองมารออยู่ตรงหน้าแล้ว เขาจะปล่อยเสด็จอาเก้าให้หลุดมือไปได้อย่างไรกัน

"อย่าไปคาดหวังอะไรจากฮ่องเต้เลย หากพระองค์ไม่ทรงเห็นชอบ แล้วเสด็จอาเก้าจะถูกขังได้อย่างไร" อวี่เหวินหยวนฮั่วรู้สึกผิดหวังในตัวฮ่องตัวเป็นอย่างมาก

เพื่อกุมอำนาจจักรพรรดิ เขายอมสละทุกสิ่งอย่าง หากผู้ใดเป็นขวากหนามต่ออำนาจของเขา ก็จะถูกกำจัดไปให้พ้นทาง

อวี่เหวินหยวนฮั่วรู้สึกผิดอยู่ลึกๆ หากไม่ใช่เพราะตนไปขอความช่วยเหลือจากเสด็จอาเก้า เขาก็คงไม่ต้องมาพบจุดจบเป็นห้องขัง และฮ่องเต่ก็จะทรงมองเสด็จอาเก้าอย่างเป็นกลาง

"นี่ฮ่องเต้จะทรงใช้วิธีนี้บีบบังคับให้เสด็จอาเก้าไปตายหรือไงนะ?" ถ้าหากใช่ นั่นก็แสดงว่า นางเคยมองฮ่องเต้ในแง่ดีเกินไปแล้ว

"ฮ่องเต้คงจะทรงคิดเช่นนั้น แต่พระองค์จะต้องทรงหาหลักฐานให้ได้ก่อน เสด็จอาเก้าเคยเล่าว่าฝูงหมาป่าและคนร้ายพุ่งจู่โจมมาที่เขา เมื่อเขาหนีมาถึงชายป่าก็ได้มาพบกับผู้นำแห่งเมืองเย่เฉิงที่ชื่อว่าเย่เย่ เขาได้รับความช่วยเหลือจากเย่เย่ และฮ่องเต้ก็รีบส่งคนไปตามหาหลักฐานถึงเมืองเย่เฉิงแล้ว เมื่อถึงเวลาก็ต้องคอยดูคำให้การของเย่เย่แล้วล่ะ" อวี่เหวินหยวนฮั่วขยี้ดวงตาที่รู้สึกอ่อนล้า

เขาไม่ได้นอนทั้งคืน เพราะเป็นกังวลกับการหาทางออกให้กับเรื่องที่เกิดขึ้น แต่จนแล้วจนรอดเขาก็ค้นพบว่าตนเองไม่สามารถทำอะไรได้เลย

"เฟิ่งชิงเฉิน เมื่อคืนนี้เจ้าอยู่กับเสด็จอาเก้า ไหนลองว่ามาซิว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นกันแน่" ทุกคนต่างลืมนึกถึงเฟิ่งชิงเฉินผู้ซึ่งได้อยู่กับเสด็จอาเก้าเมื่อคืนนี้ เสด็จอาเก้าไม่ได้พูดออกมา ฮ่องเต้และตระกูลเซี่ยก็ทำเหมือนไม่รู้ไม่เห็นไป

"การที่ข้าจะเล่าว่าเกิดอะไรขึ้นมันสำคัญด้วยหรือ? สิ่งสำคัญก็คือฮ่องเต้จะรับสั่งเช่นไรต่างหากล่ะ" เฟิ่งชิงเฉินรู้ดีว่าในตอนนี้ฮ่องเต้ไม่ได้ต้องการสืบทราบข้อเท็จจริง เพราะสิ่งที่พวกเขาต้องการหาใช่ข้อเท็จจริงไม่

"ก็ใช่น่ะสิ ขึ้นอยู่กับว่าฮ่องเต้จะรับสั่งเช่นไร โอกาสทองมาถึงมือทั้งที ฮ่องเต้และคนพวกนั้นไม่มีทางปล่อยให้โอกาสนี้หลุดลอยไปแน่นอน" นึกไม่ถึงเลยว่าทุกอย่างจะบานปลายถึงเพียงนี้

งานกวี ณ สวนป๋ายฉ่าว องค์ชายชุนหยูได้ออกไปล่าสัตว์ ให้อมพระมาพูดอวี่เหวินหยวนฮั่วก็ไม่มีทางเชื่อ อะไรมันจะบังเอิญถึงเพียงนั้น

การเล่นงานเสด็จอาเก้า แต่ละฝ่ายล้วนได้รับผลประโยชน์ นี่ถือเป็นการร่วมมือกันครั้งแรกระหว่างฮ่องเต้และตระกูลใหญ่ทั้งหลาย ตระกูลใหญ่ดันเสด็จอาเก้าออกมา แล้วทำให้เรื่องราวบานปลาย ก่อนจะใช้พระราชอำนาจมากำจัดเสด็จอาเก้า แล้วต่างฝ่ายก็ต่างได้รับผลประโยชน์

ฮ่องเต้ทรงใช้โอกาสนี้ในการขุดคุ้ยเสด็จอาเก้าอย่างเปิดเผย เป็นการกรีดหน้าของเสด็จอาเก้า ทำให้เสด็จอาเก้าไม่เพียงแต่จะไร้ที่ยืนภายในราชวงศ์ แต่ยังไม่อาจอยู่เหนือตระกูลใหญ่ได้อีกด้วย ยิ่งไปกว่านั้น ไม่แน่ว่าเสด็จอาเก้าอาจจะถูกมองว่าเป็นกบฏก็ยังได้

เฟิ่งชิงเฉินพยักหน้า "อวี่เหวินหยวนฮั่ว ท่านจะส่งคนไปพบเย่เย่ก่อนได้หรือไม่ คำให้การของเย่เย่สำคัญมาก จะให้ผิดพลาดไม่ได้เป็นอันขาด แล้วก็อีกเรื่องหนึ่ง ท่านจะช่วยให้ข้าได้เข้าไปพบเสด็จอาเก้าหน่อยได้ไหม หากไม่ได้พบเสด็จอาเก้า พวกเราก็คงได้แต่ร้อนใจอยู่อย่างนี้ ไม่มีประโยชน์เลย"

"ข้าได้ส่งคนไปหาเย่เย่แล้ว แต่เรื่องไปพบกับเสด็จอาเก้า ข้าว่าข้าคงทำไม่ได้หรอก" อวี่เหวินหยวนฮั่วทำหน้าเศร้า ตอนนี้ฮ่องเต้ไม่ทรงเชื่อเขาเลยแม้แต่น้อย

ผู้ที่สูญเสียความไว้เนื้อเชื่อใจจากฮ่องเต้ จะทำสิ่งใดก็ลำบาก