นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 179

ทันทีที่เข้ามาในเซี่ยรองฮูหยินเข้าไปในจวนเฟิ่ง หวังจิ่นหลิงก็เข้าใจทันทีว่าตระกูลเซี่ยคิดจะทำการใด แต่เสียดายที่อวี่เหวินหยวนฮั่วไวกว่าเขาไปหนึ่งเก้า เขาพาเฟิ่งชิงเฉินไปแล้ว

หวังจิ่นหลิงเอนกายบนเบาะนุ่ม แววตาของเขาหมดหนทางและเหนื่อยล้า ความผ่อนคลายสบายใจที่เคยมีตอนอยู่ในบ้านได้หายไปแล้ว เฟิ่งชิงเฉินรู้สึกเศร้าใจเล็กน้อย

"จิ่นหลิง ข้าทำกระไรผิดไปหรือไม่? หากมิใช่เพราะข้า เจ้าคงมิต้องเข้ามายุ่งเกี่ยวกับเรื่องเหล่านี้" หากรักษาโรคตาของหวังจิ่นหลิงมิได้ เขาก็จะเป็นคุณชายใหญ่ที่เฝ้าอยู่ในบ้านไม้ ใช้ชีวิตพอเพียงมีความสุขอยู่ที่บ้านไม้หลังนี้ ไม่ใช่คุณชายใหญ่ที่ต้องมาแบกรับภาระใหญ่โตของตระกูลหวังเช่นนี้

"ชิงเฉินเจ้าโง่ เจ้าคิดมากเกินไป นี่เป็นความรับผิดชอบของข้าอยู่แล้ว และข้าโชคดีอย่างมากที่ได้พบกับเจ้า" ดวงตาที่ประกายดั่งแก้วนั้นแฝงรอยยิ้มเอาไว้ แววตาของเขานั้นลึกซึ้งอย่างมากโดยที่ตัวเองไม่รู้ตัว

เฟิ่งชิงเฉินไม่กล้าสบตาหวังจิ่นหลิง นางจิบชาเพื่อหลบสายตา หวังจิ่นหลิงมิได้สังเกต และกล่าวต่อว่า

"ชิงเฉิน ข้าถูกกำหนดให้เป็นคุณชายใหญ่ของตระกูลหวังตั้งแต่เกิด แม้ว่าข้าจะมีปัญหาทางสายตา แต่ข้าก็ได้รับการศึกษาและการสั่งสอนที่คุณชายใหญ่ควรได้รับ

เนื่องจากโรคตาของข้า จ้องเจ็ดจึงรับหน้าที่แทนข้ามาระยะหนึ่ง และข้าไม่สามารถละทิ้งความรับผิดชอบของข้าเพียงเพราะเหตุนี้ ชิงเฉินข้ารู้มาตลอดว่าเจ้าเป็นคนรู้แจ้ง เช่นนั้นเจ้าต้องเข้าใจ คนแบบเราเกินมาได้ใช้ชีวิตอย่างมั่งคั่งสุขสบายที่ตระกูลมีให้ และเราจะต้องรับผิดชอบความรุ่งโรจน์นี้ด้วยเช่นกัน

ฉะนั้น เจาปฏิเสธข้า ข้าเข้าใจได้ เพราะการเป็นสะใภ้ตระกูลหวังนั้นไม่ง่าย และลูกสะใภ้ของตระกูลหลวงก็ไม่ง่ายเช่นกัน โดยเฉพาะเจ้าเคยเป็นคู่หมั้นของลั่วอ๋องมาก่อน และเกิดเรื่องเช่นนั้นในวันแต่งงานเสียอีก แม้ว่าเสด็จอาเก้าจะชอบเจ้าขนาดนั้น เขาก็ไม่มีทางที่จะแต่งงานกับเจ้า"

หวังจิ่นหลิงถอนหายใจ ในที่สุดเขาก็พูดมันออกมา เขามิได้มีนิสัยชอบพูดจานินทาผู้อื่น เพราะนี่ไม่เป็นตัวเขาเลย

เขาแค่กลัวว่าเฟิ่งชิงเฉินจะยิ่งหลงหนักขึ้น การแย่งชิงกันระหว่างองค์ชายเริ่มขึ้นแล้ว หวังจิ่นหลิงไม่อยากให้เฟิ่งชิงเฉินเข้าไปเกี่ยวข้อง

อีกอย่างชอบก็ส่วนชอบ แต่การแต่งงานเกี่ยวกับการที่ทั้งสองมีสถานะเหมาะสมกัน แม้ว่าลูกสาวจะต้องแต่งงานกับตระกูลชนชั้นสูง แต่สำหรับเฟิ่งชิงเฉินแล้ว เสด็จอาเก้านั้นสูงส่งเกินไป

เฟิ่งชิงเฉินคิดว่าตนจะเศร้าเสียใจ แต่เมื่อได้ยินคำพูดของหวังจิ่นหลิงแล้ว นางตระหนักได้ว่าเดิมนางก็คิดเช่นนี้ นางไม่เคยคิดจะแต่งงานกับเสด็จอาเก้าเลย นางคิดเพียงใช้วิธีของตนชอบเสด็จอาเก้าต่อไป ให้คนคนนี้มีนางในสายตาก็เพียงพอ

เฟิ่งชิงเฉินยิ้มอย่างสงบและกล่าวว่า "จิ่นหลิง เจ้ามิต้องเป็นห่วงข้า ข้ารู้ว่าข้ากำลังทำกระไรอยู่ ข้ามิเคยคิกที่จะแต่งงานกับเสด็จอาเก้า"

"หากเป็นเช่นนั้น ข้าก็สบายใจ" ในเมื่อเฟิ่งชิงเฉินไม่มีความคิดนี้ เขาจึงมิต้องกังวลว่าเฟิ่งชิงเฉินจะไม่สามารถถอนตัวได้

"ชิงเฉิน ข้าอยากชวนเจ้าไปหาใครสักคน"

"ใครหรือ?" เฟิ่งชิงเฉินนั่งตัวตรง นางรู้ว่าหวังจิ่นหลิงมาหาตน ไม่ใช่เพื่อคุยสนทนาธรรมดาอย่างแน่นอน

คุณชายใหญ่ตระกูลหวังเป็นคนที่มีใจกว้างให้ทั่วหล้า เป็นคนที่มีอิทธิพลสามารถว่าเรื่องการปกครองแผ่นดินได้

"ซู่ชินอ๋องตี๋ห่าว" เขากล่าวคำพูดที่เคารพ

"…" เฟิ่งชิงเฉินมึนงง

"เจ้าไม่รู้จักซู่ชินอ๋องหรือ?" หวังจิ่นหลิงมึนงงยิ่งกว่านาง ในราชวงศ์มีคนไม่รู้จักซู่ชินอ๋อง ตี๋ห่าวด้วยหรือ?

เฟิ่งชิงเฉินรู้สึกเขินเล็กน้อย "ก่อนหน้านี้ข้าเป็นกระไรเจ้าก็ทราบดี"

บางที ร่างนี้อาจจำได้ แต่นางครุ่นคิดอยู่นาน แต่ก็จำกระไรมิได้

หวังจิ่นหลิงส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ "ซู่ชินอ๋องตี๋ห่าวเป็นน้องชายบุญธรรมของอดีจักรพรรดิ ท่านอ๋องหมวกเหล็ก และเป็นคนเดียวในราชวงศ์ตงหลิง นี่หมายความว่าตำแหน่งของซู่ชินอ๋องนั้น สามารถสืบถอดรุ่นสู่รุ่นได้โดยคงตำแหน่งเดิมไว้ ตรายใดที่ราชวงศ์ตงหลิงยังอยู่ เมื่อนั้นก็จะมีซู่ชินอ๋อง ต่างจากจวนกั๋วกง ที่ผ่านไปอีกไม่กี่ปี ราชวงศ์ตงหลิงจะไม่มีจวนกั๋วกงอีกต่อไป"

"ซู่ชินอ๋องไม่ธรรมดา ท่านได้รับความไว้วางใจจากอดีตจักรพรรดิ" ในที่สุดเฟิ่งชิงเฉินก็เข้าใจ ว่าบุคคลนี้มีอิทธิพลมากแค่ไหน

"ใช่แล้ว ซู่ชินอ๋องทำสงครามมาทั้งชีวิต เป็นคนที่ได้รับความเชื่อถือมากที่สุดจากอดีตจักรพรรดิ และเขาก็เป็นบุคคลที่ฮ่องเต้ทรงน่าเคารพนับถือมากที่สุด จนตอนนี้ฮ่องเต้ยังคงเรียกท่านว่าเสด็จอาตี๋ เพียงแต่ว่าซู่ชินอ๋องมิใช่คนที่มักอำนาจ หลังจากที่ฮ่องเต้ครองบัลลังก์แล้ว เขาไม่ดำรงตำแหน่งทางการใดๆ เลยยกเว้นตำแหน่งท่านอ๋อง คล้ายกับเสด็จอาเก้า" หวังจิ่นหลิงชื่นชมชายผู้นี้อย่างมาก

เป็นขุนนางผู้สูงศักดิ์มีตำแหน่งสูง แต่สามารถถอนตัวออกจากอันตรายได้ทันเวลา มิใช่ใครที่ไหนก็ทำได้