นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 192

"นายน้อยโจว เรื่องนี้เกิดขึ้นหลายครั้งแล้ว หากเป็นเช่นนี้ต่อไปคงไม่มีใครกล้าออกจากจวนอีก"

เฟิ่งชิงเฉินรู้ว่าคนผู้นั้นเป็นข้ารับใช้ที่รับผิดชอบการซื้อของให้จวนเฟิ่ง ทหารผ่านศึกพิการที่มือซ้ายขาด แต่ในเวลานี้เขาดูสกปรกและเวทนา เพียงเห็นก็รู้แล้วว่าถูกทุบตี

"ลุงจู้จื่อ เรื่องนี้ข้ารู้แล้ว เจ้าไปที่ฝ่ายบัญชีแล้วรับเงินมาสิบตำลึง บอกให้คนเบื้องล่างปิดปากให้สนิท ช่วงนี้คุณหนูยุ่งมาก อย่าทำให้นางต้องกังวลเรื่องพวกนี้เลย" โจวสิงรับมือเสียจนเคยชินแล้วจึงจัดการได้ทันที

"นายน้อยโจว อย่างไรเรื่องนี้ก็ต้องแจ้งให้คุณหนูทราบ จวนเฟิ่งของเราไม่อาจถูกคนอื่นรังแกและนิ่งเงียบได้ ข้ารับใช้ของจวนเจิ้นกั๋วกงโอหังยิ่งนัก ยิ่งเรายอมให้ พวกเขาก็ยิ่งได้ใจ" ดวงตาของลุงจู้จื่อฉายแววอัปยศอดสู

"ข้ารู้ แต่ตอนนี้สถานการณ์ปัจจุบันของคุณหนูในเมืองหลวงด้วย คุณชายใหญ่ไปเสียแล้ว หากพวกเราปะทะกับคนของเจิ้นกั๋วกงก็จะมีเพียงเราเท่านั้นที่ต้องทุกข์ทรมาน" โจวสิงถอนหายใจ ทำไมเขาจะไม่รู้ เพียงแต่ว่า...

จวนเฟิ่งมีสตรีเป็นผู้นำตระกูลย่อมยากที่จะหลีกเลี่ยงการดูถูกจากคนอื่นๆ คงจะดีถ้ามีผู้ชายอยู่ในจวนเฟิ่งนี้สักคน

ลุงจู้จื่อตาแดง ถ้าหากแม่ทัพเฟิ่งยังอยู่ ไฉนเลยจะมีใครกล้ารังแกคุณหนูของพวกเขา" คุณชายโจว ตอนนี้พวกเราก็ไม่เป็นไรหรอก พวกเรามันหนังหนาอยู่แล้ว แต่หากมีวันใดที่พวกนั้นลงมือกับคุณหนูแล้วจะทำอย่างไร?"

นี่คือสิ่งที่ชาวจวนเฟิ่งเป็นห่วง

คิ้วของโจวสิงย่นเล็กน้อย นี่ก็เป็นสิ่งที่เขากังวลมากเช่นกัน "ข้าจะลองหาวิธีดู เจ้าไปก่อนเถอะ" บางทีอาจจะเขียนจดหมายถึงอวี่เหวินหยวนฮั่ว

ไอ้สารเลวนี้พลิกเมืองหลวงกลับหัวกลับหาง ตบตูดแล้วก็จากไป น่ารังเกียจยิ่งนัก

ลุงจู้จื่ออึกอัก แต่ในที่สุดก็พยักหน้าและเดินไปที่ทางห้องพักข้ารับใช้อย่างหงอยเหงา

เมื่อเห็นท่าทางที่ไร้หนทางและเศร้าสร้อยนั้น จมูกของเฟิ่งชิงเฉินก็แสบขึ้นมาทันที

ที่แท้นางเป็นเพียงแค่เสือกระดาษมาโดยตลอด ทันทีที่อวี่เหวินหยวนฮั่วไม่อยู่ ใครๆ ก็รังแกนางได้

คิดดูแล้วก็จริง ถ้าไม่มีอวี่เหวินหยวนฮั่ว นางก็ไม่มีที่พึ่งเลยจริงๆ

เฮ้อ... หลังจากที่ลุงจู้จื่อไปแล้ว เฟิ่งชิงเฉินก็เดินออกมาจากมุมห้อง

"ท่านพี่..." โจวสิงตกใจ เขาไม่คิดว่าเฟิ่งชิงเฉินจะอยู่ที่นั่นและก็ไม่รู้ว่านางได้ยินมากแค่ไหน

"โจวสิง ระยะนี้ทำให้เจ้าเหนื่อยใจนัก ข้าต้องขอโทษด้วย" เฟิ่งชิงเฉินขอโทษโจวสิงอย่างจริงจัง

เนื่องจากความประมาทเลินเล่อของนาง คนในจวนเฟิ่งล้วนได้รับความคับข้องใจเป็นอย่างมาก แต่ไม่มีใครออกหน้าเพื่อพวกเขาเลย

"ไม่ พวกเราไม่ได้คับข้องใจอะไร เป็นเพียงเรื่องเล็กน้อยเท่านั้น" โจวสิงโบกไม้โบกมือไปมา เมื่อเห็นท่าทางของเฟิ่งชิงเฉิน เขาไม่รู้ว่านางได้ยินมากแค่ไหน

"ท่านพี่ ท่านอย่าได้วู่วามไป"

เขากลัวว่าหากเฟิ่งชิงเฉินโกรธแล้วจะไปหาเรื่องคนของเจิ้นกั๋วกง เช่นนั้นต้องได้ไม่คุ้มเสียแน่ ก่อนหน้านี้อวี่เหวินหยวนฮั่วได้พลิกเมืองหลวงเสียจนกลับหัวกลับหาง นับว่าทำให้คนขุ่นเคืองใจไว้ไม่น้อย คนเหล่านั้นไม่กล้าหาเรื่องอวี่เหวินหยวนฮั่ว แน่นอนว่าย่อมเอาความโกรธมาลงกับเฟิ่งชิงเฉิน

ก่อนที่อวี่เหวินหยวนฮั่วจะจากไป เขาได้สั่งเฟิ่งชิงเฉินไว้ว่าระยะนี้อย่าออกไปไหน ให้รอจนพายุสงบลงเสียก่อน

เฟิ่งชิงเฉินพยักหน้า "วางใจเถอะ ข้ารู้ว่าอะไรทำได้และอะไรทำไม่ได้"

เฟิ่งชิงเฉินหันหลังไปอย่างเงียบเชียบ นางได้ยินเสียงทักทายของข้ารับใช้ไปตลอดทางและเพียงเดินก้มหน้าไปยังห้องหนังสือเท่านั้น นางนั่งเงียบๆ อยู่ในนั้นกว่าครึ่งค่อนวันก่อนจะเดินออกมาด้วยสีหน้าเปี่ยมความมั่นใจ

"โจวสิง เตรียมตัวให้พร้อมข้าจะออกไปข้างนอก" ในเมื่อนางไม่มีกำลังพอที่จะปกป้องจวนเฟิ่ง เช่นนั้นก็ขอยืมกำลังผู้อื่นก็แล้วกัน

แต่ก่อนกำลังที่นางยืมเป็นอวี่เหวินหยวนฮั่ว ส่วนตอนนี้น่ะหรือ?

มุมปากของเฟิ่งชิงเฉินมีรอยยิ้มชั่วร้าย

คิดจะรังแกนางงั้นหรือ ไม่ง่ายดายถึงเพียงนั้นหรอก นางมีทรัพยากรในมือมากมาย