นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 193

ผู้คนที่มามุงดูชี้ไปที่เฟิ่งชิงเฉิน แต่นางทำราวกับว่าไม่เห็นมัน ในขณะที่ม้าป่าพุ่งเข้ามาชนนั้น เฟิ่งชิงเฉินกระโดดหลบไปทางซ้ายโดยคิดว่าหากไม่ตายก็คงขาหักแขนหัก วันนี้คงไปหาลู่เส้าหลินไม่ได้เสียแล้ว แต่คิดไม่ถึงว่า...

นางจะตกลงไปอยู่ในอ้อมกอดอันอบอุ่น

"หือ?"

เฟิ่งชิงเฉินเงยหน้าขึ้น "ท่านซื่อจื่อ?"

ปัง... ม้าป่าชนรถม้า ด้วยแรงกระแทกของม้าป่า เชือกที่ผูกม้าไว้กับรถม้าก็ขาดสะบั้นลง รถม้าถูกม้าป่าชนจนกระเด็นจนกลายเป็นเศษไม้ ม้าป่าตัวนั้นก็ชนกำแพงตาย

ดีล่ะ ฆาตกรตายเสียแล้ว

"ทำไมเจ้าจึงก่อเรื่องได้ตลอดเลยนะ?" ตี๋ตงหมิงกัดฟันด้วยความโกรธในขณะที่เขามองเฟิ่งชิงเฉินในอ้อมแขน

ถ้าไม่ใช่เพราะหวังจิ่นหลิงขอให้เขาดูแลเฟิ่งชิงเฉินก่อนจะออกไปข้างนอก ไม่เช่นนั้นเขาคงคร้านจะใส่ใจเกี่ยวกับชีวิตของหญิงผู้นี้จริงๆ

นางไม่รู้หรือว่าช่วงนี้คนของเจิ้นกั๋วกงกำลังหาเรื่องนางอยู่ ตอนนี้ยังจะออกมาอีก กลัวว่าตนเองจะมีชีวิตยืนยาวเกินไปหรืออย่างไร

ถ้าวันนี้ไม่ได้เจอเขา แม้ไม่ตายก็คงพิการ กระโดดลงจากรถม้าที่กำลังเคลื่อนที่ยังจะมีจุดจบที่ดีอีกหรือ?

"ความซวยถูกสวรรค์บันดาล นี่เป็นเพียงอุบัติเหตุเท่านั้น" เฟิ่งชิงเฉินถอนหายใจด้วยความโล่งอก นางผลักตี๋ตงหมิงออกไปและคำนับให้เขาอย่างสงบ

"ขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือ"

สงบและไม่เกรงกลัวเลย ตี๋ตงหมิงอดไม่ได้ที่จะชื่นชมท่าทีที่ไม่มีความตกใจของเฟิ่งชิงเฉินที่อยู่เหนือคนทั่วไป ไม่น่าแปลกใจที่ปู่ของเขาจะชื่นชมนางมาก

อุบัติเหตุงั้นหรือ? ตี๋ตงหมิงเหลือบมองที่รถม้าที่หักและคนขับรถม้าที่นอนหมดสติอยู่กลางถนนด้วยรอยยิ้มเยาะเย้ยแวบวาบในดวงตาของเขา

คนพวกนั้นไร้ยางอายจริงๆ พวกเขาลงมืออย่างโหดเหี้ยมกับสาวน้อยโดยไม่รู้สึกขายหน้าแต่อย่างใด

แต่ในเมื่อเฟิ่งชิงเฉินกล่าวว่ามันเป็นอุบัติเหตุก็ให้มันเป็นอุบัติเหตุก็แล้วกัน

"เจ้าฉลาดไม่เบานี่ จิ่นหลิงเป็นห่วงเจ้าโดยเปล่าแท้ๆ" ตี๋ตงหมิงเข้าใจแล้วว่าทำไมหวังจิ่นหลิงจึงมาขอให้เขาดูแลเฟิ่งชิงเฉินและบอกเพียงว่าหากเจอเจ้าก็ช่วยเสียหน่อย

หญิงผู้นี้ไม่ใช่หญิงไร้ความสามารถที่ทำเป็นเพียงการร้องไห้คร่ำครวญหรือรู้จักเพียงขอความช่วยเหลือจากบิดาและพี่ชายของนางเท่านั้น

"จะกังวลโดยเปล่าประโยชน์ได้อย่างไร ถ้าไม่ใช่ท่านซื่อจื่อปรากฏตัว วันนี้ชิงเฉินต้องแย่แน่"

นางหวงแหนชีวิตของนางมาก สถานการณ์เมื่อครู่อันตรายเป็นอย่างยิ่ง นางจะไม่กลัวได้อย่างไร นางก็เป็นผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้น

เพียงแต่กลัวแล้วอย่างไร? นางสามารถกอดตี๋ตงหมิงแล้วร้องไห้บอกว่านางกลัวเพียงใดและน่าสงสารเพียงใดงั้นหรือ?

ไม่!

นางเป็นหัวหน้าตระกูลเฟิ่ง คุณหนูของจวนเฟิ่งสามารถร้องไห้ได้ แต่เมื่อต้องรับผิดชอบนางก็ไม่สามารถร้องไห้ได้ อีกอย่างตี๋ตงหมิงไม่ได้เป็นอะไรกับนาง ไม่ได้มีหน้าที่ปกป้องนาง ที่เขาช่วยเหลือนางนั้นเป็นเพราะเห็นแก่หน้าของหวังจิ่นหลิง

เมื่อเห็นว่าเฟิ่งชิงเฉินรู้ตัวดี ตี๋ตงหมิงก็คร้านจะพูดมาก เขาเพียงเอ่ยเตือนว่า "ไปเถอะ ข้าจะไปส่งเจ้ากลับ ช่วงนี้ไม่มีธุระอะไรก็อย่าออกมา"

เขาจะไม่กล้าหาเรื่องจวนเจิ้นกั๋วกงและเขาก็ไม่รู้ว่าเฟิ่งชิงเฉินมีความกล้าหาญขนาดนี้ได้อย่างไร จึงได้ประกาศตนเป็นศัตรูกับคนของจวนเจิ้นกั๋วกงซ้ำๆ

เฟิ่งชิงเฉินพยักหน้าโดยไม่ได้ปฏิเสธ นางเพียงขอให้ตี๋ตงหมิงรอครู่หนึ่งให้นางช่วยทำแผลให้คนขับรถเสียก่อน

เมื่อครู่นางสำรวจดูแล้ว อาการบาดเจ็บของคนขับรถไม่ร้ายแรงนัก เขาเป็นคนที่เคยอยู่ในสนามรบยังพอมีความสามารถในการป้องกันตัว แต่เขาถูกกระแทกจนหมดสติและอาจแขนหัก

เฟิ่งชิงเฉินเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว เพียงแค่เวลาหนึ่งก้านธูปนางก็ทำแผลอย่างง่ายๆ ให้เขาเสร็จเรียบร้อย นี่เป็นครั้งแรกที่ตี๋ตงหมิงเห็นฝีมือของเฟิ่งชิงเฉิน

ไม่นับครั้งนั้นที่จวนซู่ชิงอ๋อง เขาถูกลงโทษให้วิ่งอยู่ข้างนอก ต่อมาเขาก็ได้ยินเพียงว่าเฟิ่งชิงเฉินให้ยาแก่ปู่ของเขาและให้หมอหลวงฝังเข็มอีกเล็กน้อย ปู่ของเขาก็ไม่รู้สึกเจ็บปวดอีก เช่นนั้นไม่นับว่านางมีฝีมือนัก