นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 194

"คนบ้า" เฟิ่งชิงเฉินผงะไปและเอนตัวเข้าไปในอ้อมแขนของตี๋ตงหมิงโดยไม่ได้ตั้งใจ

"นั่งดีๆ ข้าจะไม่ล่วงเกินเจ้า สารรูปของเจ้าข้าชอบไม่ลง" ตี๋ตงหมิงควบม้าทะยานออกไปอย่างรวดเร็ว เขาจับเฟิ่งชิงเฉินไว้ด้วยมือข้างเดียวด้วยท่าทางที่ยากจะพรรณนา

หลังจากฟื้นตัวจากอาการบาดเจ็บแล้ว เขาก็ยังคงซ่อนตัวอยู่ที่แคว้นตงหลิงโดยใช้ประโยชน์จากความวุ่นวาย ซีหลิงเทียนเหล่ยและซีหลิงเหยาหวาเพิ่งติดต่อกับคนที่เหลือของจูเซียง ตกลงผลประโยชน์กันได้ไม่น้อย สองพี่น้องอารมณ์ดีไม่เบา ในขณะที่กำลังปรึกษากันว่าจะมาแคว้นตงหลิงอย่างเปิดตัวเมื่อใดอยู่นั้น เมื่อเงยหน้าขึ้นก็เห็นภาพของเฟิ่งชิงเฉินและตี๋ตงหมิงที่ขี่ม้าด้วยกัน

"สตรีผู้นี้ไม่รู้จักหลีกเลี่ยงคำนินทาหรืออย่างไร นางยังเสียชื่อไม่พออีกหรือ" ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด เมื่อเห็นเฟิ่งชิงเฉินและตี๋ตงหมิงดูเหมาะสมกันเช่นนี้แล้วก็อดรู้สึกว่าภาพนั้นทิ่มแทงสายตาอยู่ไม่น้อย

"พี่ใหญ่ อวี่เหวินหยวนฮั่วไปแล้ว นางย่อมต้องหาที่พึ่งใหม่โดยเร็วที่สุด ไม่เช่นนั้นดูจากความสามารถในการสร้างศัตรูทุกที่ที่นางไปแล้ว ไม่รู้เลยว่านางจะมีจุดจบเช่นไร

แม้จะบอกว่านางจะมีมิตรภาพอันดีกับตงหลิงจิ่วและหลานจิ่วชิง แต่ตงหลิงจิ่วคือใครกัน เขาจะเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องเหล่านี้ได้อย่างไร สำหรับหลานจิ่วชิงนั้น วิทยายุทธ์ของเขายอดเยี่ยมไม่เบา แต่เขาไม่ใช่คนในราชวงศ์จึงช่วยนางไม่ได้ ซู่ชินอ๋องซื่อจื่อนับว่าเป็นตัวเลือกที่ไม่เลว"

ซีหลิงเหยาหวาที่เป็นผู้หญิงด้วยกันเข้าใจว่าเฟิ่งชิงเฉินกำลังทำอะไร แต่ที่มากกว่านั้นคือความอิจฉา สตรีเช่นเฟิ่งชิงเฉินนั้น เหตุใดจึงได้รู้จักแต่บุรุษที่คนธรรมดาอาจเอื้อมไม่ถึงและที่สำคัญที่สุดก็คือพวกเขาเหล่านั้นล้วนเคารพนางและไม่มีท่าทางดูหมิ่นนางแม้แต่น้อย

ซีหลิงเหยาหวาเข้าใจได้ว่าทำไมองค์หญิงอันผิงถึงได้อยากกำจัดเฟิ่งชิงเฉินมากถึงเพียงนั้น เพราะนางเองก็เหมือนกับองค์หญิงอันผิง นางก็ต้องการกำจัดเฟิ่งชิงเฉินเช่นกัน

เสียง "เพล้ง" ดังขึ้น ซีหลิงเทียนเหล่ยบีบถ้วยในมือของเขาจนแตก ชิ้นส่วนที่แตกบาดนิ้วเขาและเลือดก็ไหลออกมาตามง่ามนิ้ว

"ท่านพี่…" ซีหลิงเหยาหวารีบลุกขึ้นยืนและพันผ้าพันแผลที่บาดแผลของซีหลิงเทียนเหล่ยด้วยผ้าเช็ดหน้า ซีหลิงเทียนเหล่ยหน้าบึ้งตึงและไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา เพียงมองดูร่างของเฟิ่งชิงเฉินที่จากไป

จวนอ๋องเก้า

เมื่อตงหลิงจิ่วได้ยินข่าวนี้เข้าก็พยักหน้าแสดงการรับรู้ หลังจากที่ผู้รายงานข่าวออกไป รอยยิ้มแสดงความชื่นชมก็ปรากฏขึ้นในดวงตาของเขา นางฉลาดจริงๆ มิเสียแรงที่เขาไปถึงจวนนางด้วยตนเอง เฟิ่งชิงเฉินเป็นเสมือนลาที่ดื้อรั้น ถ้าไม่ตีก็ไม่เดินต่อ

ห้องทรงพระอักษร

"ซู่ชินอ๋องซื่อจื่อ? เฟิ่งชิงเฉินมีความสามารถจริงๆ และก็กลัวความตายไม่น้อย" จักรพรรดิโบกมือและส่งสัญญาณให้สายลับออกไป

เขาไม่ได้เห็นเฟิ่งชิงเฉินอยู่ในสายตา สิ่งที่เขาสนใจก็คือนางมีประโยชน์หรือไม่

คิดไม่ถึงเลย เฟิ่งชิงเฉินเป็นคนที่มีความสามารถ ไม่จำเป็นต้องให้ตงหลิงจิ่วออกหน้าก็สามารถแก้ไขวิกฤติในทันทีด้วยตัวเองได้

ผู้หญิงเช่นนี้บางทีอาจมีประโยชน์กับเขาก็เป็นได้

วังหลัง

"เข้าบอกว่าซู่ชินอ๋องซื่อจื่อและเฟิ่งชิงเฉินขี่ม้าด้วยกันบนท้องถนนงั้นหรือ?" ดวงตาของฮองเฮาดูเคร่งขรึมแต่นางก็สงบลงอย่างรวดเร็ว

"ทูลฮองเฮา ใช่แล้วเพคะ หลายคนก็เห็น ซู่ชินอ๋องซื่อจื่อลากตัวนางขึ้นบนหลังม้าไป" นางกำนัลคุกเข่าอยู่บนพื้นโดยไม่กล้าหายใจ

"ลากนางไป? เฟิ่งชิงเฉิน หรือว่าผู้บัญชาการทหารองครักษ์ล้วนถูกแต่งตั้งขึ้นให้นาง อวี่เหวินหยวนฮั่วไปเสียคนหนึ่งแล้วก็ยังมีตี๋ตงหมิงอีก ข้าเคยคิดว่าตี๋ตงหมิงผู้นี้จะดีเสียอีก คิดไม่ถึงเลย…" ฮองเฮาตบโต๊ะอย่างแรงจนถ้วยหยกกระเด้งขึ้นและถูกแขนเสื้อกว้างๆ กวาดตกลงบนพื้น

โชคดีที่พรมใต้เท้าหนาพอ ไม่เช่นนั้นถ้วยหยกอันวิจิตรงดงามจะแตกเป็นเสี่ยง