นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 195

ตระกูลของชนชั้นสูงเป็นญาติกันไปหมด ธิดาในตระกูลล้วนถูกอบรมเลี้ยงดูอย่างทะนุถนอม เมื่อเติบโตขึ้นก็มอบสินเดิมแต่งงานออกไปเกี่ยวดองสองตระกูล

แต่ตอนนี้เห็นได้ชัดว่าเจิ้นกั๋วกงไม่มีข้อได้เปรียบนี้ สองสามปีนี้คงยังไม่ชัดเจนนัก แต่เมื่อผ่านไปสักหลายสิบปี ความอ่อนแอของจวนเจิ้นกั๋วกงก็จะปรากฏขึ้น

เมื่อเป็นเช่นนี้แล้วคนในจวนเจิ้นกั๋วกงจะไม่เดือดเนื้อร้อนใจได้อย่างไร? หากไม่ใช่เพราะฮูหยินผู้เฒ่าในจวนห้ามปรามไว้ เจิ้นกั๋วกงคงจะส่งคนไปสังหารเฟิ่งชิงเฉินและสับนางเป็นชิ้นๆ เสียตั้งนานแล้ว

แต่ถึงแม้จะมีฮูหยินชราช่วยปรามไว้ ข้ารับใช้ก็ยังทำเรื่องเล็กๆ น้อยๆ อยู่ แน่นอนว่าพวกเขาไม่กล้าฆ่าเฟิ่งชิงเฉิน เพียงแต่ต้องการบีบให้เฟิ่งชิงเฉินมาขอโทษเท่านั้น

น่าเสียดายที่อุบายคิดได้ดีแต่ยังทำไม่สำเร็จ

ไม้แข็งไม่สำเร็จ จวนเจิ้นกั๋วกงก็คิดจะใช้ไม้อ่อน เฟิ่งชิงเฉินหาที่พึ่งได้ไม่เลว แต่นั่นก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร ที่พึ่งของนางช่วยนางออกหน้าได้ เรื่องของเหล่าสตรีในเรือนชั้นใน มีบางเรื่องที่แม้ว่าจะสูงศักดิ์เช่นตงหลิงจิ่วก็ไม่อาจยื่นมือเข้ามาแทรกแซงได้

ยิ่งกว่านั้นเนื่องจากฐานะของตงหลิงจิ่วสูงศักดิ์เกินไป เรื่องเล็กๆ บางอย่างเขาจึงไม่สามารถเข้าไปยุ่งเกี่ยวได้ หากเขายื่นมือเข้ามายุ่ง เขาก็จะสูญเสียศักดิ์ศรีและความน่าเคารพของราชวงศ์ ความเย่อหยิ่งและศักดิ์ศรีของราชวงศ์ไม่ได้ใช้เพื่อมาดูแลเรื่องของเฟิ่งชิงเฉินที่เป็นเพียงคนตัวเล็กๆ ...

ฮัดชิ่ว ฮัดชิ่ว...

เฟิ่งชิงเฉินที่อยู่บนหลังม้าขยี้จมูกตลอดเวลาพลางครุ่นคิดในใจว่าใครกำลังด่าหรือวางแผนร้ายกับนางอยู่กันนะ...

"เจ้านี้ช่างอ่อนแอยิ่งนัก" ตี๋ตงหมิงพึมพำอย่างโกรธเคือง แต่กลับดึงเสื้อคลุมของเขาขึ้นมาห่อตัวเฟิ่งชิงเฉินไว้

"ขอบคุณ" แม้ว่าตี๋ตงหมิงผู้นี้จะไม่ค่อยดีนัก แต่เขาก็เป็นคนที่แยกแยะชัดเจนและไม่เอาอารมณ์มาลงกับหญิงสาวตัวน้อย

เฟิ่งชิงเฉินรู้ว่าเพียงแค่นางมีความสัมพันธ์อันดีกับตี๋ตงหมิง ด้วยคุณธรรมของเขาแล้วหากนางตกทุกข์ได้ยาก เขาย่อมช่วยนางแน่

"ถ้าจะขอบคุณข้าก็จงทำด้วยการกระทำ อีกเดี๋ยวผู้ป่วยที่เจ้าจะได้พบก็คือจิ้นหยางโหวฮูหยินซึ่งเป็นลูกพี่ลูกน้องของข้า เจ้าต้องแสดงความสามารถออกมาให้ดี หากนางหายดีแล้วละก็เจ้าย่อมได้ประโยชน์แน่" ตี๋ตงหมิงดูกระตือรือร้น ถ้าเฟิ่งชิงเฉินไม่ได้รู้มาก่อนว่าเขากำลังจะไปพบผู้ป่วย นางคงคิดว่าเขากำลังจะไปหาคนรักของเขาเป็นแน่

"ท่านชายวางใจเถิด ชิงเฉินจะทำให้ดีที่สุด" เฟิ่งชิงเฉินรู้สึกแปลกประหลาด ตี๋ตงหมิงคงจะไม่ได้เชิญนางไปรักษาธรรมดาๆ เพียงนั้น ถ้าเขาใส่ใจคนป่วยจริงๆ เขาคงมาหานางตั้งนานแล้ว

"อืม ดีมาก อีกเดี๋ยวเมื่อไปถึงเรือนชั้นในของจิ้นหยางโหวและหญิงสาวที่ชื่อเจียงอวี้ซิ่ว เจ้าช่วยข้าดูนางหน่อย" ตี๋ตงหมิงกล่าวอย่างเขินๆ นี่ต่างหากที่เป็นประเด็นสำคัญ

"ดูนางหน่อย? ดูอะไรหรือ?" เฟิ่งชิงเฉินยิ้มกว้าง

นางว่าแล้วเชียวว่าตี๋ตงหมิงลากนางมาที่นี่ ที่แท้ก็เป็นเพราะที่จวนจิ้นหยางโหวมีนางในใจนี่เอง

ตี๋ตงหมิงกระดากอายแต่ก็แสร้งทำเป็นจริงจัง "เจ้าเป็นผู้หญิง จะถามมากมายไปทำไมกัน ให้เจ้าดูก็ดูไปเถอะ"

เจียงอวี้ซิ่วเป็นชายาที่ตระกูลกำลังจะเตรียมให้เขา ภูมิหลังตระกูลของนางไม่ได้โดดเด่นถึงเพียงนั้น แต่ตระกูลซู่ชินอ๋องไม่เคยแต่งงานกับหญิงที่มีภูมิหลังทางครอบครัวที่โดดเด่น เพื่อไม่ให้ถูกจักรพรรดิสงสัย

"เจ้าค่ะ ชิงเฉินจะจัดการดูให้ท่านชายอย่างดี"

ฮ่าฮ่าฮ่า… ที่แม้ตี๋ตงหมิงผู้นี้ไร้เดียงสายิ่งนัก ในยุคโบราณไม่ใช่ว่าเด็กชายพอถึงวัยสิบสี่สิบห้าก็จะเริ่มหาสาวใช้อุ่นเตียงงั้นหรือ ไม่ใช่ว่าการแต่งงานคือชีวิตของบิดามารดาหรอกหรือ ท่านชายตี๋ช่างน่าขบขันยิ่งนัก ไม่น่าแปลกใจเลยที่เขาต้องตาหวังจิ่นหลิง ที่แท้เป็นผู้ที่บริสุทธิ์ถึงเพียงนี้นี่เอง

เสียงหัวเราะของเฟิ่งชิงเฉินสดใสและมีชีวิตชีวา ไม่เหมือนสตรีทั่วไป แต่มันกลับทำให้ตี๋ตงหมิงยิ่งรู้สึกจริงใจ แม้จะรู้สึกอาย เขาก็ไม่ได้ว่ากล่าวอะไรนาง

เมื่อมาถึงหน้าจวนจิ้นหยางโหวแล้ว ตี๋ตงหมิงก็ดึงบังเหียนและดึงเฟิ่งชิงเฉินลงจากม้าโดยตรง

"ที่นี่แหละ ตามข้าเข้ามา"