นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 200

"เพื่อเฟิ่งชิงเฉินแล้ว แม้แต่สุขภาพตัวเองก็ยังไม่สนใจ ข้าไม่เข้าใจเลยจริงๆ ทำไมข้าถึงได้มีลูกที่โง่อย่างนี้นะ ครั้งก่อนก็เข้าไปขวางลูกดอกให้เสด็จอาเก้า มาครั้งนี้ออกไปหาเฟิ่งชิงเฉินที่นอกเมือง นี่เขาไม่รู้หรืออย่างไรว่าหากสองคนนี้ตายไปแล้วจะเป็นผลดีต่อเขามาก?" ฮองเฮาอดไม่ได้ที่จะดุด่าตงหลิงจื่อลั่ว

มามารีบยื่นน้ำชาให้ฮองเฮา จังหวะที่ฮองเฮาได้พักหายใจนั้น นางก็เป็นฝ่ายพูดบ้าง "ฮองเฮาเพคะ ท่านทรงมองลั่วอ๋องผิดไปแล้ว ลั่วอ๋องจะออกไปนอกเมืองเพียงเพราะผู้หญิงคนเดียวได้อย่างไร เขาเป็นคนคิดการรอบคอบ และในสมองก็มีแต่เรื่องการดูแลบ้านเมือง"

"ฮองเฮาคงจะทรงลืมไปแล้วว่า ถึงแม้ว่าแม่ทัพอวี่เหวินจะปราบปรามพวกจูเซียงไปบ้างแล้ว แต่ก็ยังมีพวกจูเซียงบางส่วนที่ยังไม่ถูกจับ ที่กบดานของพวกมัน ได้ยินว่าอยู่นอกเมืองนะเพคะ"

"เพราะก่อนหน้านี้ท่านอ๋องบาดเจ็บอยู่ ตอนนี้เขาดีขึ้นมากแล้ว ก็คงต้องไปหาของกำนัลชิ้นใหญ่มาถวายให้ฮ่องเต้ เป็นการแบ่งเบาราชกิจของฮ่องเต้ ขอเพียงลั่วอ๋องปราบปรามพวกจูเซียงที่ยังหลงเหลืออยู่ได้สำเร็จ เมื่อถึงตอนนั้นแล้ว ฮ่องเต้และขุนนางใหญ่ในราชสำนักจะมองลั่วอ๋องอย่างไรล่ะเพคะ"

"ฮองเฮาเพคะ ท่านอ๋องทรงรักท่านมาก จะไปหลงหญิงอื่นได้อย่างไร เขาไปนอกเมืองด้วยเรื่องพวกจูเซียงต่างหาก แต่ก่อนที่ภารกิจจะสำเร็จ ก็ทรงแวะทำธุระอื่นไปด้วย เพื่อไม่ให้ผู้คนมองว่าเขาบุ่มบ่ามเพราะหวังสูง"

มามาเฒ่าพูดอย่างจริงจังเป็นพิเศษ ราวกับว่านางได้ยินได้ฟังสิ่งที่ตงหลิงจื่อลั่วพูดด้วยหูของตัวเอง

"นี่ท่านพูดจริงๆหรือ?" ฮองเฮาทรงครุ่นคิดอยู่พักหนึ่งแล้วจึงพยักหน้า ยิ่งคิดก็ยิ่งเห็นว่ามีโอกาสเป็นไปตามที่มามากล่าวไว้

"เอาล่ะๆ ไม่เสียแรงที่เป็นลูกชายข้า ข้าคงรีบตัดสินเกินไป ต่อให้ลั่วอ๋องจะหมายปองหญิงสาวอยู่หลายคน แต่ก็คงไม่หลงใหลเฟิ่งชิงเฉิน ไม่ต้องพูดเรื่องการแต่งงานของเฟิ่งชิงเฉินที่ล้มเหลวไม่เป็นท่า ลำพังเรื่องราวอื่นๆในอดีต ก็ทำให้ลั่วอ๋องชังน้ำหน้าเฟิ่งชิงเฉินยิ่งนัก ข้าคงจะคิดมากไปเอง"

ฮองเฮาทรงปรับเปลี่ยนสีพระพักตร์ จากกลัดกลุ้มมาเป็นปกติ

"ฮองเฮาเข้าพระทัยในความมุ่งมั่นของลั่วอ๋องก็ดีแล้วเพคะ" มามากล่าวพลางก้มหน้า

นางเป็นผู้ติดตามของฮองเฮา แต่นางจะดูแลฮองเฮาได้ดีแค่ไหนนั้น คงมีแต่สวรรค์ที่รับรู้

......

ท้องฟ้าค่อยๆมืดลงแล้ว องค์ชายชุนหยูที่ทราบข่าวก็รีบควบม้าตามมาในทันที

"ตี๋ตงหมิง เจ้าคนชั่ว เจ้าทิ้งเฟิ่งชิงเฉินไว้ตรงนี้ไม่ใช่หรือ? แล้วไหนล่ะ? นางอยู่ที่ไหน? เจ้าบอกข้ามาสิ" ตงหลิงจื่อชุนไม่ทำตัวสุขุมอย่างตงหลิงจื่อลั่ว และไม่ต้องหวั่นเกรงต่อสถานะของฝ่ายตรงข้ามอย่างเช่นหวังชีด้วย

เขาก็เหมือนตี๋ตงหมิงที่ไม่เกรงกลัวใครหน้าไหน อีกคนมีฮ่องเต้คอยหนุนหลัง ส่วนอีกคนก็มีซู่ชินอ๋อง แต่เรื่องนี้ตี๋ตงหมิงดูจะเสียเปรียบกว่า เนื่องจากซู่ชินอ๋องไม่ได้ให้ท้ายเขาไปทุกๆเรื่อง

"ก็ตอนนั้นข้าปล่อยนางไว้ที่นี่จริงๆนะ ข้ายืนยันได้" ตี๋ตงหมิงรู้สึกผิดอีกครั้ง เขาไม่ได้เกลียดชังเฟิ่งชิงเฉินขนาดนั้น เพียงแต่ไม่ค่อยชอบที่นางคอยทำนู่นทำนี่

นางเป็นเพียงผู้หญิงตัวเล็กๆ แต่กลับทำทุกอย่างได้แน่วแน่และกล้าหาญกว่าผู้ชาย นางเป็นเพียงคุณหนูที่ตกอับ แต่รอบๆตัวนางกลับมีสิ่งแวดล้อมที่เทียบชั้นกับองค์หญิงได้เลย

เออ ไม่สิ เผลอๆเฟิ่งชิงเฉินจะดูเหนือกว่าองค์หญิงอันผิงเสียด้วยซ้ำ การวางตัวที่น่าเคารพนับถือของเฟิ่งชิงเฉินดูดีพอๆกับเสด็จอาเก้า ต่อให้แต่งตัวซอมซ่อ ก็ไม่อาจกลบรัศมีความน่ายกย่องได้

ดูจากราชวงศ์ตงหลิงทั้งสามรุ่นที่ผ่านมา ผู้ที่เป็นองค์หญิงผู้สูงศักดิ์ หากดูดีๆแล้วก็เหมือนมีบางอย่างที่ขาดหาย แต่แคว้นไหนๆก็เป็นแบบนี้กันทั้งนั้น สายเลือดของราชวงศ์รุ่นก่อนหน้าได้จางหายไปนานแล้ว

"เจ้ายืนยันได้ เจ้ายืนยันได้แล้วมันมีประโยชน์อะไรล่ะ ตี๋ตงหมิง ข้าจะบอกให้นะ ถ้าวันนี้เจ้าตามหาเฟิ่งชิงเฉินไม่พบก็อย่าหวังว่าจะกลับไปได้" ตงหลิงจื่อชุนโกรธจนตัวสั่น

เขาเคยวาดฝันว่าจะได้จูงมือหญิงสาวที่เขาชอบ แต่เจ้าตี๋ตงหมิงกลับพานางมาทิ้งไว้นอกเมือง ทำเกินไปจริงๆ

สายตาที่ตงหลิงจื่อชุนมองตี๋ตงหมิง บ่งบอกว่าเขาแทบอยากฉีกฝ่ายตรงข้ามเป็นชิ้นๆ

ตี๋ตงหมิงยิ่งกดดันขึ้นไปอีก

นี่มันอะไรกันนี่ การปรากฏตัวของลั่วอ๋องก็ทำให้เขาแปลกใจจะแย่แล้ว แล้วนี่ดันมีองค์ชายชุนหยูเพิ่มเข้ามาอีกคน เฟิ่งชิงเฉินเนื้อหอมตั้งแต่เมื่อใดกัน

เป็นอย่างที่ท่านปู่พูดไว้จริงๆด้วย เขาไปแหย่รังแตนเข้าเสียแล้ว คนอย่างเฟิ่งชิงเฉินหากหยอกล้อเล็กน้อยก็ไม่มีปัญหา แต่ถ้าทำเรื่องที่มากเกินไป นั่นหมายความว่า...

เป็นการหาเหามาใส่หัว