นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 201

จูเซียงตั๋งอวี่ คงมีคนบาดเจ็บอยู่บ้าง อีกอย่างหากว่าคนเหล่านี้จะฆ่านางจริงๆ เขาจะพูดมากเสียเวลาเพื่อการมด เขาคงลงมือทันที

นี่เป็นคำแนะนำที่เมตตาอย่างมาก ประกอบกับความร่วมมือของเฟิ่งชิงเฉิน ต้องยอมรับว่าคนเหล่านี้หวั่นไหว ที่สำคัญก็คือเจ้านายเองก็บอกแล้วว่า จับเป็นไว้ก่อน หากว่าจับไม่ได้ก็ฆ่าเสีย

"เฟิ่งชิงเฉินสมกับที่เป็นเฟิ่งชิงเฉินจริงๆ เจ้าแตกต่างจากคนอื่นเสียจริง เห็นแก่ที่เจ้าเชื่อฟังเช่นนี้ ข้าจะไม่ทำให้เจ้าลำบากใจ เจ้าปิดตาตัวเองเสีย" หัวหน้าโยนผ้าสีดำให้เฟิ่งชิงเฉิน

เฟิ่งชิงเฉินไม่ทันได้ตั้งตัว ผ้าสีดำนั้นก็หล่นไปที่พื้น เฟิ่งชิงเฉินหยิบผ้าสีดำขึ้นมาอย่างใจเย็นภายใต้สายตาที่จับจ้องของผู้ชายร่างใหญ่สิบแปดคน นางปัดฝุ่นบนผ้าและหยิบผ้าเช็ดหน้าออกจากแขนเสื้ออีกหนึ่งผืน แล้วเอามัดปิดตาไว้

"เฟิ่งชิงเฉิน เจ้ากำลังทำอะไร?" หัวหน้าไม่เข้าใจอย่างมาก ผูกผ้าชั้นเดียวก็มองไม่เห็นแล้ว นางผูกสองชั้นเชียวหรือ เชื่อฟังกันเกินไปหรือไม่

"สกปรก เคืองตา" เฟิ่งชิงเฉินยื่นผ้าสีดำและผ้าเช็ดหน้าให้หัวหน้า เพื่อแสดงว่าตนมิได้มีเจตนาอื่น

ด้วยความกลัวว่าเฟิ่งชิงเฉินจะเล่นกลอุบาย หัวหน้าจึงตรวจสอบผ้าเช็ดหน้าอย่างละเอียด เพื่อแน่ใจว่าไม่มีปัญหาใดๆ จากนั้นคืนให้เฟิ่งชิงเฉิน "ผู้หญิงเรื่องมากเสียจริง จะตายอยู่แล้วยังห่วงเรื่องสกปรกหรือไม่อีก"

เฟิ่งชิงเฉินแค่ยิ้มและไม่พูดอะไร นางเอาผ้าของตนและผ้าดำวางทับกันสองผืนแล้วปิดตรงที่ตา เมื่อชายร่างใหญ่ทั้งสิบแปดคนเผลอ เฟิ่งชิงเฉินก็ได้ขยับผ้าลงมาใกล้จมูกอย่างเงียบๆ

เฟิ่งชิงเฉินสูดหายใจเข้าลึกๆ...

กลิ่นเหม็นมาก แต่สดชื่นจริงๆ

นางได้แช่ผ้าเช็ดนี้ในน้ำยามาก่อนแล้ว ยานี้มีผลในการป้องกันฤทธิ์ยาสลบ

ช่วยไม่ได้ เพราะนางดูทีวีมากเกินไป เฟิ่งชิงเฉินรู้มาตลอดว่ายาสลบของโบราณนั้นแรงอย่างมาก ในฐานะที่เป็นหมอ นางคิดเสมอว่ากันไว้ดีกว่าแก่ หากว่าป้องกันตัวเองให้ดีได้ก็จงทำ หากว่าต้องยาสลบขึ้นมาจริงๆ แล้วร้องไห้คงไม่ทันแล้วล่ะ

แต่ไม่คาดคิดว่า จะได้ใช้ประโยชน์จริง ๆ แม้ว่านางจะไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะวางยานางหรือไม่ แต่ว่าเตรียมการไว้ก่อนก็ไม่เสียหาย

ทันทีที่มัดตัวนางเรียบร้อย เฟิ่งชิงเฉินถูกคนสองคนแบกเอาไว้ จากนั้นพวกเขาก็วิ่งอย่างไม่คิดชีวิตไปตลอดนาง และมีกิ่งไม้ใบไม้กระแทกเข้าตัวนางบ้างครั้งคราว

หากว่าเดาไม่ผิด พวกเขาอาจจะกำลังวิ่งเข้าป่า มิน่าล่ะที่ไม่ใช้ม้า ทางอาจไม่เหมาะกับม้าเท่าไหร่ นางแบกอยู่ตรงกลาง แต่ก็ยังถูกกิ่งไม้และหนามไม้กระแทกจนปวด

ขณะที่เฟิ่งชิงเฉินคิดว่าพวกเขาจะวิ่งเข้าไปในภูเขาลึกเรื่อยๆ ทันใดนั้นนางก็ถูกโยนขึ้นหลังม้า

ใช่ โยนขึ้นไป

ตอนนี้เฟิ่งชิงเฉินเป็นเหมือนกระสอบสิ่งของ นางนอนขวางอยู่บนหลังม้า อานม้าดันตรงหน้าอกของนางเอาไว้ ส่วนเท่านั้นห้อยอยู่กลางอากาศ ซึ่งรู้สึกลำบากอย่างมาก ทางดันเป็นหลุมเป็นบ่อกระแทกแรงอย่างมาก เฟิ่งชิงเฉินรู้สึกปวดตัวไปหมด จังหวะนี้แม้ว่าไม่ใช้ยาสลบนางก็หมดสติได้

กระแทกไปตลอดทาง นางเกือบจะตกลงหลังม้าอยู่หลายครั้ง แต่คนที่นำตัวนางไปก็ดึงนางขึ้นมา

อือ...นี่เป็นการทรมานเชลยศึกชัดๆ

พวกเจ้าควรอธิษฐานเอาไว้ อย่าให้ข้าได้มีชีวิตรอดออกไปได้ และอธิษฐานว่าวันหนึ่งพวกเจ้าจะไม่ตกอยู่ในมือข้า เพราะหากตกมาอยู่ในมือข้าได้ ข้าจะเฆี่ยนพวกเจ้าให้หลังลาย จากนั้นก็ทาน้ำผึ้งให้ทั่วตัว แล้วให้พวกเจ้าได้ริมรสความรู้สึกของการที่มีมดมากัดตามร่างกายเป็นหมื่นๆล้านๆตัว

แน่นอนว่า เฟิ่งชิงเฉินแค่รู้สึกขุ่นเคืองในใจ สีหน้าของนางยังคงดูเหมือนไม่แยแสใดๆ แม้ว่าแขนขาของนางจะไม่ถูกมัด แต่นางก็ไม่มีโอกาสที่จะดึงผ้าสีดำออกหรือวิ่งหนีไป