นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 209

ป้าคนที่ขายสาลี่อมสาลี่เอาไว้ในปากยังไม่กลืนลงไป นางตกใจเสียจนขาอ่อน แต่ก็กล่าวออกมาอย่างไม่กลัวตายว่า "ทำไมกัน ข้าไม่ได้บอกสักหน่อยว่าเป็นใคร ก็เพียงแค่ ก็เพียงแค่กล่าวว่าชั่วช้าต่ำต้อย ผิดกฎหมายหรือ? แค่นี้ถ้าผิดละก็ เช่นนั้นจะให้เราใช้ชีวิตอยู่กันอย่างไร"

นางอารมณ์ไม่ดี ทั้งๆ ที่เป็นสตรีเช่นเดียวกัน แต่เหตุใดเฟิ่งชิงเฉินที่ชื่อเสียงสกปรกกลับมีชีวิตอยู่ได้อย่างหยิ่งผยอง และตัวนางนางกลับต้องคอยทำงานบ้านงกๆ ถูกทั้งสามีกับบุตรชายรังเกียจรังแก ความยุติธรรมอยู่ที่ไหนกัน

เฟิ่งชิงเฉินก็เพียงแค่มีชาติตระกูลที่สูงกว่า หากนางเกิดมาในชาติตระกูลเช่นนั้น คงจะสง่างามน่านับถือกว่าเฟิ่งชิงเฉินอย่างแน่นอน

ป้าคนที่ขายสาลี่คิดถึงตรงนี้ก็โมโหหงุดหงิดยิ่งนัก แต่เมื่อเผชิญหน้ากับเฟิ่งชิงเฉินซึ่งยืนอยู่กับที่ จับจ้องมองไปยังนางโดยไม่กล่าวสิ่งใดออกมา ร่างของนางก็โซซัดโซเซแล้วล้มลงไปที่พื้นตะโกนออกมาว่า "แม่นางจวนใหญ่จะฆ่าคน แม่นางแห่งจวนมั่งคั่งจะฆ่าคนแล้ว โลกนี้ยังมีกฎหมายอยู่หรือไม่ ข้าไม่อยากอยู่แล้ว ไม่อยากอยู่แล้ว!"

เมื่อได้ยินน้ำเสียงร้องไห้โหวกเหวกโวยวายออกมาของป้าคนขายสาลี่ คนที่มุงมองดูก็มากขึ้น แต่ละคนพากันชี้ไปที่เฟิ่งชิงเฉิน แม้ว่าจะไม่กล้ากล่าวสิ่งใดออกมาเนื่องจากรัศมีอันแข็งแกร่งของนาง แต่ดวงตาเหล่านั้นก็เต็มไปด้วยความดูถูก

"ท่านพี่ เหตุใดเฟิ่งชิงเฉินจึงได้โชคดีและตายยากเช่นนี้ แม้จะตกไปอยู่ในมือของหนานหลิงจิ่นฝาน แต่ก็ยังสามารถกลับออกมาได้โดยไม่รับอันตรายใด" ในขณะเดียวกัน ณ หอน้ำชาแห่งหนึ่ง ซีหลิงเหยาหวาและซีหลิงเทียนเหล่ย นั่งอยู่ที่นั่น มองดูฉากสนุก

"หนานหลิงจิ่นฝานหยิ่งผยองคิดว่าตนเองเก่ง เขาดูถูกสตรีเช่นเฟิ่งชิงเฉินว่าต่ำต้อยอ่อนด้อย การที่จะถูกนางจัดการก็เป็นเรื่องสมเหตุสมผลแล้ว แต่น่าเสียดายเหลือเกินที่ทายาทจูเซียงก็คงจะถูกทำลายทิ้งแล้ว แผนการของพวกเราก่อนหน้านี้จึงไม่อาจสำเร็จลงได้" ซีหลิงเทียนเหล่ยจับจ้องไปที่เสื้อคลุมของเฟิ่งชิงเฉิน

"นั่นคือเสื้อผ้าของผู้ใด?"

"ท่านพี่ คิดว่าในครั้งนี้เฟิ่งชิงเฉินจะถูกพวกเขาเอาเปรียบหรือไม่" ซีหลิงเหยาหวาชี้ไปที่คนซึ่งล้อมรอบเฟิ่งชิงเฉินอยู่ แล้วกล่าวอย่างสนุกสนาน

"ไม่หรอก เฟิ่งชิงเฉินไม่เคยยอมให้ผู้ใดเอาเปรียบ นางไม่ใช่คนที่มีชื่อเสียงบริสุทธิ์ผุดผ่อง จิตใจของนางไม่ได้อ่อนโยน" ซีหลิงเทียนเหล่ยอยากจะเห็นเหลือเกินว่าเฟิ่งชิงเฉินจะจัดการกับชาวบ้านเหล่านี้อย่างไร

"การสร้างปัญหากับชาวบ้านเหล่านี้ขึ้นไม่ใช่การกระทำที่ฉลาดนัก" ซีหลิงเหยาหวารู้สึกดูถูกการกระทำเช่นนี้อันไม่เฉลียวฉลาดของเฟิ่งชิงเฉิน

สถานการณ์เช่นนี้ ไว้ทีหลังนางค่อยไปตามจัดการชาวบ้านเหล่านั้นก็ได้ เหตุใดจึงต้องทำท่าทางเช่นนั้นออกมา

เป็นจริงดังนั้น การทำให้ชาวบ้านแตกตื่นไม่ใช่ความคิดที่เฉลียวฉลาด แต่อย่าลืมไปว่าชาวบ้านธรรมดาจะไม่ทะเลาะกับขุนนาง ป้าคนขายสาลี่ รังแกเฟิ่งชิงเฉินเพียงเพราะนางไม่มีที่พึ่งใด หากเป็นคนอื่นล่ะก็คงจะไม่กล้าเอ่ยอะไรมากความ แต่ว่าเฟิ่งชิงเฉินไร้ที่พึ่งพาจริงหรือ?

ต่อให้นางไร้ที่พึ่งพาจริงๆ ก็ไม่ควรจะถูกผู้ตายไปแล้วเช่นนี้

"ทหาร!" จู่ๆ เฟิ่งชิงเฉินก็ตะโกนออกมา ทำเอาป้าคนขายสาลี่ตกใจเสียจนเงียบเสียงลง

"ขอรับคุณหนูเฟิ่ง" ทหารที่เฝ้าประตูยามรู้ดีว่าเมื่อคืนนี้ลั่วอ๋องและองค์ชายซุนหยูเดินทางออกจากเมืองไปเพื่อตามหานาง ดังนั้นเขาจึงไม่กล้าจะรีรอ

เฟิ่งชิงเฉินชี้ไปที่ป้าคนขายสาลี่แล้วกล่าวด้วยใบหน้าเคร่งขรึมว่า "ข้าสงสัยว่าคนคนนี้คือทายาทของจูเซียง จับนางมา"

ทายาทจูเซียง? ทหารชั้นผู้น้อยสูดลมหายใจเข้า แล้วมองเฟิ่งชิงเฉินด้วยแววตาที่เปลี่ยนไปทันที

แม่นางเฟิ่งช่างน่ากลัวเหลือเกิน โทษฐานเช่นนี้เกรงว่าป้าคนขายสาลี่คงจะมีชีวิตต่อไปไม่ได้แล้ว

"ใช่" เฟิ่งชิงเฉินพยักหน้า

จะถูกใส่ร้ายหรือไม่ก็ไม่เกี่ยวข้องอันใดกับนาง ในเมื่อกล้าที่จะชี้จมูกด่านาง ก็ควรที่จะกล้ายอมรับถึงผลที่ตามมา เพราะความซวยล้วนออกมาจากปากของตนเอง

เมื่อป้าคนขายสาลี่ได้ยินดังนั้นก็รีบหุบปากของตนลงทันใด ก่อนจะได้สติกลับคืนมาแล้วรีบกระโดดลุกขึ้นจากพื้น พุ่งไปทางเฟิ่งชิงเฉิน กลับถูกทหารเข้ามารั้งเอาไว้ ป้าคนขายสาลี่พยายามดิ้นรนแล้วอ้าปากด่าว่า "นังผู้หญิงสารเลว เจ้าใส่ร้ายผู้บริสุทธิ์ เจ้ากล่าววาจาไร้สาระ เจ้าตายไม่ดีแน่......"

"ช่วยด้วย ข้าถูกใส่ร้าย! นายท่าน ข้าถูกใส่ร้าย! สตรีคู่ไร้บิดามารดาคนนี้ใส่ร้ายป้ายสีข้า นายท่านเจ้าคะ"

"นังผู้หญิงสารเลวผู้ต่ำต้อย มิน่าเล่าที่บิดาของเจ้าตายอย่างไร้แผ่นดินกลบฝัง เจ้าช่างโหดร้ายโหดเหี้ยมยิ่งนัก เจ้าใส่ร้ายป้ายสีข้าเช่นนี้ได้อย่างไร......"