นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 211

"พี่สาวของข้าพักผ่อนแล้ว ในตอนนี้นางไม่สะดวกที่พบแขก พรุ่งนี้ท่านค่อยมาใหม่เถอะ" โจวสิงรู้สึกกลัดกลุ้มจนแทบทนไม่ไหว และหวังชีผู้นี้ไม่ใช่คนที่จะทนเซ้าซี้ได้ง่ายๆ

"ข้าไม่ใช่แขก"หวังซีหงุดหงิดมาก เขากลายมาเป็นแขกของจวนเฟิ่งแห่งนี่ตั้งแต่เมื่อไหร่

"ไม่ใช่แขกก็ไม่ได้เช่นกัน พี่สาวของข้าตอนนี้ไม่สะดวกที่จะออกมาพบเจอผู้อื่นจริงๆ นางบาดเจ็บมากและตื่นตระหนก ร่างกายต้องการพักผ่อน" โจวสิงยืนยันออกมา องค์ชายเจ็ดของตระกูลหวังเป็นเหมือนคนไร้เหตุผลไปแล้ว

"โจวสิง เลิกโกหกข้าได้แล้ว เจ้านำคำพูดแบบนี้มาหลอกตี๋ตงหมิง แต่ใช้กับข้าไม่ได้ผลหรอก เจ้าคิดว่าข้ารู้จักเฟิ่งชิงเฉินเป็นครั้งแรกเหรอ

บาดเจ็บ? ทุกวันนี้คนที่จะทำร้ายนางได้มีเพียงไม่กี่คน เรื่องที่ถูกทำให้ตกใจกลัวนั้นยิ่งเป็นไปไม่ได้ นางเป็นคนประเภทที่ถูกทำให้ตกใจกลัวเพียงเล็กน้อยก็ไม่กล้าออกมาข้างนอกแบบนั้นที่ไหนกัน เจ้าให้ข้าได้พบกับนางเถอะ ข้ากังวลจริงๆ" หวังชีอยากที่จะพุ่งเข้าไป แต่ถูกโจวสิงหยุดไว้

"ข้าไม่ได้โกหกท่านจริงๆ พี่สาวของข้านางนอนหลับไปแล้วจริงๆ ตอนที่นางกลับมาดูลำบากมาก ข้อร้องท่านอย่าไปรบกวนนางเลย" โจวสิงปวดหัวมาก แต่ก็ยังถือว่าโชคดีที่มีเพียงตี๋ตงหมิงกับหวังชีที่มานี่

ถ้าหากลั่วอ๋องกับองค์ชายชุนหยูมาด้วย เขาคงห้ามเอาไว้ไม่ได้ แน่นอนว่าคนที่ยึดมั่นตัวเองอย่างสองคนนั้นคงไม่มาที่นี่ง่ายๆ

หวังชีไม่เชื่อโจวสิง เขาเหลือบมองไปเห็นซุนซือสิงเดินมาทางนี้พอดี และรีบถามว่า "ซือสิง อาจารย์ของเจ้าล่ะ?"

"อาจารย์ของข้าอยู่ที่จวน?" ซุนซือสิงตกใจถอยกลับและตอบอย่างงุนงง

หวังชีมองไปที่ซุนซือสิงที่หลบเลี่ยงเขาอย่างใจดำและหยุดชะงัก คนผู้นี้โง่เกินไปแล้ว ไม่รู้ว่าเฟิ่งชิงเฉินพอใจอะไรในตัวของเจ้า

หวังชีถามต่อไปอย่างอดทน "ข้ารู้แล้วว่าอาจารย์ของเจ้ากลับมาแล้ว ข้าหมายถึงว่าอาจารย์ของเจ้าตอนนี้เป็นอย่างไร สบายดีใช่ไหม? ออกมาพบข้าได้หรือไม่?"

โจวสิงรีบขยิบตาให้ซุนซือสิง แต่น่าเสียดายที่ซุนซือสิงไม่เห็นมันเลย ทำให้โจวสิงรู้สึกหนักใจมาก แต่ไม่คาดคิดว่าคนโง่ผู้นี้จะพูดออกมาว่า

"หากองค์ชายเจ็ดอยากพบอาจารย์ของข้าคงจะต้องเป็นวันอื่น ตอนนี้อาจารย์ของข้าไม่สะดวกที่จะพบใคร นางต้องการพักผ่อน"

เมื่อเห็นคิ้วที่ขมวดของอาจารย์ คงจะบาดเจ็บหนัก ซุนซือสิงรู้สึกกังวลเล็กน้อย และเขายิ่งรู้สึกว่าโจวสิงและหวังชีนั้นมีอะไรแปลกๆ เขาจึงยิ่งไม่อยากที่จะยุ่งเกี่ยวกับสองคนนี้ เมื่อได้บอกกับหวังชีไปแล้วก็รีบวิ่งออกไปโดยเร็ว

"นี่ เจ้าจะไปไหน?" หวังชีกลัดกลุ้มอย่างมาก ทำไมแต่ละคนถึงได้เป็นแบบนี้

"อาจารย์บาดเจ็บข้าจะไปตามหมอมารักษานาง" ซุนซือสิงไม่ได้มีอะไรปิดบัง วิ่งไปหันกลับมาตอบไป เพราะเขาไม่ได้มองทางจึงสะดุดหินแล้วล้มลง

ใบหน้าของโจวสิงเปลี่ยนเป็นสีแดงอีกครั้ง เขาลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว และไม่สนใจว่าการหกล้มจะเจ็บหรือไม่ เขามองไปรอบๆ อย่างรวดเร็วและพบว่าไม่มีใครเห็น จึงวิ่งต่อไป..

อะไรนะ?เฟิ่งชิงเฉินบาดเจ็บจริงๆเหรอ

หวังชีถามโจวสิง โจวสิงพยักหน้าแต่ก็ไม่รู้ว่าอาการหนักแค่ไหนถึงกับต้องการหมอ

ชายทั้งสองสบตากัน แทบจะวิ่งออกไปยังกระท่อมไม้พร้อมๆกัน แต่กลับเห็นเฟิ่งชิงเฉินฟุบหลับอยู่บนโต๊ะ

เมื่อเห็นเฟิ่งชิงเฉินขมวดคิ้วแม้ในขณะที่หลับอยู่ หวังชีและโจวสิงก็รู้สึกลำบากใจอยู่ครู่หนึ่ง