นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 219

ภายในห้อง หลานจิ่วชิงกำลังใช้วิธีป้อนยาแบบปากต่อปากให้เฟิ่งชิงเฉินกลืนยาเข้าไป แม้ว่ามันจะเป็นการเอาเปรียบนางเล็กน้อย แต่หลานจิ่วชิงก็ทำเพื่อป้องกันไม่ให้ยาหกเลอะเทอะ

ด้านนอกห้อง ปู้จิงหยุนนั่งคุกเข่าอยู่ด้านนอกประตูด้วยท่าทีเศร้าสร้อย พร้อมทั้งหยิบกิ่งไม้มาวาดรูปกลม ๆ ไปมา

บางที เขาอาจจะต้องคิดเรื่องของจวนกั๋วกงบ้างแล้ว เขาไม่อาจให้ฮูหยินผู้เฒ่านางนั้นตายได้อย่างสบายใจ ก่อนตาย เขาจักต้องบดขยี้นางให้กลายเป็นผุยผงให้ได้ เพื่อล้างบาปให้แก่ท่านยายของเขา อีกทั้ง จักได้พาท่านพ่อกลับสู่ตระกูลเดิมเสียที แต่ทว่า เฟิ่งชิงเฉินจักใช่คนนั้นหรือไม่?

ยามที่เกิดเรื่องราวขึ้นในปีนั้น ทุกคนต่างก็รู้ดีว่ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้น ทว่า พวกเขาไม่อาจหาหลักฐานมาพิสูจน์ตนเองได้ บรรดาผู้ที่มีส่วนรู้เห็นในการจัดฉากใส่ร้ายป้ายสีท่านยายของเขาก็ถูกสั่งเก็บไปจนหมด อาจารย์ของจิ่นชิวก็ได้ช่วยจัดการไปส่วนหนึ่งแล้วเช่นกัน หากแต่ เรื่องนี้ไม่อาจจัดการได้ง่ายนัก นอกจากจะว่าเจอกับคนที่เข้ามาช่วยพลิกชีวิตได้จริง ๆ

ผู้ที่เข้ามาพลิกชีวิตให้ เขาคิดมาโดยตลดว่า คนผู้นั้นคือหลานจิ่วชิง เนื่องจากว่าจิ่วชิงเคยรับปากเขาไว้ว่าจะช่วยล้างมลทินให้ท่านยายของเขา ทว่า อาจารย์ของจิ่วชิงกลับกล่าวขึ้นมาว่า ความช่วยเหลือของจิ่วชิงมีขอบเขต เขาไม่อาจยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือมากได้

ปู้จิงหยุนพลันเงยหน้าขึ้นไปมองบนฟากฟ้า ภายในใจพลันได้แอบครุ่นคิดเงียบ ๆ เป็นเวลานานกว่าสามสิบปี ที่ท่านยายต้องทนเก็บกดความเกลียดชังเขากับท่านพ่อเอาไว้ เนื่องจากว่า พวกเขาไม่อาจทำความฝันให้ท่านยายเป็นจริงได้ ไม่อาจพาท่านยายกลับไปสู่จวนเจิ้นกั๋วกงได้อีก

วันรุ่งขึ้น เมื่อเฟิ่งชิงเฉินตื่นขึ้นมานั้น ก็พลันพบว่าตนเองนอนอยู่ภายในจวนเฟิ่ง อีกทั้ง ทั่วร่างของนางหาได้มีที่ใดรู้สึกไม่สบายตัวไม่ ทุกอย่างล้วนแต่เป็นปกติเช่นเดิม

เฟิ่งชิงเฉินพลันกอดผ้าห่มเอาไว้ แล้วจึงลุกขึ้นนั่งเหม่ออยู่บนเตียง หรือว่า เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานเป็นเพียงแค่ฝันตื่นหนึ่งกัน?

เหตุใดมันดูเสมือนจริงยิ่งนัก

ใช่แล้ว ปืนเล่า

เฟิ่งชิงเฉินพลันพลิกเตียงหากี่รอบ ก็ไม่อาจหาปืนของตนเองพบ ทั้งยังพลิกดูกระเป๋าเครื่องมือแพทย์อัจฉริยะหาอีกเป็นครึ่งวัน ก็ไม่อาจหาได้พบ ยามที่จะลุกออกจากเตียงนั้น หยกที่ถูกวางไว้บนคอก็พลันหล่นลงมา

เฟิ่งชิงเฉินมั่นใจได้ว่า หยกนี้หาใช่ของนางไม่ เนื่องจากว่านางไม่เคยพกเครื่องประดับติดตัวเลยแม้แต่น้อย เมื่อลูบคลำหยกนี้ไปๆมาๆนั้น ก็พลนสัมผัสได้ถึงไออุ่นออกมาจากหยกในทันที เฟิ่งชิงเฉินพลันพึมพำกับตนเองเบา ๆ

"เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานเป็นเรื่องจริงงั้นหรือ? หรือว่าจะมีคนช่วยข้าออกมากัน แต่ทว่า ปืนของข้าเล่า?"

"คงมิใช่ว่าหายอยู่ในป่าไผ่หรอกกระมังหรือว่าจะมีคนเก็บไปได้"

อ๊าก เฟิ่งชิงเฉินได้แต่พลิกตัวไปมาอยู่บนเตียง

ไม่ว่าจะเป็นเช่นไร นางก็รู้สึกว่าไม่ใช่เรื่องดีทั้งนั้น

ฮือ ปืนนั้นเป็นเครื่องป้องกันตัวของนางเชียว หากไม่มีปืนแล้ว ยามที่นางพบกับพวกยอดฝีมือนางจะทำเช่นไรเล่า ด้วยการต่อสู้ที่มีน้อยนิดของนาง หากไปพบเจอคนเช่นหลานจิ่วชิงขึ้นมา คงมิอาจได้เข้าใกล้คนพวกนั้นได้เลยกระมัง

"ข้าว่าข้าต้องเป็นศัตรูตลอดกาลของจวนเจิ้นกั๋วกงแล้วกระมัง เผชิญหน้ากับพวกเขาที่ไร ข้าถึงคราวซวยทุกที ปืนของข้าเล่า ปืนของข้า!"

เฟิ่งชิงเฉินได้แต่โอดครวญออกมา นางอยากจะให้ปืนของนางตกอย่ในป่าไผ่ยังจะดีเสียกว่า แต่นางก็มิกล้าเข้าไปในป่าไผ่อีกเช่นกัน ป่าไผ่นั่น น่ากลัวเกินไปแล้ว เมื่อคิดถึงสิ่งที่นาง "มองเห็นเมื่อวาน" เฟิ่งชิงเฉินก็อดไม่ได้ที่จะตัวสั่นเทาอีกครั้ง

หากมิใช่เมื่อวาน นางก็คงไม่รู้ว่า นางหวาดกลัวสิ่งนี้มากเพียงใด นางคิดว่าตนเองได้หลงลืมเรื่องนี้ไปนานแล้วเสียอีก

ฮู่ เฟิ่งชิงเฉินพลันถอนหายใจออกมา พร้อมกับตบหน้าตนเองเบา ๆ "พอแล้ว ไม่ต้องไปคิดถึงมันแล้ว บางทีเรื่องร้ายอาจกลายเป็นดีก็เป็นได้ ปืนหายก็ปล่อยหายไป ถึงอย่างไร หากกระสุนหมดไป ก็ไม่อาจจะใช้การได้อีก"

เฟิ่งชิงเฉินเอาแต่ปลอบใจตนเอง เพื่อมิให้กลับไปคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานอีกครั้ง วันนี้ นางยังมีอีกการผ่าตัดที่รั้งรออยู่ นางไม่อาจคิดฟุ้งซ่านไปได้อีก หากนางสติหลุดเพียงครั้งเดียว ย่อมอาจจะเกิดเรื่องขึ้นได้

ไม่ว่าจะเป็นการผ่าตัดที่เล็กหรือใหญ่เพียงใด หากว่าศัลยแพทย์ผ่าตัดอยู่ในสภาพจิตใจที่ย่ำแย่ ก็อาจทำให้เกิดข้อผิดพลาดขึ้นในระหว่าผ่าตัดได้ อีกทั้งยังอาจส่งผลกระทบต่อชีวิตของคนไข้ได้

แต่ก่อนเฟิ่งชิงเฉินได้ยินมาว่า ยามที่ทำการผ่าตัดนั้น หากศัยแพทย์ผ่าตัดมีจิตใจไม่มั่นคง หรือเกิดอาการตื่นเต้นนั้น บางคนอาจทิ้งคีมห้ามเลือด กรรไกร หรือผ้าก็อซเอาไว้ในร่างกายผู้ป่วยได้

สำหรับศัลยแพทย์ที่ไม่มีความเป็นมืออาชีพนั้น เฟิ่งชิงเฉินจึงดูถูกพวกเขาเป็นอย่างมาก เนื่องจากว่า คนพวกนี้ทำให้ชื่อเสียงของหมอต้องแปดเปื้อน พวกเขาหาได้มีคุณสมบัติที่จะมาเป็นหมอไม่